«ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ»!

«ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ»!

     Υπάρχει μια «αθωότητα του είναι», που κάποιος ιστορικός χριστιανισμός μάς την έχει αφαιρέσει, και πρέπει να ξαναβρούμε και να ξαναδώσουμε στους νέους αυτή την «αθωότητα του είναι», κάνοντάς τους να συνειδητοποιήσουν ότι η πραγματικότητα της αμαρτίας δεν είναι αυτό που νομίζουν, αλλά να τη ζήσουν πράγματι σαν μια ανθρώπινη μοίρα.

     Η αμαρτία είναι αυτό το μυστήριο του χωρισμού, αυτό το αίσθημα ότι είμαστε τόσο κοντά στον παράδεισο, μέσα στην ομορφιά του κόσμου, στην εμπιστοσύνη ενός βλέμματος ή στην έκσταση μιας αγάπης, αλλά ότι αυτός ο παράδεισος είναι παρ’ όλα αυτά χαμένος, γιατί ακόμα μια μεγάλη αγάπη κινδυνεύει να καταλήξει σε αποτυχία όπου δεν είναι πια κανείς τίποτα για τον άλλον, όπου το βλέμμα που μ’ έκανε να ζω πετρώνει και, αν δεν πετρώνει, κλείνω τα μάτια ενός νεκρού ή μιας νεκρής. Μπορούμε να περπατάμε σ’ ένα τοπίο σπάνιας ομορφιάς και να είμαστε γεμάτοι χαρά, αλλά ξαφνικά έρχεται η λύπη, γιατί έχουμε την εντύπωση πως αυτός ο τόσο όμορφος κόσμος δεν έχει προσωπική συνείδηση όπου θα μπορούσε να δεχτεί τη ζωή, είναι προορισμένος για το θάνατο. Ο παράδεισος είναι κοντά και δεν μπορώ να περάσω μέσα. Δοκιμάζω να το κάνω με απάτη, με τα ναρκωτικά για παράδειγμα, και ούτε έτσι τα καταφέρνω. Τρελαίνομαι, ή απλούστατα αυτοκτονώ, και με βρίσκουν νεκρό από υπερβολική δόση σε μιαν άγνωστη γειτονιά στα τριάντα μου χρόνια. Αυτή είναι η κατάσταση της αμαρτίας, και οι νέοι το νιώθουν βαθιά. Όταν τους μιλάει κανείς για την ανθρώπινη μοναξιά, το άγχος, την αγωνία, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι είναι η κατάσταση της αμαρτίας.

     Για τον λόγο αυτό, όταν μου λέει κάποιος ότι οι νέοι δεν έχουν την έννοια της αμαρτίας, απαντάω πως αυτό δεν είναι αλήθεια και πως οι νέοι έχουν μπουχτίσει απ’ αυτές τις ιστορίες που αφορούν τη σαρκική αμαρτία. Η γλώσσα του επιτρεπόμενου και του απαγορευμένου δεν είναι η σωστή γλώσσα. Πρέπει μάλλον κανείς να λέει το νόημα. Πρέπει να λέει το θετικό. Όταν δίνει κανείς το νόημα, όταν λέει το θετικό, μπορεί να οδηγήσει τους άλλους λίγο–λίγο να αλλάξουν ζωή, όχι όμως όταν τους δίνει την εντύπωση πως ο χριστιανισμός είναι ένας νομικισμός ή ένας ηθικισμός. Ο χριστιανισμός δεν είναι ηθικισμός: είναι ορμή, είναι φωτιά! Όπως γράφει ο Μπόρις Παστερνάκ (1890–1960) σ’ ένα από τα μυθιστορήματά του, είναι εκεί όπου η ζωή φτάνει «στο ψηλότερο σημείο έντασής της».

     Πρέπει λοιπόν να ξέρουμε να καταλαβαίνουμε πραγματικά τους νέους στην ανεπάρκειά τους και ταυτόχρονα στην ορμή τους, στη δίψα τους να συμπάσχουν, στην απέχθειά τους για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και γι’ αυτή την άμετρη ανισότητα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ Βορρά και Νότου, στην επιθυμία τους για παγκοσμιότητα. Τότε, βαθμιαία, μπορεί κανείς να τους μιλήσει για το μυστήριο του Χριστού και για το μυστήριο του Αγίου Πνεύματος ως δύναμη ζωής, δημιουργίας και αγάπης που μεταμορφώνει την κατάσταση της αμαρτίας, και που έρχεται να δώσει μιαν απάντηση στην αγωνία και το άγχος των ανθρώπων.

     «Δεν μπορώ να πιστέψω παρά σε έναν Θεό που χορεύει!», έλεγε ο Νίτσε.

     Αλλά ο Χριστός είναι Αυτός ο «Θεός που χορεύει»! Όπως μπορεί να Τον δει κανείς, για παράδειγμα, στην τοιχογραφία του ναού της Μονής της Χώρας (Καριγιέ Τζαμί) στην Κωνσταντινούπολη: ο Χριστός κατεβαίνει στον Άδη, με το ένα πόδι σπάει τις πύλες του Άδη, ενώ με το άλλο διαγράφει μια κίνηση ανόδου αστραφτερής λευκότητας, και τραβάει τον Αδάμ και την Εύα έξω από τους τάφους τους! Να, λοιπόν, ο «Θεός που χορεύει»!

     Και ο χριστιανός είναι ένας άνθρωπος που «χορεύει» χαρούμενος, γιατί ξέρει ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο, ότι δεν είμαστε πια αποκλεισμένοι μέσα στον χωροχρόνο που τον σφραγίζει ο θάνατος! Δεν υπάρχει πια θάνατος! Υπάρχουν διαβάσεις, ίσως δύσκολες, ίσως επώδυνες, αλλά διαβάσεις πάντα προς την Ανάσταση...

ΟΛΙΒΙΕ ΚΛΕΜΑΝ

(1921–2009)

※

[Ολιβιέ Κλεμάν:

«Ταϊζέ

(Ένα νόημα στη ζωή)»,

κεφ. 1ο, §3, σελ. 29–31,

Εκδόσεις «Μαΐστρος»,

Αθήνα, Οκτώβριος 2015.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.