ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΟΥΝΤΕΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΟΥΝΤΕΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ

►Ευχόμαστε και θα ευχόμαστε να πάνε όλα καλά και όλα κατ’ ευχήν για τους ασθενείς και νοσούντες αδελφούς μας. Και είναι τόσοι πολλοί αυτοί σήμερα, Χριστέ μου!

►Όλοι τώρα προβλέπεται ανθρωπίνως να νοσήσουν, ανεμβολίαστοι κυρίως, αλλά φυσικά και οι εμβολιασμένοι. Κανείς δεν εξαιρείται, αλλά εμάς μας ενδιαφέρει (και πρέπει να μας ενδιαφέρει) σε ποιους ακριβώς ανήκει η θλιβερή πλειονότητα των θυμάτων και πώς ακριβώς θα θωρακίσουμε τις ζωές μας, προσωπικά και διαπροσωπικά, ηθικά και επιστημονικά.

►Τούτη η νόσος δεν είναι «μια απλή ίωση» ή «μια γριπούλα», όπως ισχυρίζονται πολλοί αφελείς· πάρα πολύ απλά και πάρα πολύ ξεκάθαρα είναι μια θανατηφόρα ίωση που δεν αστειεύεται και δεν χωρατεύει με κανέναν.

►Αλλά γιατί εμείς, σαν πρόσωπα, σαν λαός και σαν κοινωνία, πρέπει να μάθουμε αφού πρώτα πάθουμε; Γιατί να φτάνουμε στα όρια του θανάτου μας, για να εγκαταλείψουμε τις ανεδαφικές μας αντιλήψεις, τις προλήψεις, τους φόβους και τις εμμονές μας;

►Εν τούτοις, πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που, ευτυχώς, παίρνουν τούτο το μάθημα, χωρίς να πάθουν. Είναι εκείνοι που εκτίμησαν και διείδαν έγκαιρα, με τη χάρη του Θεού και με την καλόγνωμη προαίρεσή τους, σωστά τα γεγονότα, που δεν βιάστηκαν να υποτιμήσουν τη θανατηφόρα λαίλαπα της πανδημίας.

►Οφείλουμε όλοι να προσέξουμε μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Μεγάλη και επιβεβλημένη είναι η ευθύνη που πρέπει να έχουμε όλοι ανεξαιρέτως, ευθύνη για τη διαφύλαξη και προστασία της ζωής μας, ευθύνη για την προστασία της ζωής των άλλων. Κι αυτό δεν είναι υγειονομικό σύνθημα, είναι διττός και σωτήριος στόχος.

►Πολλοί αδιάκριτοι και ζηλωτές ιερείς πήραν στον λαιμό τους πολλούς άψαχτους, αδαείς και αφελείς συνανθρώπους μας. Αναντίρρητα, είναι μεγάλη και εγκληματική η ευθύνη αυτών των ρασοφόρων, των οποίων η δράση και ο λόγος θυμίζει «γκουρού» χειρίστου είδους.

►Ο λαός, πολύ εύκολα γίνεται μάζα, ένας ευκαταγέλαστος όχλος, με όλα τα στοιχεία του λαϊκισμού, του οπαδισμού, της προκατάληψης, της ιδεοληψίας, της παραπληροφόρησης, της αμορφωσιάς, της επίθεσης, της κατηγορίας, της συκοφαντίας, της καχυποψίας, της αμάθειας ή της ημιμάθειας, που είναι χειρότερη από την κάθε αμάθεια.

►Δεν μπορούμε να έχουμε λόγο για όλα. Τα λόγια μας πρέπει να είναι μετρημένα, ταπεινά, συνετά, σοφά, σαφή, πολύ συγκεκριμένα, ανάλογα με τη γνώση, την εμπειρία και την ειδικότητά μας στον στίβο της ζωής.

►Όταν θέλεις να πάρεις φάρμακο, μήπως πας στον σιδερά; Όταν θέλεις να παραγγείλεις ένα έπιπλο, μήπως απευθύνεσαι στον κτηνοτρόφο; Όταν θέλεις να πάρεις κάτι από τον μπακάλη, μήπως πας να βρεις τον αστυνόμο; Δυστυχώς, αυτό είναι που επιλέγουν να κάνουν πολλοί σήμερα μέσα στον πανικό ή την απειρία τους.

►Ας πάψει, επιτέλους, αυτή η φρενίτιδα, αυτή η σύγχυση, αυτή η ανθρωποφαγία, αυτή η αντιδραστικότητα, αυτή η φτηνοαποδόμηση των πάντων, αυτός ο παραλογισμός, αυτός ο διχασμός των φρενών και των φρονημάτων, που είναι το τέλμα και το τέλος μας.

►Εμείς, σαν ιερείς και ποιμένες, είμαστε απεσταλμένοι από την Εκκλησία και από τον εκάστοτε Επίσκοπο, για την υγεία, τον φωτισμό, την εν Χάριτι αναγέννηση, ανάπαυση και την ανάνηψη της ψυχής και της ζωής των πιστών χριστιανών. Δεν γίνεται, δεν μπορούμε, δεν μας επιτρέπεται να έχουμε αυθαίρετο λόγο για όλους και για όλα. Είναι μεγάλη αδιακρισία, μεγάλη ανευθυνότητα, μεγάλη υπερηφάνεια αυτό.

►Ο χρόνος δεν είναι πια σύμμαχός μας. Οι συνάνθρωποί μας φεύγουν. Φεύγουν! Δεν υπάρχει οδυνηρότερο και σκληρότερο πράγμα από αυτό! Και εμείς επάνω σε αυτό πλέκουμε σενάρια και διάφορες θεωρίες! Και η χειρότερη στιγμή, ιδίως για μας τους ιερείς, είναι να κηδεύουμε νέους ανθρώπους, τον κάθε μας συνάνθρωπο. Η πιο τραγελαφική μας στιγμή είναι όταν κάνουμε την άρνηση της μάσκας, την απόρριψη της απόστασης και την απώθηση του εμβολίου «ομολογία» Χριστού. Λες και ο Χριστός θα μας κρίνει από το γεγονός αν είμαστε εμβολιασμένοι ή ανεμβολίαστοι. Τι να τον κάνω τον ανεμβολίαστο και ψευδόπιστο άνθρωπο, όταν φέρεται με κάθε απρεπή τρόπο εναντίον της Εκκλησίας «του», εναντίον των Επισκόπων και των Ιερέων, εναντίον της εκκλησιαστικής χάριτος και ενότητας, εναντίον της ειρήνης της καρδιάς των αδελφών του, εναντίον του ασκανδάλιστου της συνείδησής τους, μπερδεύοντας και συγχέοντας τα υγειονομικά ζητήματα με τα πνευματικά. Μεγάλη και οικτρή πλάνη.

►Η πανδημία είναι εδώ! Με όλες τις ολέθριες και αποτρόπαιες συνέπειες στη ζωή όλων μας. Η πανδημία είναι εδώ! Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.

►Τι πρέπει να κάνουμε, τώρα; Να φερθούμε προσεκτικά, υπεύθυνα, με σύνεση, με ευπείθεια και όχι με σύγχυση, όχι με επιπολαιότητα και πολύ περισσότερο με δαιμονική ανταρσία.

►Εμπιστευθείτε την Εκκλησία και ακούστε τη φωνή της. Η Ιερά Σύνοδος δεν είναι ένα τυπικό όργανο μιας επιφανειακής θρησκευτικής δράσης ή ένα αφιλάνθρωπο αρχηγείο. Είναι ο μόνος ιεροκανονικός φορέας της γνήσιας φωνής του Πνεύματος. Είναι το ψυχοσωτήριο σκέπαστρο της χάριτος όλων μας, κληρικών και λαϊκών. Κανένας από εμάς δεν μπορεί να είναι πάνω, πέρα και μακριά από την Ιερά Σύνοδο, κανένας από εμάς δεν μπορεί να έρχεται σε κόντρα με τη φωνή και τα παραγγέλματά της, κανένας από εμάς δεν μπορεί να εισάγει «καινά δαιμόνια» με τη σύγκρουση, με τη διχοστασία, με την έριδα, με τη φωνασκία, με τη φιλομαχία, με την υπόνοια, με τη σπασμωδική του ανταρσία, με τη θρησκοληπτική καφρίλα. Η Εκκλησία αγωνιά, μεριμνά και αγρυπνά για τη ζωή μας, για την προστασία αυτής της ζωής. Μοιάζει σαν την κλώσα που σε καιρό κινδύνου σκεπάζει βαθύστοργα τα «νοσσία εαυτής» (τα κλωσσόπουλά της) κάτω από τα απλωμένα φτερά της για να τα προστατεύσει καλώς. Η Εκκλησία μας ήδη ρώτησε πιστούς και πεφωτισμένους επιστήμονες για το πώς θα πρέπει να κινηθεί και να ενεργήσει με γνώμονα και κριτήριο τη ζωή όλων μας, τη ζωή που τώρα κινδυνεύει άμεσα από τις πολλαπλές συνέπειες της πανδημίας.

►Ο φανατισμός και η τύφλωση του όχλου, οι θορυβώδεις εγκλίσεις και αιτιάσεις των πνευματικά αστήρικτων και αποίμαντων ψυχών, δεν οδηγούν πουθενά, δεν συνεισφέρουν σε τίποτα, δεν ωφελούν κανέναν. Μάλλον χειροτερεύουν τα πράγματα και φτάνουν τις εξελίξεις στο μη περαιτέρω.

►Σε προσωπικό επίπεδο, όσο υπάρχει ακόμα καιρός και τρόπος, επείγει, ή μάλλον υπερεπείγει, να ρωτήσει ο καθένας από εμάς τους γιατρούς του και να κάνει μονάχα αυτό που θα του πούνε αυτοί.

►Αυτοί που προσέχουνε, αυτοί θα σωθούνε, όπως και όσο θα σωθούνε· αυτοί που προσέχουνε, αυτοί θα είναι που θα αργήσουν κάπως να νοσήσουν ή που θα νοσήσουν ελαφρώς.

►Πολλοί είναι οι άκαμπτοι ζηλωτές που θα πληγούν και που κυριολεκτικά «θα πάνε» από αυτό που δεν πίστευαν ποτέ ότι υπάρχει, ότι είναι εδώ και ότι απειλεί τη ζωή τόσων και τόσων ανθρώπων. Το ξέρω αυτό, επειδή τους γνώρισα καλά, γνώρισα με λύπη τα οδυνηρά τέλη τους.

►Επίσης, πολλοί είναι και εκείνοι που έριξαν όλη τους την πεποίθηση στη χημική προστασία των φαρμάκων και με τη σειρά τους απατήθηκαν οικτρά. Η θεία Αγάπη τώρα μας ταπεινώνει όλους, για να αφυπνίσει όσο γίνεται περισσότερους.

►Κατά ένα παράδοξο τρόπο, τώρα, σε αυτόν τον ύπουλο «υπερεπιδημιακό» καιρό, θα σωθούν αυτοί που γίνονται κατά κάποιο τρόπο «ησυχαστές» και «ησυχάζοντες». Οι έξοδοί μας, οι συναντήσεις μας, οι επαφές μας να είναι μετρημένες, περιορισμένες, προσεκτικές, ουσιαστικές, όχι άνευ ισχυρού λόγου και αιτίας.

►Τώρα, αυτό που χρειάζεται να έχουμε είναι Προσευχή με Προσοχή και Προσοχή με Προσευχή. Κι όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, οφείλουμε να κάνουμε εκείνο που μας αναλογεί ανθρώπινως. Και ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να το αφήνουμε στη δύναμη και στη σκέπη του Θεού.

►Ο Θεός μάς καλεί να συνεργήσουμε. Να συνεργήσουμε με όλη μας τη συνείδηση, με όλη μας τη δύναμη και με όλα τα μέσα που έχουμε σαν πρόσωπα, σαν κοινωνία, σαν επιστημονική κοινότητα. Δεν πρέπει ούτε να γίνουμε άσκεφτα εμβολιόφιλοι, αλλά ούτε και τυφλοί εμβολιομάχοι.

►Ο Θεός μάς καλεί να βαδίσουμε τη «μέση και βασιλική οδό», που είναι η πιο δύσκολη οδός για τον κάθε αγωνιστή πιστό. Εύκολα μάς ελκύουν τα άκρα και οι ακρότητες, οι εξ αριστερών και ιδιαίτερα οι εκ δεξιών πειρασμοί. Εύκολο να γκρεμίζουμε και δύσκολο να συντηρούμε και να χτίζουμε.

►Μια άλλη δεινή πνευματική αρρώστια της φτωχόνοιάς μας είναι κι αυτή: Προκαταλαμβάνουμε πολύ άτοπα, πολύ γελοία, και πολύ ανόητα, τον Θεό. Μιλάμε και διατεινόμαστε εκ μέρους Του, λες και ξέρουμε πώς Αυτός θα ενεργήσει μ’ εμάς και για εμάς. Άκουσα να λένε: «Ο Θεός εμένα θα με προστατεύσει. Δεν θα μ’ αφήσει να πάθω κανένα κακό!». Αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί δεν είναι πίστη. Είναι ατομική καρικατούρα πίστεως. Παγίδα του βαθειά νυχτωμένου εαυτού μας. Αλήθεια; Και πώς το ξέρεις αυτό που λες; Μήπως έλαβες καμιά «πληροφορία» γι’ αυτό, όπως παλιά οι ένθεοι και οι όσιοι; Σοβαρά, τώρα! Και τόσοι Πατριάρχες, Αρχιερείς, Ηγούμενοι, Ιερομόναχοι, Μοναχοί και Μοναχές, τόσοι πιστοί άνθρωποι, γιατί και πώς φύγανε; Μήπως επειδή δεν τους προστάτευσε αυτούς ο Θεός; Μήπως επειδή «ευλόγησε» τον πικρό θάνατο και την πρόωρη απώλειά τους; Η μία σύγχυση φέρνει μια άλλη δεινότερη σύγχυση και στο τέλος μάς καταλαμβάνει πλήρως η εσφαλμένη αντίληψη των δεδομένων και παγίως μια επικίνδυνη πλάνη, της οποίας ο πυθμένας και το τέλος δεν βρίσκονται πουθενά.

►Τηρούμε τα μέτρα, τηρούμε τις αποστάσεις, δεν αγνοούμε, δεν υποτιμούμε και δεν απαξιώνουμε την υπάρχουσα θλιβερή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, κάνουμε ό,τι ακριβώς μας λένε οι γιατροί μας, οι δικοί μας, οι φίλοι, οι οικογενειακοί και οι γνώριμοι γιατροί μας, προστατεύουμε εαυτούς και αλλήλους, και προσευχόμαστε. Αυτούς, τους γνωστούς, τους γνώριμους και φίλους γιατρούς, πρέπει εμείς οπωσδήποτε να βρούμε, αυτούς θα ρωτήσουμε, από αυτούς θα ενημερωθούμε, εξαιτίας αυτών θα επιτρέψουμε τους απορημένους εαυτούς μας να πειστούμε και να αποφασίσουμε. Δεν είναι όλοι οι γιατροί, οι γιατροί που γνωρίζουμε και οι γιατροί που μας γνωρίζουν, άρπαγες, παραδόπιστοι, πουλημένοι, διαβρωμένοι, αδίστακτοι, ολοκληρωτικά χαμένοι μέσα στις στοές της Μασωνίας κτλ… Ηρεμήστε, λίγο!

►Τι λένε λοιπόν οι δικοί μας, οι δικοί σας γιατροί; Εμβόλιο; Ναι, εμβόλιο! Μήπως είναι το «τσιπάκι του σατανά», ο «αντίχριστος μέσα μας»; Ελάτε τώρα! Τόσοι γονείς, που εμπιστεύονται τα βρέφη τους στους παιδίατρους, γιατί αυτοί δεν εναντιώθηκαν ποτέ όταν τα ανυπεράσπιστα μωρά τους κατατρυπήθηκαν τόσες φορές με «διπλά», «τριπλά» και «εξαπλά» εμβόλια; Όταν κάποτε ήμασταν μικρόσωμα μαθητούδια μπαίναμε στη σειρά και, παρά τον φόβο, τον τρόμο και το κλάμα μας, πώς κάναμε το εμβόλιο από τους αυστηρούς σχολίατρους; Τόσοι και τόσοι από μας πήγαν στα νιάτα τους φαντάροι, και κανένας μας δεν αρνήθηκε ποτέ να κάνει εμβόλιο από τους στρατιωτικούς γιατρούς, που ζητούσαν ευταξία και πειθαρχία κατά την εμβολιακή διαδικασία. Τόσοι και τόσοι φεύγουν στο εξωτερικό και, μοναδική προϋπόθεση γι’ αυτό, είναι να εμβολιαστούν αδιαμαρτύρητα όταν πρόκειται να ταξιδεύσουν σε άλλες ηπείρους. Τώρα βρήκε δουλειά ο σατανάς και ο αφώτιστος εαυτός μας για να βυθιζόμαστε συνεχώς στην πρεμούρα της διαστρέβλωσης και της πλάνης;

►Να πίνετε συνέχεια Αγιασμό, να προσεύχεστε ακατάπαυστα με βαθιά συναίσθηση της θολής και επικίνδυνης κατάστασης που επικρατεί, με πνεύμα ειλικρινούς μετανοίας και συντριβής.

►Η ζωή μας βεβαίως είναι (και θα είναι!) πάντα στα χέρια του Θεού, αρκεί όμως κι εμείς να συμβάλλουμε και να συνεργήσουμε –σοβαρά, έμπρακτα και συνετά– στην προστασία και διατήρηση αυτής της ζωής. Προστατεύουμε και διατηρούμε τη ζωή μας, που δεν είναι δική μας, που δεν είναι του εαυτούλη μας, αλλά είναι δώρο του Θεού προς εμάς, ήδη από την κλασματική στιγμή της συλλήψεώς μας και του ερχομού μας σε αυτόν τον κόσμο.

►Διότι, όπως έδειξαν και δείχνουν πολλές φορές τα πράγματα, από καθαρή βλακεία, από καθαρή απροσεξία, από αδιαφορία και από αμέλεια, θα χάσουμε, όπως και ήδη χάνουμε, δυστυχώς, τη ζωή μας.

►Η «πανδημία» δεν είναι ανέκδοτο, δεν είναι φάση, δεν είναι φαντασία, δεν είναι φάρσα, δεν είναι ταινία θρίλερ, δεν είναι αφήγημα, ούτε φιάσκο για να ενισχύει απλά τον τρόμο ή τον πανικό των μαζών· είναι η φωνή του παιδαγωγικού επιτιμίου του Ίδιου του Χριστού προς όλους μας εξαιτίας των αμαρτιών, της αμετανοησίας και της αποστασίας μας.

►Οφείλουμε να ακούσουμε προσεκτικά τη φωνή της θείας παιδαγωγίας, οφείλουμε να δώσουμε την πρέπουσα προσοχή σε τούτο το θεο-παραχωρητικό επιτίμιο. Διότι, όλοι αμαρτήσαμε και όλοι φταίμε ενώπιον της θείας Αγάπης, την οποία και προδώσαμε και εγκαταλείψαμε και απαξιώσαμε και υβρίσαμε με τη ζωή μας, εδώ και πόσα χρόνια αμαρτίας, άρνησης, απείθειας, πλάνης και θεοεγκατάλειψης.

►Τόσοι θάνατοι νέων ανθρώπων κι εμείς μένουμε άκαμπτοι, αλύγιστοι, απαθείς και απροβλημάτιστοι. Και το χειρότερο; Συχνά εκφράζουμε κραυγαλέες πλάνες και άτοπες απόψεις που δεν ισχύουν ούτε για την ανθρώπινη λογική ούτε και για τη θεία σφαίρα! Ας μην υπερβάλλουμε στην απρόσφορη πλάνη μας: η αντικειμενική εμβέλεια της ευθύνης μας δεν φτάνει ως τον Gates, τον Soros, τις φαρμακευτικές και τον αθέμιτο ανταγωνισμό τους, τον φαρμακευτικό πόλεμο εις βάρος της κοινωνίας των ανθρώπων, αλλά έχει ως βασική αρχή και σταθερό τέλος τον εαυτό μας, τη σωτηρία αυτού και όλων πέριξ αυτού, διά της προσοχής, της αυτοπροστασίας και της επαγρύπνησης.

►«Ήταν θέλημα Θεού», είπε πρόσφατα μια μητέρα για τον θάνατο της κόρης της που έχασε τη μάχη με την αρρώστια. Τι απαίσια ωραία που τα λέμε, ακόμα κι όταν χάνουμε τους ανθρώπους μας! Την κόρη της την ήξερα καλά: είχε μονίμως εμμονές με τον αντίχριστο και τα «εσχατολογικά» και, όσο κι αν της απαντούσα πάντα κατευναστικά, δεν ησύχαζε με τίποτα. Με διέγραψε (και καλά έκανε!), γιατί πολύ απλά δεν της έδινα αυτό που την «ντοπάριζε» υποθρησκειακά: σασπένς, τρόμο, φόβο, πανικό, τέρατα, δράματα και τραύματα από την υποβλητική δραματουργία της «Αποκάλυψης». Όχι, κύριοί μου, δεν είναι «θέλημα Θεού» να χάνουμε τη ζωή μας με την από μέρους μας άρνηση της προστασίας της! Δεν είναι «θέλημα Θεού» να πεθαίνουμε από αυτοκτονική ανοησία, από απερισκεψία και φανατίλα. Είναι αστείο, είναι μάλλον ύβρη να το λέμε αυτό, να λέμε κάτι τέτοιο, αλλά και κατάπτυστη πλάνη όταν και όποτε το πιστεύουμε. Πρέπει να μην γνωρίζεις καθόλου τον Θεό, για να λες και να ισχυρίζεσαι κάτι τέτοιο, τόσο άσχετο και τόσο αθεολόγητο. Ο Θεός δεν θέλει να χαθεί κανένας μας. Δεν είναι δικό Του θέλημα να χάνουν τόσοι άνθρωποι, τόσοι νέοι άνθρωποι, τις ζωές τους, να ξεκληρίζονται οικογένειες, να μένουν τα παιδιά ορφανά, να γίνονται νέες μανάδες χήρες, να καταντούν σύζυγοι και πατεράδες, χήροι και μόνοι. Και δεν είναι συναισθηματικά «τρυπάκια» όλα τα ανωτέρω, αλλά ισχύουσα πικρή και σκληρή πραγματικότητα.

►Ο Θεός είναι παντοδύναμος. Μπορεί να κάνει τα πάντα «εν ριπή οφθαλμού». Μπορεί να κάνει τα πάντα, εκτός από ένα: να πείσει τον άνθρωπο να Τον αγαπήσει, να πείσει και να αναγκάσει τον άνθρωπο να προσέξει όσο γίνεται πιο πολύ τη ζωή του, για τη ζωή του, τη ζωή που είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς εμάς. Ο Θεός, όσο κι αν σας φαίνεται παράδοξο, δεν μπορεί να «σπάσει» και να καταργήσει τη δική μας στοκώδη νοοτροπία, που όπως κατέδειξαν οι τρέχουσες περιστάσεις, είναι γεμάτη από αδιακρισία, από ανοησία, από απροσεξία, από αβελτηρία, από προχειρότητα, από φανατισμό, από απείθεια, από αδιαλλαξία, από ισχυρογνωμοσύνη και εγωισμό. Από καθαρή βλακεία χάνουμε τη ζωή μας· και αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα. Και αυτό φυσικά ΔΕΝ είναι «θέλημα Θεού», αλλά τραγική και δραματική δική μας αβλεψία, ολιγωρία και ανευθυνότητα.

►Όσο μπορείτε και όσο είναι δυνατόν από την πλευρά σας, να επικαλείστε με όλη σας τη ψυχή την Παναγία και τους Αγίους. Δεν μπορούμε να πούμε ή να κάνουμε τίποτα άλλο. Η ανεξερεύνητη χάρη των πρεσβειών τους να συνυφανθεί άρρηκτα με τη ίαση, τη θεραπεία και την αποκατάσταση που προσφέρουν σ’ εμάς οι δυνατότητες της Ιατρικής και των θεράποντων Ιατρών μας.

►Αμέτρητοι είναι αυτοί που φεύγουν τώρα, κατά παραχώρηση Θεού. Αλλά και πολλοί είναι εκείνοι που γλυτώνουν, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Θεός δεν προσωποληπτεί και δεν εξαιρεί κανέναν από το θαύμα της σωτηρίας ενός εκάστου. Τι γίνεται όμως, όταν εμείς οι ίδιοι εξωθούμε τους εαυτούς μας προς την απώλειά μας;

►Οι ιερές Προθέσεις, οι Θείες Λειτουργίες, έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο «μυστικές εντατικές» Προσευχής και Δεήσεως. Μέρα και νύχτα, νύχτα και μέρα, εκλιπαρούμε έως τέλους, έως εκλείψεως και έως θανάτου μας, τον ζώντα Θεό να ανατρέψει και να αποτρέψει τον πικρό θάνατο που έρχεται και εμφανίζεται δριμύς, σαρωτικός και απειλητικός στη ζωή των συνανθρώπων μας, στη ζωή τη δική μας, στη ζωή όλων μας. Η ζωή των συνανθρώπων μας ΕΙΝΑΙ η ζωή η δική μας. Όλοι είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία, ο ένας προς τον άλλον. «Όταν πάσχει ένα μέλος, πάσχουν και τα υπόλοιπα» κατά τον Απόστολο Παύλο. Τολμούμε να πούμε: πολλοί ιερείς, μοναχοί και μοναχές σκοτωθήκανε στην αέναη, παρατεταμένη και διαρκή προσευχή. Κι αυτό γιατί πιστεύουνε στην παμμέγιστη ωφέλειά της και τη ζούνε στο έπακρον.

►Πολλοί συγκληρικοί ’χάσαν τη ζωή τους, το ίδιο και μοναχοί και πολλοί άλλοι ρασοφόροι. Γλίτωσε τελευταία και τελείως ανέλπιστα ένας αγαπημένος μας ιερομόναχος, σεβάσμιος και πολύπειρος γέροντας με 14 άτομα συνοδεία, και προσπέρασε το χαντάκι του θανάτου. Τώρα κάνει συνεχώς φυσιοθεραπείες για να επανέλθει. Άλλοι έφυγαν, γιατί άκουγαν αντιεπιστημονικές διδαχές «πολύξερων» γερόντων και ανεύθυνες εφησυχαστικές συστάσεις μη κλασσικών και επίσημα αναγνωρισμένων ιατρών. Πρόσφατα, μια πολύ οικογενειακή μας φίλη έμεινε με κορονοϊό κλεισμένη στο σπίτι της για τρεις ολόκληρες εβδομάδες, αρνούμενη παντελώς να πάει σε νοσοκομείο και, τελικά, έφυγε σύμφωνα με την αυτοκαταστροφική ασοφία της. Πού φταίει ο Θεός σε όλα αυτά; Ο άνθρωπος πότε θα δει τη θανάσιμη αμαρτία της απροσεξίας, της αδιαφορίας και της μικρόνοιάς του;

►Προσέχετε, για να έχετε. Προσέχετε για να έχετε τη ζωή, τη ζωή που μας χάρισε με απέραντη αγάπη ο Θεός μας. Προσεύχεσθε για να μην παρεκκλίνει ο νους σας σε βλακώδεις αντιλήψεις, σε άτοπα φρονήματα, στον βαθύ και σκοτεινό λάκκο της σύγχυσης πολλών σήμερα. Προσεύχεσθε και προσέχετε, να στέκεστε εδραίοι, ακλόνητοι και αμετακίνητοι εν τη Εκκλησία, που είναι το Ταμείο της Χάριτος και η Κιβωτός της Σωτηρίας όλων. Ειδικά σήμερα, ειδικά τώρα. Μένετε στο θέλημα του Θεού, που είναι η ζωή της ζωής μας, το οποίο εκφράζεται και αποκαλύπτεται και πληροφορείται με τη Μυστηριακή ζωή, με την Προσευχή, την Προσοχή, πάντα μέσα στην Εκκλησία Του.

►Καλή και ταχεία ανάρρωση στους νοσούντες αδελφούς μας.

►Ο Θεός, η Παναγία, όλοι οι Άγιοί Του, βοηθός και βοηθοί σε όλα!…

►Προβληματιστείτε.

►Αφυπνιστείτε.

►Προσευχηθείτε.

►Προσέξετε.

►Ρωτήστε μονάχα τους γιατρούς σας και κανέναν άλλον εκτός από αυτούς.

►Και ενεργοποιήσετε όλη την προσωπική σας ευθύνη, χωρίς φόβο και πάθος.

►Μόνο με τη χάρη και βοήθεια του Θεού θα ζήσουμε και θα επιζήσουμε!...

Με αγάπη και πόνο ψυχής·

π.Δαμιανός.

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.