ΤΑ ΚΑΥΣΟΞΥΛΑ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ

ΤΑ ΚΑΥΣΟΞΥΛΑ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ

     Βλέποντας αυτή την παράσταση, θαυμάζω το «υπέρ νουν» σιωπηλό μεγαλείο της Πίστεως, που ασφαλώς η ψυχρή λογική αδυνατεί να δεχθεί, αδυνατεί να εξιχνιάσει, πόσο μάλλον να το ερμηνεύσει και να το αισθανθεί. Ο μικρός Ισαάκ κουβαλάει ανέμελος τα καυσόξυλα της επικείμενης θυσίας του. Η θυσία σε λίγο θα είναι αυτός, αλλά αυτός προς το παρόν είναι ο υπάκουος συνεργός της, ο άκακος διακονητής της τελείωσής του. Ο γερο-Αβραάμ δεν ξεχνά, σε κάθε του βηματησιά στον ανήφορο, να συντηρεί φλογισμένα τα κάρβουνα στην πέτρινη ή πήλινη γαβάθα αναδεύοντάς τα με το μεγαλομάχαιρό του. Τα όποια δυνατά συναισθήματα από την καταβολή της μονάκριβης σχέσης αδρανούν στο Μυστήριο που ξεδιπλώνεται και συνεπαίρνει τη ψυχή. Τα πρόσωπα πορεύονται ήσυχα, ειρηνικά, πράα, εξώκοσμα απαθή. Η Πίστη, με την έσχατη δοκιμασία της θυσίας της, τους περιμένει στην κορφή που είναι ανήμπορος ο άπιστος κόσμος να κατακτήσει. Ο πόνος μπορεί να υπάρχει, αλλά η Χάρη τον εμποδίζει να μπήξει τα βέλη του στην καρδιά, γιατί αυτή είναι ήδη δοσμένη αλλού. Τελικά, είναι που η ίδια η αγάπη μάς επιφυλάσσει «σκληράς οδούς» (Ψαλμ. 16, 4) στην ανύποπτη πορεία μας ή εμείς που αρνούμαστε να αποχωριστούμε το χαύνο, το πλαδαρό και άνευρο της παλαιότητάς μας; Ο χρωστήρας της παράστασης στο πρόσωπο του Αβραάμ εμφαίνει την προτύπωση της βούλησης του Θεού Πατρός και στο πρόσωπο του παιδός Ισαάκ της θυσιαστικής τελείωσης του Υιού. Το όλο αγιογραφικό θέμα αποτελεί για μας γλαφυρή υπόμνηση και σθεναρό υπόδειγμα του τρόπου της ζωής μας διά του φρονήματος της θυσίας που συνέχει παντοτινά τη θεία Αγάπη. Ποια αγάπη έχει λόγο ύπαρξης και τρόπο αλήθειας δίχως την υπέρβαση της θυσίας της καρδιάς; Όσο η θυσία της εν Χριστώ αγάπης έχει την έμπρακτη συνδρομή μας σε αυτή, τόσο προ(σ)χωρούμε αληθινά προς τη θεία ζωή. Η ζωή μας γίνεται αληθινή, γιατί η θεία Αγάπη είναι ή γίνεται το κέντρο της ύπαρξής μας. Και η θεία Αγάπη διδάσκει αθέατα την καρδιά τα υψηγορήματα της θυσίας που αναστατώνει κάθε λογική. Η θυσία είναι αδιαχώριστος όρος, πνοή, λόγος και τρόπος Πνευματικότητας. Το «πυρ» που ήλθε να βάλει στη ζωή μας ο Χριστός (Ματθ. 10, 34· Λουκ. 12, 49), είναι το πυρ του πόθου και της θυσίας γι’ αυτόν. Το να χριστοπεθαίνεις είναι το μυστικό της χριστοζωής. Ο Χριστός, ως Αμνός του Θεού, ως θυσιαζόμενη Αγάπη, είναι η «ζώσα θυσία» μας (πρβλ. Ρωμ. 12, 1)· η Παναγία, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, όλοι οι Άγιοι, «συνήργησαν» εκ προοιμίου, εξ υπαρχής, στη στιγμή και πάντοτε, έκαναν τα πάντα διά της Χάριτος για την προσωπική τους τελείωση, για τη θυσία της θείας Αγάπης που ενοικούσε ενεργά μέσα τους. Χάρις σ’ αυτά τα πολυειδή «καυσόξυλα» και χάρις σ’ αυτή την πολυποίκιλη θυσία των Αγίων, ο κόσμος συνεχίζει να ζει, συνεχίζει να συνέχεται, να υπάρχει και να πορεύεται· χάρις σ’ αυτά τα καυσόξυλα είναι που καίγεται τελικά η αμαρτία και η πονηρία και όλες οι καλοκάγαθες καρδιές μετά, μέσα από το λιοπύρι του κόσμου, δέχονται μυστικά και άφραστα τη δροσιά των ναμάτων του Παραδείσου...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.