ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ

     Κανείς δεν έδωσε σημασία στο Τώρα, απ’ όπου αναδύεται η Αιωνιότητα. Κανείς δεν κέρδισε τη στιγμή, για νά ’χει μετά αυτός ακατάλυτο δικαίωμα στο Επέκεινα. Δίνουμε και ξεπουλάμε την αγάπη στο ποτέ, δηλαδή στο τίποτα και στο καθόλου, καμιά φορά στο λίγο, κάποτε στο μετρημένο και εναλλακτικά στο περίπου, επειδή πολύ απλά δεν επιθυμούμε ειλικρινά και αποφασιστικά να τη ζήσουμε στο εδώ και τώρα, στο απλό και απερίπλοκο, στο ελάχιστο και το μηδαμινό, στο στιγμιαίο και βραχύ του μεγαλείου της.

     Όλα μέσα μας και γύρω μας διακυβεύονται αυθόρμητα ή σοβαρά: με μιαν αιτία κι αφορμή, με μια κίνηση, με μια ματιά, μ’ ένα νεύμα, μ’ έναν ψίθυρο, με μιαν ανεκδήλωτη προαίρεση, μ’ έναν εμφανή χρωματισμό μιας μικροδιάθεσης που κουβαλούμε αφανέρωτα, μ’ έναν λογισμό που δεν ειπώθηκε αλλά υπονοήθηκε, με μια υπέροχη και θαυμαστή πράξη που δεν στέρξαμε επ’ ουδενί να γίνει.

     Το Εδώ και το Τώρα μάς προκαλεί ολοένα και πιο αδυσώπητα: με αυτό ή χωρίς αυτό, μπορούμε είτε να κερδίσουμε τα πάντα είτε ν’ απολέσουμε το παν. Αρνούμαστε τη χαρά του δοσίματος και της αυτοπροσφοράς και, κατά τ’ άλλα, αυξάνουμε «ανεξήγητα» τη θλίψη και την ανία μέσα μας. Κλείνουμε τη στρόφιγγα των συγκινήσεων προς τους άλλους και, παρ’ όλ’ αυτά, τολμούμε να προσμένουμε να επισκεφθεί τη ζωή μας ένα θαύμα, ένα «κάτι» από στοργή, θεϊκή ή ανθρώπινη. Επιφυλάσσουμε συνεχώς μια υπερακμάζουσα και ακατάσχετη «δίκαιη αυστηρότητα», για να ραπίζουμε ισχυρότερα τον περίγυρο των αδελφών, έχοντας εσωτερικά ένα μεγάλο θράσος με το να αξιώνουμε κάθε δικαίωση, κάλυψη ή επιείκεια από τον Θεό.

     Η αγάπη είναι η ευαίσθητη και ποιητική, η αθόλωτη και ακριβολόγος Κυρία της ύπαρξης όλων μας, της οποίας η ήσυχη πράξη διαφαίνεται πάντα μέσα από τις λεπτομέρειες και μέσα από τα κλάσματα του χρόνου των δικών μας δυνατοτήτων και ενεργειών. Αυτές οι δυνατότητες και ενέργειες, είναι κατά πάντα αντικειμενικές και υπάρχουν πραγματικά μέσα μας, έτοιμες για ν’ αξιοποιηθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή· είναι οι έγχρονες ευκαιρίες που δίνει ο Θεός σ’ εμάς, προκειμένου να μπορούμε ακώλυτα να Του μοιάζουμε ολοένα στην αγάπη, ώστε να ζήσουμε μαζί Του αναγεννημένα, αληθινά και ακατάπαυστα. Είναι, συνάμα, εκείνες οι πανώριες καρδιακές βίες και αρπαγές που κάνει το ανθρώπινο είναι, όταν διψά ακόρεστα το όντως θείο Είναι, αυτό το όντως Είναι, που είναι η ουσία, η βίωση, η πράξη, το πνεύμα και η ζωή της αγάπης, η ίδια η Αυτοαγάπη, ο Θεός, ο Θεός της καρδιάς μας.

     Δεν είναι η αγάπη η χαρωπή μασκότ των ιδεών μας που περιφέρεται ανέμελα στα επίγεια και στη ματαιότητά μας· δεν είναι η αγάπη το «αγχωτικό έπαθλο» των πολλαπλών μας αγνιστικών ασκήσεων στ’ όνομα μιας δήθεν πνευματικής ζωής που ρημάζει πρόσωπο, καρδιά και αισθήματα· δεν είναι η αγάπη η επαινετή και πολύκροτη «ατομική δηθενίλα» μας που διαβαίνει κενή και μετέωρη μέσα στον εύθραυστο χωροχρόνο που μας δόθηκε άχρι καιρού, σαν μυστικός αναβαθμός προς την αιωνιότητα.

     Δυστυχώς, η φιλαυτία, η αφιλοπονία, η αδιακρισία, η αναισθησία, η πονηρία ή και η ανοησία μας ακόμη, μας πείθουν στο να παρουσιάζουμε κατά κόρον και με τέτοιο ανειλικρινή τρόπο την αγάπη μήπως και πείσουμε πρωτίστως τους εαυτούς μας ότι δήθεν την ακολουθήσαμε κάποτε, κάπως· μας εθίζουν μονάχα στο να την εκθειάζουμε τυπικά και να την αναλύουμε μέσα σε βαρετές γενικότητες, σε αοριστολογίες, σε ασάφειες και σε ατέρμονες θεωρίες. Όμως, τίποτε άλλο πάνω στη γη και μέσα στο σύμπαν ολόκληρο, δεν έχει πάρει τόσο αμετάκλητα διαζύγιο από την αγάπη, όσο αυτές εδώ οι βολικές και ανώδυνες θεωρίες μας. Και όλες αυτές οι –δίκην εσωτερικής σκουριάς– συσσωρευμένες θεωρίες, έρχονται απλά για να επιβεβαιώσουν τί άραγε; Το θάνατο που «υπάρχει» και κυριαρχεί κανονικά μέσα μας, παρά εκείνη τη μοναδικά υπέροχη και άφθαρτη ζωή που πλημμυρίζει τα έγκατα όλων όσοι βιώνουν την αγάπη βαθιά και ταπεινά και που ποτέ τους δεν έμαθαν να τη ρεκλαμίζουν εκκωφαντικά στις ρύμες και τις πλατείες του άστοργου κόσμου…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.

⁜