«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ!»

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,

ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ!»

     Επί Ηγουμενίας (1920–1955;) του Αρχιμανδρίτου Σεραφείμ Πανταζάτου (1886–1960), ο οποίος καταγόταν από το χωριό Καλάτα της Κεφαλλονιάς, το Άγιον Πάσχα του έτους 1935, όταν όλοι οι πατέρες και οι αδελφοί της Μονής του Αγίου Παύλου στο Άγιον Όρος –τότε, εξήντα τον αριθμό– βγήκαν έξω στον προαύλιο χώρο, όπως ορίζει η παράδοση του λατρευτικού τυπικού για να κάνουν την Ανάσταση του Χριστού, μετά το ιερό Ευαγγέλιο της Ανάστασης και τον καθιερωμένο εναρκτήριο παιάνα της αναστάσιμης ακολουθίας, το «Χριστός Ανέστη», ο Καθηγούμενος π. Σεραφείμ γύρισε και είπε σ’ ένα από τα πιο αγαθά, απλά και πιστά γεροντάκια της Μονής του και, όπως αποδείχθηκε αργότερα, στον ολοπρόθυμο εργάτη της αγίας υπακοής, τον Γερο-Θωμά (Σιδερίδη, από την Τρίπολη της Τραπεζούντας, 1881–1949):
     –Γερο-Θωμά πήγαινε, σε παρακαλώ, κάτω στο οστεοφυλάκιο να πεις και στα οστά των εκεί οσίων πατέρων μας το «Χριστός Ανέστη»!...
     Ο Γερο-Θωμάς, πρόθυμος, χωρίς να σκεφτεί καθόλου μέσα του το «πού» θα πάει, «τι» θα πει και «τι» θα κάνει, γύρισε και είπε αυθόρμητα:
     –Νά ’ναι ευλογημένο, Γέροντα!...

     Και αμέσως ξεκίνησε και πήγε στο κοιμητήριο έξω από το Μοναστήρι. Καθώς έφθασε εκεί στα οστά των πατέρων, απευθύνθηκε προς αυτά μεγαλόφωνα, λέγοντας από καρδιάς:
     –Ο Ηγούμενος με έστειλε να σας πω το «Χριστός Ανέστη», πατέρες και αδελφοί!... «Χριστός Ανέστη», λοιπόν!...

     Αμέσως τότε, όλα τα οστά ταυτόχρονα έτριξαν και αναπήδησαν από χαρά και αγαλλίαση! Μάλιστα δε, μια κάρα σηκώθηκε και πετάχτηκε ίσαμε ένα μέτρο ψηλά πάνω από τη σωρό των οστών και ανταπάντησε στον αναστάσιμο χαιρετισμό του απλού και αγαθού Γερο-Θωμά, λέγοντας: «Αληθώς ανέστη ο Κύριος!». Μετά από αυτό το φρικτό και εξαίσιο γεγονός, απλώθηκε πάλι εκείνη η βαθειά, κοιμητηριακή σιγή, σκεπάζοντας με μια υπερκόσμια στοργή όλα τα οστά των Αγιοπαυλιτών πατέρων, καθώς και τον γύρω τόπο όπως και πρώτα.

     Ο Γερο-Θωμάς, χωρίς δεύτερο λογισμό, με ανεξέταστη διάθεση, σαν αγαθός, απράγμων, απλός και άκακος χαρακτήρας που ήταν, ο ίδιος θεώρησε πολύ «φυσικό» αυτό το φοβερό γεγονός και επέστρεψε πίσω στο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου, απροβλημάτιστος, ήσυχος και ατάραχος. Κατόπιν, στην ερώτηση του Ηγουμένου για το τι ακριβώς έγινε, εξιστόρησε με μακαρία απλότητα όλα όσα είδε και άκουσε εκεί στο οστεοφυλάκιο των οσίων πατέρων. Με το που άκουσαν όλοι οι άλλοι πατέρες τα γενόμενα, έφριξαν! Κι όλοι τους, μ’ ένα στόμα και με μια φωνή, δόξασαν και μεγάλυναν τον Άγιο Θεό, που η αγία και αμώμητη Ορθόδοξη Πίστη μας, πραγματικά, είναι τόσο εκπληκτικά ζωντανή, μα και τόσο φοβερά αληθινή!...

※

[(1) Αγιορείτου Μοναχού Ανδρέου

(Θεοφιλοπούλου):

«Γεροντικό του Αγίου Όρους»,

τόμ. α΄, σελ. 40, Θεσ/νίκη 1992⁴.

(2) Αρχιμανδρίτου Ιωαννικίου Κοτσώνη:

«Αθωνικόν Γεροντικόν»,

κεφ. 24ο: «Λόγος περί των θαυμαστών

επεμβάσεων της προνοίας του Θεού...»,

σελ. 229,

Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου

Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά,

Κουφάλια Θεσ/νίκης, 1992².

(3) Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου:

«Μέγα Γεροντικό

εναρέτων αγιορειτών του 20ού αιώνος»,

τόμ. α΄, σελ. 435, / τόμ. β΄, σελ. 635,

Εκδόσεις «Μυγδονία»,

Θεσ/νίκη, Σεπτέμβριος 2011¹.

(4) Στη φωτογραφία:

Η Ιερά Μονή Αγίου Παύλου,

κάτω από τις θεόρατες πλαγιές

του χιονοσκέπαστου «Γερο–Άθωνα»

(του Γρηγόρη Κουτούδη, από το «Panoramio»).

(5) Α΄ δημοσίευση της παρούσας ανάρτησης:

21 Απριλίου 2014.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.