Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

     Η εορτή της αγίας Σκέπης της Κυρίας Θεοτόκου (1η και αργότερα 28η Οκτωβρίου), αντλεί την υπόθεσή της από τον περίφημο βίο του οσίου Ανδρέα, του διά Χριστόν σαλού, ο οποίος έζησε για 45 ολόκληρα χρόνια μέσα στους θορύβους και τα σοκάκια της Βασιλεύουσας υποκρινόμενος τον σαλό, τον μωρό και τον τρελό από τη μεγάλη αγάπη και πόθο που είχε προς τον Χριστό. Ήταν τότε που τα σκήπτρα της Βασιλείας τα κρατούσε ο Λέοντας ο Μακέλλης, ο μεγάλος και φιλόχριστος αυτοκράτορας (454–474). Η εμφάνιση της Θεοτόκου στον όσιο έγινε η μόνη αφορμή για να καθιερωθεί η εορτή αυτή.

     Το περιστατικό συνέβη στη νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών, στο παρεκκλήσιο της αγίας Σορού, όπου φυλασσόταν η Εσθήτα, ο Πέπλος και μέρος της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου.

     Στο παρεκκλήσιο αυτό γινόταν κάποτε ολονυκτία. Εκεί πήγε να προσευχηθεί και ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του άγιο Επιφάνιο, τον μετέπειτα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

     Ήταν η ώρα περίπου 10 το βράδυ, οπότε ο όσιος βλέπει την Θεοτόκο να προχωρεί από τις βασιλικές πύλες προς το άγιο θυσιαστήριο.

     Φαινόταν πολύ ψηλή και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης, οι οποίοι βάδιζαν δεξιά και αριστερά της. Από τους λευκοφόρους άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά.

     Όταν πλησίασαν στον άμβωνα, είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο:

     –Βλέπεις, παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;

     –Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος.

     Η Θεοτόκος την ώρα εκείνη γονάτισε και προσευχήθηκε για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου και έβρεχε με δάκρυα το πρόσωπό της. Ύστερα μπήκε στο άγιο θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν.

     Όταν τελείωσε τη δέησή της, με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή έβγαλε από την άχραντη κεφαλή της το αστραφτερό μαφόριο (σημ.: ένδυμα της Θεοτόκου που μοιάζει με σάρπα με την οποία καλύπτει το σώμα και την κεφαλή της), και τ’ άπλωσε με τα πανάγια χέρια της σαν μία σκέπη πάνω στο εκκλησίασμα.

     Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δύο τους για πολλή ώρα να εκπέμπει δόξα θεϊκή. Όσο φαινόταν εκεί η Θεοτόκος, φαινόταν και το ιερό μαφόριο να σκορπίζει τη χάρη του. Όταν εκείνη άρχισε ν’ ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε κι εκείνο να συστέλλεται λίγο-λίγο και να χάνεται...

     Η γιορτή αυτή συνδέθηκε και με τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του ’40, γιατί πολλές φορές είδαν με τα μάτια τους οι Έλληνες στρατιώτες αυτό το φοβερό, αλλά συνάμα και τόσο γλυκό και παρήγορο θέαμα: την Κυρία Θεοτόκο ν’ απλώνει το μαφόριό της πάνω από τα κεφάλια τους ή να προπορεύεται στο μέτωπο του Πολέμου, τυλιγμένη η ίδια μέσα σε φωτεινή νεφέλη. Από ατέρμονη ευγνωμοσύνη προς την Παναγία μας και για πάμπολλα ευχαριστήρια η Εκκλησία μας μετέφερε με συνοδική απόφαση το 1952 τον εορτασμό της αγίας Σκέπης από την 1η στις 28 του μηνός Οκτωβρίου.

     Περνούν οι καιροί και οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη. Και τότε και τώρα και πάντοτε η Παναγία μας, η γλυκύτατη Μητέρα όλων των Ορθοδόξων και δη των Ελλήνων, κάνει το ίδιο θαύμα, είτε το βλέπουμε με τα ορατά μας μάτια είτε με τα μάτια της ψυχής, που βλέπουν, αισθάνονται και κρίνουν καλύτερα από τα πήλινα.

     Στις δύσκολες μέρες μας, που πληθαίνουν τα αδιέξοδα, που θεριεύει και λυσσομανά η αμαρτία, που η ποικιλόμορφη πονηρία μαζί με την πολυεπίπεδη προδοσία πάνε αντάμα κάνοντας μακελειό στις ασθενείς συνειδήσεις των πληγωμένων ανθρώπων, ένας σύγχρονος γέροντας Αγιορείτης είδε το ίδιο όραμα: είδε την Παναγία γονατιστή και με δάκρυα να παρακαλεί θερμά τον Υιό της.

     «Υιέ μου, σώσε την Ελλάδα!».

     Ο Υιός της όμως απέστρεφε το πρόσωπό Του. Δεν της απαντούσε. Τη βαριά σιωπή την έσπαζε ξανά και ξανά, για μια και δυο και τρεις φορές, μονάχα η ικετήρια και παρακαλεστική φωνή της φιλόστοργης Μεγάλης Μάνας, της Παναγίας μας:

     «Υιέ μου, σώσε την Ελλάδα!».

     Τότε εκείνη έβγαλε το μαφόριό της και άπλωσε στοργικά πάνω απ’ όλη την Ελλάδα, μέχρι την τελευταία της γωνιά και σπιθαμή.

     Ίδια μέσα στους αιώνες η Παναγία Μητέρα του κόσμου, ίδια τα θαύματά της, ίδια πάντα και η εξαίσια, φωτοφόρα Σκέπη της.

       «Χαῖρε Σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης!», λέμε κάθε φορά στους «Χαιρετισμούς» απευθυνόμενοι με πίστη και ευλάβεια προς το πάνσεπτο πρόσωπο της Θεομήτορος. Κάτω απ’ αυτή τη Σκέπη και μέσα στη δική της ειρηνική αίγλη, ας αγωνιζόμαστε να βρισκόμαστε συνεχώς όλοι μας για να μπορούμε να είμαστε από κάθε άποψη ασφαλείς, ζωντανοί, τίμιοι, ωραίοι και ελεύθεροι άνθρωποι· γιατί μόνο οι «παναγιοσκέπαστοι» άνθρωποι μπορούν πραγματικά να είναι άτρωτοι, ελεύθεροι και δυνατοί άνθρωποι μέσα στον ανελεύθερο, σκλαβωμένο και καταρρέοντα κόσμο. Μέσα απ’ αυτή τη Σκέπη της Παναγίας μας οι ευλογημένοι Πρόγονοί μας πήραν έμπνευση, θάρρος και δύναμη και πολέμησαν με απερίγραπτη ανδρεία και αυταπάρνηση, δίνοντας τρανά μαθήματα σ’ όλα τα πέρατα της οικουμένης για το τι σημαίνει θυσία, ηρωισμός και αγιότητα.

     Η Κυρία Θεοτόκος, η Μητέρα όλων των πιστών, η Μητέρα τούτου του πολύπαθους Γένους, να σκέπει και να φυλάττει την Πατρίδα μας, το Έθνος μας, την Ελλάδα μας, τούτον τον ηρωοτόκο και αγιοτόκο Τόπο, τα σπιτικά και τα παιδιά μας, τις καρδιές και τον αγώνα μας. Αμήν.

Δόξα και τιμή στους Ήρωες του ’40!

※

[(1) «Εμφανίσεις και θαύματα

της Παναγίας»,

Κεφ. Γ΄, §7, σελ. 137–138,

Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου,

Ωρωπός Αττικής, 1996⁸.
(2) «Όσιος Ανδρέας

ο διά Χριστόν σαλός»,

Κεφ. 50ο, σελ. 195–197,

Μετάφραση: Μοναχός Ισαάκ,

Έκδοση όπ. π., 1989⁵.

(3) Ορθόδοξο Περιοδικό

φοιτητών και επιστημόνων:

«Η δράση μας»,

Τεύχ. 542, Οκτώβριος 2016, 

Έτος Νε΄, σελ. 362–364.

Κατανυκτικό αφήγημα

που υπογράφεται ως «Ε.Κ.».

(4) Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένων:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.