ΟΙ ΣΤΡΑΒΕΣ ΚΟΛΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΧΩΜΙΟΥ

ΟΙ ΣΤΡΑΒΕΣ ΚΟΛΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΧΩΜΙΟΥ

     Μέσα στον Ναό του Θεού, όσο μπορείτε, όλα να είναι σεμνά, όλα απλά. Ο Όσιος Παχώμιος (280–346) στράβωσε την κολόνα για να μη θαυμάζουν τα έργα του οι άνθρωποι. Θυμάστε το περιστατικό; Είχε φτιάξει Ναό στο Μοναστήρι με πολλή επιμέλεια και τις κολόνες τις είχε κάνει με πλίνθους. Τον έβλεπε πόσο ωραίος ήταν και χαιρόταν. Αλλά μετά σκέφθηκε ότι το να χαίρεται για το ωραίο έργο που έφτιαξε δεν ήταν κατά Θεόν. Έδεσε λοιπόν τις κολόνες με σχοινιά και, αφού προσευχήθηκε, είπε στους αδελφούς να τα τραβήξουν ώσπου στράβωσαν οι κολόνες.

     Εκεί στο Κελλί κόβω κάθε χρόνο λαμαρίνες και βάζω στην σκεπή, στα παράθυρα, γιατί είναι χαλασμένα και μπαίνει αέρας. Βάζω σανίδια, νάιλον και τα κλείνω. Θα μου πεις: «Γιατί δεν φτιάχνεις διπλά παράθυρα;». Και εγώ το ξέρω αυτό· μαραγκός είμαι. Αν ήθελα, μπορούσα να φτιάξω παράθυρα και με τρεις πατούρες, αλλά μετά «φεύγει» η καλογερική. Ο τοίχος είναι τελείως χάλια. Μπορούσα και από άλλους να ζητήσω να με βοηθήσουν και να βολέψω το Καλύβι, αλλά και έτσι βολεύομαι. Να κάνω αυτό το έξοδο για τον τοίχο, ενώ υπάρχει αλλού τόση ανάγκη; Δεν με βοηθάει αυτό. Αν έχω κανένα πεντακοσάρικο, προτιμώ να πάρω σταυρουδάκια, εικονάκια και να τα δώσω σε κανέναν πονεμένο για να βοηθηθεί. Εγώ χαίρομαι με το να δίνω. Και ανάγκη να το έχω, δεν το ξοδεύω για μένα.

     Όπως, όταν ξεκινά κανείς για πνευματικά, δεν χορταίνει ποτέ, έτσι και όταν ξεκινά για τα όμορφα, δεν χορταίνει ποτέ. Να μη φροντίζεις για τα καλοφτιαχμένα κτίρια, να φτιάχνεις τα απαραίτητα και να στραφείς στην δυστυχία του κόσμου με προσευχή, όταν δεν έχεις να δώσεις· και με ελεημοσύνη, όταν έχεις. Να κάνετε προσευχή και τα πιο απαραίτητα από δουλειές. Όλα αυτά που κάνουμε, δεν έχουν πολλή ζωή. Και αξίζει να δίνουμε την ζωή μας, και να δυσκολεύονται ζωές και να πεθαίνουν από την πείνα άλλοι;

     Τα απλά κτίρια και τα ταπεινά αντικείμενα μεταφέρουν τους μοναχούς νοερά στις σπηλιές και στα απέριττα ασκητήρια των Αγίων Πατέρων μας, και έτσι ωφελούνται πνευματικά. Ενώ τα κοσμικά, θυμίζουν κόσμο και κάνουν τους μοναχούς κοσμικούς στην ψυχή. Πρόσφατα (ειπώθηκε το 1986), έγιναν ανασκαφές και βρέθηκαν στην Νιτρία τα πρώτα «Κελλία» των μοναχών, τα ασκητικά. Στην συνέχεια, βρέθηκαν τα λίγο μεταγενέστερα, που ήταν λίγο κοσμικά. Και, κατόπιν, τα τελευταία που έμοιαζαν με τα σαλόνια εκείνης της εποχής, με κάδρα και ζωγραφιές στους τοίχους κ.λπ., τα οποία έφεραν την οργή του Θεού· τα λήστεψαν και τα κατέστρεψαν οι κακοποιοί.

     Ο Χριστός γεννήθηκε στην Φάτνη. Αν αναπαυόμαστε στα κοσμικά, θα μας φτύσει ο Χριστός, που δεν έφτυσε κανέναν: «Εγώ δεν είχα τίποτε», θα μας πει. «Όλα αυτά τα βρήκατε γραμμένα στο Ευαγγέλιο; Τα είδατε σ’ Εμένα; Κοσμικοί δεν είστε. Καλόγεροι δεν είστε. Τι να σας κάνω; Πού να σας βάλω;».

     Τα ωραία και τα τέλεια είναι κοσμικά. Και τους πνευματικούς ανθρώπους δεν τους αναπαύουν. Τα ντουβάρια θα γκρεμισθούν όλα. Η ψυχή… Μια ψυχή αξίζει περισσότερο από όλο τον κόσμο. Τι κάνουμε για την ψυχή; Να ανοίξουμε δουλειά πνευματική. Να μπει η καλή ανησυχία. Ο Χριστός θα ζητήσει από ’μας σε τι βοηθήσαμε τον κόσμο πνευματικά και τι πνευματική δουλειά κάναμε. Όχι, τι ντουβάρια φτιάξαμε. Αυτά, ούτε θα τα αναφέρει. Για την πνευματική μας πρόοδο θα μας ζητηθεί λόγος. Θέλω να καταλάβετε το πνεύμα μου· δεν λέω να μην γίνονται και αυτά, χτισίματα κ.λπ., ή να μη γίνονται καλά, αλλά πρώτα τα πνευματικά και ύστερα όλα τα άλλα, με πνευματική διάκριση.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

(1924–1994)

※

[ Γέροντος 

Παϊσίου Αγιορείτου: 

Τόμ. Α΄ «Λόγοι»: 

«Με πόνο και αγάπη 

για τον σύγχρονο άνθρωπο»· 

Μέρος 2ο, κεφ. 3ο, 

σελ. 168–170. 

Έκδοση 

Ιερού Ησυχαστηρίου 

«Ευαγγελιστής 

Ιωάννης ο Θεολόγος», 

Σουρωτή Θεσσαλονίκης· 

Μάρτιος 1999.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.