ΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

†

 

†

     Έλεγε, μεταξύ των άλλων, ο μακαριστός Γέροντας πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930–1989) σε έναν εκτενέστατο διάλογο που είχε με έναν νεαρό ένθερμο αμφισβητία της πίστεως:

     «…Χωρίς Χριστό, ο κόσμος είναι ένα θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό, δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε. “Γιατί;”, οι θλίψεις· “Γιατί;”, οι αδικίες· “Γιατί;”, οι ασθένειες· “Γιατί;”… “Γιατί;”… “Γιατί;”… Χιλιάδες πελώρια “Γιατί;”!!

     Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει με την πεπερασμένη λογική του τα “γιατί” αυτά. Μόνο με τον Χριστό εξηγούνται όλα: Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει ο Κύριος να πάρουμε απάντηση σε μερικά από τα “γιατί” αυτά.

     Αξίζει τον κόπο να σου διαβάσω ένα ωραίο ποίημα από την συλλογή του Οικονόμου π.Κωνσταντίνου Καλλίνικου (1870–1940) “Δάφναι καὶ Μυρσίναι”, με τον τίτλο “Ερωτηματικά”:

†

ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ 

†

“Είπα στον Γέροντα ασκητή, τον εβδομηντακοντάρη,

που κυματούσε η κόμη του σαν πασχαλιάς κλωνάρι:

Πες μου, πατέρα μου, γιατί σε τούτη ’δω τη σφαίρα

αχώριστα περιπατούν η νύχτα και η μέρα;

Γιατί, σαν νά ’σαν δίδυμα, φυτρώνουνε αντάμα

τ’ αγκάθι και το λούλουδο, το γέλιο και το κλάμα;

Γιατί στην πιο ελκυστική στου δάσους πρασινάδα

σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;

Γιατί, προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλει

και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ’ αμύριστά του κάλλη,

μαύρο σκουλήκι έρχεται, μια μαχαιριά τού δίνει

κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει;

Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει

το στάχυ, ώσπου να γενεί ψωμάκι και καρβέλι,

και κάθε τι ωφέλιμο κι ευγενικό και θείο,

πληρώνεται με δάκρυα και αίματα στο βίο,

ενώ ο παρασιτισμός αυτόματα θεριεύει

κι η προστυχιά όλη τη γη να καταπιεί γυρεύει;

Τέλος, γιατί εις του παντός την τόση αρμονία

να χώνεται η σύγχυση κι η ακαταστασία;

Απάντησε ο ασκητής με τη βαρειά φωνή του,

προς ουρανούς υψώνοντας το χέρι το δεξί του:

Οπίσω από τα χρυσά εκεί επάνω νέφη,

κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο γκεργκέφι (=κέντημα).

Κι εφόσον εις τα χαμηλά εμείς περιπατούμεν,

την όψη την ξανάστροφη, παιδί μου, θεωρούμε.

Και είναι άρα φυσικό λάθη ο νους να βλέπει,

εκεί που να ευχαριστεί και να δοξάζει πρέπει.

Περίμενε, σαν Χριστιανός, να έλθει η ημέρα,

που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίσει τον αιθέρα,

και του Θεού το κέντημα απ’ την καλή κοιτάξεις,

και τότε… όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις!”. 

†

     Ο Χριστός, παιδί μου, δεν μας εγκατέλειψε ποτέ! Παραμένει κοντά μας, βοηθός και συμπαραστάτης, μέχρι της συντελείας των αιώνων. Αυτό όμως θα το καταλάβεις, μόνο αν γίνεις συνειδητό μέλος της Εκκλησίας Του και συνδεθείς με τα Μυστήριά Της...».

†

[«Υποθήκες ζωής (από τη ζωή και

διδασκαλία του Πατρός Επιφανίου)»,

κεφ. 7ο, σελ. 211–213,

Ιερό Ησυχαστήριο Κεχαριτωμένης Θεοτόκου,

Τροιζήνα 1997¹¹.]

†

†