ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ...

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ,

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ...

     Τον τελευταίο καιρό πριν αναχωρήσει για την Άνω Ιερουσαλήμ ο μακαριστός Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης (1912–2006), ο διορατικός Πνευματικός της Μονής Δαδίου, κάποιοι νόμιζαν ότι κοιμάται ή ότι είναι εκτός εγκεφαλικής λειτουργίας. Ο ίδιος, όμως, ήταν απλώς εκτός σώματος. Η ψυχή του, ταξίδευε. Έβγαινε έξω από το σώμα και έβλεπε και περιέγραφε καταστάσεις που συνέβαιναν αλλού. Τουλάχιστον έβλεπε, γιατί δεν μιλούσε πάντοτε σχετικά με το τί έκανε εκεί, αν δηλαδή συγχρόνως τα ζούσε ή και συμμετείχε με κάποιον τρόπο.

     Μιαν άλλη φορά, έγινε ο διάλογος που ακολουθεί. Τον ρώτησε η Γερόντισσα:

     –Όταν ήμαστε εδώ, μέσα στην προσευχή, μόλις τελείωσε το Απόδειπνο και πήραμε ευχή, από εκείνη την ώρα, ούτε άκουγες ούτε μιλούσες. Λέω: «Γέροντα, γιατί είσαι έτσι; Μήπως σε πονάει το κεφάλι; Μήπως σε πονάει το μάτι, η κοιλιά; Πού ήσουν εκείνη την ώρα;».

     –Είχα φύγει. Δεν ήμουν εδώ κάτω στη γη. Ήρθε ο Άγγελος και με ανέβασε ψηλά. Μέσα στον Ουρανό. Παιδιά, δεν λέγεται, δεν μπορώ να περιγράψω αυτά που είδα. Αλλά είναι όλα άϋλα, εκεί πέρα. Δεν υπάρχει ύλη. Είναι μόνο πνεύματα. Με την ψυχή πήγα, δεν πήγα με το σώμα. Το σώμα, ήταν εδώ.

     –Τα μάτια της ψυχής βλέπουνε, είπε ένα πνευματικό του παιδί.

     –Όχι, όχι! Η ψυχή, όλη. Αυτό που κινεί το σώμα, είναι η ψυχή. Είναι οντότητα, είναι προσωπικότητα η ψυχή. Δεν έχει μάτια μοναχά και φρύδια. «Πάμε», είπε, «έλα κοντά μου!». Και δίνει μια ο Άγγελος, κοντά εγώ. Και ανεβήκαμε που λες. Και χάνεις το μυαλό σου. Τα λουλούδια είναι κατάλευκα. Και κατακόκκινα τα τριαντάφυλλα. Αλλά, όχι σαν αυτά εδώ…

     –Μυρίζουν;

     –Και βγάζουν μία ευωδία στον Παράδεισο!... Δεν λέγεται!... Όλος ο Παράδεισος, όπου να σταθείς, ευωδιάζει. Μύρα! Σαν να μύριζες εκατομμύρια λύτρα μύρα.

     –Ανθρώπους, είδες;

     Ναι. Αλλά εμένα με πήγε για να δω· όχι για να μιλάω με ανθρώπους…

     Κάποτε, πάλι, που ήταν πολύ άρρωστος και δεν επικοινωνούσε με κανέναν για 8 ώρες περίπου και νόμισαν ότι φεύγει, γιατί είχε όψη νεκρού, όταν επανήλθε, αφηγήθηκε σε όσους ήταν δίπλα του, πως τον ανέβασε ο Άγιος Νεκτάριος στον Ουρανό. Εκεί, συνάντησε την Γερόντισσα Παρθενία, μέσα στο φως και, χωρίς βέβαια το πρόβλημα το σωματικό που είχε, όσο ήταν στη γη, η οποία τον αγκάλιασε με χαρά και του είπε:

     –Καλώς τον! Καλώς τον! Αλλά, γιατί ήρθες; Δεν είναι ακόμα η ώρα σου. Κάτω σε χρειάζονται.

     Του έδειξε τον Παράδεισο και τις απίστευτες ομορφιές του, έπειτα ήρθε ένας Άγγελος και του παρουσίασε, σαν από παράθυρο, την κόλαση. Οπότε ο Γέροντας, μετά από αυτήν την εμπειρία, είπε με έμφαση στους γύρω του:

     –Δεν ξέρετε τί συμβαίνει, εκεί! Να αντέχετε εδώ αυτά που περνάτε, να τα αντέχετε!...

     Η Γερόντισσα Γαλήνη περιγράφει με λεπτομέρειες τότε που, μετά από ένα μεγάλο βύθισμα, ο Γέροντας είπε ότι είχε πάει στην Αίγυπτο και είχε νοερώς παραστεί στα εγκαίνια του νέου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας το 2006 (έκανε και περιγραφή των όσων είχε δει), κάτι που επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά. Διότι η Γερόντισσα πήγε στην Αμφίκλεια για μία εργασία της Μονής. Έπειτα, επισκέφθηκε μία επί σειρά ετών διακόνισσα του Μοναστηριού που ήταν άρρωστη και εκεί είδαν στην τηλεόραση την τελετή των εγκαινίων, για την οποία είχε ήδη μιλήσει ο ασθενής, κατάκοιτος και «κοιμώμενος» Γέροντας Αμβρόσιος…

     Ο οποίος Γέροντας, μεταφερόταν με αυτόν τον τρόπο και στο Άγιον Όρος. Επίσης, πήγαινε στα πολλά Μοναστήρια που είχε ιδρύσει ο Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης (όπως στην Μονή του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα, μέσα στην έρημο), για τα οποία μιλούσε με θαυμασμό. Ακόμη, έκανε ταξίδια στα Ιεροσόλυμα: είχε επισκεφθεί Μονές, είχε παραστεί σε σκηνές βίας, είχε γίνει μάρτυρας αυτών που διαδραματίζονταν στον Γολγοθά κατά τη διάρκεια του Πάσχα του 2006. Και είχε μετακινηθεί έτσι, πηγαίνοντας κοντά σε ανθρώπους που είχαν υποστεί δοκιμασίες μεγάλες (φωτιές, πλημμύρες, τροχαία ατυχήματα, κ.λπ.), μάλιστα, πολύ μακρυά από την Ελλάδα, όπως στην Ν. Αμερική όταν την είχε πλήξει ο τυφώνας «Κατρίνα» τον Αύγουστο του 2005…

     Ο Γέροντας, είχε το χάρισμα να παρακολουθεί τα πνευματικά του παιδιά και να τα βλέπει. Κάποιος, για παράδειγμα, όταν ξεκινούσε από την Αθήνα για το Μοναστήρι του, την ώρα που έμπαινε στο αυτοκίνητο, φώναζε:

     –Γέροντα, την ευχή σου! Έρχομαι!

     Είχε απόλυτα την βεβαιότητα ότι εκείνος άκουγε. Αλλά κάποια στιγμή θέλησε να το επιβεβαιώσει. Και ζητούσε την ευκαιρία. Οπότε, όταν μια φορά ο Γέροντας τον ρώτησε πότε είχε φτάσει, δεν έχασε την ευκαιρία:

     –Δεν με είδες που ερχόμουν;

     Εκείνος στην αρχή κατέβασε το κεφάλι και δεν μίλησε. Αλλά ο άνθρωπος αυτός, επέμενε:

     –Γέροντα, με βλέπεις όταν έρχομαι; Γιατί εγώ ζητώ την ευχή σου και μου φαίνεται ότι το ξέρεις. Με βλέπεις;

     Οπότε, αυτός, ταπεινά και με χαμηλωμένο το βλέμμα του, είπε:

     –Ναι, παιδί μου! Σε παρακολουθώ, όταν έρχεσαι…

 [Ιερά Μονή Δαδίου: «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου», μέρος α΄, κεφ. 3ο, §8 («Πνευματικά Ταξίδια»), σελ. 125–128, εκδ. Π.Κυριακίδη, Νοέμβριος 2008.]