ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΡΕΒΙΘΙΑ

ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΡΕΒΙΘΙΑ

    «Μια από τις μέρες που βρισκόμουν στην Ιερουσαλήμ, πρόσεξα ότι μερικοί κάτοικοι της Βηθλεέμ, αραβόφωνοι Χριστιανοί, μοίραζαν –επί αμοιβή– στους προσκυνητές πέτρινα ρεβίθια. Τους ρώτησα από πού τα βρίσκουν. Και αυτοί μου είπαν ότι, μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Βηθλεέμ, αριστερά του αμαξωτού δρόμου που οδηγεί προς τη Βηθλεέμ, υπάρχει ένα παλιό αλώνι, όπου εκεί βρίσκονται αυτά τα πέτρινα ρεβίθια που μοίραζαν. Για να έχω κι εγώ σαφή γνώση του πράγματος, την άλλη μέρα, πήρα για οδηγό έναν που είχε στην κατοχή του αυτά τα πέτρινα ρεβίθια και πήγα εκεί επί τόπου.
     –Να, το αλώνι! Από ’δω είναι τα πέτρινα ρεβίθια, μου είπε ο οδηγός μου σαν φτάσαμε.
     Όντως, αριστερά του δρόμου, υπάρχει ένα ευρύχωρο αλώνι, σκαλισμένο στην πέτρα. Παλιά τα αλώνια ήταν με γερή πέτρα, την οποία, την εξομάλυναν και την ισοπέδωναν καλά. Κι αυτό γιατί οι πέτρες στη Βηθλεέμ και, στην περιοχή γύρω απ’ αυτήν, είναι τόσο εύπλαστες, που τις κόβουν με το πριόνι.     

     Μπήκαμε μέσα στο αλώνι. Στις άκρες του γύρω, είχαν συσσωρευτεί χώματα και χαλίκια. Εκεί, ανάμεσά τους, βρισκόντουσαν αυτά τα πέτρινα ρεβίθια. Πήρα και μάζεψα πάνω από μια οκά. Απ’ αυτά, άλλα ήταν καλά ώριμα, άλλα ήταν μικρότερα και λιγότερο ώριμα, και μερικά ήταν ακοπάνιστα έχοντας τον εξωτερικό τους φλοιό.  

     Αφού ρώτησα πολλούς πώς γίνεται και γιατί μόνο εκεί, σ’ αυτό το συγκεκριμένο αλώνι, να βρίσκονται αυτά τ’ απολιθωμένα ρεβίθια, πήρα από αυτούς την απάντηση, ότι η Παναγία μας μαζί με τον Μνήστορα τον Ιωσήφ, όπως λέει το θείο και ιερό Ευαγγέλιο, ανέβαιναν προς τα Ιεροσόλυμα από τη Ναζαρέτ. Επειδή όμως ο Ιωσήφ καταγόταν από τη Βηθλεέμ και είχε κι εκεί συγγενείς, πήγαιναν στη Βηθλεέμ και έμεναν εκεί για κάποιες μέρες.
     Μια μέρα, ενώ πήγαινε η Κυρία Θεοτόκος, από τη Βηθλεέμ προς τα Ιεροσόλυμα, μαζί με τον Μνήστορα και Δίκαιο Ιωσήφ και με τον Χριστό, όταν Αυτός –κατά το ανθρώπινο– ήταν νήπιο, μικρό παιδάκι, ένας κάτοικος της Βηθλεέμ ήταν μέσα εκεί στο αλώνι που είπαμε και κοπάνιζε ρεβίθια. Εν τω μεταξύ, λέει η Παράδοση ότι, τα ζώα μόλις έβλεπαν την Κυρία Θεοτόκο έχοντας στη μητρική αγκαλιά Της τον Χριστό που ήταν μικρό παιδάκι, έμεναν από άκρατο σεβασμό και από μεγάλη ευλάβεια ακίνητα μέχρις ότου περάσουν. Μόλις λοιπόν είδαν την Παναγία Θεοτόκο να διαβαίνει μαζί με τον Χριστό, τα ζώα, με τα οποία αλώνιζε τα ρεβίθια αυτός ο Βηθλεεμίτης, σταμάτησαν όλα και ακινητοποιήθηκαν. Η Θεοτόκος και ο Ιωσήφ χαιρέτισαν εκείνον τον άνθρωπο και τον ρώτησαν καλοκάγαθα “τι αλωνίζει”. Αυτός, βλέποντας τα ζώα του να έχουν ακινητοποιηθεί με παράδοξο και ανεξήγητο τρόπο, οργίστηκε. Και γύρισε προς την Αγία Οικογένεια απαντώντας με μεγάλη οργή και με θυμό: “πέτρες, αλωνίζω!”. Αμέσως, όλα τα ρεβίθια του έγιναν πέτρες και για ένδειξη αυτού του σημείου βρίσκονται εκεί πετρωμένα μέχρι σήμερα.

     Εγώ που πήγα εκεί επί τόπου και εξέτασα με προσοχή αυτά τα πέτρινα ρεβίθια, πείσθηκα ότι έτσι ακριβώς έχει το πράγμα. Το αλώνι, σώζεται ανέπαφο κοντά στον αμαξωτό δρόμο και μέσα σ’ αυτό βρίσκονται αυτά τα ρεβίθια πετρωμένα, μια που όλα έχουν πια μεταβληθεί σε πέτρες».   

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΠΕΤΣΙΕΡΗΣ

(1858–1943)

※

[Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Σπετσιέρη:

«Απομνημονεύματα»,

Μέρος 2ο, Κεφ. 32ο, σελ. 152-154,

Έκδοσις Ιεράς Καλύβης 
«Σύναξις Αγίων Αναργύρων»,

Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, 
Μάρτιος 1998².
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών
πληκτρολόγηση κειμένου
και ολική μεταφορά του
στη δημοτική:
π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.