ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ 

     «Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα της ανωτερότητας για την αρετή του, όσο και το αίσθημα της κατωτερότητας για την αμαρτωλότητά του. Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση. Άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια. Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, “δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία”.

     Του απάντησα: 
     “Παραδέχομαι ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή από σφάλματα άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών. Αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια: την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών που ζουν μακρυά από τον Χριστό, δεν φεύγει!”. 

     Σας έχω πει και άλλη φορά: Όταν ο χριστιανός παραδώσει τον εαυτό του με εμπιστοσύνη στον Κύριο, Εκείνος ειρηνεύει τον εσωτερικό οργανισμό του ανθρώπου, με αποτέλεσμα την κανονική λειτουργία των οργάνων και των αδένων, έχοντας ως επακόλουθο πάλι την υγεία, απαλλαγμένη από ενοχλήματα. Διότι η αμαρτία, η ταραχή, ο εγωισμός, φέρνουν πότε αύξηση και πότε ελάττωση της κανονικής λειτουργίας, με επακόλουθο την ασθένεια. “Ξέρει” ο οργανισμός το κανονικό, την μέση οδό, και εκκρίνει με γαλήνη και ηρεμία. Π.χ. όταν είχα το έλκος, μου έδωσε ο γιατρός ένα φάρμακο. Μου το έδειξε, ήταν το “Zantac”. Μόλις το πήρα, αμέσως πέρασαν οι πόνοι. “Αα!”, λέω, “Δεν είναι καλό αυτό! Κάποια άλλη ζημιά θα κάνει στον οργανισμό!”. Και δεν το ξαναπήρα. Προτίμησα να υποφέρω στον πόνο.
     Όταν σου κάνει κλοιό ο σατανάς και σε πιέζει, μη μένεις ακίνητος, όπως μερικοί που μελαγχολούν και σκέπτονται επί ώρες σαν να τους απασχολούν πολύ σοβαρά προβλήματα, ενώ δεν συμβαίνει τίποτε απ’ αυτά· απλώς τους έχει καθηλώσει ο σατανάς. Να έχεις ετοιμότητα αντίδρασης, να αντιστέκεσαι, να αποκρούεις την πολιορκία του σατανά. Όπως ένας άνθρωπος που τον πιάνουν κάποιοι κακοποιοί και τον καθηλώνουν και τότε εκείνος κάνει μια απότομη κίνηση και, τινάζοντας τα χέρια του, τους πετά από ’δω κι από ’κει, και ξεφεύγει το σφίξιμό τους στρεφόμενος προς άλλη κατεύθυνση· προς τον Χριστό, που τον ελευθερώνει.
     Κι όταν αμαρτάνεις, να μην απελπίζεσαι! Με θάρρος και ελπίδα προς τον Θεό να μετανοείς και να πηγαίνεις στον Πνευματικό. Μόνον έτσι θα σωθείς! Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία, είναι παγίδα του διαβόλου που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια. Ενώ η αληθινή ταπείνωση, φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Θεού».

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ (1906–1991)