Η «ΑΔΥΝΑΜΙΑ» ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Η «ΑΔΥΝΑΜΙΑ» ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

⁜⁜⁜

⁜⁜⁜

     «Η φύση της πανανθρώπινης υπάρξεως είναι τέτοια, που κάθε ιδιαίτερο πρόσωπο το οποίο νικά το κακό στον εαυτό του, καταφέρνει με τη νίκη αυτή τόσο μεγάλη ήττα στο κοσμικό κακό, ώστε τα αποτελέσματα να επιδρούν ευεργετικά στα πεπρωμένα όλου του κόσμου. Κι από την άλλη πάλι, η φύση του κοσμικού κακού είναι τέτοια, που όταν νικιέται από μερικές μόνο ανθρώπινες υπάρξεις (πρόσωπα), υφίσταται ήττα της οποίας η σημασία και η έκταση είναι απείρως δυσανάλογες προς τον αριθμό των νικητών.

     Ένας άγιος είναι φαινόμενο εξαιρετικά πολύτιμο για όλη την ανθρωπότητα. Οι άγιοι με το γεγονός της υπάρξεώς τους, η οποία μπορεί να είναι αφανής για τον κόσμο αλλά φανερή στον Θεό, φέρνουν στη γη, σε όλη την ανθρωπότητα, πλούσια την ευλογία του Θεού.

     Οι Άγιοι, ζουν με την Αγάπη του Χριστού, που είναι Δύναμη Θεία. Αυτή κτίζει και συντηρεί τον κόσμο και γι’ αυτό είναι τόσο μεγάλη η δύναμη των προσευχών τους. Ο άγιος Βαρσανούφιος, για παράδειγμα, μαρτυρεί ότι στην εποχή του η προσευχή τριών ανδρών συγκρατούσε τον κόσμο από την καταστροφή. Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών, ακόμη και των κοσμικών γεγονότων. Γι’ αυτό κάθε άγιος είναι φαινόμενο κοσμικού χαρακτήρα, που η σπουδαιότητά του ξεπερνά τα όρια της επίγειας ιστορίας και επεκτείνεται στον κόσμο της αιωνιότητας. Οι άγιοι είναι το “αλάτι της γης” (πρβλ. Ματθ. ε΄ 13), η έννοια της υπάρξεώς της, ο καρπός, που για χάρη του και αυτή συντηρείται. Και όταν η γη σταματήσει να γεννά αγίους, τότε θα αρθεί από αυτήν η δύναμη που συγκρατεί τον κόσμο από την καταστροφή.

     Κάθε άγιος, όπως ο Αντώνιος, ο Αρσένιος, ο Νικόλαος, ο Βασίλειος, ο Εφραίμ, ο Σεραφείμ και οι όμοιοί τους, αποτελούν την πιο πολύτιμη αιώνια κληρονομιά όλου του κόσμου, παρότι ο κόσμος δεν θέλει να το γνωρίζει αυτό και φονεύει μάλιστα πολλές φορές τους προφήτες του.

     Η καθημερινή πείρα μάς βεβαιώνει πως ακόμη και οι άνθρωποι που αποδέχονται με την ψυχή τους την εντολή του Χριστού για την αγάπη προς τους εχθρούς, δεν την εφαρμόζουν στη ζωή τους. Γιατί; Κυρίως, διότι είναι αδύνατον να αγαπάμε τους εχθρούς μας χωρίς την Χάρη. Αν, όμως, οι άνθρωποι καταλάβαιναν πως αυτό υπερβαίνει τις φυσικές τους δυνάμεις και, όπως λέει ο Άγιος Σιλουανός, ζητούσαν από τον Θεό την βοήθεια της Χάριτος, τότε, αναμφίβολα θα δέχονταν αυτό το δώρο.

     Δυστυχώς, κυριαρχεί το αντίθετο φαινόμενο· όχι μόνο οι άπιστοι, αλλά και όσοι ομολογούν πως είναι “χριστιανοί”, φοβούνται να ενεργούν σύμφωνα με την εντολή του Χριστού για αγάπη προς τους εχθρούς. Υποθέτουν πως αυτό θα είναι “χρήσιμο” μόνο για τους εχθρούς. Νομίζουν πως οι εχθροί, που συνήθως παρουσιάζονται από το μαύρο πρίσμα του μίσους σαν να μην έχουν κανένα καλό μέσα τους, θα επωφεληθούν από την “αδυναμία” τους και θα απαντήσουν στην αγάπη με μίσος και εκβιασμό και τότε θα θριαμβεύσει το κακό που προσωποποιείται γενικώς από τον “εχθρό”.

     Η σκέψη για την “αδυναμία” του Χριστιανισμού, είναι βαθειά λανθασμένη. Οι Άγιοι, κατέχουν δύναμη αρκετή για να κυριαρχούν στους ανθρώπους, στις μάζες, αλλά πορεύονται την αντίθετη οδό: υποτάσσονται στον αδελφό κι έτσι συσσωρεύουν μέσα τους τέτοια αγάπη, που ουσιαστικά (αυτή) παραμένει άφθαρτη. Σε αυτήν την οδό, εξασφαλίζουν (εκείνην) την Νίκη που μένει Αιώνια, αντίθετα με την “νίκη” δια της βίας, που, ποτέ δεν είναι σταθερή και αποτελεί ουσιαστικά μάλλον ντροπή, παρά δόξα για την ανθρωπότητα.

     Ο Άγιος Σιλουανός, καταλάβαινε και τη σάρκωση του Θεού Λόγου και όλη την επίγεια ζωή του Χριστού ως αγάπη για όλον τον κόσμο, έστω κι αν ο κόσμος είναι γεμάτος έχθρα για τον Θεό. Και το Άγιο Πνεύμα, Το γνώρισε μέσα στο φως της αγάπης, που με την εμφάνισή της διώχνει κάθε μίσος, όπως ο ήλιος διώχνει το σκοτάδι της νύχτας· στην αγάπη, που εξομοιώνει τον άνθρωπο με τον Χριστό, ακόμη και στις πιο μύχιες κινήσεις της ψυχής. Αυτή είναι, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Αγίου Σιλουανού, η απόλυτη πίστη.

     Γράφει ο ίδιος ο Άγιος:

     “Πολλοί μελέτησαν όλες τις θρησκείες, αλλά την αληθινή πίστη, όπως πρέπει, δεν την γνώρισαν. Όποιος, όμως, παρακαλεί με ταπείνωση τον Θεό να τον φωτίσει, σε αυτόν ο Κύριος θα δώσει να γνωρίσει πόσο πολύ αγαπά τον άνθρωπο”.

     Οι άνθρωποι φοβούνται να ριφθούν στο πυρ που έφερε στη γη ο Κύριος. Φοβούνται να “καταναλωθούν” από αυτό και να “χάσουν” την ψυχή τους. Όσοι, όμως, δεν δείλιασαν σε αυτή την πίστη (Λουκ. ιζ΄ 33· Ιωάν. ιβ΄ 25), γνωρίζουν ότι “μεταβεβήκασι” στην αιώνια ζωή και το γνωρίζουν τόσο ολοφάνερα, που δεν έχουν ανάγκη από άλλον μάρτυρα εκτός από το Πνεύμα, που μαρτυρεί μέσα τους (Α΄ Ιωάν. γ΄ 14 και ε΄ 10)».

⁜⁜⁜

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ (1896–1993)

⁜⁜⁜

[(1) Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ: «Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», κεφ. ιγ΄, σελ. 284–287, Έσσεξ Αγγλίας, 2003¹⁰. (2) Η ζωγραφική παράσταση στην φωτογραφία: η παμβέβηλη πυρπόληση και καύση του ιερού και άφθαρτου σκηνώματος του Αγίου Σάββα Αρχιεπισκόπου των Σέρβων (1169–14 Ιαν. 1236) από τον Σινάν Πασά (Βελιγράδι, Μεγάλη Παρασκευή του 1594), με απώτερο δαιμονικό σκοπό την τέλεια εμπόδιση της προσκύνησής του από τους ευλαβείς και πιστούς Χριστιανούς. Γι’ αυτό και βλέπουμε, αριστερά επάνω, από το ύψος του Ουρανού να προβάλει μία «μισθαποδοτική χείρα» απονέμοντας αμάραντο στέφανο δόξης στον Άγιο γι’ αυτό το, μετά τον θάνατό του, μαρτύριο. Το δεύτερο μαρτύριο, αυτό· μετά από εκείνο το αναίμακτο μαρτύριο της συνειδήσεως, το της ασκήσεως μαρτύριο, που ακολούθησε πιστά στην επίγεια ζωή του.]

⁜⁜⁜