ΟΠΟΥ
ΑΝΤΙΛΑΛΕΙ ΤΟ «ΧΑΙΡΕΤΕ»
Κάποιοι, αν όχι οι περισσότεροι από ’μας, μέχρι
να συναντηθούν βιωματικά με τη χαρά της Αναστάσεως, θα πρέπει πρώτα να «παλέψουν»
άγρια με όλα τα κύτταρα του είναι τους. Κι αυτό, όχι τόσο γιατί δεν θέλουν οι ίδιοι
στο βάθος. Αλλά γιατί η τόση συστημική θλίψη και διαπροσωπική πίκρα που έχουν επί
χρόνια καταπιεί, δεν τους αφήνουν κυριολεκτικά να πιστέψουν ασκίαστα και ελεύθερα ότι μπορεί όντως να
υπάρχει και γι’ αυτούς μια τέτοια και τόση αυθεντική χαρά. Ο κόσμος έκανε τη
χαρά κούφιο τάξιμο. Μα ο Χριστός κάλεσμα σε μια πρωτόγνωρη ζωή ουσίας. Μάθαμε
να αντιστεκόμαστε στο αληθινό και να πορευόμαστε πάντα με το εύκολο και το κάλπικο. Στην αρχή η αμφιβολία και η αδιαφορία ήταν απλά μια σκόνη, μετά η σκόνη έγινε τείχος και τούτο το τείχος ήταν η άρνηση μέσα μας. Και στο τέρμα, ως συνήθως βρίσκουμε το τέλμα. Έτσι, το νεοελληνικό μας δράμα παραμένει μονάχα αυτό
και κανένα άλλο: που δεν πάμε με τόλμη και πόθο προς την ορθόδοξη ζωή της καρδιάς, για να ασπαστούμε τον τρόπο της, την αλήθεια, την ευλάβεια και τη συντριβή της.
Εκεί, όπου αντιλαλεί ακατάπαυστα το «Χαίρετε» του Αναστημένου Κυρίου, σα το
σήμαντρο της πιο χαρμόσυνης πανήγυρης. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς και ανάστησον
ημάς!
π.
Δαμιανός
[Η
φωτογραφία, του Robert McCabe·
«Ελλάδα: Τα
χρόνια της αθωότητας (1954–1965)»]
⁜
Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση
των
αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,
αρκεί να
αναφέρεται απαραίτητα
η πηγή
προέλευσης.
⁜
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου