ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ, ΒΑΡΕΜΑΡΑ, ΠΛΗΞΗ

ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ, ΒΑΡΕΜΑΡΑ, ΠΛΗΞΗ

     Η μονοτονία, η βαρεμάρα και η πλήξη, η αδιαφορία, η αφροντησιά και η ανιαρότητα δεν προήλθαν ποτέ από την αληθινή αγάπη, από το μοίρασμα, το νοιάξιμο, το δόσιμο, από την αλληλοπεριχώρηση όσων πραγματικά γνωρίζουν ν’ αγαπούν κατά Θεό, από την υπέροχη κοινωνία της καρδιάς, από τη σχέση των αληθινών και ωραίων προσώπων που επιθυμούν να συμπορεύονται και να συνυπάρχουν σθεναρά, υπεύθυνα, ασκίαστα, φιλότιμα, καρδιακά και ανυπόκριτα. Πολλές σχέσεις των ανθρώπων γνωρίζουμε και βλέπουμε ότι στηρίχθηκαν πάνω στη βιάση και την έξαρση των παθών, στην αλαζονεία και την ανταρσία, στο φόβο και τη δειλία, στη ζάλη των ερωτηματικών της αμφιβολίας, στις απεχθείς επιβολές κάποιων σαρωτικών, μα ηλίθιων «πρέπει», στην ολέθρια απάτη μιας ανυποχώρητης ιδέας, στην ασίγαστη βασανιστική ανασφάλεια και τη διαρκή εσωτερική υποχώρηση· και ήταν από μόνες τους, από την αρχή μέχρι το τέλος τους, ένα μεγάλο προδοτικό «ναι» κατά της ζωής του ανίδεου και άπειρου εαυτού μας, ίσα για να επιτευχθεί μια εξωτερική καταξίωση και μια επιφανειακή κατοχύρωση, χωρίς κανένα υπαρξιακό αντίκρισμα, βάθος και ουσία. Όμως, ξανά και ξανά, η ίδια η ζωή απέδειξε και αποδεικνύει περίτρανα, πως όσα δεν προσυπογράφει η καρδιά δεν τα επικυρώνει ποτέ η χαρά και η έκπληξη, που τόσο βαθιά έχει ανάγκη όλος ο άνθρωπος για να βιώσει αυθεντικά και ελεύθερα το μυστήριο της ζωής του, το μυστήριο που του χαρίζεται από τα χνώτα και τα χέρια του Θεού. Φτιάξαμε και συνεχίζουμε να φτιάχνουμε δικές μας απρόσφορες, μάταιες, φρούδες, επιπόλαιες, μανιοκαταδιωκτικές ή φαντασιοπληκτικές «αγάπες» –θλιβερά κακέκτυπα της μοναδικής και άληκτης αγάπης του Θεού– για να καταλήγουμε στο τέλος να ζούμε κατ’ επίφαση τη ζωή μας, μια ατομική και όχι προσωπική ζωή, μια αναληθή χαρά, καθώς και μια ανύπαρκτη έκπληξη, που ασφαλώς δεν έρχεται και δεν δύναται ποτέ να έρθει μέσα από την αιματηρή αρένα της δικής μας τραυματισμένης σχέσης. Συμπέρασμα και όχι θεωρία; Η αγάπη των αδύναμων ανθρώπων έχει αδήριτη ανάγκη τη μεγάλη αγάπη του παντοδύναμου Θεού, για να θεραπευτεί, να αγνιστεί, να αυξηθεί, να αποκτήσει δύναμη και κάλλος και να γίνει τέλεια· για να είναι μια αγάπη επάξια των αθάνατων προσδοκιών και προσμονών της καρδιάς μας…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.

⁜