«ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ;»

«ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ;»

     «Πόση ευλάβεια πρέπει να έχουμε στις εικόνες! Ένας μοναχός ετοίμασε μια εικόνα του Αγίου Νικολάου για να την δώσει ευλογία σε κάποιον. Την τύλιξε με καλό χαρτί και την έβαλε σε ένα ντουλάπι μέχρι να την δώσει. Αλλά χωρίς να το προσέξει, την έβαλε ανάποδα. Σε λίγο, άρχισε να ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ένας κρότος. Κοίταζε ο μοναχός από ’δω, από ’κει, για να δει από πού ερχόταν αυτός ο κρότος. Πού να πάει ο νους του ότι ερχόταν από το ντουλάπι! Ο κρότος συνέχιζε για αρκετή ώρα: “τακ!–τακ!–τακ!”· δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Τελικά, όταν πήγε κοντά στο ντουλάπι, κατάλαβε ότι ο κρότος έβγαινε από εκεί. Το ανοίγει και βλέπει ότι ο κρότος έβγαινε από την εικόνα. “Τι να έχει η εικόνα;”, λέει, “για να δω…”. Μόλις την ξετύλιξε, είδε πως ήταν ανάποδα. Την έστησε όρθια και αμέσως σταμάτησε ο κρότος.«

     »Ο ευλαβής Χριστιανός ιδιαίτερα ευλαβείται τις εικόνες. Και όταν λέμε ότι “ευλαβείται τις εικόνες”, εννοούμε ότι ευλαβείται το εικονιζόμενο πρόσωπο. Όταν έχει κανείς μια φωτογραφία του πατέρα του, της μάνας του, του παππού του, της γιαγιάς του, του αδελφού του, δεν μπορεί να την σχίσει ή να την πατήσει· πόσο μάλλον μια εικόνα!«

     »Οι Ιεχωβάδες, (οι Προτεστάντες καθώς και τόσοι άλλοι αιρετικοί), δεν έχουν εικόνες. Την τιμή που αποδίδουμε (εμείς σαν Χριστιανοί) στις εικόνες, (αυτοί) την θεωρούν ειδωλολατρία.«  

     »Είπα σε έναν Ιεχωβά μια φορά: —“Εσείς δεν έχετε φωτογραφίες στα σπίτια σας;”. —“Έχουμε”, μου λέει. —“Ε, καλά! Η μάννα, όταν το παιδί της λείπει μακριά, δεν φιλάει την εικόνα του παιδιού της;”. —“Την φιλάει”, μου λέει. —“Το χαρτί φιλάει ή το παιδί της;”. —“Το παιδί της”, μου λέει. Του λέω: —“Ε, όπως εκείνη, όταν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της, φιλάει το παιδί της και όχι το χαρτί, έτσι και εμείς· τον Χριστό φιλούμε. Δεν φιλούμε το χαρτί ή το σανίδι”.«

       »Όταν ασπάζεται ο άνθρωπος με ευλάβεια και θερμή αγάπη τις άγιες εικόνες, παίρνει τα χρώματα από αυτές και ζωγραφίζονται οι Άγιοι μέσα του. Οι Άγιοι χαίρονται, όταν ξεσηκώνονται από τα χαρτιά ή από τα σανίδια και τυπώνονται μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός με ευλάβεια τις άγιες εικόνες και ζητάει βοήθεια από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, με τον ασπασμό που κάνει με την καρδιά του, “ρουφάει” μέσα στην καρδιά του όχι μόνον την Χάρη του Χριστού, της Παναγίας ή των Αγίων, αλλά και τον Χριστό ολόκληρο ή την Παναγία ή τον Άγιο, και τοποθετούνται πια στο μυστικό Τέμπλο του Ναού του. “Ναός του Αγίου Πνεύματος είναι ο άνθρωπος” (βλ. Α΄ Κορ. 3, 16 και 6, 19). Βλέπεις, και κάθε Ακολουθία με τον ασπασμό των εικόνων αρχίζει και με τον ασπασμό των εικόνων τελειώνει. Εάν το καταλάβαιναν αυτό οι άνθρωποι, πόση χαρά θα αισθάνονταν και πόση δύναμη θα έπαιρναν!...«

      »Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους, και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζόμαστε με πολλή ευλάβεια. Να βλέπατε ένα ευλαβικό γεροντάκι στην Μονή Φιλοθέου, ο γερο–Σάββας, με πόση ευλάβεια, με πόση καρδιά ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης! Σ’ αυτή την εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες την ασπάζονταν στο ίδιο σημείο, έχει σχηματισθεί ένα γρομπαλάκι!«

     »Η εικόνα που αγιογραφείται με ευλάβεια “ρουφάει” από τον ευλαβή αγιογράφο την Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια. Ο αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα που φτιάχνει· γι’ αυτό και παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση.«

      »Μου έλεγε ο Παπα–Τύχων (1884–1968): “Εγώ, παιδί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω ‘Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελών’…”. Έψαλλε και έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στην εικόνα. Μια τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν, κηρύττουν! Ρίχνει, λ.χ., ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας και παίρνει παρηγοριά.«

     »Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχει την καλύτερη εικόνα, αλλά επειδή δεν έχει ευλάβεια (μέσα του), δεν ωφελείται (καθόλου). Ή, ένας μπορεί να βοηθηθεί από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθεί από τον Τίμιο Σταυρό, όταν δεν έχει (μέσα του) ευλάβεια».

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

(1924–1994) 

— Ε Π Ι Μ Υ Θ Ι Ο —

«ΩΣΑΝ ΜΑΓΝΗΤΗΣ ΜΕ ΤΡΑΒΑΕΙ…»

     «Ἐγὼ δὲν ἠμπορῶ νὰ ἀσπασθῶ μίαν φορὰν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ νὰ χωρίσω. Ἀλλ’ ὅταν πλησιάσω κοντά της ὡσὰν μαγνήτης μὲ τραβάει ἐπάνω της. Καὶ πρέπει νὰ εἶμαι μόνος. Διότι θέλω ὧρες νὰ τὴν ἀσπάζωμαι. Καὶ κάτι ζῶσαν πνοὴν γεμίζει μέσα ἡ ψυχή μου καὶ γεμίζω χάριν καὶ δὲν μὲ ἀφήνει νὰ φύγω. Ἀγάπη, ἔρως Θεοῦ, πῦρ φλέγον· ὅπου μόλις εἰσέλθῃς στὴν ἐκκλησίαν προλαμβάνει – ὅταν εἶναι θαυματουργὸς ἡ εἰκὼν – καὶ ἀποδίδει τόσον εὐώδη πνοήν, ὅπου μένεις ὧρες ἐκστατικὸς χωρὶς νὰ εἶσαι στὸν ἑαυτόν σου, ἀλλὰ εἰς εὐώδη Παράδεισον».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ

Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ

(1898–1959)

※
[ (1) Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου:

«Λόγοι Β΄ – Πνευματική αφύπνιση»·
Τομ. β΄, μέρος 2ο, κεφ. 4ο,

σελ. 144–148·

Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου

«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»·

Σουρωτή Θεσσαλονίκης,

Νοέμβριος, 1999¹.

(2) Γέροντος Ιωσήφ:

«Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας»·

Επιστολή ΛΔ΄ (34η),

σελ. 202–203·

Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου,

Άγιον Όρος, 1992⁴.

(3) Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.