«ΝΗΣΤΙΚΟ ΠΟΡΝΟΑΡΚΟΥΔΙ»

«ΝΗΣΤΙΚΟ ΠΟΡΝΟΑΡΚΟΥΔΙ»

     Καταλάβετέ το, επιτέλους, όλες και όλοι, και μην παρασύρεστε. Νέοι, αγόρια, κορίτσια, παιδιά, καθώς και άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των επιρροών, των αδυναμιών και των πτώσεων. Δε βλέπετε; Ή μάλλον, δείτε αυτό που ήδη αισθάνεστε προ πολλού μέσα σας: Λάσπες και λασπουριά, παντού!!! Αυτές τις λάσπες θέλουν να μας ταΐζουν, αυτές τις λάσπες θέλουν από εμάς να πετάμε και να ρίχνουμε ο ένας τον άλλον, για να καλυφθεί έτσι κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και καθαρότητας από την καρδιά μας. Και, ναι!!! Υπάρχουν πολλά «Νηστικά ΠορνοΑρκούδια» εκεί έξω και μας περιμένουν στη γωνία για να μας διασύρουν με κάθε πανουργία και βαναυσότητα. Γιατί άλλο είναι να είσαι τρελός από έρωτα και άλλο είναι να είσαι αυτοκτονικά αφελής και απερίσκεπτος. Γέμισε ο τόπος με αυτά τα «ροκιέ» αποβράσματα, με το χαζοϋφάκι, το στυλάκι, τη μαγκιά και την καφρίλα, με τα ψυχρά, άνοστα και αγέλαστα ανέκδοτα, με τις ατάκες σαν ζαλιστικούς προλόγους, με τα εύκολα λεφτά από τα μαγαζιά και τα νυχτοπερπατήματα, με τη μάσα, τη λύσσα, την αλανιά, την αρπαχτή, και φυσικά το επίμαχο «οπτικοακουστικό υλικό» των τυχάρπαστων συνευρέσεων! Γέμισε ο τόπος από τέτοια ελεεινά «Νηστικά Πορνοαρκούδια» να κυκλοφορούν ανύποπτα, ελεύθερα, μάλλον εγκληματικά ελευθεριάζοντα, αχαλίνωτα, αδίστακτα, αδίκαστα, ατιμώρητα και αφυλάκιστα. Και μόνο που τους δίνετε χώρο–χρόνο–τρόπο για κάποια «απλή γνωριμία», δίχως να το ξέρετε και δίχως να το συνειδητοποιείτε καν, τους κάνετε ολοένα πιο άρπαγες, πιο θηριώδεις, πιο πορνολιγούρηδες, πιο γυναικοφάγους, πιο κακουργηματικούς. Υψώστε τις κεραίες σας, τα φίλτρα της αυτοπροστασίας σας, δώστε τους να «φάνε την πόρτα» σας, ραπίστε τους δυνατά με την άρνηση και την απώθηση του δίκαιου θυμού σας, βάλτε μπροστά σας γερά τείχη αδάμαστου βεβιωμένου ήθους και μείνετε μακριά κι αλάργα!!! Πήγε το θύμα (ή μάλλον ένα από τα θύματα που παρουσιαστήκανε μέχρι τώρα) να ενημερώσει και να ειδοποιήσει τη γυναίκα (φυσικά, έχει και αυτή τις τραγικές ευθύνες της που έγινε «γυναίκα» «του»!) αυτού του «Πορνοαρκουδιού», που χόρευε με τόση γουρουνιά και αναλγησία τόσο καιρό πάνω στην αξιοπρέπεια ή την αφέλειά της, και τί γύρισε και της είπε, παρακαλώ; «Τον αδικείς»!!!! Να, το πραγματικό φινάλε του άγριου τέλματος της κόλασής μας: Η μία γυναίκα να τρώει και να αδικεί την άλλη για τη χάρη ενός αληταρά!!! «RevengePorn», λέει!!! Και ποιος πονηρότατος κόσμος από τη φύση του δεν χρησιμοποίησε την πορνεία και την εκπόρνευση για εκδίκηση; Η ίδια η πορνεία, για όσους δεν ξέρουν ή δεν θέλουν ν’ αγαπούν, είναι η διαβολικότερη εκδίκηση του εαυτού μας. Ελπίδα και σωτηρία καμία σε αυτόν τον αλλοπρόσαλλο, τον παράφρονα, τον κανιβαλικό, σαρκολάγνο, γυναικοφαγικό και υπερπορνικό κόσμο! Να σώζεστε με τη δύναμη, με το κάλλος και την ακεραιότητα της Χάριτος του Χριστού. Αλλιώς οι λάσπες του πορνόκοσμου θα απειλούν –συνέχεια, εξακολουθητικά και επαναλαμβανόμενα– τη ψυχή, το σώμα, την ίδια ζωή σας, τη ζωή μας, τη ζωή όλων μας!!!... .. .

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ

     Η κρίση είναι λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού. Κρίνουμε, θέλοντας και μη. Όταν λες: «Ο τάδε είναι ειλικρινής· μπορεί κάποιος να τον εμπιστεύεται». Αυτό είναι μία κρίση. Όταν λες: «Ο τάδε άνθρωπος είναι φλύαρος, με κουράζει, δεν μπορώ. Ήρθε μου έκανε επίσκεψη, με ταλαιπώρησε». Αυτό είναι μία κρίση. Είσαι προϊστάμενος μιας υπηρεσίας και κάνεις εκθέσεις για τους υφισταμένους σου. Και λες: «Αυτός είναι πιστός στο καθήκον, είναι εντάξει στην υπηρεσία, δεν είναι άνθρωπος ραστώνης, είναι εργατικός, είναι…». Αυτό είναι κρίση. Ο καθηγητής στους μαθητές του. Τώρα κατάργησαν και τη βαθμολογία. Εν πάση περιπτώσει, βαθμολογία ούτως ή άλλως υπάρχει. «Ο ένας είναι για 18, ο άλλος για 15, ο άλλος είναι για 10, ο άλλος είναι για 5». Αυτό είναι μία κρίση. Ο επιθεωρητής στις εκθέσεις, τις οποίες υποβάλλει για τους υφισταμένους του, κάνει κριτική. Ή είσαι σε ώρα γάμου. Και σου φέρνουν μια κοπέλα, σταθμίζεις τα υπέρ και τα κατά. Και λες: «Αυτή η κοπέλα έχει αυτό και εκείνο το προσόν, αυτό και εκείνο το ελάττωμα. Κάνει ή δεν κάνει για μένα;». Όλα αυτά τα πράγματα είναι κρίσεις. Η κρίση, λοιπόν, είναι λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού. Δεν μπορούμε να τη βγάλουμε. Και να θέλουμε ακόμη, δεν μπορούμε. Ή λέμε: «Σήμερα έχει σύννεφα». Αυτό είναι κρίση. «Σήμερα έχει κρύο». Υπάρχει, λοιπόν, κρίση καταστάσεων, προσώπων και πραγμάτων. Κρίνουμε συνεχώς.

     Όταν ο Κύριος λέγει: «Μη κρίνετε», δεν εννοεί αυτού του είδους την κρίση. Δηλαδή την αξιολόγηση καταστάσεων, αλλά την κατάκριση, την καταδίκη του άλλου. Το να βγάζουμε εμείς απόφαση για τον άλλον, για τον συνάνθρωπό μας. Αυτό είναι που απαγορεύει ο Κύριος, την κατάκριση.

     Τώρα, πότε δεν είναι κατάκριση, ακόμα κι όταν μιλάμε για τα ελαττώματα του άλλου, ενώ είναι απών; Λέει ο Μέγας Βασίλειος ότι σε δύο περιπτώσεις δεν κατακρίνουμε, ακόμη κι όταν χαρακτηρίζουμε έναν άνθρωπο και μιλούμε για τα ελαττώματά του. Όταν αυτό το κάνουμε τρεις, τέσσερεις, πέντε άνθρωποι για να βρούμε τον καλύτερο τρόπο διορθώσεως αυτού του ανθρώπου. Μαζευόμαστε πέντε άνθρωποι και λέμε: «Ο τάδε αδελφός μας έχει αυτό το ελάττωμα, τι μέσα θα μετέλθουμε για να διορθώσουμε το ελάττωμά του;». Ξεκινάμε από αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας. Αυτό δεν είναι κατάκριση.

     Και δεύτερον, όταν το λέμε σε κάποιον με σκοπό να τον προφυλάξουμε από τη βλαπτική επίδραση του αδελφού που έχει το ελάττωμα αυτό. Λες σε κάποιον: «Ο τάδε, τον οποίον τώρα γνώρισες, έχει τη μανία να ζητάει δανεικά και αγύριστα, να μη δίνει ποτέ αυτά τα οποία παίρνει. Πρόσεχε, έχει βάλει κόσμο και κοσμάκη στο χέρι. Μη σε βάλει κι εσένα. Δεν θα πάρεις πίσω τίποτε. Αν έχεις λεφτά για πέταμα, δώσε του κάτι. Αλλά αν δεν έχεις και του δώσεις, θα στα φάει· δεν θα στα επιστρέψει». Ή, «ο άλλος σου λέει ψέματα, μην πιστεύεις ό,τι σου λέει». Ή, «ξέρω ’γω, κατακρίνει τους πάντες. Θα έρθει να σου πει ο τάδε μού ’πε τούτο, μού ’πε το άλλο. Δεν διστάζει ούτε να συκοφαντήσει ακόμη. Είναι ένας άνθρωπος με κάποια κακία, κάποια μοχθηρία. Πρόσεχέ τον, μη γίνεις θύμα αυτών τα οποία θα σου πει».

     Όταν, λοιπόν, το λέμε, είτε για να βρούμε τρόπο διόρθωσης των συνανθρώπων μας, ή για να προφυλάξουμε κάποιον που δεν ξέρει από τις συνέπειες των ελαττωμάτων του άλλου, τότε δεν κάνουμε κατάκριση. Όταν όμως δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία και βάζουμε κάτω τον αδελφό μας και ανατέμνουμε τα ελαττώματά του, τότε κάνουμε κατάκριση. Όταν αυτό το λέμε για να εξουθενώσουμε τον αδελφό, για τον ρίξουμε στη συνείδηση του άλλου ή για να εκφράσουμε δικά μας πάθη εναντίον του αδελφού, δικές μας κακίες, τότε είναι κατάκριση. Η ειδοποιός διαφορά είναι αν υπάρχει ενδιαφέρον και αγάπη για τη διόρθωση του αδελφού ή για την προφύλαξη κάποιου άλλου και όχι διάθεση εξουθενώσεως του πλησίον.

     Προσοχή, λοιπόν, στην κατάκριση. «Ή τέτοια, η αλλιώτικη, η τέτοια, η αλλιώτικη». Προ παντός, εσείς οι γυναίκες, που ρέπετε περισσότερο από εμάς στο κουτσομπολιό και στην κατάκριση. Μην κατακρίνετε. Δεν ξέρετε πώς την έκανε τη μία πράξη ή την άλλη. Δεν ξέρετε σε τι κατάσταση βρέθηκε. Δεν ξέρετε ποιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της πράξεως. Μόνο ο Θεός «ἐτάζει καρδίας καὶ νεφρούς» (Ψαλμ. 7, 10). Εμείς βλέπουμε την κατ’ όψιν κρίση. Και ο Κύριος λέει: «Μὴ τὴν κατ’ ὄψιν κρίσιν κρίνετε» (Ιωάν. 7, 24).

     Όπως είπε ο Κύριος, θα δούμε πόρνες και τελώνες «νὰ προάγουν ἡμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 21, 31). Κι εμείς «οἱ υἱοὶ τοῦ Ἀβραάμ» θα κλεισθούμε έξω. «Ἐν ᾧ κρίματι κρίνετε, κρισθήσεσθε» (Ματθ. 7, 2). Δεν ξέρουμε για κάνει ο άλλος το άλλο· και πώς το κάνει· και ποιο είναι το νόημα. Κρίνουμε «τὴν κατ’ ὄψιν κρίσιν» (Ιωάν. 7, 24). Ο Θεός που κρίνει σε βάθος –«ἄνθρωπος βλέπεται εἰς πρόσωπον. Θεὸς δὲ εἰς καρδίαν» (Α΄ Βασ. 16, 7)–, Εκείνος ξέρει να αποδώσει στον καθένα, σύμφωνα με τα έργα του. Εμείς να είμαστε επιφυλακτικοί και να μην είμαστε πρόχειροι στις κρίσεις και στις κατακρίσεις.

     Όπως εγώ καμιά φορά μπαίνω εδώ που κάθονται μερικοί και περιμένουν εξομολόγηση και έρχεται κάποιος που ζητάει βοήθεια και τους κάνω νεύμα, για να καταλάβουν ότι είναι απατεώνας. Αυτό το λέω για να τους προφυλάξω. Διότι έχω πέσει θύμα πολλών απατεώνων, σας έχω αφηγηθεί μερικά περιστατικά. Μέχρι που, κάποιος ήρθε και μου παράστησε τον γιο του Κόντογλου· κι ο Κόντογλου, ο μακαρίτης, δεν είχε γιο. Μόνο κόρη είχε. Και ήρθε και μού ’πε ότι είναι γιος του Κόντογλου και με έβαλε στο χέρι. Κι εγώ ήξερα τον Κόντογλου και ήξερα ότι δεν είχε γιο και την έπαθα. Λέω, μπας κι έχει κανένα γιο κι είναι τσακωμένοι και δεν το ξέρω· τον έχει διώξει χρόνια από το χέρι και δεν το ξέρω. Λοιπόν, όταν λέω προσέξτε μη σας βάλει στο χέρι, γιατί αυτός είναι απατεώνας και θα πάει να τα πιει τώρα στις ταβέρνες, δεν κατακρίνω.

     Έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε. «Ἐλεγμῷ ἐλέγξεις τὸν πλησίον σου», λέει η Αγία Γραφή, «καὶ οὐ λήψεις δι’ αὐτὸν ἁμαρτίαν» (Λευ. 19, 17). Δεν θα καταλογισθεί σ’ εμάς η αμαρτία του πλησίον μας, εάν τον ελέγξουμε, εάν του υποδείξουμε αυτό το οποίο κάνει. Αλλά πρέπει να προσέξουμε πάρα πολύ τον τρόπο με τον οποίον θα το πούμε. Εάν το πούμε με σκοπό να τον εξουθενώσουμε, τότε δεν επιτυγχάνουμε τίποτε. Το πολύ-πολύ να τον κάνουμε εχθρό μας. Εάν το πούμε με ταπείνωση, με διάκριση, με πνεύμα αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας, αν αυτός είναι καλός, θα ακούσει την υπόδειξή μας· αν δεν είναι, δεν θα ακούσει τίποτε. Αλλά πάντοτε, όχι σαν διδάσκαλοι εμείς, αλλά σαν συμμαθητές. Όπως ο ένας μαθητής λέει στον άλλον: «Ξέρεις, αυτό δεν το έλυσες καλά, ή αυτό είναι ανορθόγραφο· θέλει ωμέγα ή θέλει περισπωμένη ή θέλει δασεία ή θέλει ψιλή». Έτσι, με ένα πνεύμα κι εμείς συμμαθητείας –και είμαστε όλοι μαθητές· διδάσκαλός μας είναι ο Κύριός μας–, να πούμε στον αδελφό μας, στον πλησίον μας: «Μήπως αυτό δεν έπρεπε να το πεις; Μήπως αυτό δεν έπρεπε να το κάνεις;». Πάντοτε με αγάπη, με ταπείνωση και με διάκριση. Όχι με διάθεση εξουθενώσεως, διότι έτσι κάνουμε τον αδελφό εχθρό μας.

     Αν, όμως, δούμε ότι μια-δυο φορές «δεν παίρνει», δεν δέχεται υποδείξεις, ας τον αφήσουμε στο θέλημά του και ας παρακαλούμε τον Θεό να τον φωτίσει να δει τα λάθη του. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι, οι οποίοι «δεν παίρνουν»· τους το λες, τους το ξαναλες… «δεν παίρνουν». «Όχι, έτσι είναι!». Δεύτερη φορά, τρίτη φορά, τέταρτη φορά, ασ’ τον να μάθει… Θα πάθει ίσως μια, δυο, τρεις φορές από αυτά τα οποία κάνει και θα μάθει απ’ αυτά τα οποία θα πάθει. Εάν, λοιπόν, παίρνει υποδείξεις, να τις κάνουμε, αλλά πάντοτε με αγάπη, με ταπείνωση και με αγαθό πνεύμα. Προσοχή, γιατί πολλές φορές ελέγχουμε για να εξουθενώσουμε. Αυτό δεν είναι κατά Θεόν. «Α, τον έπιασα τώρα, θα δεις πώς θα τον κάνω, ή θα δεις πώς θα την κάνω!». Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό έτσι! Όχι μ’ αυτό τον τρόπο, όχι! Μας απορρίπτει ο άλλος.

ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

(1930–1989)

 

[ Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου:

«Η χαρά του χριστιανού».

Κεφ. 4ο, §2, σελ. 183–187.

Επιμέλεια:

Αρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ.

Εκδόσεις:

«Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός»,

Σταμάτα 2018.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

 

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΦΩΤΙΣΤΕ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΦΩΤΙΣΤΕ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΑ

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

     Κάθε λόγος ενός αγίου, ενός οσίου, ενός ασκητού, ενός μυστικού θεόλαμπρου ευχέτη, είναι και μία αποκάλυψη για μας, μια ευεργεσία που μας φανερώνεται και μας ενισχύει υπέρλογα με τη χάρη του Θεού.

     Έλεγε χαρακτηριστικά ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης ότι το Απόδειπνο είναι σαν μια ομπρέλα χάριτος για το σπίτι από όπου αυτό λέγεται το βράδυ. Πόσο κρατάει ένα Απόδειπνο; 12, 15 με 20 λεπτά. Τι είναι τα 20 λεπτά μπροστά στη χάρη που κατέρχεται στην καρδιά μας και στο σπίτι όπου κατοικούμε και μένουμε; Περνάει η μέρα μας μέσα στη βαττολογία, την κενότητα, την αργολογία, μέσα στις τόσες μικρότητες, κι όμως! Ένα Απόδειπνο δεν μπορούμε να κάνουμε. Δεν μπορούμε ή μήπως δε θέλουμε; Και φυσικά το όλο θέμα δεν είναι περιοριστικά το Απόδειπνο, ένα Απόδειπνο, ως ένα στείρο καθήκον προσευχής. Μάθαμε στα σπιτικά μας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!», για να μάθουμε τώρα, μηχανικά ή στανικά, και το δεκαπεντάλεπτο Απόδειπνο!

     Αχ, γονείς! Γονείς, που σπείρατε παιδιά κατά το σώμα και δεν τα δώσατε ποτέ ή τόσο λίγο τον σπόρο της Χάριτος και της Προσευχής! Σκοπός είναι, τώρα στους χαλεπούς καιρούς όπου μας πλάκωσαν είτε τα εργαστηριακά, τα υβριδικά ή τα δαιμονιακά μικρόβια, εμείς να σταματήσουμε και να «σχολάσουμε» από τα πάντα. Και να γίνουμε άνθρωποι της Προσευχής και της Χάριτος. Τα σπίτια μας, οι καρδιές μας να γίνουν φωτεινά. Να φωτιστούν από τη χάρη και τη δύναμη της αναφοράς μας προς Εκείνον, που είναι ο μόνος που μπορεί να μας σώσει, γιατί Αυτός είναι η Σωτηρία μας, ο φιλάνθρωπος Σωτήρας μας.

     Λέμε και ισχυριζόμαστε ότι Τον πιστεύουμε και ότι Τον αγαπάμε. Είναι αλήθεια αυτό; Κατά πόσο είναι έμπρακτη αλήθεια η προς Αυτόν αγάπη μας; Αν δεν κάνουμε την πίστη και την αγάπη μας προς Αυτόν Προσευχή και ικεσία, τα πάντα μέσα και έξω μας είναι και θα είναι έωλα, επισφαλή, μάταια, σαθρά και ετοιμόρροπα. Τα πάντα –τώρα, πια!– πρέπει να γίνουν Προσευχή. Τα πάντα μας πρέπει να τα σκεπάσει και να τα συμπεριλάβει η Προσευχή. «Ἐν τῷ Θεῷ ποιήσομεν δύναμιν» (Ψαλμ. 59, 14): «Με τον Θεό μας, και με τη βοήθεια που Αυτός θα μας δώσει, εμείς θα λάβουμε δύναμη και κραταίωση· γιατί Αυτός θα εκμηδενίσει όλους αυτούς που μας συνθλίβουν» (Ελλαδικά, κοινωνικά, οικογενειακά, διαπροσωπικά, προσωπικά).

     Γεμίστε την καρδιά και τα σπιτικά σας, τους χώρους και τους τρόπους της ζωής σας με Προσευχή. Με την Προσευχή της Εκκλησίας, με τις ευχές και τις δεήσεις των Ορθόδοξων Προσευχηταρίων. Δεν έχουμε άλλο χρόνο, εκτός από τον άχρονο χρόνο της Προσευχής. Δεν έχουμε άλλο πόνο, εκτός από τον θεραπευτικό πόνο και τη χαροποιητική συντριβή της Προσευχής.

     Αν δεν έλθει η Προσευχή στην καρδιά μας, στο φρόνημά μας, στην αντίληψή μας, στα νοήματά μας, στην έκφρασή μας, στον τρόπο που πορευόμαστε, σύντομα, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, προβλέπεται να καταποθούμε από την τοξικότητα και την πονηρία του κόσμου, από τον φόβο, τον πανικό, την ανησυχία και την ανασφάλειά του.

     «Μη προτιμάτε τίποτε άλλο εκτός από την αγάπη του Χριστού», μας έλεγε ο Άγιος Πορφύριος. Και αυτή η αγάπη είναι πρωτίστως η Προσευχή. Δηλαδή, η καρδιακή κοινωνία μας με Αυτόν, που είναι για μας και για όλον τον κόσμο, η Αλήθεια και η Ζωή. Αυτά δεν είναι πράγματα θεωρητικά και γλυκόλογα αφηγήματα, αλλά σωτηριώδεις καταστάσεις και αλήθειες, μάλλον η μόνη αλήθεια που μας σώζει εν αγάπη Χριστού.

     Σήμερα, κάθε σπιτικό, κάθε νοικοκυριό, κρύβει καλά κι έναν σταυρό, μια δοκιμασία, μια ασθένεια, μια ανημποριά, μια ταλαιπωρία, έναν πόνο, έναν πειρασμό, ένα τέλμα, ένα δάκρυ, ένα αδιέξοδο. Χαμογελούν οι άνθρωποι και, μόλις κλείσουν την πόρτα του σπιτικού τους, τους ροκανίζει ο πόνος, ο φόβος, η αγωνία, η παραίτηση, η αδημονία, η απελπισία. Για ρωτήστε λίγο τους εαυτούς σας: μήπως δεν είναι αλήθεια αυτό;

     Το πόσο είναι αλήθεια και πραγματικότητα, αυτό το γνωρίζει η ιερά Πρόθεση, η οποία έχει μετατραπεί, με την παρατεταμένη μνημόνευση των ιερέων, που τόσο κατακρίνουν και λοιδορούν πολλοί σήμερα, μια άλλη μυστική και αθέατη «εντατική»· ίσα για να σωθούν οι άνθρωποι, διά της θείας Χάριτος, και να μην προλάβει να τους αρπάξει ο αιώνιος εχθρός μας. Χαίρεται με όλη του την κακία ο διάβολος να μας βλέπει ισοπεδωμένους από την απελπισία. Χαίρονται αφάνταστα και οι άγγελοι όταν μας βλέπουν να αγωνιζόμαστε, να τιμούμε με τη ζωή μας το βάπτισμά μας, να σπεύδουμε προς την Προσευχή και να επικαλούμαστε τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους Του.

     Όλοι αυτοί, άγιοι και άγγελοι και όλος ο νοερός κόσμος των αγιασμένων προσώπων, όσο και να μην το πιστεύετε, «κρέμονται» κυριολεκτικά από τα χείλη μας, περιμένουν πώς και πώς να τους θυμηθούμε, να τους φωνάξουμε και να τους επικαλεσθούμε. Γιατί το έργο τους είναι αιώνια πρεσβευτικό υπέρ ημών: πρεσβεύουν αδιάκοπα για τη σωτηρία μας, τη σωτηρία και τον λυτρωμό μας από τα μικρά ή τα μεγάλα προβλήματα που μας κατατρύχουν και μας ταλαιπωρούν.

     Ζούμε χρόνια εσχατικά, μέσα στα οποία προβλέπεται ότι θα ζήσουμε αναντίρρητα γεγονότα πρωτόγνωρα και ανήκουστα. Είμαστε όμως έτοιμοι γι’ αυτά; Έχουμε μέσα μας τη δύναμη και τη χάρη της Προσευχής; Βασανιζόμαστε από τις διάφορες θεωρίες, που ακούμε από εδώ και από εκεί, και η σύγχυση καταλαμβάνει τα φρένα μας. Ενώ η Προσευχή μάς περιμένει σιωπηλά για να φέρει μέσα μας την ειρήνη, την ισορροπία, την ευστάθεια του βίου μας. Θυμούμαστε τον Κύριο εντελώς θεωρητικά, μα όταν έρθει η ώρα της Προσευχής (και ποια στιγμή και ώρα δεν είναι στιγμή και ώρα Προσευχής;), είμαστε νωθροί, βαριεστημένοι, αμελείς, αδιάφοροι, ασυγκίνητοι, αμέτοχοι. Δεν θα μας σώσει η Προσευχή των άλλων, όταν εμείς δεν ενεργοποιούμαστε προς τη χάρη της. Πώς; Με ένα «Κύριε ελέησον!», με ένα «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με!», με ένα «Άγιε (ή Αγία) του Θεού, πρέσβευε υπέρ εμού (ή υπέρ ημών)!». Κι όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: «Όταν τρώω εγώ, αυτό σημαίνει ότι τρως κι εσύ; Πρέπει να φας κι εσύ, όπως τρώω εγώ, για να τραφείς και να μην πεθάνεις από την πείνα».

     Οι Άγιοι μάς δείχνουν έκδηλα τον ανεξιχνίαστο τρόπο του Θεού, αλλά ταυτόχρονα μας δείχνουν και τον προσωπικό τρόπο της δικής μας μετοχής και ευθύνης.

     Πλάκωσαν τώρα οι αρρώστιες, οι αναπηρίες, οι ανημποριές, οι πανδημίες, κι εμείς αρνούμαστε ακόμη εγωικά να δούμε καθαρά και αθόλωτα το καθάρσιο επιτίμιο του Θεού προς τη χώρα μας, προς την κοινωνία μας και προς όλον τον κόσμο. Ο Θεός ευδοκεί, ο Θεός θέλει, αλλά ο Θεός και παραχωρεί. Αυτό που γίνεται τώρα είναι κατά παραχώρηση του Θεού. Αυτό που ζούμε δεν είναι άλλο παρά η αφυπνιστική παιδαγωγία του Θεού για τη μετάνοια, την ανάνηψη και την επιστροφή όλων. Δεν θα μας σώσουν, ούτε θα μας χαριτώσουν οι αντιχριστολογίες, οι εσχατολογίες, οι συνωμοσιολογίες, οι μελλοντολογίες, οι εμβολιομαχίες ή και οι εμβολιοφιλίες ακόμη.

     «Πολλοί αντίχριστοι υπάρχουν τώρα στον κόσμο», έλεγε προειδοποιητικά ο «Υιός της βροντής» (Α΄ Ιωάν. 2, 18). Και να θυμόμαστε και αυτό: άλλο ο κοσμοκράτωρ του κόσμου τούτου, που είναι ο διάβολος, και άλλο ο Παντοκράτωρ που είναι πάντα μόνο ο Κύριος. Όσο μετανοούμε και μας συνεπαίρνει η Προσευχή, τόσο εισερχόμαστε στον τρόπο, τη φύλαξη, την κυριότητα και την παντοκρατορία του Χριστού.

     «Κατακρύψεις αὐτοὺς ἐν ἀποκρύφῳ τοῦ Προσώπου Σου», λέει με μία ευγλωττία μυστηρίου ο Ψαλμός (Ψαλμ. 30, 21). «Θα κρύψεις και θα ασφαλίσεις όλους αυτούς που ελπίζουν σε Σένα στο απόκρυφο καταφύγιο του Προσώπου και της Παρουσίας Σου, για να προφυλαχτούν από την ταραχή των προσβολών και της κακολογίας των ανθρώπων· θα τους σκεπάσεις μέσα στη σκηνή της θείας Σου φροντίδας από τις φιλονικίες και τις συκοφαντίες των φαρμακερών γλωσσών», μας προειδοποιεί καθησυχαστικά το ψαλμικό κείμενο. Κι αν δεν συμβαίνει όλο αυτό στις μέρες μας! Η κοσμοκρατορία του διαβόλου είναι περιορισμένη και είναι «παναδύναμη».

     Το όλο θέμα είναι οι καρδιές μας να γίνουν ευώδη ταμεία Προσευχής και τα σπίτια μας κατοικητήρια Πνεύματος. Αυτό φαίνεται κομμάτι δύσκολο, γιατί ενώ δεν είναι φανταστικό και θεωρητικό, είναι το μόνο επάξιο και αληθινό που μας μένει να κάνουμε, γιατί αυτό είναι το μόνο που μετράει, εφόσον αυτό είναι η ουσία.

     Μιλήστε, ενημερώστε, πληροφορήστε, κάντε ωραίες παρουσιάσεις, δυναμικές και πειστικές αναπτύξεις για το καλό, για το κακό, για τα δαιμόνια, για τις ενέργειές τους, για τον «αόρατο πόλεμο», για τα σχέδια του κακού που τεκταίνονται, για τις απειλές της κολάσεως που πλήττουν τη ζωή μας, μιλήστε επίσης αυτάρεσκα για «παντοδύναμες προσευχές» και για «ισχυρές προσευχές» που δήθεν «καθαρίζουν» τα κονάκια μας, για «χαλάρωση» και «ευεξία», για «θετική ενέργεια»· μετά στραφείτε παθιασμένα στηλιτεύοντας όλους «τους δεσποτάδες και τους παπάδες», εξαντληθείτε στην υστερία σας για τον αντίχριστο «που έρχεται», μονάχα όμως Προσευχή να μη κάνετε, διότι αυτό δεν το θέλει με τίποτα από εσάς, από εμάς κι από όλους, ο αιώνιος εχθρός μας!

     «Τι, προσευχή και κουραφέξαλα!», θα σπεύσουν να μας πουν οι κυνικοί τύποι. Εδώ ο κόσμος καίγεται! «Μασόνοι όλοι στην Εκκλησία!», «Προδότες!», «Πουλημένοι!». Πόσο άδικο, πόσο ψέμα! Η Εκκλησία μας, οι Πνευματικοί μας, εδώ και πόσους μήνες μάς έδωσαν μία ωραία παρότρυνση. Κάθε βράδυ, από τις 10 μέχρι τις 10:15, μαζευόμαστε όλοι νοερά και καρδιακά και κάνουμε Προσευχή. Όπως ακριβώς το έλεγε και το συνιστούσε και ο Άγιος Πορφύριος. Πόσες ψυχές μαζεύονται, αφήνουν τα σκοτάδια του κόσμου και την καταχνιά της ποικιλότροπης αμαρτίας, και συνάζονται «επί το αυτό». Σας πληροφορώ, άγγελος Κυρίου έρχεται να μαζέψει αυτά τα προσευχητικά τέταρτα του χρόνου για να τα πάει προς τον θρόνο του Παντοκράτορος Κυρίου. Οι υπόλοιποι, δηλαδή η πλειονότητα των τυπικά βαπτισμένων ορθοδόξων, τι φρονεί και τι κάνει;

     Μας έφαγε η παλιοαντάρα του φανατισμού και το σάρωμα του παθιάσματος σε όλα και για όλα και για το τίποτα. Γινόμαστε πολύ μικροπρεπείς και πολύ αναληθείς δίχως τον φωτισμό και την ειρήνευση της Προσευχής.

     Εδαφιολόγοι στο έπακρον της ανωφέλειας, πατρολόγοι της κακιάς και αδιάκριτης ώρας. Μόνο συνθήματα, οργές, κατάρες, «ανάξιος» ο ένας, «ανάξιος» ο άλλος, «προδότες», βρισιές, ιεροκατακρίσεις, παπαδολοιδωρίες, συνωμοσιολογικές εξάρσεις και οίστροι αντιεκκλησιαστικότητας. Χιλιάδες «ορθόδοξοι» είναι αυτοί που ακολουθούν μαγεμένοι την αιρετικοπλανεμένη Βασούλα («Η εν Θεώ ζωή μου») και κανείς τους δεν αποσκιρτά θαρραλέα. Νεοελληνική κατάντια. Χάσαμε εκείνα τα βαθιά ορθόδοξα, αγιοπνευματικά κριτήρια και με κάθε αγαπολογία ντοπαριζόμαστε. Πώς μας λείπουν τα θεολογικά, τα χριστοκεντρικά, τα εκκλησιαστικά βιώματα, ειδικά τώρα που η φουρτούνα και οι λαίλαπα της ΝΤΠ λυσσομανά. Η Προσευχή, όμως, πού είναι;

     Κι όμως! Αυτή την Προσευχή περιμένει από εμάς ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Γιατί εμείς, μέσα από την Προσευχή, μαθαίνουμε μια άλλη σπουδαία και παρακλητική πραγματικότητα, που αγνοεί θεομίσητα ο κόσμος και όλα τα ζοφερά διευθυντήριά του. Ποια πραγματικότητα; Την πραγματικότητα της δυνάμεως της Δεξιάς του Κυρίου. Και να θυμάστε, πάντα τη τελευταία λέξη επί των εξελίξεων τη λέει μονάχα Αυτός.

     Δεν έχει καλή υγεία το παιδί του άλλου και τον ρωτώ: «Τόσα χρόνια έκανες μια προσευχή για το παιδί σου;». «Όχι, πάτερ!». «Μα, αυτό είναι που περιμένει από σένα ο Χριστός για να επέμβει δυναμικά». Ο άλλος χάνει τη δουλειά του, δεν γίνεται όμως, μαζί με την έρευνα που θα κάνει όσο μπορεί εντατικά σαν άνθρωπος, να μην κάνει, κυρίως και πρωτίστως, και Προσευχή. Η άλλη, τάχα μάνα, διώχνει το έφηβο παιδί της από το σπίτι για να ζήσει με το αμόρε της, και το παιδάκι της προτρέπεται να κάνει τον διωγμό του Προσευχή· κάνει Προσευχή και έρχεται κατά πάνω του η παρηγοριά του Ουρανού. Οι αδελφοί μας βρίσκονται στις εντατικές εξαιτίας του covid και η Εκκλησία διά των πιστών της (κληρικών ή λαϊκών, δεν έχει σημασία!) ξαγρυπνά. Ακοίμητη η Μάνα και η Τροφός μας, η Εκκλησία, αρπάζει κυριολεκτικά μέσα από του χάρου τα δόντια τους ασθενείς και τα γερόντια μας. Ποιος το βλέπει αυτό; Ποιος συνομωσιοφωνακλάς το αντιλαμβάνεται; Τρέχουν συνεχώς οι Άγιοι για μας και για τη σωτηρία μας, δεν τρέχει η φαντασία και η ιδέα μας.

     Ξεχάστε τον εφησυχασμό, την αδιαφορία, το «μπλα-μπλα», το «εγώ πιστεύω» και το «εγώ νομίζω», το «αλλά όμως», τη λογική που δεν πιστεύει ποτέ της, την τρέλα και τη μανία της εποχής που θεομαχούν με έπαρση, την επιθετικότητα της άγνοιας πολλών. Ακόμη και στο όνομα του Χριστού, εμείς, είμαστε τόσο ανεκδιήγητα παρανοϊκοί, ώστε επιδιδόμαστε στο σπορ της πιο ανελέητης ανθρωποφαγίας. Ποιος θα έχει την ορθότερη γνώμη και ποιανού η άποψη θα υπερισχύσει. Ωραία χριστιανική ατμόσφαιρα. Καμαρώστε πνευματικότητα. Την Εκκλησία ποιος την προσέχει, ποιος την ενωτίζεται, ποιος την εγκολπώνεται, ποιος την εναγκαλίζεται, ποιος την ασπάζεται και ποιος την ακολουθεί;

     Δώστε ιλαρό και ειρηνικό φως στον τόπο της παροικίας σας με την Προσευχή. Κάντε την αγάπη σας και τον πόνο σας Προσευχή. Από το «έχω» της Προσευχής, να περάσουμε στο «είναι» της Προσευχής. Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι Προσευχή. Αυτό είναι ο εκκλησιασμός, η θεοχαρίτωση και η εγχρίστωση της ύπαρξής μας. Αυτό είναι, εδώ βρίσκεται η συχνότητα του Θεού και, παράλληλα, η μυστική ανατολή όλων των θαυμάτων που περιμένουμε σαν άνθρωποι να αντικρίσουμε για μας, για τον αγώνα μας, για τα σπιτικά μας, για την ταλαιπωρημένη Εκκλησία μας, για την τσακισμένη και ισοπεδωμένη Πατρίδα μας.

     Η κατά Θεόν ελπίδα είναι δίπλα μας, το ίδιο και η χαρά και η δύναμη εξ ύψους. Και περιμένουν σιωπηλά, σε μια γωνιά της μεγαλοπρέπειάς τους, να γίνουν η πνευματική γλυκιά χαραυγή της ζωής μας, με τα κελεύσματα, με τα ψιθυρίσματα, με τη φωνή, με τη συντριβή και τον παλμό της δικής μας θερμής και εγκάρδιας προσευχής!...

π.Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΟΥΝΤΕΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΟΥΝΤΕΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ

►Ευχόμαστε και θα ευχόμαστε να πάνε όλα καλά και όλα κατ’ ευχήν για τους ασθενείς και νοσούντες αδελφούς μας. Και είναι τόσοι πολλοί αυτοί σήμερα, Χριστέ μου!

►Όλοι τώρα προβλέπεται ανθρωπίνως να νοσήσουν, ανεμβολίαστοι κυρίως, αλλά φυσικά και οι εμβολιασμένοι. Κανείς δεν εξαιρείται, αλλά εμάς μας ενδιαφέρει (και πρέπει να μας ενδιαφέρει) σε ποιους ακριβώς ανήκει η θλιβερή πλειονότητα των θυμάτων και πώς ακριβώς θα θωρακίσουμε τις ζωές μας, προσωπικά και διαπροσωπικά, ηθικά και επιστημονικά.

►Τούτη η νόσος δεν είναι «μια απλή ίωση» ή «μια γριπούλα», όπως ισχυρίζονται πολλοί αφελείς· πάρα πολύ απλά και πάρα πολύ ξεκάθαρα είναι μια θανατηφόρα ίωση που δεν αστειεύεται και δεν χωρατεύει με κανέναν.

►Αλλά γιατί εμείς, σαν πρόσωπα, σαν λαός και σαν κοινωνία, πρέπει να μάθουμε αφού πρώτα πάθουμε; Γιατί να φτάνουμε στα όρια του θανάτου μας, για να εγκαταλείψουμε τις ανεδαφικές μας αντιλήψεις, τις προλήψεις, τους φόβους και τις εμμονές μας;

►Εν τούτοις, πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που, ευτυχώς, παίρνουν τούτο το μάθημα, χωρίς να πάθουν. Είναι εκείνοι που εκτίμησαν και διείδαν έγκαιρα, με τη χάρη του Θεού και με την καλόγνωμη προαίρεσή τους, σωστά τα γεγονότα, που δεν βιάστηκαν να υποτιμήσουν τη θανατηφόρα λαίλαπα της πανδημίας.

►Οφείλουμε όλοι να προσέξουμε μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Μεγάλη και επιβεβλημένη είναι η ευθύνη που πρέπει να έχουμε όλοι ανεξαιρέτως, ευθύνη για τη διαφύλαξη και προστασία της ζωής μας, ευθύνη για την προστασία της ζωής των άλλων. Κι αυτό δεν είναι υγειονομικό σύνθημα, είναι διττός και σωτήριος στόχος.

►Πολλοί αδιάκριτοι και ζηλωτές ιερείς πήραν στον λαιμό τους πολλούς άψαχτους, αδαείς και αφελείς συνανθρώπους μας. Αναντίρρητα, είναι μεγάλη και εγκληματική η ευθύνη αυτών των ρασοφόρων, των οποίων η δράση και ο λόγος θυμίζει «γκουρού» χειρίστου είδους.

►Ο λαός, πολύ εύκολα γίνεται μάζα, ένας ευκαταγέλαστος όχλος, με όλα τα στοιχεία του λαϊκισμού, του οπαδισμού, της προκατάληψης, της ιδεοληψίας, της παραπληροφόρησης, της αμορφωσιάς, της επίθεσης, της κατηγορίας, της συκοφαντίας, της καχυποψίας, της αμάθειας ή της ημιμάθειας, που είναι χειρότερη από την κάθε αμάθεια.

►Δεν μπορούμε να έχουμε λόγο για όλα. Τα λόγια μας πρέπει να είναι μετρημένα, ταπεινά, συνετά, σοφά, σαφή, πολύ συγκεκριμένα, ανάλογα με τη γνώση, την εμπειρία και την ειδικότητά μας στον στίβο της ζωής.

►Όταν θέλεις να πάρεις φάρμακο, μήπως πας στον σιδερά; Όταν θέλεις να παραγγείλεις ένα έπιπλο, μήπως απευθύνεσαι στον κτηνοτρόφο; Όταν θέλεις να πάρεις κάτι από τον μπακάλη, μήπως πας να βρεις τον αστυνόμο; Δυστυχώς, αυτό είναι που επιλέγουν να κάνουν πολλοί σήμερα μέσα στον πανικό ή την απειρία τους.

►Ας πάψει, επιτέλους, αυτή η φρενίτιδα, αυτή η σύγχυση, αυτή η ανθρωποφαγία, αυτή η αντιδραστικότητα, αυτή η φτηνοαποδόμηση των πάντων, αυτός ο παραλογισμός, αυτός ο διχασμός των φρενών και των φρονημάτων, που είναι το τέλμα και το τέλος μας.

►Εμείς, σαν ιερείς και ποιμένες, είμαστε απεσταλμένοι από την Εκκλησία και από τον εκάστοτε Επίσκοπο, για την υγεία, τον φωτισμό, την εν Χάριτι αναγέννηση, ανάπαυση και την ανάνηψη της ψυχής και της ζωής των πιστών χριστιανών. Δεν γίνεται, δεν μπορούμε, δεν μας επιτρέπεται να έχουμε αυθαίρετο λόγο για όλους και για όλα. Είναι μεγάλη αδιακρισία, μεγάλη ανευθυνότητα, μεγάλη υπερηφάνεια αυτό.

►Ο χρόνος δεν είναι πια σύμμαχός μας. Οι συνάνθρωποί μας φεύγουν. Φεύγουν! Δεν υπάρχει οδυνηρότερο και σκληρότερο πράγμα από αυτό! Και εμείς επάνω σε αυτό πλέκουμε σενάρια και διάφορες θεωρίες! Και η χειρότερη στιγμή, ιδίως για μας τους ιερείς, είναι να κηδεύουμε νέους ανθρώπους, τον κάθε μας συνάνθρωπο. Η πιο τραγελαφική μας στιγμή είναι όταν κάνουμε την άρνηση της μάσκας, την απόρριψη της απόστασης και την απώθηση του εμβολίου «ομολογία» Χριστού. Λες και ο Χριστός θα μας κρίνει από το γεγονός αν είμαστε εμβολιασμένοι ή ανεμβολίαστοι. Τι να τον κάνω τον ανεμβολίαστο και ψευδόπιστο άνθρωπο, όταν φέρεται με κάθε απρεπή τρόπο εναντίον της Εκκλησίας «του», εναντίον των Επισκόπων και των Ιερέων, εναντίον της εκκλησιαστικής χάριτος και ενότητας, εναντίον της ειρήνης της καρδιάς των αδελφών του, εναντίον του ασκανδάλιστου της συνείδησής τους, μπερδεύοντας και συγχέοντας τα υγειονομικά ζητήματα με τα πνευματικά. Μεγάλη και οικτρή πλάνη.

►Η πανδημία είναι εδώ! Με όλες τις ολέθριες και αποτρόπαιες συνέπειες στη ζωή όλων μας. Η πανδημία είναι εδώ! Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.

►Τι πρέπει να κάνουμε, τώρα; Να φερθούμε προσεκτικά, υπεύθυνα, με σύνεση, με ευπείθεια και όχι με σύγχυση, όχι με επιπολαιότητα και πολύ περισσότερο με δαιμονική ανταρσία.

►Εμπιστευθείτε την Εκκλησία και ακούστε τη φωνή της. Η Ιερά Σύνοδος δεν είναι ένα τυπικό όργανο μιας επιφανειακής θρησκευτικής δράσης ή ένα αφιλάνθρωπο αρχηγείο. Είναι ο μόνος ιεροκανονικός φορέας της γνήσιας φωνής του Πνεύματος. Είναι το ψυχοσωτήριο σκέπαστρο της χάριτος όλων μας, κληρικών και λαϊκών. Κανένας από εμάς δεν μπορεί να είναι πάνω, πέρα και μακριά από την Ιερά Σύνοδο, κανένας από εμάς δεν μπορεί να έρχεται σε κόντρα με τη φωνή και τα παραγγέλματά της, κανένας από εμάς δεν μπορεί να εισάγει «καινά δαιμόνια» με τη σύγκρουση, με τη διχοστασία, με την έριδα, με τη φωνασκία, με τη φιλομαχία, με την υπόνοια, με τη σπασμωδική του ανταρσία, με τη θρησκοληπτική καφρίλα. Η Εκκλησία αγωνιά, μεριμνά και αγρυπνά για τη ζωή μας, για την προστασία αυτής της ζωής. Μοιάζει σαν την κλώσα που σε καιρό κινδύνου σκεπάζει βαθύστοργα τα «νοσσία εαυτής» (τα κλωσσόπουλά της) κάτω από τα απλωμένα φτερά της για να τα προστατεύσει καλώς. Η Εκκλησία μας ήδη ρώτησε πιστούς και πεφωτισμένους επιστήμονες για το πώς θα πρέπει να κινηθεί και να ενεργήσει με γνώμονα και κριτήριο τη ζωή όλων μας, τη ζωή που τώρα κινδυνεύει άμεσα από τις πολλαπλές συνέπειες της πανδημίας.

►Ο φανατισμός και η τύφλωση του όχλου, οι θορυβώδεις εγκλίσεις και αιτιάσεις των πνευματικά αστήρικτων και αποίμαντων ψυχών, δεν οδηγούν πουθενά, δεν συνεισφέρουν σε τίποτα, δεν ωφελούν κανέναν. Μάλλον χειροτερεύουν τα πράγματα και φτάνουν τις εξελίξεις στο μη περαιτέρω.

►Σε προσωπικό επίπεδο, όσο υπάρχει ακόμα καιρός και τρόπος, επείγει, ή μάλλον υπερεπείγει, να ρωτήσει ο καθένας από εμάς τους γιατρούς του και να κάνει μονάχα αυτό που θα του πούνε αυτοί.

►Αυτοί που προσέχουνε, αυτοί θα σωθούνε, όπως και όσο θα σωθούνε· αυτοί που προσέχουνε, αυτοί θα είναι που θα αργήσουν κάπως να νοσήσουν ή που θα νοσήσουν ελαφρώς.

►Πολλοί είναι οι άκαμπτοι ζηλωτές που θα πληγούν και που κυριολεκτικά «θα πάνε» από αυτό που δεν πίστευαν ποτέ ότι υπάρχει, ότι είναι εδώ και ότι απειλεί τη ζωή τόσων και τόσων ανθρώπων. Το ξέρω αυτό, επειδή τους γνώρισα καλά, γνώρισα με λύπη τα οδυνηρά τέλη τους.

►Επίσης, πολλοί είναι και εκείνοι που έριξαν όλη τους την πεποίθηση στη χημική προστασία των φαρμάκων και με τη σειρά τους απατήθηκαν οικτρά. Η θεία Αγάπη τώρα μας ταπεινώνει όλους, για να αφυπνίσει όσο γίνεται περισσότερους.

►Κατά ένα παράδοξο τρόπο, τώρα, σε αυτόν τον ύπουλο «υπερεπιδημιακό» καιρό, θα σωθούν αυτοί που γίνονται κατά κάποιο τρόπο «ησυχαστές» και «ησυχάζοντες». Οι έξοδοί μας, οι συναντήσεις μας, οι επαφές μας να είναι μετρημένες, περιορισμένες, προσεκτικές, ουσιαστικές, όχι άνευ ισχυρού λόγου και αιτίας.

►Τώρα, αυτό που χρειάζεται να έχουμε είναι Προσευχή με Προσοχή και Προσοχή με Προσευχή. Κι όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, οφείλουμε να κάνουμε εκείνο που μας αναλογεί ανθρώπινως. Και ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να το αφήνουμε στη δύναμη και στη σκέπη του Θεού.

►Ο Θεός μάς καλεί να συνεργήσουμε. Να συνεργήσουμε με όλη μας τη συνείδηση, με όλη μας τη δύναμη και με όλα τα μέσα που έχουμε σαν πρόσωπα, σαν κοινωνία, σαν επιστημονική κοινότητα. Δεν πρέπει ούτε να γίνουμε άσκεφτα εμβολιόφιλοι, αλλά ούτε και τυφλοί εμβολιομάχοι.

►Ο Θεός μάς καλεί να βαδίσουμε τη «μέση και βασιλική οδό», που είναι η πιο δύσκολη οδός για τον κάθε αγωνιστή πιστό. Εύκολα μάς ελκύουν τα άκρα και οι ακρότητες, οι εξ αριστερών και ιδιαίτερα οι εκ δεξιών πειρασμοί. Εύκολο να γκρεμίζουμε και δύσκολο να συντηρούμε και να χτίζουμε.

►Μια άλλη δεινή πνευματική αρρώστια της φτωχόνοιάς μας είναι κι αυτή: Προκαταλαμβάνουμε πολύ άτοπα, πολύ γελοία, και πολύ ανόητα, τον Θεό. Μιλάμε και διατεινόμαστε εκ μέρους Του, λες και ξέρουμε πώς Αυτός θα ενεργήσει μ’ εμάς και για εμάς. Άκουσα να λένε: «Ο Θεός εμένα θα με προστατεύσει. Δεν θα μ’ αφήσει να πάθω κανένα κακό!». Αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί δεν είναι πίστη. Είναι ατομική καρικατούρα πίστεως. Παγίδα του βαθειά νυχτωμένου εαυτού μας. Αλήθεια; Και πώς το ξέρεις αυτό που λες; Μήπως έλαβες καμιά «πληροφορία» γι’ αυτό, όπως παλιά οι ένθεοι και οι όσιοι; Σοβαρά, τώρα! Και τόσοι Πατριάρχες, Αρχιερείς, Ηγούμενοι, Ιερομόναχοι, Μοναχοί και Μοναχές, τόσοι πιστοί άνθρωποι, γιατί και πώς φύγανε; Μήπως επειδή δεν τους προστάτευσε αυτούς ο Θεός; Μήπως επειδή «ευλόγησε» τον πικρό θάνατο και την πρόωρη απώλειά τους; Η μία σύγχυση φέρνει μια άλλη δεινότερη σύγχυση και στο τέλος μάς καταλαμβάνει πλήρως η εσφαλμένη αντίληψη των δεδομένων και παγίως μια επικίνδυνη πλάνη, της οποίας ο πυθμένας και το τέλος δεν βρίσκονται πουθενά.

►Τηρούμε τα μέτρα, τηρούμε τις αποστάσεις, δεν αγνοούμε, δεν υποτιμούμε και δεν απαξιώνουμε την υπάρχουσα θλιβερή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, κάνουμε ό,τι ακριβώς μας λένε οι γιατροί μας, οι δικοί μας, οι φίλοι, οι οικογενειακοί και οι γνώριμοι γιατροί μας, προστατεύουμε εαυτούς και αλλήλους, και προσευχόμαστε. Αυτούς, τους γνωστούς, τους γνώριμους και φίλους γιατρούς, πρέπει εμείς οπωσδήποτε να βρούμε, αυτούς θα ρωτήσουμε, από αυτούς θα ενημερωθούμε, εξαιτίας αυτών θα επιτρέψουμε τους απορημένους εαυτούς μας να πειστούμε και να αποφασίσουμε. Δεν είναι όλοι οι γιατροί, οι γιατροί που γνωρίζουμε και οι γιατροί που μας γνωρίζουν, άρπαγες, παραδόπιστοι, πουλημένοι, διαβρωμένοι, αδίστακτοι, ολοκληρωτικά χαμένοι μέσα στις στοές της Μασωνίας κτλ… Ηρεμήστε, λίγο!

►Τι λένε λοιπόν οι δικοί μας, οι δικοί σας γιατροί; Εμβόλιο; Ναι, εμβόλιο! Μήπως είναι το «τσιπάκι του σατανά», ο «αντίχριστος μέσα μας»; Ελάτε τώρα! Τόσοι γονείς, που εμπιστεύονται τα βρέφη τους στους παιδίατρους, γιατί αυτοί δεν εναντιώθηκαν ποτέ όταν τα ανυπεράσπιστα μωρά τους κατατρυπήθηκαν τόσες φορές με «διπλά», «τριπλά» και «εξαπλά» εμβόλια; Όταν κάποτε ήμασταν μικρόσωμα μαθητούδια μπαίναμε στη σειρά και, παρά τον φόβο, τον τρόμο και το κλάμα μας, πώς κάναμε το εμβόλιο από τους αυστηρούς σχολίατρους; Τόσοι και τόσοι από μας πήγαν στα νιάτα τους φαντάροι, και κανένας μας δεν αρνήθηκε ποτέ να κάνει εμβόλιο από τους στρατιωτικούς γιατρούς, που ζητούσαν ευταξία και πειθαρχία κατά την εμβολιακή διαδικασία. Τόσοι και τόσοι φεύγουν στο εξωτερικό και, μοναδική προϋπόθεση γι’ αυτό, είναι να εμβολιαστούν αδιαμαρτύρητα όταν πρόκειται να ταξιδεύσουν σε άλλες ηπείρους. Τώρα βρήκε δουλειά ο σατανάς και ο αφώτιστος εαυτός μας για να βυθιζόμαστε συνεχώς στην πρεμούρα της διαστρέβλωσης και της πλάνης;

►Να πίνετε συνέχεια Αγιασμό, να προσεύχεστε ακατάπαυστα με βαθιά συναίσθηση της θολής και επικίνδυνης κατάστασης που επικρατεί, με πνεύμα ειλικρινούς μετανοίας και συντριβής.

►Η ζωή μας βεβαίως είναι (και θα είναι!) πάντα στα χέρια του Θεού, αρκεί όμως κι εμείς να συμβάλλουμε και να συνεργήσουμε –σοβαρά, έμπρακτα και συνετά– στην προστασία και διατήρηση αυτής της ζωής. Προστατεύουμε και διατηρούμε τη ζωή μας, που δεν είναι δική μας, που δεν είναι του εαυτούλη μας, αλλά είναι δώρο του Θεού προς εμάς, ήδη από την κλασματική στιγμή της συλλήψεώς μας και του ερχομού μας σε αυτόν τον κόσμο.

►Διότι, όπως έδειξαν και δείχνουν πολλές φορές τα πράγματα, από καθαρή βλακεία, από καθαρή απροσεξία, από αδιαφορία και από αμέλεια, θα χάσουμε, όπως και ήδη χάνουμε, δυστυχώς, τη ζωή μας.

►Η «πανδημία» δεν είναι ανέκδοτο, δεν είναι φάση, δεν είναι φαντασία, δεν είναι φάρσα, δεν είναι ταινία θρίλερ, δεν είναι αφήγημα, ούτε φιάσκο για να ενισχύει απλά τον τρόμο ή τον πανικό των μαζών· είναι η φωνή του παιδαγωγικού επιτιμίου του Ίδιου του Χριστού προς όλους μας εξαιτίας των αμαρτιών, της αμετανοησίας και της αποστασίας μας.

►Οφείλουμε να ακούσουμε προσεκτικά τη φωνή της θείας παιδαγωγίας, οφείλουμε να δώσουμε την πρέπουσα προσοχή σε τούτο το θεο-παραχωρητικό επιτίμιο. Διότι, όλοι αμαρτήσαμε και όλοι φταίμε ενώπιον της θείας Αγάπης, την οποία και προδώσαμε και εγκαταλείψαμε και απαξιώσαμε και υβρίσαμε με τη ζωή μας, εδώ και πόσα χρόνια αμαρτίας, άρνησης, απείθειας, πλάνης και θεοεγκατάλειψης.

►Τόσοι θάνατοι νέων ανθρώπων κι εμείς μένουμε άκαμπτοι, αλύγιστοι, απαθείς και απροβλημάτιστοι. Και το χειρότερο; Συχνά εκφράζουμε κραυγαλέες πλάνες και άτοπες απόψεις που δεν ισχύουν ούτε για την ανθρώπινη λογική ούτε και για τη θεία σφαίρα! Ας μην υπερβάλλουμε στην απρόσφορη πλάνη μας: η αντικειμενική εμβέλεια της ευθύνης μας δεν φτάνει ως τον Gates, τον Soros, τις φαρμακευτικές και τον αθέμιτο ανταγωνισμό τους, τον φαρμακευτικό πόλεμο εις βάρος της κοινωνίας των ανθρώπων, αλλά έχει ως βασική αρχή και σταθερό τέλος τον εαυτό μας, τη σωτηρία αυτού και όλων πέριξ αυτού, διά της προσοχής, της αυτοπροστασίας και της επαγρύπνησης.

►«Ήταν θέλημα Θεού», είπε πρόσφατα μια μητέρα για τον θάνατο της κόρης της που έχασε τη μάχη με την αρρώστια. Τι απαίσια ωραία που τα λέμε, ακόμα κι όταν χάνουμε τους ανθρώπους μας! Την κόρη της την ήξερα καλά: είχε μονίμως εμμονές με τον αντίχριστο και τα «εσχατολογικά» και, όσο κι αν της απαντούσα πάντα κατευναστικά, δεν ησύχαζε με τίποτα. Με διέγραψε (και καλά έκανε!), γιατί πολύ απλά δεν της έδινα αυτό που την «ντοπάριζε» υποθρησκειακά: σασπένς, τρόμο, φόβο, πανικό, τέρατα, δράματα και τραύματα από την υποβλητική δραματουργία της «Αποκάλυψης». Όχι, κύριοί μου, δεν είναι «θέλημα Θεού» να χάνουμε τη ζωή μας με την από μέρους μας άρνηση της προστασίας της! Δεν είναι «θέλημα Θεού» να πεθαίνουμε από αυτοκτονική ανοησία, από απερισκεψία και φανατίλα. Είναι αστείο, είναι μάλλον ύβρη να το λέμε αυτό, να λέμε κάτι τέτοιο, αλλά και κατάπτυστη πλάνη όταν και όποτε το πιστεύουμε. Πρέπει να μην γνωρίζεις καθόλου τον Θεό, για να λες και να ισχυρίζεσαι κάτι τέτοιο, τόσο άσχετο και τόσο αθεολόγητο. Ο Θεός δεν θέλει να χαθεί κανένας μας. Δεν είναι δικό Του θέλημα να χάνουν τόσοι άνθρωποι, τόσοι νέοι άνθρωποι, τις ζωές τους, να ξεκληρίζονται οικογένειες, να μένουν τα παιδιά ορφανά, να γίνονται νέες μανάδες χήρες, να καταντούν σύζυγοι και πατεράδες, χήροι και μόνοι. Και δεν είναι συναισθηματικά «τρυπάκια» όλα τα ανωτέρω, αλλά ισχύουσα πικρή και σκληρή πραγματικότητα.

►Ο Θεός είναι παντοδύναμος. Μπορεί να κάνει τα πάντα «εν ριπή οφθαλμού». Μπορεί να κάνει τα πάντα, εκτός από ένα: να πείσει τον άνθρωπο να Τον αγαπήσει, να πείσει και να αναγκάσει τον άνθρωπο να προσέξει όσο γίνεται πιο πολύ τη ζωή του, για τη ζωή του, τη ζωή που είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς εμάς. Ο Θεός, όσο κι αν σας φαίνεται παράδοξο, δεν μπορεί να «σπάσει» και να καταργήσει τη δική μας στοκώδη νοοτροπία, που όπως κατέδειξαν οι τρέχουσες περιστάσεις, είναι γεμάτη από αδιακρισία, από ανοησία, από απροσεξία, από αβελτηρία, από προχειρότητα, από φανατισμό, από απείθεια, από αδιαλλαξία, από ισχυρογνωμοσύνη και εγωισμό. Από καθαρή βλακεία χάνουμε τη ζωή μας· και αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα. Και αυτό φυσικά ΔΕΝ είναι «θέλημα Θεού», αλλά τραγική και δραματική δική μας αβλεψία, ολιγωρία και ανευθυνότητα.

►Όσο μπορείτε και όσο είναι δυνατόν από την πλευρά σας, να επικαλείστε με όλη σας τη ψυχή την Παναγία και τους Αγίους. Δεν μπορούμε να πούμε ή να κάνουμε τίποτα άλλο. Η ανεξερεύνητη χάρη των πρεσβειών τους να συνυφανθεί άρρηκτα με τη ίαση, τη θεραπεία και την αποκατάσταση που προσφέρουν σ’ εμάς οι δυνατότητες της Ιατρικής και των θεράποντων Ιατρών μας.

►Αμέτρητοι είναι αυτοί που φεύγουν τώρα, κατά παραχώρηση Θεού. Αλλά και πολλοί είναι εκείνοι που γλυτώνουν, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Θεός δεν προσωποληπτεί και δεν εξαιρεί κανέναν από το θαύμα της σωτηρίας ενός εκάστου. Τι γίνεται όμως, όταν εμείς οι ίδιοι εξωθούμε τους εαυτούς μας προς την απώλειά μας;

►Οι ιερές Προθέσεις, οι Θείες Λειτουργίες, έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο «μυστικές εντατικές» Προσευχής και Δεήσεως. Μέρα και νύχτα, νύχτα και μέρα, εκλιπαρούμε έως τέλους, έως εκλείψεως και έως θανάτου μας, τον ζώντα Θεό να ανατρέψει και να αποτρέψει τον πικρό θάνατο που έρχεται και εμφανίζεται δριμύς, σαρωτικός και απειλητικός στη ζωή των συνανθρώπων μας, στη ζωή τη δική μας, στη ζωή όλων μας. Η ζωή των συνανθρώπων μας ΕΙΝΑΙ η ζωή η δική μας. Όλοι είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία, ο ένας προς τον άλλον. «Όταν πάσχει ένα μέλος, πάσχουν και τα υπόλοιπα» κατά τον Απόστολο Παύλο. Τολμούμε να πούμε: πολλοί ιερείς, μοναχοί και μοναχές σκοτωθήκανε στην αέναη, παρατεταμένη και διαρκή προσευχή. Κι αυτό γιατί πιστεύουνε στην παμμέγιστη ωφέλειά της και τη ζούνε στο έπακρον.

►Πολλοί συγκληρικοί ’χάσαν τη ζωή τους, το ίδιο και μοναχοί και πολλοί άλλοι ρασοφόροι. Γλίτωσε τελευταία και τελείως ανέλπιστα ένας αγαπημένος μας ιερομόναχος, σεβάσμιος και πολύπειρος γέροντας με 14 άτομα συνοδεία, και προσπέρασε το χαντάκι του θανάτου. Τώρα κάνει συνεχώς φυσιοθεραπείες για να επανέλθει. Άλλοι έφυγαν, γιατί άκουγαν αντιεπιστημονικές διδαχές «πολύξερων» γερόντων και ανεύθυνες εφησυχαστικές συστάσεις μη κλασσικών και επίσημα αναγνωρισμένων ιατρών. Πρόσφατα, μια πολύ οικογενειακή μας φίλη έμεινε με κορονοϊό κλεισμένη στο σπίτι της για τρεις ολόκληρες εβδομάδες, αρνούμενη παντελώς να πάει σε νοσοκομείο και, τελικά, έφυγε σύμφωνα με την αυτοκαταστροφική ασοφία της. Πού φταίει ο Θεός σε όλα αυτά; Ο άνθρωπος πότε θα δει τη θανάσιμη αμαρτία της απροσεξίας, της αδιαφορίας και της μικρόνοιάς του;

►Προσέχετε, για να έχετε. Προσέχετε για να έχετε τη ζωή, τη ζωή που μας χάρισε με απέραντη αγάπη ο Θεός μας. Προσεύχεσθε για να μην παρεκκλίνει ο νους σας σε βλακώδεις αντιλήψεις, σε άτοπα φρονήματα, στον βαθύ και σκοτεινό λάκκο της σύγχυσης πολλών σήμερα. Προσεύχεσθε και προσέχετε, να στέκεστε εδραίοι, ακλόνητοι και αμετακίνητοι εν τη Εκκλησία, που είναι το Ταμείο της Χάριτος και η Κιβωτός της Σωτηρίας όλων. Ειδικά σήμερα, ειδικά τώρα. Μένετε στο θέλημα του Θεού, που είναι η ζωή της ζωής μας, το οποίο εκφράζεται και αποκαλύπτεται και πληροφορείται με τη Μυστηριακή ζωή, με την Προσευχή, την Προσοχή, πάντα μέσα στην Εκκλησία Του.

►Καλή και ταχεία ανάρρωση στους νοσούντες αδελφούς μας.

►Ο Θεός, η Παναγία, όλοι οι Άγιοί Του, βοηθός και βοηθοί σε όλα!…

►Προβληματιστείτε.

►Αφυπνιστείτε.

►Προσευχηθείτε.

►Προσέξετε.

►Ρωτήστε μονάχα τους γιατρούς σας και κανέναν άλλον εκτός από αυτούς.

►Και ενεργοποιήσετε όλη την προσωπική σας ευθύνη, χωρίς φόβο και πάθος.

►Μόνο με τη χάρη και βοήθεια του Θεού θα ζήσουμε και θα επιζήσουμε!...

Με αγάπη και πόνο ψυχής·

π.Δαμιανός.

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ

ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ

     Ο μακαριστός Γέροντας π. Αμβρόσιος Λάζαρης (1912–2006) είχε σε μεγάλη ευλάβεια τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη και προέτρεπε σε κάποιον από τη Θεσσαλονίκη να πηγαίνει στον Ναό του και να του ζητά ό,τι θέλει. Τόνιζε, μάλιστα, ότι ο Άγιος είναι συνέχεια κοντά στον Χριστό και, άρα, μπορεί να Του ζητήσει κάτι με πολλή παρρησία, γι’ αυτό και ανήκει στους ελάχιστους αγίους της Εκκλησίας μας που μυροβλύζουν…

 

[ «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης»

–Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου–

Τόμ. Α΄, μέρος Β΄,

κεφ. 1ο, §60, σελ. 186·

Ιερά Μονή Δαδίου και

εκδοτικός οργανισμός Π. Κυριακίδη,

Αθήνα, Νοέμβριος 2008.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

 

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ ΤΗΣ 25ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ ΤΗΣ 25ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

  Τῇ αὐτῇ ᾐμέρᾳ,

  μνήμη τῶν ἁγίων νοταρίων μαρτύρων

  Μαρκιανοῦ καὶ Μαρτυρίου.

  Οι άγιοι Μαρκιανός και Μαρτύριος, έζησαν στην Κωνσταντινούπολη την εποχή του αρειανόφρονος αυτοκράτορος Κωνσταντίου. Ήταν αρχοντικής καταγωγής και όλοι τούς θαύμαζαν για την παιδεία τους, για την πραότητα των τρόπων τους και για την ευλάβειά τους. Έγιναν «νοτάριοι», δηλαδή γραμματείς του αγίου πατριάρχου Παύλου, του Ομολογητού, ο οποίος έμελλε να εξοριστεί και να δολοφονηθεί στην Αρμενία από τους οπαδούς του Αρείου. Ο Μαρκιανός και ο Μαρτύριος, άφοβοι μπροστά στις απειλές της εξορίας και του θανάτου, συνέχισαν να κηρύττουν την Ορθόδοξη Πίστη ενώπιον του λαού, λέγοντας με παρρησία ότι ο Χριστός είναι Υιός του Θεού, ομοούσιος με τον Πατέρα και φύσει Θεός. Οι λέξεις αυτές, γεμάτες άπεφθη θεολογία και διαπρύσια ομολογία, ήταν για εκείνους πολυτιμότερες και από την ίδια τη ζωή τους. Σταθεροί έως τέλους στην Πίστη τους, έλαβαν εν τέλει τον στέφανο του μαρτυρίου διά ξίφους, και ενταφιάσθηκαν κοντά στην πύλη, τη λεγομένη «Μελανδησία». Όταν επανήλθε η ειρήνη στην Εκκλησία του Χριστού, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ανήγειρε πάνω από τον τάφο τους περικαλλή ναό, αφιερωμένο στη σεπτή μνήμη τους.

  Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ,

  μνήμη τῆς ἁγίας Ταβιθᾶς τῆς Ἐλεήμονος.

  Για την αγία Ταβιθά, ή αλλιώς Δορκάς / Δορκάδα, μάς πληροφορούν οι «Πράξεις των Αποστόλων» (βλ. Πράξ. 9, 36-42), γράφοντάς μας τα εξής γι’ αυτήν:

  Στην Ιόππη ήταν μια μαθήτρια που την έλεγαν Ταβιθά –στα ελληνικά σημαίνει «Δορκάδα». Αυτή είχε κάνει πολλές αγαθοεργίες και ελεημοσύνες στη ζωή της. Εκείνες τις μέρες συνέβη να αρρωστήσει και να πεθάνει. Την έλουσαν λοιπόν και την έβαλαν στο ανώγειο. Η Λύδδα ήταν κοντά στην Ιόππη· και, όταν οι μαθητές άκουσαν ότι ο Πέτρος ήταν εκεί, του έστειλαν δύο άντρες και τον παρακαλούσαν να πάει προς αυτούς όσο γίνεται πιο γρήγορα. Ο Πέτρος ξεκίνησε και πήγε μαζί τους. Μόλις έφτασε, τον ανέβασαν στο ανώγειο. Αμέσως τον περικύκλωσαν όλες οι χήρες, κλαίγοντας και δείχνοντας τα ρούχα που είχε φτιάξει γι’ αυτούς η Δορκάδα όσο ζούσε. Ο Πέτρος τότε τους έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε. Κατόπιν, γύρισε στη νεκρή και είπε: «Ταβιθά, σήκω πάνω!». Αυτή άνοιξε τα μάτια της, κι όταν είδε τον Πέτρο ανασηκώθηκε. Ο Πέτρος τής έδωσε το χέρι του και τη σήκωσε. Ύστερα, φώναξε τους πιστούς και τις χήρες και τους την παρουσίασε ζωντανή. Αυτό έγινε γνωστό σε όλη την Ιόππη και πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν στον Κύριο…

  Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ,

  μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀναστασίου.

  Παραμένει άγνωστη η χρονολογία, κατά την οποία ο άγιος Αναστάσιος μόνος του παρουσιάσθηκε ενώπιον των θηριογνωμόνων τυράννων που καταδίωκαν τους χριστιανούς και ομολόγησε άφοβα τον Χριστό ως αληθινό Θεό, δημιουργό του σύμπαντος και λυτρωτή του γένους των ανθρώπων. Το θάρρος του αγίου και η αποφασιστικότητα των λόγων του κατήσχυναν την αδυναμία των ειδωλολατρών, οι οποίοι όρμησαν επάνω του, τον αποκεφάλισαν και έριξαν το σώμα του στη θάλασσα. Μια ευλαβής γυναίκα όμως, βρήκε το σκήνωμά του στην ακτή, το μύρωσε, και το τύλιξε με οθόνια, ενταφιάζοντάς το με τιμή. Αργότερα, πάνω από τον τάφο του αγίου έκτισε ναό προς τιμήν του, και το τίμιο λείψανό του επιτέλεσε εκεί πολλά θαύματα.

   Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,

  μνήμη τοῦ ὁσίου Μαρτυρίου τοῦ Διακόνου.

  Ο όσιος Μαρτύριος, εξαιτίας της μεγάλης καθαρότητας και των γενναίων αγώνων του για την αρετή, είχε αποκτήσει άφθονη Χάρη από τον Θεό. Όταν υπηρετούσε ως διάκονος μέσα στο ιερό Βήμα, εάν κάποιος του ζητούσε να προσευχηθεί και να ικετεύσει γι’ αυτόν προς τον Κύριο, ήταν απολύτως βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα ελάμβανε απάντηση στο αίτημά του. Οι δαίμονες τον φοβόνταν, διότι, μέσω των προσευχών του, τους έδιωχνε από τους ανθρώπους, τους οποίους βασάνιζαν ποικιλοτρόπως. Αφού ο όσιος Μαρτύριος ο Διάκονος διήνυσε βίο μικρό και θεάρεστο, εκοιμήθη εν ειρήνη.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις,

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν,

ἐλέησον καὶ σῶσον πάντας ἡμᾶς.

Ἀμήν.

[ Ιερομονάχου Μακαρίου

Σιμωνοπετρίτου:

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,

Τόμ. 2ος, Οκτώβριος,

σελ. 275–277,

Διασκευή από τα Γαλλικά:

Ιερό Κοινόβιο

Ευαγγελισμού της Θεοτόκου,

Ορμύλια Χαλκιδικής,

Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

Αθήναι Οκτώβριος 2009².

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

 

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.