«ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΔΙΩΞΕΙΣ;...»

«ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΔΙΩΞΕΙΣ;...»

     Σαν ένα τερπνό απήχημα για την Κυριακή του Θωμά προσαρτούμε ευλαβικά την παρακάτω συγκλονιστική εμπειρία του αγιορείτη ιερομόναχου π. Θωμά (1895–1978), μακαριστού Γέροντος της γνωστής αδελφότητας των «Θωμάδων», από την έρημο της «Μικράς Αγίας Άννας» – Αγίου Όρους. Πρόκειται για μια όντως εξαίσια εμπειρία, όπως την κατέγραψε τα τωρινά χρόνια ο υποτακτικός του, ο ιερομόναχος π. Φίλιππος, καθώς επίσης –με μια ελάχιστη παραλλαγή στα στοιχεία της διήγησης– και ο μακαριστός γέροντας π. Μωυσής (1952–2014).

     Τα παλαιότερα χρόνια οι εσωτερικοί χώροι στο ησυχαστήριο της αδελφότητας των «Θωμάδων» ήταν κυριολεκτικά περιορισμένοι. Μάλιστα, λόγω αυτής της υπάρχουσας ασφυξίας στους χώρους των κτηρίων, πρακτικά ήταν δύσκολο να παρακολουθούν εντός του μικρού ναού τους την ολονύκτια πανηγυρική αγρυπνία πολλοί προσκυνητές και ακόμη πιο δύσκολο να παρακάθονται στην τράπεζα της πανηγύρεως πολλοί συνδαιτυμόνες. Μέσα στον μικρό ναΐσκο της αδελφότητας χωρούσαν μονάχα οι καθορισμένοι ιερείς και οι πολύ συγκεκριμένοι ψάλτες.

     Ας σημειωθεί ότι, κατά την πικρή και αλγεινή περίοδο του 1940, λόγω της μεγάλης πείνας και της στέρησης των στοιχειωδών αγαθών που επικρατούσε τότε, όπως παντού, έτσι και στην εν λόγω αδελφότητα του αγίου Αποστόλου Θωμά, αναγκαστικά έπαυσαν οι πατέρες να παραθέτουν πλέον την καθιερωμένη τράπεζα φιλαδελφίας και φιλοξενίας κατά την ετήσια πανήγυρή τους.

     Τότε λοιπόν, τα ζοφερά εκείνα χρόνια που ο Γέροντας π. Θωμάς ήταν ακόμη νέος μοναχός, συνέβη σε μια τέτοια επίσημη εορτή ένα παράδοξο γεγονός. Ενώ λοιπόν ευτρέπιζε και προετοίμαζε αυτός τον ναό για ν’ αρχίσει οσονούπω η αγρυπνία της εορτής, βλέπει έναν εντελώς άγνωστο σ’ αυτόν επισκέπτη, σε νεαρή ηλικία, να παραμένει για πολλή ώρα μέσα στον ναό, καθισμένος και χωμένος σ’ ένα στασίδι και να μη φεύγει καθόλου από ’κεί.

     Τον πλησίασε και, με καταφανή αυστηρότητα, του είπε:
     –Τι κάθεσαι ’δω;... Δε βλέπεις ότι έχουν φύγει όλοι;... Σε παρακαλώ, κάνε αγάπη και άφησε τόπο να περάσουν οι πατέρες, να σταθούν στα στασίδια τους και ν’ αρχίσει η ακολουθία!... Άλλωστε, δεν έχουμε και τράπεζα λόγω της καταστάσεως, όπως ξέρεις…

     Εκείνος ο άγνωστος ξένος χαμογέλασε και με ιλαρό βλέμμα τού απάντησε:
     –Και πού να πάω;... Εγώ από ’δω είμαι!... Εδώ μένω!...
     Μα, ο π. Θωμάς, επανέλαβε αρκετά πειραγμένος:
     –Ναι, ναι!... Κι «εγώ εδώ μένω», αλλά ακολούθησέ με τώρα έξω από τον ναό!...
     Εκείνος, πάλι, δεν έφευγε.
     Βλέποντας αυτό, ο π. Θωμάς, τον πιάνει από το χέρι και με τη βία τον βγάζει έξω.
     Τότε εκείνος, ήρεμα και ήσυχα, γύρισε και του είπε με παράπονο:
     –Ακόμη κι εμένα θα διώξεις;...

     Ο π. Θωμάς, μετά από πολύ λίγο, σαν να συνήλθε από βαθύ ύπνο, πραγματικά εξεπλάγη. Γιατί, όσο κι αν έψαξε αυτόν τον «ξένο», ούτε τον είδε ούτε τον εντόπισε πουθενά. Έκπληκτος και ενεός όπως ήταν, πήγε και ανέφερε το παράδοξο αυτό γεγονός κατευθείαν στον Γέροντά του, τον Γερο–Κυπριανό (†1940). Ο Γερο–Κυπριανός, πάλι, σαν σοφός και έμπειρος καθοδηγητής ψυχών και θεωρητικός ασκητής που ήταν, του εξήγησε αμέσως:      –Παιδί μου!... Πράγματι, «εδώ μένει», «αυτός»!... Και «αυτός» είναι που φιλοξενεί και όλους εμάς εδώ!... Και «αυτός» δεν είναι άλλος, εκτός από τον άγιο Απόστολο Θωμά!...

     Βαθιά συντετριμμένος, συγκλονισμένος και περιδεής ο π. Θωμάς, έτρεξε τότε στα γύρω μονοπάτια και καλντερίμια… Μα, πού να τον βρει! Ο «ξένος» είχε γίνει πλέον άφαντος! Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε! Μάταια καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της αγρυπνίας παρατηρούσε, ερευνητικά και εναγώνια, μήπως μπορέσει και εντοπίσει και πάλι τη θαυμαστή παρουσία αυτού του ήσυχου, μειλίχιου και πράου «ξένου». Σιγά μη τον περίμενε «αυτός» και σιγά μη τον ξανάβρισκε κι «εκείνος»!

     Οι ευλαβείς Γέροντες ζούσαν και ζουν πάντοτε την παρουσία και προστασία του ενδόξου και πανεύφημου Αποστόλου του Χριστού. Ιδιαίτερα, τα νοητά μάτια της ψυχής και η ευκατάνυκτη καρδιά του Γερο–Θωμά, έκτοτε, συγκινιόταν απερίγραπτα όσες φορές θυμόταν και αναπολούσε το εξαίσιο αυτό γεγονός που έγινε σ’ αυτόν, αφού ευλαβώς έφερε και ο ίδιος προσωπικά το τίμιο όνομά του. Η συνοδεία του παραδοσιακού ησυχαστηρίου της αδελφότητας των «Θωμάδων» απολαμβάνει μέχρι και σήμερα την προστασία του αγίου ενδόξου Αποστόλου Θωμά, αφού αξιώθηκε να κατέχει και να την ευλογεί ιερό τεμάχιο του αγίου λειψάνου του...

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον λόγον.

Τὸν Ἀπόστολον πάντες

καὶ Μαθητὴν τοῦ Χριστοῦ,
εὐφημήσωμεν ὕμνοις
ἐπὶ τῇ μνήμῃ αὐτοῦ,
θεοπρεπῶς γὰρ
τὰς ἡμῶν διανοίας αὐτός,
τύπους τῶν ἥλων ψηλαφῶν,
βεβαίαν πίστιν ἐκζητῶν,
ἐστήριξεν ἐν τῷ κόσμῳ,
καὶ δυσωπεῖ τὸν Σωτῆρα,
ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

(Ὄρθρος τῆς Τρίτης μετὰ τοῦ Θωμᾶ.
Κάθισμα τῆς β΄ Στιχολογίας).

※
[(1) Ιερομονάχου Φιλίππου:

«Γεροντικό της Ερήμου του Άθω»,

σελ. 21–22·

Εκδόσεις «Μυγδονία»,

Άγιον Όρος 2007.

(2) Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου:

«Μέγα Γεροντικό

εναρέτων αγιορειτών του 20ού αιώνος»,

Τόμ. Α΄, σελ. 331· Τόμ. Β΄, σελ. 926,

Εκδόσεις «Μυγδονία»,

Θεσ/νίκη, Σεπτέμβριος 2011.

(3) «Πεντηκοστάριον Χαρμόσυνον»,

σελ. 95,

«Αποστολική Διακονία», Αθήνα 1994·

και Εκδόσεις «Φως» (χ.χ.), σελ. 37.

(4) Α΄ δημοσίευση: 27 Απριλίου 2014.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή φωτογραφιών,

έρευνα, συνάρμοση 
και πληκτρολόγηση κειμένων:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
η πηγή προέλευσης.