Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ

     Πολλοί είναι εκείνοι που έμαθαν καθ’ έξη να δημιουργούν τις πιο κατάλληλες συνθήκες και να προβάλλουν συνεχώς τους πιο πειστικούς λόγους για μια εσπευσμένη και ανυποχώρητη φυγή, προκειμένου να αποφύγουν το οχληρό αλλά αθόλωτο καθρέφτισμα του εαυτού τους μέσα από τις σχέσεις και τα πρόσωπα των άλλων. Αλλά ποια πραγματική σχέση –πείτε μου– δεν έχει μέσα της τριβή και, άρα, αδιέξοδο, τέλμα, θλίψη και πόνο;

     Μάθαμε να παλεύουμε, να μαχόμαστε και να εχθρευόμαστε καλύτερα με την «αλήθεια» που μας χρησιμεύει σαν σφαίρα, σαν ξίφος και σαν βέλος. «Η αλήθεια πονάει» ψελλίζουμε βαρύθυμα και αμήχανα, ενθυμούμενοι πάντα τις πληγές που φέρουμε και ποτέ τις πληγές που προκαλέσαμε. Κι όμως! Η αλήθεια δεν πονάει, εάν βέβαια είναι εκείνη η αλήθεια που θεραπεύει. Και η αλήθεια που θεραπεύει, είναι αυτή που εμείς υποδεχόμαστε κάθε φορά με μια αντίστοιχη εσωτερική αλήθεια και κατάφαση, με ταπείνωση και ειλικρίνεια, εφ’ όσον νοιώθουμε βαθιά μέσα μας ότι πρόκειται όντως για εκείνη τη σπάνια σε διάκριση αλήθεια που δεν εξοστρακίζει το πρόσωπο, που κατανοεί όλα μας τα «λάθη», ορώντας τα σαν ακατηγόρητα στοιχεία της ανθρώπινης περιπέτειας και της προσωπικής μας ταλαιπωρίας.

     Η αλήθεια που θεραπεύει είναι ασφαλώς αυτή που εμπνέει μέσα μας τη συντριβή, τη γαλήνη, τη γνώση, την ωριμότητα και την αφύπνιση. Είναι αυτή που δεν γεννά αλληλοδιάδοχα απατηλά και ανούσια ερωτήματα που εμφαίνουν μονάχα τη σύγχυση. Είναι αυτή που εμείς αποδεχόμαστε χωρίς πολλούς δισταγμούς, ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, γιατί μόνο μ’ αυτή είμαστε βαθιά ασφαλείς, βέβαιοι και πληροφορημένοι. Είναι αυτή που παραδεχόμαστε ανεξήγητα ολόθυμα, γιατί θελγόμαστε αφόρητα από αυτή και επιθυμούμε σφόδρα την αισθαντική και υποβλητική της ειρήνη. Είναι αυτή που δεν βιαζόμαστε ασύνετα να απορρίψουμε για να μην αποκαλυφθεί το συνειδητό ψέμα, οι εκούσιες λεπτές διαστρεβλώσεις, οι εσκεμμένες φαύλες παραποιήσεις, οι χαιρέκακες παρερμηνείες, οι αδιόρθωτες υπεκφυγές, οι απρόσεχτοι ψίθυροι. Είναι αυτή που δεν αρνούμαστε καθόλου να έρθει και να παρουσιασθεί, για να αναδυθούν επιτέλους οι απερίσκεπτες αναλήθειες μας, για να αναφανούν όλα εκείνα τα βιώματα που έφεραν τόση θλιβερή υπόκριση και τόσους άλλους επιζήμιους ρόλους, που σάρωναν σιωπηλά για χρόνια τη ζωή μας. Είναι αυτή που ακύρωσε μεταστοιχειώνοντας τη σκληρή λογική μας και μας έκανε να παραδοθούμε ολοσχερώς στην ομορφιά, το βάθος, τη δύναμη και το μεγαλείο της.

     Μόνο μ’ αυτή την αλήθεια εμείς λαχταρούμε την αποκάλυψή μας και αποχωριζόμαστε όλους τους φόβους και τις σκιές μας. Γιατί ετούτη η αλήθεια είναι που αγαπά· αγαπά εμάς και την αδυναμία μας και δεν μας αφήνει με τίποτα να φύγουμε: όλη η ζωή μας είναι αυτή, η ζωή μας είναι μ’ αυτή και, επομένως, πραγματικά δεν έχουμε πού αλλού πιο πέρα δίχως αυτή να πάμε.

     Αλλά κι αν ακόμη φύγουμε, αυτή θα στέρξει και θα ευλογήσει τη φυγή μας επειδή η ελευθερία μας μόνο μαζί της θα έχει πια καταξιωθεί. Κι αν ακόμη φύγουμε, ωστόσο θα είναι σαν μην έχουμε φύγει ποτέ, γιατί μονάχα μ’ αυτή την αλήθεια εμείς θα είμαστε θωρακισμένοι, θεραπευμένοι, απλήγωτοι, ατραυμάτιστοι, συγκινημένοι, αναπαυμένοι, στηριγμένοι, ενισχυμένοι, δυνατοί και ελεύθεροι.

     Για δε την «άλλη», την κακέκτυπη, την παροδική, την παρωδιακή και εφιαλτική αλήθεια του κόσμου, την «αλήθεια» της μάζας, της μιζέριας, της αχαριστίας, της έπαρσης, της αθεολογίας, της μισανθρωπίας, των ατόμων, των συλλόγων, των στατωνισμών των πόθων και του μίσους της αγαπολογίας, εγώ δεν επιθυμώ καθόλου να μιλήσω, γιατί δεν έχει καμία πνευματική αξία μέσα της, γιατί δεν εκπορεύεται ποτέ από τον μακρόθυμο Θεό, γιατί είναι παντοτινά εντελώς ξένη προς την κάθε συμπάσχουσα και αγαπώσα καρδιά…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜