«ΤΙ ΠΡΟΤΙΜΑΣ;…»

«ΤΙ ΠΡΟΤΙΜΑΣ;…»

     Η αγάπη είναι τόσο ανεκδιήγητα δίπλα μας, τόσο εξόφθαλμα μπροστά μας, τόσο αβόλιστα βαθιά εντός μας αλλά και τόσο μυστηριωδώς μακριά μας! Κι εμείς πάλι αμέριμνοι και ανυποψίαστοι κινούμαστε, δρούμε, πορευόμαστε, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, ενεργούμε, πράττουμε, ζούμε και αναπνέουμε μέσα σ’ αυτή, μονάχα από αυτή και αποκλειστικά χάρη σ’ αυτή και, παρ’ όλ’ αυτά, τη νομίζουμε και την εκλαμβάνουμε σαν κάτι το σύνηθες, το τετριμμένο, το πεπερασμένο, το παρωχημένο, σαν μια αποκαρδιωτικά συμβατική και αναποτελεσματική αξία για μας.

     Αδημονούμε, βιαζόμαστε, δεν στέργουμε να υπομένουμε το θαύμα που αργεί ή δεν φαίνεται. Κι αν υπάρχει ένα θαύμα, αυτό το έχουμε προ πολλού αποκλείσει ως εμπειρία δική μας. Από τη μία, η φίλαυτη ζωή μας δε ζητά ποτέ και αποφεύγει πάντα την υπέρβαση, την κένωση, το άδειασμα του εαυτού μας, τη θυσία. Από την άλλη, η αγάπη αγαπά αδιάκοπα να κρύβεται επιμελώς μέσα στη σιωπή, μέσα στην αφάνεια και την ταπείνωσή της. Σκεφτείτε λίγο τούτο το ιδιόμορφο δίλημμα, το αίνιγμα, το τέλμα και το αδιέξοδο.

     Παίρνοντας «πονηρή» αφορμή κυρίως από αυτό, η εγκεφαλική λογική μας, επικρίνει συνεχώς την αγάπη σαν κάτι το άπιαστο, το ανέφικτο και ιδεώδες, σαν μια γλυκερή αναφορά η οποία στο διάβα των σαρωτικών αιώνων της ιστορίας της σκληροτράχηλης ανθρωπότητας έχει μετατραπεί πια σε μια αδρανή ουτοπία. Η ακαρτέρητη συνείδησή μας κουράστηκε πια να περιμένει την αγάπη, γιατί συνάμα και όλος ο κόσμος έχει κουραστεί το ίδιο από τα χιλιοειπωμένα συνθήματα και από τις ίδιες πάντα κοινότυπες και ιδιοτελείς εκ-δηλώσεις των ανθρώπων που ως επί το πλείστον προτιμούν να αγαπολογούν πληκτικά παρά να αγαπούν πραγματικά.

     Κανείς πια δεν έχει σαν κέντρο της υπάρξεώς του την αγάπη· μα η αγάπη είναι το κέντρο όλων. Κανείς δεν στηρίζεται στην κρυμμένη παντοδυναμία της· μα η αγάπη είναι η μόνη καθαρή και ειρηνική δύναμη. Κανείς δεν ψάχνει το ακατάλυτο κάλλος και μεγαλείο της· μα η αγάπη είναι η μόνη ομορφιά, η μόνη αίγλη, το μόνο μεγαλείο της ορατής και αόρατης κτίσης, όλων των άλογων και λογικών όντων. Κανείς δε ζει την αγάπη αλλά και για κανέναν δεν είναι η αγάπη ζωή του· μα η αγάπη είναι η μόνη άφθαρτη και ακατάλυτη Ζωή.

     Αν ρωτούσαμε όλους τους ανθρώπους μαζί και αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζί ρωτούσαν προσωπικά εμάς: «Τι προτιμάς; Την αγάπη ή την εξουσία; Την αγάπη ή τα χρήματα; Την αγάπη ή την καλοπέραση; Την αγάπη ή την άνεση; Την αγάπη ή την ευμάρεια; Την αγάπη ή τη δόξα; Την αγάπη ή το εγώ σου;…» κτλ., πιστεύω ότι η αγάπη θα ήταν ασφαλώς –όπως και ήδη δυστυχώς είναι!– εκτός πάσης προτίμησης και επιλογής μας. Τι συμβαίνει; Αρχίσαμε να φοβόμαστε την αγάπη;

     Όμως, αν γνωρίζαμε πόσο η αγάπη δεν είναι μια ιδέα, πόσο απέχει από του να είναι μια θεωρία, πόσο δεν είναι μια φιλοσοφία, μια ονειροπόληση, πόσο πια δεν είναι μια θρησκεία, δεν είναι ένας τύπος, μια διδαχή, ένα μότο, ένα ρητό, ένα σύνθημα, μια ατάκα, μια εξυπνάδα, ένας στοχασμός, μια ασφαλής, βέβαιη και στατική γνώση, ένα θρησκευτικό γόητρο ή άλλοθι, αλλά το Μυστήριο του θείου και του ανθρώπινου είναι, ο χαρακτηριστικός τρόπος του είναι και του συν–είναι, η υπέρτατη αρχή και το πανέσχατο τέλος του κόσμου και του ανθρώπου, αν μόνο ελάχιστα υποπτευόμασταν ότι η αγάπη έχει και είναι πανυπαρκτό, απτό, αιώνιο και ζωοποιό πρόσωπο –ο Θεάνθρωπος Χριστός!– χάρη στο Οποίον εμείς αποκαλύπτουμε τον Θεό της «βαθείας καρδιάς» και ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τότε, θα κάναμε, θα δίναμε και θα αγωνιζόμασταν να γίνουμε τα πάντα γι’ αυτή την Αγάπη, γι’ αυτή την Αυτοαγάπη, για τον Χριστό μας που είναι το Παν για όλους και για όλα...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.