ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΣΙΔΕΡΟ

ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΣΙΔΕΡΟ

«Μήπως έχεις καρδιά από σίδερο;

Στον Παράδεισο, όμως, σίδερο δεν χρειάζεται.

Εκεί, χρειάζεται

ταπείνωση και αγάπη Χριστού·

η οποία σπλαγχνίζεται τους πάντες».

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

(1866–1938)

※

[Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ):

«Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης»,

β΄ μέρος, λόγος α΄, σελ. 346,

έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου,

Έσσεξ Αγγλίας, 2003¹⁰.]

※

Che fece .... il gran rifiuto

Che fece .... il gran rifiuto

Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα
ποὺ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι
νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τὄχει
ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στὴν τιμὴ καὶ στὴν πεποίθησί του.
Ὁ ἀρνηθεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἂν ρωτιούνταν πάλι, ὄχι θὰ ξαναέλεγε. Κι ὅμως τὸν καταβάλλει
ἐκεῖνο τ’ ὄχι — τὸ σωστό —  εἰς ὅλην τὴν ζωή του.

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

[Ἀπὸ τὰ Ποιήματα 1897-1933, Ἴκαρος 1984]

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Α΄. Οι Άγιοι Απόστολοι:

Ανώτεροι από άρχοντες και βασιλιάδες

     Οι Απόστολοι του Χριστού διέτρεξαν όλη την οικουμένη κι έγιναν ανώτεροι απ’ όλους τους άρχοντες και δυνατότεροι απ’ όλους τους βασιλιάδες. Και οι μεν βασιλιάδες εξουσιάζουν όσο ζουν· όταν όμως πεθάνουν καταργούνται. Ενώ οι Απόστολοι ακόμα κι όταν πέθαναν απόκτησαν μεγαλύτερη εξουσία. Και οι μεν νόμοι των βασιλιάδων ισχύουν μόνο μέσα στα σύνορα της χώρας όπου εξουσιάζουν· ενώ οι εντολές των Ψαράδων (των ανθρώπων) απλώθηκαν σ’ ολόκληρη την οικουμένη. Ο βασιλιάς των Ρωμαίων δε θα μπορούσε ποτέ να νομοθετήσει και για τους Πέρσες· όπως ούτε και ο βασιλιάς των Περσών για τους Ρωμαίους. Αυτοί όμως οι Παλαιστίνιοι θέσπισαν θείους νόμους για όλους: και για τους Πέρσες και για τους Ρωμαίους και για τους Θράκες και για τους Σκύθες και για τους Ινδούς. Και δεν εξουσίασαν τον κόσμο για όσο ζούσαν αλλά ακόμη κι όταν πέθαναν. Κι εκείνοι που έλαβαν τους νόμους του Ευαγγελίου από τους Αποστόλους, άπειρες φορές θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να απομακρυνθούν από τους νόμους εκείνους.

     Οι κοσμικοί βασιλιάδες και οι άρχοντες ήθελαν να κρατούν την οικουμένη μέσα στην ασέβεια διατάζοντας τους ανθρώπους να λατρεύουν δαίμονες. Κι αν μου αναφέρεις τη φυλακή, τις μαστιγώσεις, τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι Απόστολοι, τότε μου παρουσιάζεις ακόμη μεγαλύτερες τις πνευματικές δεσποτείες τους. Πώς αυτό και με ποιο τρόπο; Διότι όταν γίνονταν αυτά τα βασανιστήρια σ’ αυτούς, πάλι το δικό τους ιερό θέλημα πραγματοποιούνταν. Γιατί την πνευματική εξουσία που είχαν, δεν την απόκτησαν με το νόμο κάποιων πολλών κυρίων κι αφεντάδων του κόσμου, αλλά με την αρετή· η οποία αρετή δεν χρειάζεται καμιά εξωτερική βοήθεια, αλλά λάμπει ακόμη κι όταν την εχθρεύονται όλοι.

     Έτσι, οι Μαθητές του Κυρίου διέτρεχαν ολάκερη την οικουμένη διορθώνοντας τα ήθη και οδηγώντας την ανθρώπινη φύση από την παράλογη κακία στη λογική (της θείας ζωής). Γιατί είπε προς αυτούς ο Χριστός: «Πηγαίνετε και διδάξτε την αλήθεια σ’ όλα τα έθνη» (Ματθ. 28:19).

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Β΄. Οι Άγιοι Απόστολοι: Ξένοι προς τον κόσμο

     «Δεν προέρχονται αυτοί από τον πονηρό κόσμο, όπως κι Εγώ δεν προέρχομαι από αυτόν τον κόσμο» (Ιωάν. 17:16)· αυτά τα λόγια του Ιησού Χριστού αφορούν τους Αποστόλους. Τι σημαίνουν; Ότι οι Απόστολοι ενώ ζούσαν μέσα στον κόσμο, ήταν ξένοι προς αυτόν· δεν απέβλεπαν στα αγαθά του, στη δόξα του, στις απολαύσεις του. Ήταν άνθρωποι που ανήκαν σ’ έναν άλλο κόσμο· τον ουράνιο. Φρόντιζαν για τα ουράνια αγαθά, επεδίωκαν την άφθαρτη, την ουράνια δόξα, άφθαρτους θησαυρούς, ουράνιες χαρές και ουράνια ανάπαυση στους κόλπους του Θεού. Ενώ εμείς οι αμαρτωλοί ανήκουμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο· τη δική του δόξα επιδιώκουμε, ζητούμε υλικά πλούτη, υγεία, καλοπέραση, γήινες χαρές. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι πικρό. Μας κλυδωνίζουν πάθη, μας νικούν πειρασμοί, μας κλείνεται ο δρόμος προς τον Παράδεισο. Και σ’ όλ’ αυτά αιτία είναι η προσκόλλησή μας προς τα γήινα αγαθά.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗΣ

Γ΄. Οι Άγιοι Απόστολοι: Οι πέντε χαρές τους

     Μετά την Ανάληψη του Κυρίου οι Απόστολοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με μεγάλη χαρά, όπως λέει το Ευαγγέλιο (βλ. Λουκ. 24:52). Ο Κύριος γνωρίζει ποια χαρά τούς έδωσε και οι ψυχές τους ζούσαν αυτήν την χαρά.

     Η πρώτη τους χαρά ήταν ότι γνώρισαν τον αληθινό Κύριο Ιησού Χριστό.

     Δεύτερη χαρά, ότι Τον αγάπησαν.

     Τρίτη, ότι γνώρισαν την αιώνια, την ουράνια ζωή.

     Τέταρτη χαρά, ότι ποθούσαν τη σωτηρία του κόσμου, όπως τη δική τους.

     Και, τέλος, χαίρονταν γιατί γνώρισαν το Άγιο Πνεύμα και είδαν πώς ενεργεί Αυτό μέσα τους.

     Οι Απόστολοι περιόδευαν τη γη και κήρυτταν στο λαό το Λόγο του Κυρίου και τη Βασιλεία των Ουρανών· οι ψυχές τους, όμως, ποθούσαν και διψούσαν να δουν τον αγαπημένο Κύριο· και γι’ αυτό δεν φοβούνταν το θάνατο, αλλά τον συναντούσαν με χαρά. Και αν ήθελαν να ζουν στη γη, ήταν μόνο για χάρη του λαού που τον αγαπούσαν.

     Οι Απόστολοι αγαπούσαν τον Κύριο και γι’ αυτό δεν φοβούνταν κανένα πάθημα. Αγαπούσαν τον Κύριο, αγαπούσαν και το λαό· και η αγάπη αυτή έδιωχνε κάθε φόβο από μέσα τους. Δεν φοβούνταν ούτε μαρτύριο ούτε θάνατο· γι’ αυτό και ο Κύριος τούς απέστειλε στον κόσμο να φωτίσουν τους ανθρώπους.

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

※

[(Α΄) MG 55, 202–203 και 269–270·

Βασιλείου Δ. Χαρώνη & Ουρανίας Δ. Λαναρά:

«Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Χρυσοστόμου»,

τόμ. Α΄, σελ. 569–571,

εκδοτικός οίκος «Το Βυζάντιον», Αθήνα 1993.

(Β΄) Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης:

«Η εν Χριστώ ζωή μου»,

μετάφραση: Βασ. Μουστάκη,

§309, σελ. 133,

εκδόσεις Παπαδημητρίου, Αθήνα 1996⁶.

(Γ΄) Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ):

«Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης»,

β΄ μέρος, λόγος ιγ΄, σελ. 479–480,

έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου,

Έσσεξ Αγγλίας, 2003¹⁰.
(Δ΄) Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
έρευνα, μελέτη, απάνθισμα,
πληκτρολόγηση κειμένων:
π. Δαμιανός.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

«ΕΡΧΕΤΑΙ ΟΠΟΥ ΝΑ ’ΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ!»

 «ΕΡΧΕΤΑΙ ΟΠΟΥ ΝΑ ’ΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ!»

     Για τον Γέροντα πατέρα Σεραφείμ Δημόπουλο (1937–2008) έχουμε ξαναγράψει και παλαιότερα (20/2/2013) παρουσιάζοντας ακροθιγώς την αγιασμένη του μορφή σε μια σύντομη αλλά περιεκτική ανάρτηση.
Ο σεπτός Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Λαρίσης ήταν πραγματικά «ένας ασκητής στον σύγχρονο κόσμο» με πολλά θαυμαστά σημεία της Χάριτος του Θεού στην οσιακή του ζωή και στην φιλάνθρωπη δράση του, με έκδηλο το θεόσδοτο χάρισμα των ιάσεων, της προόρασης, καθώς και της προφητείας.

     Η εκούσια πτωχεία του ήταν ολοφάνερη και υπέρμετρη. Συνδυαζόταν, μάλιστα, με άφθονες εκδηλώσεις και συμπεριφορές μιας επιτηδευμένα αλλοπρόσαλλης και «περίεργης» συμπεριφοράς, δηλαδή μιας αγίας σαλότητας. Ως «Αρχιμανδρίτης» που ήταν ο ίδιος, φορούσε έναν πολύ απλό σιδερένιο σταυρό, με αποτέλεσμα, οι υπόλοιποι ιερείς, όταν και όποτε τον έβλεπαν να τον φοράει, του λέγανε περιπαικτικά: «Από ποιό σιδηρουργείο τον αγόρασες;».

     Έλεγε κάποτε ο, γεμάτος φωτισμό και Χάρη Θεού, Γέροντας: «Ήρθε εδώ μία παρέα Προτεστάντες. Εξωτερικά, έδειχναν πολύ φιλικοί και μου έλεγαν για τους αγαθούς σκοπούς και τα σχέδιά τους. Έκανα προσευχή και “μπήκα” μέσα στην σκέψη τους. Απ’ έξω φαινόντουσαν σαν αρνιά. Και μέσα τους ήταν λύκοι! Παμπόνηροι άνθρωποι!».

     Κάποιος ιερέας πήγε και είπε στον π. Σεραφείμ ότι έχουμε καλόν Αρχιεπίσκοπο τον μακαριότατο Χριστόδουλο (Παρασκευαΐδη, από την Ξάνθη, 1939–2008) και αυτός απάντησε:
«Καλός, είναι! Ανακατεύεται στα ποδάρια των πολιτικών· αλλά, να ξέρεις, δεν θα ζήσει πολλά χρόνια!». Και, πράγματι· ενώ ήταν υγιής ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ξαφνικά σε λίγο “αρρώστησε” και εκοιμήθη…

     Το 2007, σε μία συζήτηση αποκάλυψε τα εξής σε πνευματικό του τέκνο (τον π. Παύλο Τσουκνίδα): «Έρχεται, όπου νά ’ναι, μεγάλη κρίση στην Ελλάδα. Θα κλείσουν μαγαζιά, θα απολυθούν υπάλληλοι, θα κλείσουν μαγαζιά και επιχειρήσεις. Μη ρωτάς τι πείνα έρχεται! Πάνε αυτά που ήξεραν (εξαλλοσύνες, σπατάλες, καλοπέραση…)! Το ψωμί, τώρα το πετάνε! Όμως σ’ αυτήν την κρίση που έρχεται –θα είναι παγκόσμια βέβαια– αλλά στην Ελλάδα θα είναι μεγαλύτερη· θα πουν το “ψωμί–ψωμάκι’”! Δουλειές, δεν θα υπάρχουν. Έρχεται φτώχεια και πείνα, πάτερ Παύλε! Σου το λέω, να το ξέρεις!».

     Ο π. Σεραφείμ Δημόπουλος, με την καθάρια δύναμη του Αγίου Πνεύματος που ενοικούσε μέσα του, είχε προειδοποιήσει πολύ χαρακτηριστικά έναν πολύτεκνο οικογενειάρχη, ο οποίος στις αρχές του 2008 θέλησε να ζητήσει «ευλογία» από τον Γέροντα για να αρχίσει να κτίζει κάτι για τα παιδιά του. Και ο Γέροντας π. Σεραφείμ, του απάντησε: «Όχι, παιδί μου! Ν’ ασχοληθείς με την γη για να ζήσεις τα παιδιά σου. Γιατί, να! Θα κοιμηθούμε ένα βράδυ και θα τα έχουμε όλα. Και το πρωΐ θα ξυπνήσουμε και δεν θα έχουμε τίποτε!».

     Στο βιβλίο του με τίτλο «Ρήματα Ζωής», έγραψε χαρακτηριστικά ο μακαριστός πατήρ Σεραφείμ: «Όλοι διαισθανόμαστε ότι τα χρόνια της αφθονίας και του πλούτου γρήγορα θα παρέλθουν και ο άνθρωπος θα βρεθεί σε εποχές πόνου και στερήσεων».

※
[Από το βιβλίο:

«Ασκητές μέσα στον κόσμο»,

Τομ. β΄, Βιογραφία κδ΄,

σελ. 350, 368, 370 και 371–372.

Α΄ δημοσίευση: Δευτέρα 8 Απριλίου 2013.]

※

ΛΙΠΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ

ΛΙΠΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ

※

Ἡ Λογικὴ ποὺ θρυμματίστηκε

ἔγινε λίπασμα γιὰ τὸ Θαῦμα. 

※

Καὶ οἱ σκιὲς

ἔπαψαν νὰ ταλανίζουν

τὴ ψυχὴ

ποὺ ὅσο ρωτοῦσε

καὶ πρόσμενε,

πληγωνόταν…

※ 

Ἡ Χάρη

τὰ πρόλαβε ὅλα·

τὴ συντριβή,

τὴ σκιά,

τὸ ρώτημα,

τὴν προσμονή,

τὴν πληγή... 

※

π. Δαμιανὸς

ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ…

ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ…

«Τίποτε δὲν ὑπάρχει ἴσο ἢ ἀνώτερο

ἀπὸ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὅποιος ἀπελπίζεται,

σφάζει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του».

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ

(525–600)

※

[Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:

«Κλῖμαξ»,

Λόγος Ε΄ («Περὶ Μετανοίας»),

§23, σελ. 132,

ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου,

Ὠρωπὸς Ἀττικῆς, 1999⁸.]

※

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ,

ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

     «Για να ευαρεστήσεις τον Θεό δεν είναι ανάγκη να κάνεις κάτι το πολύ μεγάλο· δεν είναι ανάγκη να πας στο εξωτερικό όπως κάνουν οι νεωτεριστές και οι τάχα προοδευτικοί. Φτάνει να κοιτάς γύρω σου κάθε μέρα και κάθε ώρα. Διακρίνεις σε κάτι τη σφραγίδα της θεϊκής εντολής; Κάν’ το δίχως χρονοτριβή ή δισταγμό, με την πεποίθηση ότι ο Ίδιος ο Θεός, αυτήν την ώρα, ζητάει από σένα αυτό το έργο και τίποτ’ άλλο. Προσπάθησε να στερεώσεις μέσα σου έναν τέτοιο τρόπο σκέψεως. Όταν το κατορθώσεις, απέραντη ειρήνη θα πλημμυρίσει την καρδιά σου· ειρήνη που θα προέλθει από την επίγνωση ότι κάθε στιγμή δουλεύεις για τον Κύριο. Ακόμα και όταν σου λένε να μπαλώσεις τις κάλτσες του μικρού σου αδελφού και το κάνεις πρόθυμα για τον Χριστό που μας πρόσταξε ν’ ακούμε και να βοηθάμε τον πλησίον, εκτελείς ένα έργο θεάρεστο. Έτσι, με κάθε βήμα, με κάθε λέξη, με κάθε κίνηση, ακόμα και με κάθε ματιά, μπορούμε να ευαρεστούμε τον Θεό, να βαδίζουμε στο δρόμο του θελήματός Του και, επομένως, να κατευθυνόμαστε προς τον τελικό σκοπό μας.

     Οι νεωτεριστές, οι τάχα προοδευτικοί, έχουν στο νου τους σύνολη την ανθρωπότητα, όλους τους ανθρώπους στοιβαγμένους μαζί. Είναι όμως γεγονός ότι η “ανθρωπότητα” ή ο “λαός” δεν υπάρχει ως πρόσωπο, σαν ένα πρόσωπο για το οποίο θα μπορούσες κάτι να κάνεις τώρα ακριβώς. Η ανθρωπότητα συγκροτείται από ξεχωριστά πρόσωπα. Κάνοντας κάτι για ένα πρόσωπο, το κάνουμε μέσα στο σύνολο των ανθρώπων. Αν ο καθένας μας έκανε ό,τι μπορούσε για οποιονδήποτε άνθρωπο έχει μπροστά στα μάτια του, αντί να ρίχνει μάταια το βλέμμα του, τόσο μακριά, προς το απρόσωπο σύνολο των ανθρώπων, τότε όλοι μας θα κάναμε κάθε στιγμή ό,τι χρειάζεται γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη. Και, έτσι, θα εδραιώναμε την ευημερία σύνολου του ανθρώπινου γένους που αποτελείται από πλούσιους και φτωχούς, από αδύνατους και ισχυρούς. Όσοι οραματίζονται την ευημερία όλης της ανθρωπότητας συνολικά, αδιαφορούν γι’ αυτό που είναι μπροστά στα μάτια τους. Έτσι όμως δεν εκπληρώνουν το σκοπό της ζωής· γιατί ούτε τη δυνατότητα έχουν να επιτελέσουν ένα τόσο μεγάλο έργο, όπως είναι η πανανθρώπινη ευημερία, ούτε πάλι αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίνονται για την εκτέλεση μικρών καλών έργων.

     Μου μίλησαν για μια τέτοια περίπτωση στην Αγία Πετρούπολη. Σε μια συγκέντρωση νέων, υπέρμαχων της “πανανθρώπινης ευημερίας” –αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα του “προοδευτικού” παραληρήματός τους– κάποιος …τζέντλεμαν έβγαλε έναν παθιασμένο λόγο για την αγάπη προς την ανθρωπότητα και το λαό. Τους συνεπήρε όλους! Όταν όμως γύρισε στο σπίτι του, ο υπηρέτης του, που δεν αντιλήφθηκε την επιστροφή του, δεν του άνοιξε αμέσως την πόρτα και δεν του έδωσε αμέσως κερί (για το φωτισμό του δωματίου του). Επιπλέον, επειδή το μπουρί της σόμπας του είχε βουλώσει, το δωμάτιό του ήταν λίγο κρύο. Ε, ο “ανθρωπιστής” μας, δεν μπόρεσε να τ’ ανεχτεί όλ’ αυτά και έλουσε τον υπηρέτη του μ’ ένα χείμαρρο από βρισιές. Όταν εκείνος προσπάθησε να δικαιολογηθεί, του κατάφερε και ένα γερό χτύπημα στο στήθος. Να, λοιπόν, ο φίλος μας με τα “λεπτά αισθήματα”· αυτός που από το ένα μέρος διαλαλούσε περίτρανα την “αγάπη” του για την ανθρωπότητα και από το άλλο μέρος, μέσα στο ίδιο του το σπίτι, δεν μπορούσε να φερθεί φιλάνθρωπα σ’ έναν μόνο άνθρωπο! Το αποκορύφωμα αυτού του “προοδευτικού” παραληρήματος ήταν η (οπαδοποιημένη) διαγωγή που έδειχναν μερικές δραστήριες κοπέλες. Αυτές δούλευαν με ενθουσιασμό και ζήλο σε βιβλιοδετεία, δένοντας βιβλία “προοδευτικού” περιεχομένου, συχνά όμως άφηναν τις μανάδες τους χωρίς ένα κομμάτι ψωμί. Και όμως! Πίστευαν ότι “τραβούσαν μπροστά” και θεμελίωναν την “ευτυχία” της ανθρωπότητας!

     Όλοι οι κίνδυνοι προέρχονται από μια νοοτροπία που είναι υπερβολικά και άκριτα φιλελεύθερη. Είναι προτιμότερο να ρίχνεις ταπεινά τα μάτια σου κάτω και να κοιτάς τα πόδια σου προσέχοντας πού πατάς. Αυτός είναι ο πιο σωστός δρόμος».

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ

(1815–1894)

※

[Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:

«Ο δρόμος της ζωής»,

επιστ. 17η, σελ. 77–79,

έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου,

Ωρωπός Αττικής, Ιανουάριος 2008³.]

※

«ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΒΡΑΧΟΙ!»

«ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΒΡΑΧΟΙ!»

     «Όλα να τ’ αντιμετωπίζετε με αγάπη, με καλοσύνη, με πραότητα, με υπομονή και με ταπείνωση. Να είστε βράχοι! Όλα να ξεσπάνε πάνω σας και σαν κύματα να γυρίζουν πίσω· εσείς να είστε ατάραχοι.

     Αλλά θα πείτε: “Γίνεται αυτό;”. Ναι, με την Χάρη του Θεού, γίνεται πάντοτε. Αν τα παίρνουμε ανθρωπίνως, δεν γίνεται. Αντί, όμως, να σας επηρεάζουν δυσμενώς, μπορούν όλα να σας κάνουνε καλό, να σας στερεώνουνε στην υπομονή, στην πίστη. Διότι, γυμναστική είναι για μας όλες οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος και οι δυσκολίες γύρω μας. Γυμνάζουμε τον εαυτό μας πάνω στην υπομονή, στην καρτερία.

     Είναι μεγάλο πράγμα, μεγάλη αρετή η υπομονή. Ο Χριστός είπε: “Άμα δεν έχετε υπομονή, θα χάσετε τις ψυχές σας· για να τις κερδίσετε, πρέπει να έχετε υπομονή” (βλ. Λουκ. 21:19). Η υπομονή είναι αγάπη. Και χωρίς αγάπη, δεν μπορείς να έχεις υπομονή. Είναι, όμως, και θέμα πίστεως. Στην πραγματικότητα, είμαστε άπιστοι, γιατί δεν ξέρουμε πώς τα φέρνει ο Θεός και μας απαλλάσσει απ’ τις δυσκολίες και τις στενοχώριες».

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

(1906–1991)

※

[Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου:

«Βίος και Λόγοι»,

μέρος 2ο, Λόγος 4ος, σελ. 306–307,

έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής,

Χανιά, Οκτώβριος 2009¹⁰.]

※

«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ»

«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ»

     «Ήμουνα στο νοσοκομείο και μ’ αυτόν που ήμασταν μαζί υπήρξε κάποιο πρόβλημα. Ήταν παράλυτος και δεν μ’ άφησε να κοιμηθώ τρεις μέρες. Μου λέει ο Άγγελός μου: “Ένας από τους δυο σας θα πρέπει να κάνει υπομονή”. Και έκανα εγώ, γιατί, αν έφευγα απ’ το δωμάτιο, θα στενοχωριόταν ο άρρωστος. Και έκανα δέκα μέρες να κοιμηθώ…».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ

(1912–2006)

※

[Ιεράς Μονής Δαδίου:

«Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης

Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»,

μέρος β΄, κεφ. 2ο, σελ. 204,

εκδοτικός οργανισμός Κυριακίδη,

Νοέμβριος 2008¹.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφίας,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

«ΚΑΤΑΜΑΘΕΤΕ ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ ΠΩΣ ΑΥΞΑΝΕΙ…»

«ΚΑΤΑΜΑΘΕΤΕ 

ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

ΠΩΣ ΑΥΞΑΝΕΙ…»

Στοχασμοί στο Ευαγγέλιο της Κυριακής

     Το λυχνάρι του σώματος είναι τα μάτια μας. Αν τα μάτια μας είναι γερά, τότε όλο μας το σώμα και όλη μας η ψυχή θα είναι μέσα στο φως· το σώμα δεν θα πέφτει και δεν θα σκοντάφτει και η ψυχή δεν θα νιώθει φόβο και ανασφάλεια. Γιατί στη στράτα, στο διάβα και στην περπατησιά μας θα έχουμε σαν στήριγμα και σαν συντροφιά μας ετούτο το ιλαρό φως. Αν όμως τα μάτια μας είναι χαλασμένα από την πονηρία, τότε όλο το σώμα της ζήσης μας θα είναι αναμφίβολα μέσα στο σκοτάδι, μέσα στο έρεβος και στην καταχνιά. Κι αν, όπως τονίζει το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής (της Γ΄ Ματθαίου), το δήθεν φως που έχουμε είναι σκοτάδι, φανταστείτε πόσο σκοτάδι θα είναι το πραγματικό σκοτάδι που συνέχει ολόκληρη τη ψυχή μας κι ας μη το ξέρουμε κι ας μη το έχουμε διανοηθεί ή υποψιαστεί ποτέ!

     Τα μάτια μας, αδελφοί μου, χρειάζονται ένα άλλο φως. Όχι αυτό που ήδη έχουν, αλλά εκείνο το οποίο μας αποκαλύπτει ο Λόγος του Χριστού, εκείνο που καλούμαστε από Αυτόν, ο Οποίος είναι το «Φως του Κόσμου», να οικειοποιηθούμε και να έχουμε μέσα στην καρδιά. Τα μάτια μας, τα μάτια της ψυχής και του σώματος, τα μάτια όλης της ύπαρξής μας, χρειάζονται επειγόντως εκείνο το Φως που μισεί και απαρνιέται ο κόσμος· εκείνο το Φως από το οποίο κρύβονται συνεχώς οι σκληρόκαρδοι και ζοφεροί άνθρωποι του αφώτιστου κόσμου· εκείνο το ζωοποιό και σωτήριο Φως που κάνει τους αγγέλους να σκιρτούν και τους πιστούς Χριστιανούς να αγάλλονται.

     Κι αυτό το Φως, είναι το Φως του Χριστού· είναι το Φως το «ανέσπερο», δηλαδή το Φως που δεν δύει, δεν βασιλεύει και δεν σβήνει ποτέ. «Μόνο στο δικό Σου το Πρόσωπο, εμείς βλέπουμε το πραγματικό Φως, Κύριε!», μας λέει με παλλόμενο πόθο Θεού ο Ψαλμωδός Δαβίδ. Και είναι αλήθεια αυτό! Μονάχα με το Φως του Χριστού, των Φως των ιερών εντολών Του, το Φως των Μυστηρίων της Εκκλησίας Του, το Φως της θείας Χάριτος, το Φως των θείων αρετών, το Φως των ιερών βιωμάτων της Πίστης μας, ο αδύναμος άνθρωπος ανακαινίζεται και παίρνει δύναμη· ο απελπισμένος γνωρίζει την ελπίδα και το στηριγμό· ο έμφοβος, ο εξουθενωμένος, ο αβέβαιος και ο συγχυσμένος άνθρωπος συναντά τη βεβαιότητα και την ασφάλεια· ο άνθρωπος της αμαρτίας και των παθών λαμβάνει ξεχωριστή δύναμη να δει, χωρίς απελπισία και μιζέρια, τις αμαρτίες του και μ’ αυτό το Φως βηματίζει αποφασιστικά προς το δρόμο της επιστροφής και της μετανοίας· και χάρη σ’ αυτό το Φως οδηγείται προς την αληθινή θεογνωσία, γνωρίζοντας έκπληκτος και πασίχαρης τον μακρόθυμο Κύριο.

     Αυτό το Φως, είναι αυτό που αναζητούν όλοι οι θολωμένοι από τη σκοτεινή ύλη και τον αβάσταχτο πόνο οφθαλμοί μας· είναι το Φως της ταπείνωσης, της αγάπης, της ακακίας και της απλότητας. Μόνο αυτοί που έχουν μέσα τους μυστικά το Φως του Χριστού είναι άνθρωποι που έχουν αισθαντικά την καλοσύνη σαν ένα υπέροχο και αναφαίρετο στολίδι στη ζωή τους· είναι άνθρωποι διακριτικοί, ελεύθεροι, αρχοντικοί, ευγενείς, νουνεχείς, προσεκτικοί, ευσχήμονες, άτυφοι, ένστοργοι, προσηνείς, άπιαστοι, μυστικοί και μεγαλειώδεις· που όλη τους η ύπαρξη στάζει από πνευματική αίγλη, ομορφιά και χάρη. Η παρουσία τους, είναι μια γλυκιά ανάσα και μια θαλπωρή για τις καρδιές και τις συντυχίες των περισσότερων. Είναι οι μυστικοί φωτοδότες του κόσμου· του κόσμου, που πάσχει και οδύρεται μέσα στο ψηλαφητό σκοτάδι της αμαρτίας του, της απόγνωσής του, της απιστίας και της λήθης του Θεού, της θλιβερής άγνοιας των θείων εντολών. Όλα μέσα στην Εκκλησία μας, αδελφοί μου, είναι Φως και φωτοχυσία. Θαλπωρή και ζεστασιά. Λάμψη και φώτιση. Γνώση πνευματική και αλήθεια Χριστού που σώζουν και διασώζουν όλον τον άνθρωπο αλλά και τον κόσμο.

     Να, γιατί τελικά, «δεν μπορούμε να δουλεύουμε ανάμεσα σε δυο κυρίους», όπως μας είπε σήμερα με δύναμη κατηγορηματικότητας και αυθεντίας το ιερό Ευαγγέλιο του Χριστού. Ποιοι είναι αυτοί οι δύο «κύριοι»; Ασφαλώς, όλοι γνωρίζουμε, όλοι υποπτευόμαστε και όλοι θυμούμαστε: ο πρώτος κύριος είναι ο Χριστός (που είναι ο μόνος Κύριος των κυρίων, ο Κύριος της ζωής όλων)· ο δεύτερος κύριος, είναι ο παραχωρητικά και πρόσκαιρα, ο κατ’ επίφαση κύριος, ο αρχέκακος, ο δόλιος, ο μισόκαλλος, ο μισάνθρωπος διάβολος. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε το ένα και μοναδικό μας είναι για δύο ταυτόχρονα υπηρεσίες, για δύο παράλληλες λογικές θυσίες. Το είναι μας, για να είναι πράγματι είναι, πρέπει να είναι ακέραιο, σώο, ενιαίο, αμέριστο, αδιάσπαστο. Δεν μας θέλει δίβουλους, δίψυχους, διαιρεμένους, διμερείς, επαμφοτερίζοντες και διχαστικούς ο Χριστός μας. Ή θα είμαστε αυτοί που Τον πιστεύουν, που Τον αγαπούν και που Τον ακολουθούν, ή θα είμαστε εκείνοι –οι δυστυχείς και ταλαίπωροι– που Τον απορρίπτουν και Τον απαρνιούνται με την κακία και τα πάθη τους, που Τον διώχνουν με την αθεΐα και την απιστία τους, που Τον απαξιώνουν με την υπερηφάνεια, τον εγωισμό, την ανυπακοή και την ανταρσία τους, που Τον προσπερνούν με την αναισθησία, τη σκληρότητα, την απονιά, την αναλγησία και την υποκρισία τους. Ο Χριστός, μέσα στην ελευθερία μας, μας θέλει ειλικρινείς, ευθείς, αψευδείς, ξεκάθαρους και ντόμπρους, ολόκληρους σ’ Αυτόν και αποκλειστικά γι’ Αυτόν. Μπερδεμένες διαθέσεις, συγχυσμένα φρονήματα, αμφίβολες υπάρξεις, αμήχανες λατρείες, υποτυπώδεις πιστότητες και αναποφάσιστες καρδιές, που ισχυρίζονται ή ευελπιστούν ότι μπορούν τάχα να συντηρούν μέσα τους την αγάπη του Χριστού και συνάμα την αγάπη του κόσμου τούτου και του κοσμοκράτορος εχθρού, όλοι αυτοί, πολύ δύσκολα να έχουν θέση στον κλήρο «τῶν ἁγίων τῶν ἐν τῷ Φωτί» και δυσχερέστατα να προσεγγίσουν το πλευρό του φιλάνθρωπου Κυρίου μας.

     Ο Χριστός, επίσης, μας προτρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας και να δούμε προσεχτικά τα κρίνα του αγρού. Και ν’ αφεθούμε στο μεγάλο μάθημα που αυτά μας στέλνουν εμπνευστικά με την εκπληκτική θέα και άγδουπη αύξησή τους: Πόση ομορφιά, στ’ αλήθεια! Τι μεγαλείο θρονιάζεται μέσα στη σιωπηλή φύση! Αλλά και πόσο μεγαλειώδης ο Πλάστης, Κτίστης, ο Προνοητής, ο Συνοχέας και Σχεδιαστής αυτής της ζωντανής και ανυπέρβλητης ομορφιάς! Όλα, μας μιλούν για τον Θεό! Όλα, μας διδάσκουν δυναμικά, μυστικά και αέναα τις ευεργεσίες Του. Αλλά εμείς, άραγε, πόσο βλέπουμε, εάν βλέπουμε; Πόσο ακούμε; Πόσο αισθανόμαστε; Πόσο αφομοιώνουμε; Πόσο δεν λησμονούμε; Τα κρίνα του αγρού, στέκονται ήσυχα και δυναμικά στο πανέμορφο τοπίο της φύσης, εκεί όπου τα εναπόθεσε αθόρυβα το χέρι του Θεού, αφήνοντάς τα να δοξάζουν εύγλωττα με το θεσπέσιο κάλλος τους την Πρόνοιά Του. Αμέριμνους, σαν κι αυτά, μας θέλει ο Χριστός. Όχι, βέβαια, άεργους, αμέτοχους, άπρακτους, αδρανείς, νωχελικούς, αδιάφορους, αποστασιοποιημένους, ανεύθυνους και άζυγους. Αλλά ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε ήσυχα, ατάραχα, ταπεινά, απλά, ελεύθερα, άδολα, με καρδιά που δεν περισπάται από την κουραστική βροχή των γηίνων, με πίστη και με προσευχή που δεν κλονίζονται από το μελανό ρεύμα της ματαιότητας. Οι «δουλειές» και οι «φροντίδες», πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα είναι «ατελείωτες» για όλους. Το θέμα είναι, η καρδιά μας να μην απορροφάται σ’ αυτές και εμείς να μην παρασυρόμαστε από το παράλογο, από τη φενάκη και από την απάτη της ματαιότητας και της φθοράς της πολυμεριμνησίας· της οποίας βέβαιος σκοπός είναι η μείωση, η συρρίκνωση, η ανατροπή και η εξάλειψη της πίστης και της λατρείας μας προς τον Χριστό.

     Αδελφοί· ας «καταμάθουμε» από τα κρίνα του αγρού ότι το άγχος, η στεναχώρια, η αδημονία και η ανυπομονησία του σημερινού ανθρώπου, πολλές φορές, είναι η πιο ύπουλη παγίδα που στήνει συνεχώς ο πονηρός εχθρός μας μέσα στο στίβο του αγώνα μας. Ίσως αυτό να γίνεται και με τη δική μας άδεια, με τη δική μας αβελτηρία, με τη δική μας αδυναμία. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η αυτοπαράδοσή μας στην αγάπη και την Πρόνοια του Θεού, φέρνει την γλυκιά εσωτερική ισορροπία του ανθρώπου, ελευθερώνοντας την ύπαρξή μας από τη σκουριά της απιστίας και από όλη την παθογένεια και την αρρώστια που κρύβεται δολερά μέσα σ’ αυτές τις «ατελείωτες μέριμνες», οι οποίες, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το σαγηνευτικό άσμα του εχθρού μας σιμά στ’ αυτιά της ανυποψίαστης, αφελούς και –γιατί όχι;– φιλόκοσμης ψυχής μας. Η αμέριμνη ζωή, ουσιαστικά είναι η αυθεντική ζωή του Θεανθρώπου μέσα μας –γιατί Αυτός ο Ίδιος είναι «αμέριμνος» σ’ όλα τα έργα Του και σ’ όλο το Είναι Του–, μια ζωή γεμάτη πίστη και εμπιστοσύνη στον Χριστό· μια ζωή γεμάτη ιερή ολοϋπαρκτική ησυχία και αταραξία, ποθητή σταθερότητα, ευταξία και ομορφιά.

     Σαν την ομορφιά των κρίνων του αγρού...

π. Δαμιανός