Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

     Μάθαμε τόσο σφαλερά να υπηρετούμε το σχήμα και την εικόνα μας και, έτσι, να γεμίζουμε με αφάνταστο κενό και ταραχή τη ψυχή μας. Ειδικά σήμερα, βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμιά ζωή, καμιά ουσία και πληρότητα ζωής μέσα στους όποιους κρατικούς και διοικητικούς θεσμούς –ιδιαίτερα στους κραταιούς θρησκευτικούς– που κατά πλειοψηφία επαγγέλλονται θεραπεία υποσχέσεων ή κράζουν έναν ανεδαφικό ηθικισμό για τις απρόσωπες μάζες.

     Να θυμάστε πάντα ότι ο ρηχός λόγος έρχεται κατά κανόνα από τον αφώτιστο ή τον βολεμένο άνθρωπο. Αυτός, πάλι, αν πραγματικά ήξερε πόσο επιζήμιος και ανώφελος είναι για τη ψυχή του άλλου, με την τραγική αβάθεια των βιωμάτων του, αν είχε την ελάχιστη αυτογνωσία και το ολιγοστό σεβασμό προς την κάθε σύψυχη ύπαρξη, θα προτιμούσε χίλιες δυο φορές να σιωπήσει και να κάνει πέρα. Σχεδόν κανένας σήμερα δεν μπορεί να ξεγελάσει τη ψυχή του διψασμένου, του πικραμένου ή αναγκεμένου ανθρώπου. Η ατσαλακωσιά της χρυσοποίκιλτης βιτρίνας μας μόνο απωθήσεις γεννά και άκρατο θυμό. Και ποιο το πανδίκαιο αποτέλεσμα στο τέλος; Κανένας να μην εμπνέει και κανένας να μην εμπνέεται. Κανένας να μην αναγνωρίζει κανέναν. Κανένας να μην ακούει, να μη βλέπει, να μην αισθάνεται. Κανένας να μην κατανοεί κάτι, κάτι ουσιαστικό. Κανένας να μην αντιλαμβάνεται ορθά, κάπως να αλγεί μέσα του. Έχει απόλυτη και μεγάλη σημασία για το ανθρώπινο πρόσωπο –αυτό που είναι κατά Χριστόν κτισμένο– να νοιώθει, να συμπάσχει και, μετά, οπωσδήποτε να χαίρεται και, μάλιστα, αναφαίρετα όπως είπε ο Χριστός (βλ. Ιωάν. 16, 22) προς τους Μαθητές Του.

     Εμείς, με όλο αυτόν τον άπιστο, αθεολόγητο, ουμανιστικό και υλιστικό πολιτισμό και την αντιχριστιανική νοοτροπία μας, χαλάσαμε αυτή τη σειρά και επιλέξαμε μονομερώς μόνο το βολικό στοιχείο και την χρήσιμη κατάσταση της χαράς, με ανευλόγητο όμως τρόπο, χωρίς τη Χάρη του Θεού. Χαρά από Χάρη: έτσι πάει και πάντα έτσι θα πάει. Η Χάρη του Θεού, όμως, έρχεται μέσα από την ταπείνωση, τη συντριβή, την αυταπάρνηση, το δόσιμο και τη θυσία της αγάπης. «Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα!», που λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα. Αυτά όλα, –τα ωραία και τα δύσκολα, δηλαδή την αγάπη– δυστυχώς, τα έχουμε τελείως απαρνηθεί και πέσαμε ομοθυμαδόν μέσα στον χρυσοσκονισμένο βούρκο των επαίνων, των κολακειών, των διπλωματιών, των ατελείωτων υποκοριστικών, του ψέματος, της αναλήθειας, της υποκρισίας και, φυσικά, και του δόλου.

     Ένα παράδειγμα, που οπωσδήποτε δεν είναι καταγγελία: «Είσαι καταπληκτικός, είσαι τέλειος, είσαι μοναδικός, είσαι υπέροχος!», έλεγε συνεχώς με μια αθεράπευτη έξη χτυπητής αγαπολογίας ένας τύπος ξέφρενου μπλόκερ προς έναν από τους «φίλους» του εδώ μέσα, μη κατανοώντας ασφαλώς ότι, όλος αυτός ο αδικαιολόγητος υπερθεματισμός που είναι αναμειγμένος με τη βαρετή αργολογία, δεν συνάδει καθόλου με το πνεύμα της αληθινής χριστιανικής κοινωνίας, γιατί πολύ απλά δεν είναι αγάπη η διαδικτυακή σαγήνη των λόγων μας· είναι μόνο απάτη. Και η απάτη αναδύεται αναντίρρητα από μια ψυχή που δεν έχει ακόμη τακτοποιηθεί μέσα της πνευματικά. Και, φυσικά, από την άλλη μεριά, δεν είναι καθόλου σύνεση να δέχεται, αυτός που θέλει να είναι εχέφρων και νουνεχής άνθρωπος, τούτες τις υπεραβρότητες και κολακείες. Αυτόν τον προβληματισμό μου τον είχα εκφράσει, ανοιχτά και προσωπικά, στο τηλέφωνο προς αυτόν τον άνθρωπο. Το δέχθηκε και συμφώνησε μαζί μου, αλλά σε άλλες κατοπινές συζητήσεις μού έδειξε να καταλάβω αρκετά καλά ότι συγχέει σοβαρά την αγάπη με την κολακεία. Σχεδόν από παντού σήμερα βλέπεις αυτή την επάρατη «τρύπα» στο πνεύμα μας, το χάσιμο το πνευματικό, το ρήγμα που δημιουργούμε ή συντηρούμε, είτε με την αγνωσία είτε με την απάθειά μας. Η τρέχουσα αγαπολογία, με τον υπερθεματισμό του ολικού ψέματός της, επέφερε μεγάλο ρήμαγμα και αγεφύρωμα παντού. Αρνηθείτε αυτή τη σαθρότητα! Γι’ αυτό και βλέπουμε, μετά, όλες οι φιλίες, όλες οι προσεγγίσεις, όλοι οι διάλογοι, όλες οι ενώσεις που επιχειρούνται, επειδή έχουν μέσα τους το μικρόβιο και τη νόσο της υπερηφάνειας, διασπούν καλύτερα και αποτελεσματικότερα την κοινωνία. Ποια κοινωνία; Πρωτίστως και κυρίως την κοινωνία και τις σχέσεις της καρδιάς.

     Η καλή στράτα, ο ευλογημένος δρόμος για τον Καρδιακό Χριστιανισμό φαίνεται να είναι μακριά από τα φίλαυτα, φυγόπονα και τρικλίζοντα βήματά μας. Το ειλικρινές και καρδιακό μας άνοιγμα προς τον Χριστό κομίζει και ριζώνει εντός μας μια θαυμαστή εσωτερική θεραπεία–ενότητα–αποκατάσταση, την οποία η λογική και η αντίληψή μας, εξαιτίας των απελπιστικά βαβελικών συνθηκών που ζούμε, την είχε προ πολλού ξεγράψει ως εφικτή στη ζωή μας. Ωστόσο, η γλυκιά Ευχή δείχνει στην καρδιά και τη συνείδησή μας τον τρόπο, τον δρόμο, την περπατησιά, το βήμα, την κατεύθυνση, την άναρχη αρχή και το άληκτο τέρμα της μυστικής προσωπικής και διαπροσωπικής σωτηρίας μας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με!».

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜