«ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ» ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

«ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ» ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

     Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο· ο Θεός όμως, με την Ανάστασή Του, «καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία. Ποτέ άλλοτε δεν έδειξαν τόσο μίσος οι άνθρωποι προς τον Θεό, όσο όταν Τον σταύρωσαν· και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους, όση όταν αναστήθηκε. Θέλησαν οι άνθρωποι να καταστήσουν τον Θεό θνητό, αλλά ο Θεός με την Ανάστασή Του κατέστησε τους ανθρώπους αθάνατους.

     Με την Ανάσταση του Θεανθρώπου η ανθρώπινη φύση οδηγήθηκε τελεσίδικα στην οδό της αθανασίας και έγινε φοβερή ακόμη και γι’ αυτόν τον ίδιο το θάνατο. Γιατί, πριν την Ανάσταση του Χριστού, ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο. Από την Ανάσταση όμως και μετά, γίνεται ο άνθρωπος φοβερός για τον θάνατο.

     Μέχρι την Ανάσταση του Χριστού, ο θάνατος ήταν η δεύτερη φύση του ανθρώπου: Η πρώτη φύση ήταν η ζωή και η δεύτερη ο θάνατος. Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει τον θάνατο σαν κάτι το φυσικό. Αλλά με την Ανάστασή Του ο Κύριος άλλαξε τα πάντα: η αθανασία έγινε η δεύτερη φύση του ανθρώπου, έγινε κάτι το φυσικό για τον άνθρωπο και το αφύσικο κατέστη να είναι ο θάνατος. Όπως επίσης και μέχρι την Ανάσταση του Χριστού ήταν φυσικό για τους ανθρώπους το να είναι θνητοί, έτσι και μετά την Ανάσταση έγινε φυσική γι’ αυτούς η αθανασία.

     Αν δεν αναστήθηκε ο Χριστός, τότε γιατί να πιστέψει κανείς σ’ Αυτόν; Ειλικρινά, εγώ τ’ ομολογώ, ότι ποτέ δεν θα πίστευα στον Χριστό, αν Αυτός δεν είχε αναστηθεί και αν δεν είχε νικήσει τον μεγαλύτερο εχθρό μας· τον θάνατο. Όμως, αναστήθηκε ο Χριστός και μας δώρισε την αθανασία!

 

     Χωρίς αυτήν την αλήθεια, ο κόσμος μας είναι μονάχα μια χαώδης έκθεση απεχθών ανοησιών. Μονάχα με την ένδοξη Ανάστασή Του, ο θαυμαστός Κύριος και Θεός μας, μας ελευθέρωσε από το παράλογο και από την απελπισία. Γιατί, χωρίς την Ανάσταση, δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε κάτω από τον ουρανό τίποτε πιο παράλογο απ’ αυτόν τον κόσμο. Ούτε υπάρχει μεγαλύτερη απελπισία απ’ αυτήν την ζωή, χωρίς αθανασία. Γι’ αυτό και σ’ όλους τους κόσμους δεν υπάρχει δυστυχέστερη ύπαρξη από εκείνον τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού και την ανάσταση των νεκρών (πρβλ. Α΄ Κορ. 15, 19)· «Καλό θα ήταν να μην είχε γεννηθεί εκείνος» (Ματθ. 26, 24).

     Στον ανθρώπινο κόσμο μας ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο βάσανο και η πιο φρικιαστική απανθρωπία. Ακριβώς η απελευθέρωση απ’ αυτό το βάσανο και απ’ αυτήν την απανθρωπία, είναι η σωτηρία. Μια τέτοια σωτηρία δώρισε στο ανθρώπινο γένος μόνον ο Νικητής του θανάτου· ο Αναστημένος Θεάνθρωπος. Με την Ανάστασή Του, μας αποκάλυψε όλο το μυστήριο της σωτηρίας μας. Και «σωτηρία» σημαίνει να εξασφαλιστεί, για το σώμα και για την ψυχή, αθανασία και αιώνια ζωή. Και πώς κατορθώνεται αυτό; Μόνο μέσω της θεανθρώπινης ζωής· μέσω της ζωής μαζί με τον Αναστάντα Χριστό και μέσω της ζωής για τον Αναστάντα Χριστό!

     Για ’μας τους χριστιανούς η ζωή αυτή πάνω στην γη είναι ένα σχολείο, μέσα στο οποίο μαθαίνουμε πώς να εξασφαλίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή. Γιατί, τι όφελος έχουμε απ’ αυτήν την ζωή, αν με αυτήν δεν μπορούμε ν’ αποκτήσουμε την αιώνια; Αλλά, για ν’ αναστηθεί ο άνθρωπος μαζί με τον Χριστό, πρέπει πρώτα να συναποθάνει μαζί Του και να ζήσει την ζωή του Χριστού σαν δικιά του. Αν το κάνει αυτό, τότε θα μπορέσει να πει μαζί με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο:

     “Χθὲς συνεσταυρούμην Χριστῷ,

     σήμερον συνδοξάζομαι·

     χθὲς συνενεκρούμην,

     συζωοποιοῦμαι σήμερον·

     χθὲς συνεθαπτόμην,

     σήμερον συνεγείρομαι”.

     Μέσα σε τέσσερις μόνο λέξεις, συγκεφαλαιώνονται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού:

     “Χριστὸς ἀνέστη! – Ἀληθῶς, ἀνέστη!”.

     Σε κάθε μία απ’ αυτές τις λέξεις, βρίσκεται και από ένα Ευαγγέλιο. Και μέσα στα τέσσερα Ευαγγέλια, βρίσκεται όλο το νόημα όλων των κόσμων του Θεού, των ορατών κόσμων και των αόρατων.

     Και όταν όλα τα αισθήματα του ανθρώπου και όταν όλες του οι σκέψεις συγκεντρωθούν μέσα στην βροντή του Πασχαλινού αυτού Χαιρετισμού: “Χριστὸς ἀνέστη!”, τότε η χαρά της αθανασίας σείει όλα τα όντα. Και αυτά με αγαλλίαση απαντούν για να επιβεβαιώσουν το Πασχάλιο Θαύμα:

     “Ἀληθῶς, ἀνέστη!”.

     Και όλ’ αυτά, λοιπόν, είναι αληθινά και πραγματικά· και για μένα και για σένα και για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Για την οποία ανθρώπινη ύπαρξη ο Αναστημένος Κύριος είναι «τὰ πάντα ἐν πᾶσιν» σε όλους τους κόσμους: ό,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο.

     Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθεια μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιώνια Ζωή σε όλες τις θείες αιωνιότητες και απεραντοσύνες.

     Για τον λόγο αυτόν, πάλιν και πολλάκις, και αναρίθμητες φορές:

     Χ ρ ι σ τ ὸ ς   Ἀ ν έ σ τ η !  

ΑΓΙΟΣ

ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

(1894–1979)

※

[Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς:

«Άνθρωπος και Θεάνθρωπος»,

κεφ. α΄, σελ. 40–41, 44–49,

Εκδόσεις «Αστήρ», Αθήνα 1993.
Επιμέλεια ανάρτησης:
π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.