«ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ»

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ»

     Ο Σέρβος μοναχός Γεώργιος (κατά κόσμον: Μπράνκο Βίτκοβιτς· 1920–1972) θεωρείται μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες του σύγχρονου Ορθοδόξου Μοναχισμού, από τις αυθεντικότερες νηπτικές και ασκητικές, αφανείς και μυστικές μορφές της Αγιορείτικης πνευματικότητας. Μαθητής, ο ίδιος, του περιβόητου Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού και Σπηλαιώτου (1897–1959), είχε μυηθεί στην κρυφή εργασία της Ευχής και στην ολιγοπροσπέλαστη υπέροχη εσωτερική ζωή της. Ασκήτευσε με υπερθαύμαστη καρτερία και με πρωτοφανή αυταπάρνηση στο «Παληομονάστηρο» της Μονής του Ρωσικού, κάτω από απερίγραπτες και δυσβάσταχτες συνθήκες, εκεί όπου πάρα πολύ παλιά πριν είχε ζήσει και ο Άγιος Σάββας των Σέρβων (†1236).

     Η ησυχία, η μόνωση, η σιγή, η νηστεία, η αγρυπνία, η προσευχή, η μελέτη ήταν όλη η ζωή του. Οι ασθένειες δεν του ανέκοπταν το αυστηρό τυπικό του. Την «πάσαν ελπίδα του», την είχε εναποθέσει προς την Κυρία Θεοτόκο, την Παναγία μας. Η μόνη του σκέψη ήταν το έλεος του Χριστού. Είχε αδυσώπητο πόλεμο με τον δαίμονα. Τα πολύ απαραίτητα, ίσα-ίσα για να ζει, τα εξοικονομούσε φτιάχνοντας σκούπες. Ήταν πάμπλουτος με την έσχατη πενία του. Μέσα στην κακουχία και τη στέρηση ζούσε μια υπέρχρονη και υπέροχη χαρά.

     Χαιρετούσε τους επισκέπτες του με το «Χριστός Ανέστη» όλο τον χρόνο.

     Έλεγε πολύ χαρακτηριστικά:
     «Είμαστε παιδιά της Αναστάσεως!
Εμείς οι μοναχοί –και κατ’ επέκταση όλοι οι βαπτισμένοι χριστιανοί– χωρίς τη χαρά της Αναστάσεως δεν είναι δυνατό να ζήσουμε, ούτε και να σωθούμε. Η πνευματική ζωή είναι η αδιάλειπτη παραμονή “ἐν τῷ Θεῷ”. Δηλαδή αυτό που είπε ο Χριστός, το: “Μείνετε σ’ Εμένα κι Εγώ θα μείνω μέσα σας” (βλ. Ιωάν. 15, 4). Κανένας δεν μπορεί να θεωρηθεί θεολόγος χωρίς την αποφατική θεολογία. Τα δόγματα της Εκκλησίας μας και οι δογματικές αλήθειες πρέπει να βιωθούν, να γίνουν εμπειρίες. Για το σκοπό αυτό, χρειάζεται να κάνουμε ένα προσωπικό “Πάσχα”, μια προσωπική “διάβαση” για να τα κατακτήσουμε. Αν δεν γνωρίσουμε τον Θεό, δεν θα Τον αποκτήσουμε. “Θεοπτία” είναι και η γνώση του Θεού (βλ. Ιωάν. 14, 21–23· Ιωάν. 17, 3). Η ουσία του Θεού είναι αμέθεκτη. Οι ενέργειές Του, όμως, είναι μεθεκτές. Είναι προσιτή η δόξα Του, η θεϊκή ακτινοβολία που προέρχεται από την ουσία του Θεού. Από αντανάκλαση κι εμείς φωτιζόμενοι, γνωρίζουμε πρόσωπα, γνωρίζουμε τα δύσκολα χωρία της Αγίας Γραφής, δεχόμαστε πληροφορίες· “γνωρίζουμε” τα “πάντα” (βλ. Ιωάν. 15, 15). Οι κοσμικές ιδέες, γενικά, τα πράγματα του κόσμου, διασπούν την αυτοσυγκέντρωση. Μας κάνουν εξωτερικούς, “παλαιούς” ανθρώπους (βλ. Εφεσ. 4, 22). Ποιός μπορεί να διηγηθεί τη χαρά της Θείας Κοινωνίας (βλ. Ιωάν. 16, 22); Ανέκφραστη αγαλλίαση! Ένα “Χριστός Ανέστη” για όλη την ύπαρξή μας!».

     «Η καλύτερη προσευχή είναι η Ευχή, το: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ (Υἱὲ τοῦ Θεοῦ) ἐλέησόν με!”.

     »Το πρώτο δειλό ξεκίνημα για μια υψηλή πνευματική ζωή συνίσταται:
(α) στην απαλλαγή από τα πάθη, ελαττώματα, αδυναμίες, κ.τ.ο.· (β) στο ακατάκριτο της γλώσσας και της διάνοιας· (γ) στην “απροσπάθεια” (σημ.: στην ολοϋπαρκτική, στη ψυχοσωματική ελευθερία, στη συναισθηματική προσωπική αποδέσμευση) έναντι των (απατηλών) πραγμάτων του παρόντος κόσμου (πλούτος, εξουσία, δόξα και τιμή κ.λπ.)· (δ) στην απόλυτα ήρεμη συνείδηση.

     Όλ’ αυτά, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις, οι βάσεις και η προετοιμασία για τους μεγάλους αγώνες. Ο άνθρωπος του Θεού δεν επιδιώκει ούτε τη ζωή, ούτε κι αυτόν ακόμη τον “παράδεισο”, αλλά μόνο τη δόξα του Θεού. Είναι έτοιμος για οποιαδήποτε θυσία χάριν του Θεού. Έχει πάψει να ζει για τον εαυτό του. Ζει μονάχα για τον Θεό και για τον πλησίον. Απόρροια της αγάπης του αυτής, είναι η επιθυμία του ευαγγελισμού των (συν–)ανθρώπων (του), η ανάγκη να κάνει κοινωνούς των βιωμάτων του και τους άλλους (αδελφούς του)».

     «Ο όσιος μοναχός Γεώργιος κοιμήθηκε τη νύχτα της παραμονής της Γεννήσεως της Θεοτόκου (8/9/1972) στο Παλαιό Ρωσικό Μοναστήρι, όπου εκεί έγινε μοναχός και ο Άγιος Σάββας. Εκεί, στην Εκκλησία που βρίσκεται μέσα στον πύργο, ο π. Γεώργιος άναβε ασταμάτητα το κανδήλι του» (Γέροντας Μητροφάνης Χιλανδαρινός· †1999).

     «Την άλλη μέρα, κηδεύθηκε με ψιθυριστές ευχές και με νεκρώσιμα τροπάρια από έναν γέρο ιερομονάχο της Ρωσικής Μονής του Αγίου Παντελεήμονος, με τη συνοδεία δύο λαϊκών και δύο αξιωματικών της χωροφυλακής. Θάφτηκε μέσα στο κελί όπου και ασκήτευσε, τυλιγμένος μέσα στο τριμμένο ράσο του, που σκέπασε το ημίγυμνο κουφάρι του. Όλη κι όλη η περιουσία του: ένας ξύλινος, χοντροκομμένος σταυρός του λαιμού, αναρτημένος μ’ ένα σύρμα. Σε μετρητά κέρματα, ως πενήντα δραχμές. Από τρόφιμα: λίγα ξεροκόμματα ψωμιού, μια ποσότητα πράσινες ελιές κρεμασμένες σ’ ένα κομμάτι κουρέλι μισοσαπισμένες, γιατί δεν ήταν αλατισμένες. Από ρουχισμό: το ράσο του, το οποίο χρησίμευσε και για σάβανο. Ένα ζευγάρι μπότες με χοντρά ράμματα και τρύπες. Αντικείμενα: μια χύτρα με τσάι του βουνού, χωρίς να βρεθεί πουθενά ζάχαρη, μερικά ξερά κλαδιά στο τζάκι, λιβάνι και, τέλος, μερικά εκκλησιαστικά και θρησκευτικά βιβλία» (Μητροπολίτης Φιλίππων Αλέξανδρος Κοντώνης· 1907–1978).

     «Η φλόγα της Θείας Αγάπης (βλ. Λουκ. 12, 49· Εβρ. 12, 29) που έκαιγε μέσα» –σ’ αυτό το πανώριο και καλλικέλαδο πτηνό του Θεού και της ευλογημένης ερήμου της Αθωνικής γης, τον όσιο Σέρβο Μοναχό Γεώργιο– «ήταν απέραντη! Νύχτες ολόκληρες έλιωνε στην προσευχή υπέρ των άλλων, υπέρ της Εκκλησίας, υπέρ των δεινοπαθούντων και, ιδιαιτέρως, υπέρ των αμαρτωλών της γης» (Κτήτορας και Γέροντας της Μονής Παρακλήτου, Αρχιμ. π.Χερουβείμ Καράμπελας· 1920–1979).

     Την πατρική του ευχή και την οσιακή του πρεσβεία, να έχουμε όλοι μας ανεξαιρέτως, παντού και πάντοτε και για όλα. Αμήν.

※

[(1) Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

(1952–2014):

«Μέγα Γεροντικό

εναρέτων αγιορειτών του 20ού αιώνος»,

τόμ. β΄, σελ. 847–852,

Εκδόσεις «Μυγδονία»,

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος 2011¹,

(2) Οι φωτογραφίες,

από την «Αγιορειτική Φωτοθήκη»,

(Τάκης Τλούπας – 1969· 1920–2003).

(3) Α΄ δημοσίευση:

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013.

Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

προσάρτηση, σταχυολόγηση 
και πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.