ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

     Ούτε «Ευχαριστώ», ούτε «Παρακαλώ» και, φυσικά, ούτε «Συγχώρα με». Δεν πρόκειται για σαβουάρ του νουάρ εγκεφάλου μας, αλλά για το ανήκουστο μυστήριο της ζωής που δεν φτάνουμε. Δεν θα υποχρεωθούμε ποτέ στην αγάπη, δεν θ’ αναγνωρίσουμε τη θυσία και δεν θα παραδεχτούμε το σφάλμα. Αυτή είναι η ρότα της εποχής. Αυτή είναι η παράβαση της καρδιάς. Αυτή είναι η αξημέρωτη νύχτα μας. Αυτός είναι ο αβίωτος βίος μας. Όσο πιο ήρεμοι, τόσο πιο άγριοι. Ήσυχοι στην εικόνα μας, ανήμεροι στα φυλλοκάρδια μας. Χαρωποί στο κλάμα μας, θωπευτικοί στο μίσος μας. Το πάζλ της Βαβέλ των εγκοσμίων δεν συμπληρώνεται ποτέ: συνεχίζεται στην κλιμάκωση των τελμάτων για τις απορημένες ψυχές. Δε βλέπεις; Εκεί οι σκλάβοι, οι δήθεν ελεύθεροι· παραπέρα κι οι ζωντανοί, οι συνέχεια θνήσκοντες. Τα ωραία έσχατα και τα ευφραντικά τέλη ανήκουν σ’ Αυτόν που έκαμε τα πάντα «καλά λίαν»· που πήρε και κατέκρυψε όλους τους ζώντες αγαπημένους Του (βλ. Ψαλμ. 30, 21), στο απόκρυφο πρόσωπό Του…

π. Δαμιανός