ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ

ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΝΕΡΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ

       Λυγάμε, εξαντλούμε, πεθαίνουμε και ακυρώ­νουμε τους ίδιους εαυτούς μας μέσα στους αέναους πειραματισμούς και στους ανελέητους πιλοτι­σμούς. Περνάνε τα χρόνια μας με το να ψαχνόμαστε μάταια απλά με το να περιμένουμε και να μένουμε αδρανείς, μακριά από τη Χάρη του Θεού. Και στο τέλος, τίποτα. Ξηρασία στην καρδιά και δίψα στη ψυχή. Όλος ο ντουνιάς το θέλει αυτό να γίνεται, γιατί αυτό είναι το μυστικό για να αποτελειωθούμε εμείς καλύτερα.

       Η δίψα μας είναι πια αβάσταχτη, μας τρέλανε κυριολεκτικά και μας εξώθησε στα άκρα και συμπαραστάτης κανείς. Ως συνήθως η ψυχή πάσχει, όταν διψάει μέσα της μαρτυρικά. Μα, όταν διψά, ως συνήθως, κανείς δε βρίσκεται να το καταλαβαίνει αυτό. Οι σκουριασμένοι κουβάδες που μας δώ­σανε όλες οι αγάπες, οι εμπιστοσύνες και τα στη­ρίγματά μας πάνω στη γη ήταν επιεικώς ψευδοπό­σιμα λασπόνερα. Ενώ Εκείνος που έχει και κρατάει το ζωντανό και καθάριο Νερό, ή μάλλον Αυτός που είναι αυτό τούτο το αιώνιο Νερό, μένει αδικημένος γιατί –τι, παράδοξο!– μένει από ’μας πάντα Τελευταίος στην κρίση, στην προτίμηση και στην επιλογή της καρδιάς.

       Μα, όταν η ψυχή δοκιμάσει το νάμα Του, δεν πρόκειται τότε να Του πει: «Πού ήσουν τόσο καιρό;», αλλά: «Γιατί χάθηκα τόσο πολύ ασυγχώρητα από Σένα!». Τότε θα εννοήσει ο ξεραμένος και άνυδρος εαυτός μας ότι εκείνη η υδρία που βάσταγε σφιχτά τόσο καιρό είναι όλα τα πήλινα και μάταια έργα της. Και το νερό που φύλαγε μέσα εκεί για την ανάγκη της δίψας της, ήταν παντελώς ακατάλληλο, επιζήμιο και ανώφελο για τη ψυχή. Καμένη γη και ποτέ δροσισμένη μοιάζει να είναι το είναι μας. Και η αμαρτία, μέσα στα χρόνια που περνούν, φλόγα στο κάψιμο και λίβας στην απότιστη γη.

       Αλλά, είναι να μη δώσει ο Χριστός και να μη λάβει η μπαϊλντισμένη ψυχή την ευλογημένη πείρα του Ζωντανού Νερού. Όλη η συγκλονιστική δροσιά αυτού του Νερού, ή μάλλον Αυτός ο Ίδιος που είναι η δροσοβόλα Ζωή, θα φέρει την αναγέννηση, την αναζωογόνηση και την ανακαίνιση στην καρδιά και μόνο μ’ αυτή την ανάσα η καρδιά μας θε να βρει τη ζωή που λαχταρούσε από τότε που της δόθηκε ο παλμός και δε τ’ ομολογούσε.

       Όλοι ξέρουμε από τα ανθρώπινα παραδείγματα στην καθημερινή ζωή ότι οι πιο αλησμόνητες και θαυμάσιες στιγμές είναι οι στιγμές που ξεδιψάμε απ’ τα κατάβαθά μας. Και ο δροσισμένος ο άνθρωπος, ο ξεψισμέ­νος, ο πλυμένος και ο ωραϊσμένος άνθρωπος από το νερό που βρίσκει ή από το νερό που κερνιέται, είναι ο δυνατός ο άνθρωπος.

       Η συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα, φέρνει πολλά ζητήματα στην επιφάνεια. Αντινομίες και ανατροπές πάνε μαζί. Αυτός που είναι το Ζωντανό Νερό, που ποτίζει ολόκληρη την οικουμένη και όλους τους ανθρώπους μέσα σ’ αυτή, τώρα διψάει πραγματικά ως ταπεινός και αδύναμος άνθρωπος και γυρεύει να πιει νερό από μια ύπαρξη που Αυτός έπλασε και που πνευματικά, λόγω της αμαρτίας της, δεν έχει μια σταγόνα να Του δώσει.

       Η ψυχή της Σαμαρείτιδας γυναίκας αλλοιώνεται από την πάνδροση παρουσία του Χριστού και αφήνεται στη γλυκύτητα της θείας διδασκαλία Του, η οποία τρέχει μέσα της σαν ένα πρωτόγνωρο γάργαρο νερό που αφανίζει όλη τη ξέρα που βασίλευε μέσα της. Η Συχάρ της Σαμάρειας, αυτή η αιρετική και αποκλεισμένη από το φαρισαϊκό σύστημα πόλη, υποδέχεται πασίχαρη τον Σωτήρα της· Τον φιλοξενεί για ένα διήμερο και αρδεύεται και πίνει από τα ιερά λόγια Του.

       Ο Χριστός κάνει τα πάντα για να κομίσει τη σωτηρία Του στον άνθρωπο. Δεν διστάζει να βρει τον άνθρωπο, παρά την όποια πτώση και αμαρτία του. Ποιον άνθρωπο, όμως; Αυτόν που έχει μέσα του αγαθή προαίρεση και δεκτική καρδιά. Προαίρεση και καρδιά μαζί, που να ικετεύουν τον Χριστό, όπως ακριβώς και η Σαμαρείτιδα: «Δωσ’ μου από το νερό που έχεις, Κύριε! Δωσ’ μου αυτό το Νερό που είσαι Εσύ!».

       Και το θαύμα δεν αργεί να γίνει, από την πρώτη κιόλας σταγόνα αυτού του Νερού που μας δίνει ο Κύριος και που δεν είναι άλλο από τη Χάρη Του, τη Χάρη των Μυστηρίων που υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία για να αρδεύουν, να ποτίζουν και να ξεδιψούν αιώνια τις αιώνιες ψυχές.

       Η σωτηρία μας, τελικά, είναι ένα ξεδίψασμα από τη Χάρη και το Πνεύμα του Θεού. Αν δεν ξεδιψάσεις, αν δεν λάβεις αυτή τη συγκεκριμένη κατάσταση του ξεδιψα­σμού της ύπαρξής σου, πρέπει να είσαι βέβαιος για το αβέβαιο της σωτηρίας σου· πρέπει να είσαι σί­γουρος ότι ψεύτικα, τυπικά και απρόσφορα πιστεύ­εις.

       Ο Χριστός μάς θέλει κοντά Του για να μας προσφέρει αφειδώλευτα το Νερό το Ζωντανό, το Είναι Του, το Σώμα και το Αίμα Του. Πί­νοντας όλοι από αυτό το Θεανθρώπινο Νερό, γινόμαστε άνθρωποι ζωντανοί, ακμαίοι και δροσοβόλοι. Και είναι μεγάλο πράγμα να συναντάς σήμερα άνθρωπο που να έχει μέσα του και πάνω του τη δροσιά του Χριστού, τη δροσιά της θείας Χάρης. Αν συναντήσεις έναν τέτοιον άνθρωπο, θέλεις συνέχεια αυτόν να συναντάς, αυτόν να εμπιστεύεσαι και μ’ αυτόν να συμπορεύεσαι. Αλλά, το θέμα μ’ εμάς είναι, έχουμε μέσα μας τη δροσιά της Χάρης για να είμαστε και άνθρωποι της ζωντανής πίστης;

       Ελάτε να πάψουμε την αμαρτία μας, ώστε να σταματήσουμε και τη βασανιστική δίψα μας. Όσο αμαρτάνεις, τόσο διψάς. Ελάτε να μετανοήσουμε με την καρδιά μας, για να αρχίσουμε να ξεδιψάμε αληθινά. Η μετάνοια είναι η άλλη λέξη του πνευματικού ξεδιψασμού μας. Η καρδιά μας πρέπει να μι­σήσει τη ξεραήλα της και συνάμα να ποθήσει το Ζωντανό Νερό που υπάρχει αστείρευτο σιμά της.

       Όλο το σύμπαν, όλοι οι καιροί, όλα τα συμβάντα, όλα τα κύτταρα, όλα τα ρινίσματα και τα σπαράγματα της ύπαρξης θέλουν αυτό που θέλει η καρδιά, αυτό που ψάχνει και φωνάζει γοερά, είτε μέσα στις μιλησιές της είτε μέσα στις σιωπές της· θέλει τη δροσιά, το ξεδίψασμα, την ανείπωτη ανανέωση και ανακούφιση που δίνει το παμπόθητο και αθόλωτο νερό του Πνεύματος μέσα από το Φρέαρ της αγάπης του Χριστού μας. Του οποίου η δροσιά και η χάρη, είθε να έρθει γρήγορα και αναφαίρετα μέσα στη ψυχή του καθένα μας. Αμήν.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.