ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΙΑΚΟΙ

ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΙΑΚΟΙ

     Κάποτε γίνεται ή θα γίνει οπωσδήποτε αυτό που λέει το Ευαγγέλιο: «Και οι εχθροί του ανθρώπου, γίνονται οι δικοί του άνθρωποι» (Ματθ. 10, 36). Έρχεται φορές που η αγάπη ξημερώνει τη νύχτα μας. Σπαθίζει το όνειρο που θέριευε την άγνοια και την αγνωσία μας. Αφανίζει όλες τις απάτες που αποτελούσαν τα αστεία βολέματά μας. Και σαρώνει όλα μας τα εσωτερικά υποστυλώματα. Δεν θέλει όμως να καταρρεύσουμε και να χαθούμε, όπως νομίζουμε έντρομοι. Δεν είναι το βάραθρο της καταστροφής εκεί που εμείς βρισκόμαστε, αλλά ένα ιδιότυπο γόνιμο κενό που ασφαλώς μοιάζει να είναι το σιωπηλό εργαστήρι της. Θέλει να κάνει μεγάλη και καλή δουλειά μαζί μας, για να γίνουμε κι εμείς κάποτε σαν κι αυτή: «Κραταιοί ως ο θάνατος». Το κακό, που για μας ήταν καλό, παράγινε: δεν είχαμε καμιά ζωή στα σπλάχνα μας, καμιά γνώση, καμιά σοφία και καμιά ειρήνη στα φυλλοκάρδια μας, όταν τροφοδοτούσαμε αγάπες που μας λύγιζαν και μας πέθαιναν συνεχώς, όταν φιλούσαμε με σιγουριά μίση που δε ’θέλαν τη ζωή μας, όταν συμβαδίζαμε με σχέσεις που ήταν στην πραγματικότητα οι πιο επικίνδυνες και θανατηφόρες λατρείες μας. Τώρα, όλοι οι «οικειακοί» και οι «δικοί μας» πρέπει να κάνουν ένα–δυο–δέκα–αμέτρητα βήματα πίσω και να σταθούν απέναντί μας, μας αρέσει–δε μας αρέσει, το θέλουμε–δε το θέλουμε. Όχι για να έρθει η έχθρα και το μίσος, ο σπαραγμός, η έριδα, η εμπάθεια και η κακία. Αλλά για να ωθηθούμε εμείς, όσο γίνεται πιο βίαια σύντομα, προς την αγάπη· προς αυτήν που μας θέλει τόσο ζηλότυπα και αποκλειστικά, τόσο ελεύθερους, ακέραιους και αλώβητους. Να φύγουμε από την αίγλη της φιλαυτίας μας, τη φαντασία και την προδοσία. Και να περάσουμε σε μια άλλη ζηλευτή εκτίμηση και κατανόηση των προσώπων και των πραγμάτων, που δεν αλλοιώνουν και δεν διαστρεβλώνουν την αγάπη με το ντοπάρισμα των ιδεών και με την τρυφηλότητα των επαναπαύσεών μας. «Κραταιή ως θάνατος» (Άσμα 4, 15), η αγάπη. Μέσα στη δική της κραταίωση, από το δικό της νηπτικό ύψωμα, βλέπουμε, μπορούμε να βλέπουμε αθόλωτα (με πρώτο και καλύτερο τον εαυτό μας, αυτόν τον τρομερά άγνωστο «οικείο» μας ή τον αφάνταστα γνωστό «εχθρό» μας) ποιος στ’ αλήθεια είναι οικείος μας και ποιος εχθρός μας. Ποιος απ’ όλους, τελικά, αγαπά μέσα από την καρδιά του και ποιος κρύβεται πίσω από αγάπες φρούδες και πλάνες, δηλαδή άκυρες και ασήμαντες στην πράξη…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜