ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΑ…

ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΑ…

     «Συνήθως» η πραγματικότητα είναι αυτή που δεν φαίνεται. Γιατί η μόνη αυθεντική πραγματικότητα είναι αυτή που αγνοούμε και που βρίσκεται διαρκώς μέσα στον Θεό και είναι αφημένη στα χέρια Του για μας, μέχρι εμείς να τη ψηλαφίσουμε και να τη ζήσουμε. Και ο Θεός ως είθισται αγαπά να κρύβεται ή να αργεί στη ζωή μας και στον καθημερινό μας αγώνα. Εκεί, σε αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο σημείο, στην αβάσταχτη αφάνεια και τη σιωπή του Θεού, έρχεται και παρουσιάζεται ο εχθρός της ψυχής μας να μας προτείνει με τον α΄ ή β΄ τρόπο, με το α΄ ή β΄ πρόσωπο τις «εύκολες» και «γρήγορες» λύσεις της αμαρτίας και της αποστασίας. Θεωρούμε τους εαυτούς μας τους πλέον αδύναμους για υπομονή και εγκαρτέρηση και γέρνουμε νωχελικά προς τη «θεατή» ευκολία του τρόπου που μας προτείνεται σπασμωδικά σαν λύση, ο οποίος είναι από πάνω μέχρι κάτω εντελώς αθεάρεστος και αφιλάνθρωπος. Ποιος τώρα κάθεται ν’ αγαπά έναν Θεό σιωπηλό και αφανή; Τρελοί είμαστε; Όχι. Μα πρέπει, αν θέλουμε να σώσουμε τον παραπαίοντα εαυτό μας, να γίνουμε. Γιατί μετά θα πασχίζουμε με τη λογική είτε να ωραιοποιήσουμε την αντίθεσή μας προς το θείο θέλημα είτε να απενοχοποιήσουμε την απομάκρυνσή μας από την αγάπη Του. Η σιωπή του Θεού πάντως συνεχίζεται σε όλες τις περιπτώσεις· είναι το πιο εξαντλητικό αίνιγμα για τον εγκέφαλό μας, αλλά και ένα απερίγραπτα ενθαρρυντικό μεγαλείο για την αντίληψη της καρδιάς μας. Η εξωτερική και επιδερμική πίστη, η τυπική, η φρούδα, η επιπόλαιη πίστη των μαζών και της φαντασίας μας, σχετίζεται λίγο–πολύ με τα θέλω του ανθρώπου, με τις ιδέες του, τις εμμονές και με τις προλήψεις του. Αυτή όμως η πίστη, αργά η γρήγορα, ξέρουμε πολύ καλά ότι γίνεται και είναι ένας φοβερός και αμείλικτος εχθρός του εαυτού μας, το τέλειο χαρακίρι και η πιο βίαιη μαχαιριά στον κόσμο μας. Ωστόσο η Ορθόδοξη Πίστη μας, επειδή έχει και διακρατεί πλήρως την αλήθεια του Θεού, δεν είναι ούτε ένα εύκολο ούτε ένα αυτόματο λαβείν. Δεν πατάς το κουμπί του Θεού και σού ’ρχεται αθρόα η πραγματοποίηση των επιθυμιών σου. Κανένας δεν μπορεί και δεν γίνεται να πιστεύει στα σοβαρά με βάση το πόσο έχει να λάβει από το παντοδύναμο θείο. Η αγάπη βάζει πάντα τα πράγματα στη θέση τους με την ειρηνική της σοφία. Η τροχιά των βιωμάτων της πίστης προς τον Χριστό είναι γεμάτη από σπάρτα υπομονής. Πρώτα αφαιρείται «κάτι» από μας, ίσως αυτό ή εκείνο που είναι ένα με μας, και μετά έρχεται απρόσμενα αυτό το «αντιατομικό» και ανιδιοτελές λαβείν, που είναι η θεία ευλογία και εμπειρία, η απλανής πείρα του Θεού. Μέσα σε αυτήν την ανανεωτική πλην όμως έμπονη αφαίρεση ο άνθρωπος λεπτύνεται, η καρδιά του γίνεται χριστοκεντρικά διάφανη και θεία. Η ψυχοφθόρα ισχύ των πιεστικών λογισμών θραύεται, ο βασανιστικός κλοιός της λύπης χαλαρώνει σε βαθμό της τέλειας εξαφάνισής της και η εγκάρδια προσευχή προς τον Θεό γίνεται μέσα μας η μόνη ευλογημένη κατάσταση που εδραιώνει βαθμιαία την αλήθεια του Θεού στα σκόρπια μας βιώματα, τα οποία οπωσδήποτε δεν είναι δικές μας «γέννες», αλλά συγκινητικά χαρίσματα του θείου ελέους για την αύξησή μας στη θεογνωσία, την αυτογνωσία και την αδελφογνωσία. Ο εαυτός μας θωρακίζεται σιωπηλά με τη Χάρη του Θεού και πλέον αντιλαμβάνεται πολύ καλά πώς μόνο με αυτή μπορεί να είναι κυριολεκτικά κραταιός, άτρωτος, άλυπος, θεραπευμένος. Όποιοι και να είναι οι πειρασμοί, οι δυσκολίες και τα τέλματά μας, δεν έχουμε το δικαίωμα αλλά ούτε και την υποχρέωση στην απόγνωση, την απελπισία, την αποθάρρυνση, την αποκαρδίωση: είμαστε από την αγάπη Του δυνατοί και ελεύθεροι. Ο Θεός γνωρίζει ότι η καρδιά του ανθρώπου έχει ανάγκη από την αγάπη που είναι φτιαγμένη από την υπομονή και την υπομονή που αναδύεται από την αγάπη για να φύγει επιτέλους η φαντασία, το μαράζι και το παίδεμα των λογισμών, όλες εκείνες οι αυταπάτες που παρεισφρύουν επιζήμια στη φύση μας, στη σχέση μας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που νομίζουμε ότι ζούμε. Αλλά πρωτίστως εκείνη που αποκαλύπτεται με την προσευχή και την ταπείνωση, μέσα στην κοινωνία μας με τον Θεό, στη νοσταλγία ή τη θέα του προσώπου Του…

     Κάτι τέτοια θυμάμαι να έλεγα σήμερα το απόγευμα σε μια ψυχή που τόσο αγαπώ εν Κυρίω…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.