ΦΩΤΙΣΤΕ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΦΩΤΙΣΤΕ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΑ

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

     Κάθε λόγος ενός αγίου, ενός οσίου, ενός ασκητού, ενός μυστικού θεόλαμπρου ευχέτη, είναι και μία αποκάλυψη για μας, μια ευεργεσία που μας φανερώνεται και μας ενισχύει υπέρλογα με τη χάρη του Θεού.

     Έλεγε χαρακτηριστικά ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης ότι το Απόδειπνο είναι σαν μια ομπρέλα χάριτος για το σπίτι από όπου αυτό λέγεται το βράδυ. Πόσο κρατάει ένα Απόδειπνο; 12, 15 με 20 λεπτά. Τι είναι τα 20 λεπτά μπροστά στη χάρη που κατέρχεται στην καρδιά μας και στο σπίτι όπου κατοικούμε και μένουμε; Περνάει η μέρα μας μέσα στη βαττολογία, την κενότητα, την αργολογία, μέσα στις τόσες μικρότητες, κι όμως! Ένα Απόδειπνο δεν μπορούμε να κάνουμε. Δεν μπορούμε ή μήπως δε θέλουμε; Και φυσικά το όλο θέμα δεν είναι περιοριστικά το Απόδειπνο, ένα Απόδειπνο, ως ένα στείρο καθήκον προσευχής. Μάθαμε στα σπιτικά μας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!», για να μάθουμε τώρα, μηχανικά ή στανικά, και το δεκαπεντάλεπτο Απόδειπνο!

     Αχ, γονείς! Γονείς, που σπείρατε παιδιά κατά το σώμα και δεν τα δώσατε ποτέ ή τόσο λίγο τον σπόρο της Χάριτος και της Προσευχής! Σκοπός είναι, τώρα στους χαλεπούς καιρούς όπου μας πλάκωσαν είτε τα εργαστηριακά, τα υβριδικά ή τα δαιμονιακά μικρόβια, εμείς να σταματήσουμε και να «σχολάσουμε» από τα πάντα. Και να γίνουμε άνθρωποι της Προσευχής και της Χάριτος. Τα σπίτια μας, οι καρδιές μας να γίνουν φωτεινά. Να φωτιστούν από τη χάρη και τη δύναμη της αναφοράς μας προς Εκείνον, που είναι ο μόνος που μπορεί να μας σώσει, γιατί Αυτός είναι η Σωτηρία μας, ο φιλάνθρωπος Σωτήρας μας.

     Λέμε και ισχυριζόμαστε ότι Τον πιστεύουμε και ότι Τον αγαπάμε. Είναι αλήθεια αυτό; Κατά πόσο είναι έμπρακτη αλήθεια η προς Αυτόν αγάπη μας; Αν δεν κάνουμε την πίστη και την αγάπη μας προς Αυτόν Προσευχή και ικεσία, τα πάντα μέσα και έξω μας είναι και θα είναι έωλα, επισφαλή, μάταια, σαθρά και ετοιμόρροπα. Τα πάντα –τώρα, πια!– πρέπει να γίνουν Προσευχή. Τα πάντα μας πρέπει να τα σκεπάσει και να τα συμπεριλάβει η Προσευχή. «Ἐν τῷ Θεῷ ποιήσομεν δύναμιν» (Ψαλμ. 59, 14): «Με τον Θεό μας, και με τη βοήθεια που Αυτός θα μας δώσει, εμείς θα λάβουμε δύναμη και κραταίωση· γιατί Αυτός θα εκμηδενίσει όλους αυτούς που μας συνθλίβουν» (Ελλαδικά, κοινωνικά, οικογενειακά, διαπροσωπικά, προσωπικά).

     Γεμίστε την καρδιά και τα σπιτικά σας, τους χώρους και τους τρόπους της ζωής σας με Προσευχή. Με την Προσευχή της Εκκλησίας, με τις ευχές και τις δεήσεις των Ορθόδοξων Προσευχηταρίων. Δεν έχουμε άλλο χρόνο, εκτός από τον άχρονο χρόνο της Προσευχής. Δεν έχουμε άλλο πόνο, εκτός από τον θεραπευτικό πόνο και τη χαροποιητική συντριβή της Προσευχής.

     Αν δεν έλθει η Προσευχή στην καρδιά μας, στο φρόνημά μας, στην αντίληψή μας, στα νοήματά μας, στην έκφρασή μας, στον τρόπο που πορευόμαστε, σύντομα, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, προβλέπεται να καταποθούμε από την τοξικότητα και την πονηρία του κόσμου, από τον φόβο, τον πανικό, την ανησυχία και την ανασφάλειά του.

     «Μη προτιμάτε τίποτε άλλο εκτός από την αγάπη του Χριστού», μας έλεγε ο Άγιος Πορφύριος. Και αυτή η αγάπη είναι πρωτίστως η Προσευχή. Δηλαδή, η καρδιακή κοινωνία μας με Αυτόν, που είναι για μας και για όλον τον κόσμο, η Αλήθεια και η Ζωή. Αυτά δεν είναι πράγματα θεωρητικά και γλυκόλογα αφηγήματα, αλλά σωτηριώδεις καταστάσεις και αλήθειες, μάλλον η μόνη αλήθεια που μας σώζει εν αγάπη Χριστού.

     Σήμερα, κάθε σπιτικό, κάθε νοικοκυριό, κρύβει καλά κι έναν σταυρό, μια δοκιμασία, μια ασθένεια, μια ανημποριά, μια ταλαιπωρία, έναν πόνο, έναν πειρασμό, ένα τέλμα, ένα δάκρυ, ένα αδιέξοδο. Χαμογελούν οι άνθρωποι και, μόλις κλείσουν την πόρτα του σπιτικού τους, τους ροκανίζει ο πόνος, ο φόβος, η αγωνία, η παραίτηση, η αδημονία, η απελπισία. Για ρωτήστε λίγο τους εαυτούς σας: μήπως δεν είναι αλήθεια αυτό;

     Το πόσο είναι αλήθεια και πραγματικότητα, αυτό το γνωρίζει η ιερά Πρόθεση, η οποία έχει μετατραπεί, με την παρατεταμένη μνημόνευση των ιερέων, που τόσο κατακρίνουν και λοιδορούν πολλοί σήμερα, μια άλλη μυστική και αθέατη «εντατική»· ίσα για να σωθούν οι άνθρωποι, διά της θείας Χάριτος, και να μην προλάβει να τους αρπάξει ο αιώνιος εχθρός μας. Χαίρεται με όλη του την κακία ο διάβολος να μας βλέπει ισοπεδωμένους από την απελπισία. Χαίρονται αφάνταστα και οι άγγελοι όταν μας βλέπουν να αγωνιζόμαστε, να τιμούμε με τη ζωή μας το βάπτισμά μας, να σπεύδουμε προς την Προσευχή και να επικαλούμαστε τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους Του.

     Όλοι αυτοί, άγιοι και άγγελοι και όλος ο νοερός κόσμος των αγιασμένων προσώπων, όσο και να μην το πιστεύετε, «κρέμονται» κυριολεκτικά από τα χείλη μας, περιμένουν πώς και πώς να τους θυμηθούμε, να τους φωνάξουμε και να τους επικαλεσθούμε. Γιατί το έργο τους είναι αιώνια πρεσβευτικό υπέρ ημών: πρεσβεύουν αδιάκοπα για τη σωτηρία μας, τη σωτηρία και τον λυτρωμό μας από τα μικρά ή τα μεγάλα προβλήματα που μας κατατρύχουν και μας ταλαιπωρούν.

     Ζούμε χρόνια εσχατικά, μέσα στα οποία προβλέπεται ότι θα ζήσουμε αναντίρρητα γεγονότα πρωτόγνωρα και ανήκουστα. Είμαστε όμως έτοιμοι γι’ αυτά; Έχουμε μέσα μας τη δύναμη και τη χάρη της Προσευχής; Βασανιζόμαστε από τις διάφορες θεωρίες, που ακούμε από εδώ και από εκεί, και η σύγχυση καταλαμβάνει τα φρένα μας. Ενώ η Προσευχή μάς περιμένει σιωπηλά για να φέρει μέσα μας την ειρήνη, την ισορροπία, την ευστάθεια του βίου μας. Θυμούμαστε τον Κύριο εντελώς θεωρητικά, μα όταν έρθει η ώρα της Προσευχής (και ποια στιγμή και ώρα δεν είναι στιγμή και ώρα Προσευχής;), είμαστε νωθροί, βαριεστημένοι, αμελείς, αδιάφοροι, ασυγκίνητοι, αμέτοχοι. Δεν θα μας σώσει η Προσευχή των άλλων, όταν εμείς δεν ενεργοποιούμαστε προς τη χάρη της. Πώς; Με ένα «Κύριε ελέησον!», με ένα «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με!», με ένα «Άγιε (ή Αγία) του Θεού, πρέσβευε υπέρ εμού (ή υπέρ ημών)!». Κι όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: «Όταν τρώω εγώ, αυτό σημαίνει ότι τρως κι εσύ; Πρέπει να φας κι εσύ, όπως τρώω εγώ, για να τραφείς και να μην πεθάνεις από την πείνα».

     Οι Άγιοι μάς δείχνουν έκδηλα τον ανεξιχνίαστο τρόπο του Θεού, αλλά ταυτόχρονα μας δείχνουν και τον προσωπικό τρόπο της δικής μας μετοχής και ευθύνης.

     Πλάκωσαν τώρα οι αρρώστιες, οι αναπηρίες, οι ανημποριές, οι πανδημίες, κι εμείς αρνούμαστε ακόμη εγωικά να δούμε καθαρά και αθόλωτα το καθάρσιο επιτίμιο του Θεού προς τη χώρα μας, προς την κοινωνία μας και προς όλον τον κόσμο. Ο Θεός ευδοκεί, ο Θεός θέλει, αλλά ο Θεός και παραχωρεί. Αυτό που γίνεται τώρα είναι κατά παραχώρηση του Θεού. Αυτό που ζούμε δεν είναι άλλο παρά η αφυπνιστική παιδαγωγία του Θεού για τη μετάνοια, την ανάνηψη και την επιστροφή όλων. Δεν θα μας σώσουν, ούτε θα μας χαριτώσουν οι αντιχριστολογίες, οι εσχατολογίες, οι συνωμοσιολογίες, οι μελλοντολογίες, οι εμβολιομαχίες ή και οι εμβολιοφιλίες ακόμη.

     «Πολλοί αντίχριστοι υπάρχουν τώρα στον κόσμο», έλεγε προειδοποιητικά ο «Υιός της βροντής» (Α΄ Ιωάν. 2, 18). Και να θυμόμαστε και αυτό: άλλο ο κοσμοκράτωρ του κόσμου τούτου, που είναι ο διάβολος, και άλλο ο Παντοκράτωρ που είναι πάντα μόνο ο Κύριος. Όσο μετανοούμε και μας συνεπαίρνει η Προσευχή, τόσο εισερχόμαστε στον τρόπο, τη φύλαξη, την κυριότητα και την παντοκρατορία του Χριστού.

     «Κατακρύψεις αὐτοὺς ἐν ἀποκρύφῳ τοῦ Προσώπου Σου», λέει με μία ευγλωττία μυστηρίου ο Ψαλμός (Ψαλμ. 30, 21). «Θα κρύψεις και θα ασφαλίσεις όλους αυτούς που ελπίζουν σε Σένα στο απόκρυφο καταφύγιο του Προσώπου και της Παρουσίας Σου, για να προφυλαχτούν από την ταραχή των προσβολών και της κακολογίας των ανθρώπων· θα τους σκεπάσεις μέσα στη σκηνή της θείας Σου φροντίδας από τις φιλονικίες και τις συκοφαντίες των φαρμακερών γλωσσών», μας προειδοποιεί καθησυχαστικά το ψαλμικό κείμενο. Κι αν δεν συμβαίνει όλο αυτό στις μέρες μας! Η κοσμοκρατορία του διαβόλου είναι περιορισμένη και είναι «παναδύναμη».

     Το όλο θέμα είναι οι καρδιές μας να γίνουν ευώδη ταμεία Προσευχής και τα σπίτια μας κατοικητήρια Πνεύματος. Αυτό φαίνεται κομμάτι δύσκολο, γιατί ενώ δεν είναι φανταστικό και θεωρητικό, είναι το μόνο επάξιο και αληθινό που μας μένει να κάνουμε, γιατί αυτό είναι το μόνο που μετράει, εφόσον αυτό είναι η ουσία.

     Μιλήστε, ενημερώστε, πληροφορήστε, κάντε ωραίες παρουσιάσεις, δυναμικές και πειστικές αναπτύξεις για το καλό, για το κακό, για τα δαιμόνια, για τις ενέργειές τους, για τον «αόρατο πόλεμο», για τα σχέδια του κακού που τεκταίνονται, για τις απειλές της κολάσεως που πλήττουν τη ζωή μας, μιλήστε επίσης αυτάρεσκα για «παντοδύναμες προσευχές» και για «ισχυρές προσευχές» που δήθεν «καθαρίζουν» τα κονάκια μας, για «χαλάρωση» και «ευεξία», για «θετική ενέργεια»· μετά στραφείτε παθιασμένα στηλιτεύοντας όλους «τους δεσποτάδες και τους παπάδες», εξαντληθείτε στην υστερία σας για τον αντίχριστο «που έρχεται», μονάχα όμως Προσευχή να μη κάνετε, διότι αυτό δεν το θέλει με τίποτα από εσάς, από εμάς κι από όλους, ο αιώνιος εχθρός μας!

     «Τι, προσευχή και κουραφέξαλα!», θα σπεύσουν να μας πουν οι κυνικοί τύποι. Εδώ ο κόσμος καίγεται! «Μασόνοι όλοι στην Εκκλησία!», «Προδότες!», «Πουλημένοι!». Πόσο άδικο, πόσο ψέμα! Η Εκκλησία μας, οι Πνευματικοί μας, εδώ και πόσους μήνες μάς έδωσαν μία ωραία παρότρυνση. Κάθε βράδυ, από τις 10 μέχρι τις 10:15, μαζευόμαστε όλοι νοερά και καρδιακά και κάνουμε Προσευχή. Όπως ακριβώς το έλεγε και το συνιστούσε και ο Άγιος Πορφύριος. Πόσες ψυχές μαζεύονται, αφήνουν τα σκοτάδια του κόσμου και την καταχνιά της ποικιλότροπης αμαρτίας, και συνάζονται «επί το αυτό». Σας πληροφορώ, άγγελος Κυρίου έρχεται να μαζέψει αυτά τα προσευχητικά τέταρτα του χρόνου για να τα πάει προς τον θρόνο του Παντοκράτορος Κυρίου. Οι υπόλοιποι, δηλαδή η πλειονότητα των τυπικά βαπτισμένων ορθοδόξων, τι φρονεί και τι κάνει;

     Μας έφαγε η παλιοαντάρα του φανατισμού και το σάρωμα του παθιάσματος σε όλα και για όλα και για το τίποτα. Γινόμαστε πολύ μικροπρεπείς και πολύ αναληθείς δίχως τον φωτισμό και την ειρήνευση της Προσευχής.

     Εδαφιολόγοι στο έπακρον της ανωφέλειας, πατρολόγοι της κακιάς και αδιάκριτης ώρας. Μόνο συνθήματα, οργές, κατάρες, «ανάξιος» ο ένας, «ανάξιος» ο άλλος, «προδότες», βρισιές, ιεροκατακρίσεις, παπαδολοιδωρίες, συνωμοσιολογικές εξάρσεις και οίστροι αντιεκκλησιαστικότητας. Χιλιάδες «ορθόδοξοι» είναι αυτοί που ακολουθούν μαγεμένοι την αιρετικοπλανεμένη Βασούλα («Η εν Θεώ ζωή μου») και κανείς τους δεν αποσκιρτά θαρραλέα. Νεοελληνική κατάντια. Χάσαμε εκείνα τα βαθιά ορθόδοξα, αγιοπνευματικά κριτήρια και με κάθε αγαπολογία ντοπαριζόμαστε. Πώς μας λείπουν τα θεολογικά, τα χριστοκεντρικά, τα εκκλησιαστικά βιώματα, ειδικά τώρα που η φουρτούνα και οι λαίλαπα της ΝΤΠ λυσσομανά. Η Προσευχή, όμως, πού είναι;

     Κι όμως! Αυτή την Προσευχή περιμένει από εμάς ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Γιατί εμείς, μέσα από την Προσευχή, μαθαίνουμε μια άλλη σπουδαία και παρακλητική πραγματικότητα, που αγνοεί θεομίσητα ο κόσμος και όλα τα ζοφερά διευθυντήριά του. Ποια πραγματικότητα; Την πραγματικότητα της δυνάμεως της Δεξιάς του Κυρίου. Και να θυμάστε, πάντα τη τελευταία λέξη επί των εξελίξεων τη λέει μονάχα Αυτός.

     Δεν έχει καλή υγεία το παιδί του άλλου και τον ρωτώ: «Τόσα χρόνια έκανες μια προσευχή για το παιδί σου;». «Όχι, πάτερ!». «Μα, αυτό είναι που περιμένει από σένα ο Χριστός για να επέμβει δυναμικά». Ο άλλος χάνει τη δουλειά του, δεν γίνεται όμως, μαζί με την έρευνα που θα κάνει όσο μπορεί εντατικά σαν άνθρωπος, να μην κάνει, κυρίως και πρωτίστως, και Προσευχή. Η άλλη, τάχα μάνα, διώχνει το έφηβο παιδί της από το σπίτι για να ζήσει με το αμόρε της, και το παιδάκι της προτρέπεται να κάνει τον διωγμό του Προσευχή· κάνει Προσευχή και έρχεται κατά πάνω του η παρηγοριά του Ουρανού. Οι αδελφοί μας βρίσκονται στις εντατικές εξαιτίας του covid και η Εκκλησία διά των πιστών της (κληρικών ή λαϊκών, δεν έχει σημασία!) ξαγρυπνά. Ακοίμητη η Μάνα και η Τροφός μας, η Εκκλησία, αρπάζει κυριολεκτικά μέσα από του χάρου τα δόντια τους ασθενείς και τα γερόντια μας. Ποιος το βλέπει αυτό; Ποιος συνομωσιοφωνακλάς το αντιλαμβάνεται; Τρέχουν συνεχώς οι Άγιοι για μας και για τη σωτηρία μας, δεν τρέχει η φαντασία και η ιδέα μας.

     Ξεχάστε τον εφησυχασμό, την αδιαφορία, το «μπλα-μπλα», το «εγώ πιστεύω» και το «εγώ νομίζω», το «αλλά όμως», τη λογική που δεν πιστεύει ποτέ της, την τρέλα και τη μανία της εποχής που θεομαχούν με έπαρση, την επιθετικότητα της άγνοιας πολλών. Ακόμη και στο όνομα του Χριστού, εμείς, είμαστε τόσο ανεκδιήγητα παρανοϊκοί, ώστε επιδιδόμαστε στο σπορ της πιο ανελέητης ανθρωποφαγίας. Ποιος θα έχει την ορθότερη γνώμη και ποιανού η άποψη θα υπερισχύσει. Ωραία χριστιανική ατμόσφαιρα. Καμαρώστε πνευματικότητα. Την Εκκλησία ποιος την προσέχει, ποιος την ενωτίζεται, ποιος την εγκολπώνεται, ποιος την εναγκαλίζεται, ποιος την ασπάζεται και ποιος την ακολουθεί;

     Δώστε ιλαρό και ειρηνικό φως στον τόπο της παροικίας σας με την Προσευχή. Κάντε την αγάπη σας και τον πόνο σας Προσευχή. Από το «έχω» της Προσευχής, να περάσουμε στο «είναι» της Προσευχής. Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι Προσευχή. Αυτό είναι ο εκκλησιασμός, η θεοχαρίτωση και η εγχρίστωση της ύπαρξής μας. Αυτό είναι, εδώ βρίσκεται η συχνότητα του Θεού και, παράλληλα, η μυστική ανατολή όλων των θαυμάτων που περιμένουμε σαν άνθρωποι να αντικρίσουμε για μας, για τον αγώνα μας, για τα σπιτικά μας, για την ταλαιπωρημένη Εκκλησία μας, για την τσακισμένη και ισοπεδωμένη Πατρίδα μας.

     Η κατά Θεόν ελπίδα είναι δίπλα μας, το ίδιο και η χαρά και η δύναμη εξ ύψους. Και περιμένουν σιωπηλά, σε μια γωνιά της μεγαλοπρέπειάς τους, να γίνουν η πνευματική γλυκιά χαραυγή της ζωής μας, με τα κελεύσματα, με τα ψιθυρίσματα, με τη φωνή, με τη συντριβή και τον παλμό της δικής μας θερμής και εγκάρδιας προσευχής!...

π.Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.