ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ, ΟΙ ΑΓΙΟΙ: ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ, ΟΙ ΑΓΙΟΙ:

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

     «Πρέπει να γίνουμε πολύ φίλοι με τους αγίους και πολύ να τους αγαπήσουμε, γιατί είμαστε και εμείς αγαπητοί σε εκείνους. Αυτοί, ανά πάσα στιγμή βρίσκονται ενώπιον του Θεού και Του μιλούν για μας. Οι άγιοι, ενωμένοι μαζί Του με την αγάπη, ενστερνίζονται όλο τον κόσμο και τον “παρουσιάζουν” με την μεσιτεία τους στον Θεό. Σκέφτομαι συνεχώς τους αγίους, που έφυγαν στον ουρανό, και τους αισθάνομαι ζωντανούς, γιατί είναι ζωντανοί οι άνθρωποι αυτοί. Εφόσον μας συνδέει το Πνεύμα της ζωής, το Άγιο Πνεύμα, ο Ίδιος ο Θεός, είμαστε όλοι “ἐν τῇ ζωῇ” και μπορούμε εύκολα να επικοινωνούμε. Οι άγιοι, “ἐν Πνεύματι”, ακούνε τις προσευχές και τις επικλήσεις των πιστών και σπεύδουν να βοηθήσουν αυτούς που προστρέχουν σε αυτούς με πίστη. Οι άγιοι με την ταπείνωσή τους μας παρουσιάζουν την εικόνα του Χριστού και ακτινοβολούν αέναα σε όλη την γη το ουράνιο κάλλος. Ασφαλώς, δεν έχουν την πανταχού παρουσία, αλλά επικοινωνούν μαζί μας με το Πνεύμα το Άγιο. Παρακολουθούν τις σκέψεις και τους αγώνες μας, μεσιτεύοντας στον Θεό για την σωτηρία μας. Και, βλέπετε; Κάθε στιγμή έχουμε ζωντανή την παρουσία όλων των αγίων στην ζωή μας. Και όταν ζούμε την παρουσία των αγίων, ζούμε την παρουσία του Ίδιου του Κυρίου. Ο Θεός, δια μέσω των αγίων Του, διαχέει την αγάπη Του στις ψυχές μας. Επειδή λοιπόν αγαπάμε αυτούς που Τον αγαπούν, εισάγει και εμάς μέσα στην φιλία Του και μας έχει όλους φίλους! Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε άμεση σχέση με όλους τους αγίους· να έχουμε μαζί τους φιλικές αγάπες! Είναι απαραίτητο να έχουμε φίλους τους αγίους· να ζούμε μαζί τους την ζωή της εν Χριστώ φιλίας. Να εισχωρούμε στην δική τους χορεία ως αγαπητοί, παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας. Μη περιμένουμε να δούμε τους αγίους με τα μάτια του σώματος. Και να μην έχουμε παραισθήσεις και να φτιάχνουμε φανταστικά όνειρα γι’ αυτούς. Όχι! Με τους οφθαλμούς της ψυχής, διά της πίστεως, είναι που βλέπουμε τον ουράνιο κόσμο. Οι άγιοι έχουν μέσα τους το Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο τους παρέχει πολλά χαρίσματα για να βοηθούν τους φίλους τους. Όταν λοιπόν δίνουμε μάχες με τον εχθρό, οι άγιοι αμέσως μας κυκλώνουν και μας ενδυναμώνουν με την ενεργή αγάπη και παρουσία τους για να αναδειχθούμε νικητές».

     Αυτά τα ιερά και θεσπέσια λόγια τα, γεμάτα μεστά φιλάγια αισθήματα, έλεγε πολύ εμφαντικά ο μακαριστός όσιος Γέροντας π. Δαμασκηνός Κατρακούλης (1921–2001)· ο χαρισματικός Πνευματικός της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Μακρυνού. Τα φιλάγια αισθήματα των Πατέρων, ως είθισται, αντιστοιχούν σε μυστικές εμπειρίες της καρδιάς και της ζωής τους· οι οποίες πάλι είναι αγαπητικά δωρήματα και ευεργεσίες της αγάπης του Θεού. Του Θεού, που είναι ο αιώνια Φίλος των αγίων. Των αγίων, που είναι οι παντοτινά φίλοι των πιστών. Των πιστών, που λαμβάνουν αδιάκοπα μέσα στην Εκκλησία το προνόμιο να είναι διαρκώς οι φιλούμενοι από τον Κύριο, βιώνοντας την θεία Χάρη ως προσωπική εμπειρία και ως ευφραντική μέθεξη στην φιλία μαζί Του. Η φιλία με τον Κύριο, συνιστά μονάχα σωτηρία για όλο τον άνθρωπο. 

     Έχει αναφερθεί ότι ο Γέροντας Δαμασκηνός είχε δεχθεί κατά καιρούς διάφορες αισθητές αντιλήψεις από τους φίλους του, τους αγίους, μεταξύ πολλών άλλων, και από τους αγίους Σέργιο και Βάκχο. Είναι γεγονός ότι οι δύο αυτοί άγιοι μάρτυρες ποτέ δεν έπαψαν να τον φρουρούν και να τον σκέπουν. Ο ίδιος που είχε δεχθεί αλλεπάλληλες τις εκδηλώσεις της αγάπης τους, συχνά επιζητούσε την μαρτυρική τους προστασία στους ποικίλους αγώνες του. 

     Κάποτε ο Γέροντας, με όλη την αδελφότητα της Μονής Αγίου Ιωάννου του Μακρυνού, μετέβαινε σε λεωφορείο στην Κέρκυρα, μέσω Ηγουμενίτσας, για να λειτουργήσει την επομένη στον άγιο Σπυρίδωνα. Όλη την νύχτα ταξίδευαν για να προλάβουν το πρωινό ferry boat. Όμως, μέσα στο σκοτάδι, χάθηκαν και παλινδρομούσαν συνεχώς σε κάποια ακατοίκητη περιοχή, αναζητώντας τον δρόμο. Μπροστά τους έχασκαν απότομοι γκρεμοί, ενώ γύρω τους σωροί από χώματα απέκλειαν κάθε διάβαση. Βρέθηκαν σε αδιέξοδο και η ώρα περνούσε. Άρχισαν να αγωνιούν ότι δεν θα προλάβαιναν να λειτουργήσουν. Ο οδηγός ρωτούσε τον Γέροντα Δαμασκηνό τι να πράξει. 

     Ξαφνικά, φάνηκαν πίσω τους προβολείς αυτοκινήτου. Ένα μικρό αυτοκίνητο πλησιάζει και σταματά κάτω από το παράθυρο του Παππού. Δύο λαμπροί νέοι, ευπρεπείς, ντυμένοι επίσημα, βγαίνουν έξω, στέκονται προσοχή και με πολλή ευγένεια απευθύνονται στον Γέροντα Δαμασκηνό:

     –Πού πηγαίνετε; Πώς βρεθήκατε εδώ;

     –Πάμε για Ηγουμενίτσα, αλλά χαθήκαμε.

     –Ω! Είσαστε πολύ μακριά. Ακολουθείστε μας. Θα σας οδηγήσουμε εμείς. 

     Ανέβηκαν πάλι στο αυτοκίνητό τους και προπορευόμενοι οδήγησαν το λεωφορείο, μέσα από μικρούς χωματόδρομους, στην κεντρική λεωφόρο. Τότε οι δύο νέοι σταμάτησαν, κατέβηκαν από το αυτοκίνητο, στάθηκαν πάλι προσοχή και απευθυνόμενοι με σεβασμό στον Γέροντα είπαν:

     –Από ’δω θα πάτε. Σε δέκα λεπτά, θα βρίσκεσθε στην Ηγουμενίτσα.

     Κατόπιν, κάνοντάς του βαθιά υπόκλιση, μειδίασαν με νόημα, σαν να του έδειχναν ότι είναι παλιοί του γνώριμοι. Μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητό τους και –με τον ίδιο παράδοξο τρόπο που παρουσιάσθηκαν– εξαφανίσθηκαν.

     Όλοι θαύμασαν την ευγένεια και την σεμνότητά τους και με απορία ρωτούσαν πώς βρέθηκαν σ’ αυτήν την ερημιά και πώς έτσι ξαφνικά έγιναν άφαντοι. 

     Ένα λεπτό πριν αναχωρήσει το πλοίο, ο Γέροντας Δαμασκηνός με την αδελφότητα έφθασαν στην Ηγουμενίτσα και, μόλις που πρόλαβαν να επιβιβασθούν σ’ αυτό, για να περάσουν στην Κέρκυρα! Αφού λειτούργησαν στον ιερό ναό του αγίου Σπυρίδωνος, «θαῦμα ἠκολούθει τῷ θαύματι». Την ώρα που ο Γέροντας Δαμασκηνός προσκυνούσε το άφθαρτο σκήνωμα, ο Άγιος τον χαιρέτησε και τον ευχαρίστησε κινώντας τα χείλη του, σαν να μιλούσε. Το θαύμα αυτό έγινε αντιληπτό και από πολλές αδελφές. Αργότερα ο Παππούς, διηγούμενος το γεγονός, διαβεβαίωνε ότι είδε και την «γλωσσίτσα» του Αγίου να κινείται και ότι αισθάνθηκε μεγάλη αγαλλίαση από την ολοζώντανη παρουσία του Αγίου.

     Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο Παππούς και η αδελφότητα, επισκέφθηκαν τον ιερό ναό των αγίων μαρτύρων Σεργίου και Βάκχου. Μόλις προσκύνησαν την εφέστια εικόνα, στα πρόσωπα των αγίων Σεργίου και Βάκχου αναγνώρισαν με κατάπληξη τους δύο εκείνους ευγενείς νέους, που τους είχαν συμπαρασταθεί στην δύσκολη ώρα, δείχνοντάς τους τον δρόμο! Η χαρά όλων ήταν απερίγραπτη και δόξασαν τον Θεό για την άμετρη εύνοιά Του.

     Ο Παππούς αισθανόταν την αγάπη των αγίων να τον διαπερνά σαν ζεστό ρεύμα, όπως είχε ομολογήσει ο ίδιος. Και οι λόγοι του διαβεβαιώνουν ότι η τάση αυτού του ρεύματος ήταν υψηλή:

     «Έχουμε τους αγίους που γιορτάζουν και γιορτάζονται μαζί με μας και όλο τον ουράνιο κόσμο. Οι άγιοι με την αγάπη τους μας παίρνουν τα μυαλά, εδώ που τα λέμε. Κάθε στιγμή επικοινωνούν μαζί μας, γιατί βρίσκονται μέσα στο φως του Θεού και δεν εμποδίζονται από την ύλη. Μας παρακολουθούν συνεχώς από κοντά και, όταν τους παρακαλούμε, αμέσως μας επισκέπτονται και μας σώζουν από πολλούς πειρασμούς και μας ευφραίνουν τον νου!...».

※
[«Ο Πατήρ Δαμασκηνός»,

μέρος β΄, κεφ. δ΄,

σελ. 507–508, 512–514,

έκδοση Ιεράς Μονής

Αγίου Ιωάννου Μακρυνού, 
Μέγαρα 2009².]

※