Ο ΚΡΥΦΟΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ

Ο ΚΡΥΦΟΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ

     Ήλθε ένας από την Κωνσταντινούπολη στο Άγιον Όρος για να μονάσει και πήγε σ’ ένα Πνευματικό στη Σκήτη της Αγίας Άννης, για να εξομολογηθεί και για να τον συμβουλευτεί. Ο Πνευματικός τον ρώτησε τι εργασία κάνει κι εκείνος του απάντησε πως ήταν Άρχοντας Πρωτοψάλτης του Πατριαρχείου. Του είπε ο Πνευματικός: «Αν θέλεις να σωθείς, δεν θα πεις πουθενά ότι είσαι ψάλτης, γιατί εδώ στο Άγιον Όρος έχει πολλά πανηγύρια και θα σε παρακαλούν να πηγαίνεις συνέχεια να ψάλλεις και δεν θα καταλάβεις καλογερική. Θα σε βάλω δίπλα σ’ έναν Γέροντα καλό, θα διαβάζεις μόνο καλά και δεν θα ψάλλεις ποτέ καλά, όλο παραφωνίες θα κάνεις και θα δείχνεις ότι δεν μπορείς ν’ ακολουθήσεις τον Γέροντα». Τα δέχθηκε όλα αυτά ο υποψήφιος μοναχός και οδηγήθηκε από τον καλό Πνευματικό σ’ ένα σεβαστό Γέροντα.

     Ο Πνευματικός, μετά από αρκετό καιρό, ρώτησε τον Γέροντα: «Πώς πάει ο υποτακτικός;». «Καλά», του απάντησε εκείνος, «υπάκουος είναι, μόνο που δεν μπορεί καθόλου να ψάλλει, ενώ διαβάζει καλά».

     Μετά από μερικά χρόνια ο Πνευματικός, που είχε χάρισμα προορατικό, και είχε από Θεού την πληροφορία ότι ο ψάλτης επρόκειτο να πεθάνει, έκανε το εξής: Ήταν η πανήγυρη του Κυριακού της Αγίας Άννης, ο Πνευματικός αυτός ήταν τότε ο τυπικάρης της Σκήτης και, όταν άρχισε η Θεία Λειτουργία, πήγε στον κρυπτόμενο Πρωτοψάλτη και του είπε ότι θα ψάλλει το Χερουβικό. Εκείνος στενοχωρήθηκε, δεν ήθελε ν’ αποκαλυφθεί, είχε αγαπήσει την ησυχία, προφασίσθηκε πως ύστερα από τόσο καιρό έχει λησμονήσει τα μουσικά, μα στο τέλος, από σεβασμό προς τον Πνευματικό του, δέχθηκε. Κατόπιν, πήγε ο Πνευματικός στους ψάλτες και τους είπε πως αυτή τη φορά άλλος θα ψάλλει το Χερουβικό. Εκείνοι συμφώνησαν, μόνο που απόρησαν, γιατί δεν είδαν κάποιον άλλον να έχει έλθει ή κάποιον που να μπορεί να ψάλλει καλά από τους παρευρισκόμενους.

     Όταν ήλθε η ώρα του Χερουβικού, είδαν τον Πνευματικό να «τραβάει» τον γνωστό συνασκητή τους, για να έλθει στο χορό των ψαλτών. Όλοι οι Αγιαννανίτες Πατέρες παραξενεύθηκαν, λυπήθηκαν, θεώρησαν πως κάτι έπαθε ξαφνικά ο Πνευματικός, αφού γνώριζαν πως ο μοναχός αυτός δεν γνώριζε να ψάλλει καθόλου. Μόλις όμως τον είδαν να ετοιμάζεται και στη συνέχεια να ψάλλει τόσο θαυμάσια, άρχισαν να υπονοούν τι συμβαίνει και έλεγαν μεταξύ τους σαν ντροπιασμένοι: «Και μας άκουγε, ο ευλογημένος, τόσα χρόνια!...». Μόλις τελείωσε η Θεία Λειτουργία, τον πήρε ο Πνευματικός και πήγαν αμέσως στην Καλύβη του.

     Ο Πρωτοψάλτης ασθένησε και έπεσε στο κρεβάτι και μετά από δύο ημέρες εκοιμήθη εν Κυρίω. Κι αν δεν τον έβαζε ο Πνευματικός να ψάλλει, κανείς δεν θα πίστευε ότι αυτός ήταν Άρχοντας Πρωτοψάλτης, αλλά και ο ίδιος δεν θα αποκαλυπτόταν από μόνος του ποτέ…

※
[Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου (1952–2014):

«Αγιορείτικες Διηγήσεις

του Γέροντος Ιωακείμ (1893–1988)»,

κεφ. 43ο, σελ. 117–118,

Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,

Θεσσαλονίκη 1998².]

※