Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ
Παρατεταμένα
ηχηρό το σπινθηροβόλημα του πορφυρένιου κανδηλιού με το λιγοστό λάδι και το
στοργικό φέγγος, με την ιλαρή φλόγα που θυμάται το παιδί και λαχταρά ο
βασανισμένος, ακουγόταν σα βραχνιασμένο τροπάρι μεσ’ τα χαράματα του Ιούνη, σαν
αθώο σκίρτημα της ορθρινής σιγαλιάς. Τόσο απαθής, ήσυχη κι ατάραχη η γειτονιά
μου. Ακόμη κι αν θα ’χανε τη βουβή συντροφιά της η Προσευχή· τούτη η πραγματική
και άσβεστη φλόγα, η Ανατολή πριν από κάθε ανατολή, η χαρούμενη Μέρα στην
καρδιά που διψάει Θεό…
π. Δαμιανός
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου