«ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ»

«ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ»

     Αν η Θεοτόκος είναι η φυσική Μητέρα του Χριστού και η κατά Χάρη θετή και πνευματική μητέρα όλων των χριστιανών, είναι δίκαιο να πούμε ότι κυριολεκτικά άλλη μητέρα δεν έχουμε εμείς, παρά μονάχα την Θεοτόκο. Κι αν αυτή είναι η μητέρα των χριστιανών, τότε πόσο χρωστάς και οφείλεις, αδελφέ, σαν χριστιανός και σαν κατά Χάρη γιος της Παρθένου που είσαι κι εσύ, να χαρείς και να συγχαρείς μαζί της στη μεγάλη της χαρά που αυτή έλαβε από την Ανάσταση του κατά φύση Υιού της! Διότι εάν τώρα, σε αυτό τον καιρό της τόσης της ευτυχίας, δεν χαρείς και δεν συγχαρείς μαζί της κι εσύ, ασφαλώς τότε έχεις να φανείς ανάξιος της αγάπης της. Κι αν στ’ αλήθεια φανείς ανάξιος της αγάπης της, τότε θα φανείς και ανάξιος να σε συμπεριλάβει και να σε δεχθεί αυτή κάτω από τη δική της σκέπη. Κι αν αυτή, που είναι η κοινή μητέρα όλων των χριστιανών, δεν σε δεχθεί κάτω από τη σκέπη της, τότε, αλλοίμονο σ’ εσένα, αδελφέ μου! Ποιά ελπίδα μπορεί να σταθεί για τη σωτηρία σου;

     Επειδή αυτή είναι η μητέρα του θείου ελέους· και διά μέσου των δικών της πανάχραντων χεριών περνούν όλες οι χάριτες του Αγίου Θεού. Τόσο στον ουρανό, όσο και στη γη· τόσο προς τους αγγέλους, όσο και προς τους ανθρώπους. Γιατί αυτή είναι η μόνη, η οποία, αφού έγινε το μεθόριο ανάμεσα στον Θεό και σε όλα τα κτίσματα, λαμβάνει από την Τρισήλιο Θεαρχία, την Παναγία Τριάδα, όλες τις υπερφυσικές δωρεές και τα χαρίσματα. Και σαν φιλανθρωπότατη Βασίλισσα που είναι η ίδια, τα μεταδίδει σε όλες τις τάξεις των αγγέλων και των ανθρώπων, κατά την αναλογία της αγάπης που έχουν, όλοι αυτοί, προς αυτή. Ώστε αυτή είναι η μόνη που είναι η ταμιούχος και, ταυτόχρονα, η χορηγός του πλούτου της Θεότητας. Και χωρίς τη δική της μεσιτεία, δεν μπορεί να πλησιάσει κάποιος τον Θεό, είτε αυτός είναι άγγελος είτε άνθρωπος. Συνεπώς, οι πρεσβείες της Θεοτόκου –θέλησε ο Ίδιος ο Κύριός μας– να είναι νόμοι απαράβατοι. Για να συντελείται κατ’ αυτό τον τρόπο το δικό Του έλεος και η δική Του ευσπλαχνία, από Αυτόν προς όλους εκείνους, για τους οποίους πρεσβεύει η δική Του Μητέρα, η Κυρία Θεοτόκος.

     Να χαίρεσαι, λοιπόν, με όλη σου την καρδιά μαζί με αυτή τη Δέσποινα του ουρανού και της γης. Με αυτή, που είναι «το δοχείο της Χαράς». Επειδή πρώτη σε αυτή δόθηκε η όντως Χαρά, δηλαδή ο Χριστός. Και πριν την Ανάσταση –κατά τον Ευαγγελισμό της– και αμέσως μετά από αυτή.

     Να χαίρεσαι την Ανάσταση του Χριστού μαζί με την Θεοτόκο, όπως συγχαίρει μαζί της και σύμπασα όλη η Εκκλησία του Χριστού, όπως αυτό φαίνεται σε χίλια–μύρια σημεία μέσα στα ασματικά τροπάρια που ψάλλει προς αυτή η Εκκλησία μας, καθ’ όλη αυτή την Αναστάσιμη περίοδο, κυρίως δε στο: «Ὁ ἄγγελος ἐβόα τῇ Κεχαριτωμένῃ, ἁγνή, Παρθένε χαῖρε, καὶ πάλι ἐρῶ χαῖρε, ὁ Σὸς Υἱὸς ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου».

     Να χαίρεσαι κι εσύ την Ανάσταση του Χριστού μαζί με την Θεοτόκο, όπως συγχαίρει μαζί της και αυτή η ίδια η άλογη και αναίσθητη κτίση, η οποία χαίρεται στην Ανάσταση του Υιού Της, δορυφορώντας την με όλα τα κάλλιστα δώρα και με όλες τις εξαίρετες χάρες της γλυκύτατης άνοιξης.
     Να χαίρεσαι μαζί με την Θεοτόκο κι εσύ αδελφέ μου, όπως ακριβώς χάρηκαν μαζί της και οι θείες Μυροφόρες· η Μαγδαληνή Μαρία, η Σαλώμη και η Ιωάννα.

     Δύνασαι, αν θέλεις, να γίνεις κι εσύ σαν κι αυτές κατά τη ψυχή. Σε αυτό ακριβώς μας παρακινεί κι ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, λέγοντας: «Είτε “Μαρία” γίνεις, είτε “Σαλώμη”, είτε “Ιωάννα”, ξαγρύπνησε και όρθρισε με δάκρυα σαν κι αυτές. Δες πρώτη τον ηρμένο λίθο. Τυχόν, δες και τους αγγέλους· κι Αυτόν ακόμη τον Ιησού Χριστό».

     Κάπου λέει και ο Νικήτας ο Σχολιαστής: «“Μαρία Μαγδαληνή” είναι η κάθε πρακτική ψυχή που καθαρίσθηκε από τα πάθη –τα οποία πάθη είναι σαν τα δαιμόνια– με τον λόγο των Ευαγγελικών εντολών, από την προσπάθεια και τον αγώνα που κατέβαλε σ’ αυτή την “εβδοματική” (=τη χοϊκή) ζωή».

     Η «Σαλώμη», που ερμηνεύεται «ειρήνη», είναι η ψυχή εκείνη, η οποία, αφού πρώτα νίκησε τα πάθη και υπόταξε το σώμα στη ψυχή, προσέλαβε τη γνώση των όντων με τη θεωρία των πνευματικών νοημάτων κι έτσι κατέχει την τέλεια ειρήνη.

     Η «Ιωάννα», πάλι, ερμηνεύεται «περιστερά» και είναι η ψυχή εκείνη που είναι άκακη και γονιμότατη στις θείες αρετές· που, με την πραότητα, απέβαλλε κάθε πάθος και είναι θερμή στο να αναγεννά μέσα της τα πνευματικά νοήματα, με γνώση και διάκριση.

     Αν έτσι γίνει κι η δική σου ψυχή, αγαπητέ, πήγαινε σαν τις Μυροφόρες κι εσύ μέχρι τον Τάφο. Δηλαδή μέσα σ’ εκείνο το βάθος της δικής σου καρδιάς. Εκεί, όπου είναι κρυμμένος ο λόγος των επιγείων και των ουρανίων. Και ζήτησε, με νοητά και αισθητά δάκρυα, να μάθεις αν πράγματι «αναστήθηκε» ο λόγος που βρίσκεται μέσα σου, ο λόγος της αρετής και της γνώσεως.

     Κι αν με τέτοιο τρόπο ζητήσεις και παρακαλέσεις, τότε θα δεις να αίρεται από την καρδιά σου εκείνος ο «λίθος»· δηλαδή, η μέχρι τώρα πώρωση και η ασάφεια του πνευματικού λόγου που υπήρχε σε σένα. Αφού αρθεί τότε κι αυτή, θα μπορέσεις να δεις και τους «αγγέλους»· δηλαδή, τις κινήσεις της δικής σου συνείδησης να σου «κηρύττουν» αυτές ότι «αναστήθηκε» ο λόγος της αρετής και της γνώσεως, ο οποίος είχε μέχρι πρότινος νεκρωθεί από την κακία. Επειδή στη ψυχή του φαυλόβιου ανθρώπου αυτός ο λόγος δεν ενεργεί καθόλου, αλλά είναι νεκρός.

     Κι αμέσως, ύστερα απ’ όλ’ αυτά, θα δεις και Αυτόν τον Ίδιο τον Λόγο να σου εμφανίζεται μέσα στο νου σου, «γυμνός», «χωρίς τύπους και σύμβολα», γεμίζοντας τις νοερές δυνάμεις της ψυχής σου από χαρά πνευματική.

     Να χαίρεσαι μαζί με «τὴν ἄλλην Μαρίαν»· δηλαδή, τη Μητέρα του Θεού, η οποία είναι γεμάτη από θεωρία Θεού. Αυτή «ἡ ἄλλη Μαρία» –ως έχουσα πάντοτε τα αξιωματικά πρωτεία, ως Θεομήτωρ και Παντάνασσα– αφού πρώτη από όλους πρόλαβε και είδε την Ανάσταση του Υιού της και πληροφορήθηκε από Αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό γι’ αυτήν, τότε μόνο ησύχασε και στον Τάφο πλέον δεν πήγε σαν τις υπόλοιπες Μυροφόρες. Επειδή η θεωρία πάντα προλαβαίνει τα πρωτεία και, για να το πούμε πιο απλά, είναι αυτή που νοεί, κατανοεί και εμβαθύνει. Η πράξη, όμως, πάντα έπεται της θεωρίας και με την πείρα λαμβάνει πάντοτε τη γνώση.

     Η μεγαλύτερη χαρά, όμως, που έχεις να προξενήσεις στην Κυρία Θεοτόκο είναι αν πάρεις την απόφαση να νικάς τα πάθη σου κάθε φορά. Πώς; Με το να αγνίζεις τη ψυχή σου και να παρθενεύεις την ύπαρξή σου για την αγάπη αυτής της Παρθένου. Και για να αξιωθείς να σε υπερασπίζεται και να σ’ έχει κι εσένα για δικό Της γιό, έχε την επιμέλεια και τη φροντίδα να δουλεύεις με την εργασία των θείων εντολών και, όσο μπορείς, να την υπηρετείς, αυτή και στον μονογενή της Υιό, τον Χριστό μας. Παρακάλεσέ την να σε συναριθμήσει με τους ευλαβητικούς της δούλους και να σε αξιώσει να χαίρεσαι μαζί της, αιώνια στον ουρανό, ψάλλοντας προς αυτή εκείνο το ωραίο το Δαυϊτικό: «Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ, διὰ τοῦτο ἐξομολογήσονταί Σοι εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος» (βλ. Ψαλμ. 44, 17). Αμήν.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

(1749–1809)

※

[Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου:

«Πνευματικά Γυμνάσματα»,

Μελέτη ΛΒ΄ (32η), §Β΄,

(«Εἰς τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου,

εἰς τὴν ὁποίαν χρεωστοῦμεν νὰ συγχαρῶμεν

μὲ τὴν ἁγιωτάτην Μητέρα Του)»,

σελ. 278–281,

Εκδοτικός Οίκος Βασ. Ρηγοπούλου,

Θεσσαλονίκη 1991⁷.
Και πάλι τα «Πνευματικά Γυμνάσματα»,
στη νεοελληνική από τον
Ιερομ. Βενέδικτο Νεοσκητιώτη,
σελ. 357–363,
Άγιον Όρος, Νέα Σκήτη 2009.

Α΄ δημοσίευση ανάρτησης: 
21 Μαΐου 2013.

Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

μεταφορά και απόδοση κειμένου

στη απλή δημοτική:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.