Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΥΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

     Περί το έτος 43, ο βασιλέας των Εβραίων Ηρώδης Αρχίππας, βλέποντας να καρποφορεί το κήρυγμα των Αποστόλων, κατελήφθη από αιμοδιψή μανία κατά των Χριστιανών και διέταξε να θανατωθεί διά μαχαίρας ο άγιος Ιάκωβος [30 Απρ.], αδελφός του Ιωάννη. Διαπιστώνοντας ότι η διαταγή αυτή έφερε ικανοποίηση στους Εβραίους, διέταξε να συλλάβουν και τον άγιο Πέτρο, τον πρωτοκορυφαίο των Αποστόλων, και να τον ρίξουν στην φυλακή, με σκοπό να τον θυσιάσει χάριν του λαού, μετά το Πάσχα. Από φόβο μήπως δραπετεύσει, του πέρασαν δυο χοντρές αλυσίδες με τις οποίες τον έδεσαν με τους δύο στρατιώτες που τον φρουρούσαν, και έβαλαν φρουρούς σε κάθε πύλη της φυλακής. Την ίδια νύχτα όμως, χάρη στις προσευχές της Εκκλησίας, ο Θεός έστειλε ολόλαμπρο άγγελο, που όταν παρουσιάστηκε, το κελί της φυλακής πλημμύρησε φως. Ο άγγελος ξύπνησε τον Πέτρο που είχε αποκοιμηθεί και τον σήκωσε όρθιο· παρευθύς οι αλυσίδες έπεσαν από τα χέρια του καταγής. Χωρίς καλά-καλά να καταλάβει τι συνέβαινε, νομίζοντας ότι κοιμόταν ακόμη, ο Πέτρος έβαλε την ζώνη του, έδεσε τα σανδάλια του και οδηγούμενος από τον άγγελο πέρασε όλους τους φρουρούς χωρίς κανένα εμπόδιο. Όταν τέλος έφθασαν στην πόλη, ο άγγελος, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του, τον άφησε. Ο δε Πέτρος, βγαίνοντας από την νάρκη του, ευχαρίστησε τον Θεό. Έτρεξε τότε στο σπίτι της Μαρίας, της μητέρας του Ιωάννη, του επονομαζόμενου Μάρκου, όπου οι συναγμένοι χριστιανοί τον υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά (Πράξ. 12, 1-19).

     Τις αλυσίδες που είχαν πέσει από τα χέρια του αγίου Αποστόλου τις μάζεψαν ευσεβείς χριστιανοί και παραδόθηκαν από γενεά σε γενεά μέχρις ότου ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου τις έφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατατέθηκαν στον ναό του Αγίου Πέτρου κοντά στην Αγία Σοφία και επιτέλεσαν ανά τους αιώνες πλήθος θαυμάτων και ιάσεων. Στην Ρώμη τιμάται, από αμνημονεύτων χρόνων, μια άλλη αλυσίδα του αγίου Πέτρου (Εορτή των εγκαινίων της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου των Δεσμών, την 1η Αυγούστου στην Δυτική παράδοση). Φαίνεται όμως ότι πρόκειται για τις αλυσίδες με τις οποίες είχαν δέσει τον άγιο Απόστολο στην Ρώμη εν αναμονή του μαρτυρίου του.

     Δεν υπάρχει τίποτε παράξενο στο γεγονός ότι όχι μόνο τα οστά των αγίων ενεργούν θαύματα, αλλά και τα ρούχα τους ή τα αντικείμενα που έχουν αγγίξει. Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι η Χάρη του Θεού επιτέλεσε παρόμοια θαύματα διά του Αποστόλου Παύλου: αρκούσε οι κάτοικοι της Εφέσου να επιθέτουν στους αρρώστους μαντήλια ή προσόψια που είχαν αγγίξει το σώμα του αγίου Αποστόλου, για να ιαθούν και να τρέψουν σε φυγή τα πονηρά πνεύματα (Πράξ. 19, 11-12). Η άκτιστη Χάρη του Θεού, που πληροί την καθαρμένη ψυχή των αγίων, διαχέεται στο σώμα τους, από το σώμα στα ενδύματά τους και από τα ενδύματα ακόμη και στην σκιά τους για να επιτελέσει θαύματα. Έτσι στις «Πράξεις» διαβάζουμε ακόμη σχετικά με τον Απόστολο Πέτρο, ότι πολλοί άνδρες και γυναίκες έφθαναν στο σημείο να μεταφέρουν τους αρρώστους στους δρόμους και να τους βάζουν καταγής, ώστε η σκιά του αγίου να τους σκεπάσει καθώς θα περνούσε και να τους θεραπεύσει, ή να τους ενδυναμώσει στην καρτερικότητα και στην ελπίδα (Πράξ. 5, 15). Για τον λόγο αυτό, η Ορθόδοξη Εκκλησία κληρονόμησε την ευσεβή συνήθεια να μην προσκυνά μόνο το σώμα των αγίων ως φορέα της Χάριτος, αλλά και τα ενδύματά τους, τα οικεία τους αντικείμενα ή τα όργανα διά των οποίων μαρτύρησαν για τον Κύριο.

— ΕΠΙΜΥΘΙΟ —

Η λύτρωση του Αποστόλου Πέτρου

     «Είμαστε όλοι ένα σώμα με κεφαλή τον Χριστό. Όλοι είμαστε Εκκλησία. Η θρησκεία μας αυτό το μεγαλείο έχει: ενώνει τον κόσμο νοερώς. Η δύναμη της προσευχής, είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη, κυρίως όταν γίνεται από πολλούς αδελφούς. Στην κοινή προσευχή ενώνονται όλοι. Να νιώθουμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Αυτό είναι η ζωή μας, το αγαλλίαμά μας, ο θησαυρός μας. Όλα είναι εύκολα εν Χριστώ. Ο Χριστός είναι το κέντρο· όλοι συντρέχουν προς το κέντρο και ενώνονται μ’ ένα πνεύμα και με μια καρδιά. Η δύναμη των πολλών πολλαπλασιάζεται, σαν να βλέπουν ένα ωραίο πράγμα και το κοιτάζουν όλοι μαζί με λαχτάρα. Ε, η όρασή τους, που σμίγει σ’ αυτό το ωραίο, τους ενώνει. Παράδειγμα, η λύτρωση του Αποστόλου Πέτρου απ’ την φυλακή: “εκτενής και αδιάκοπη προσευχή γινόταν γι’ αυτόν προς τον Θεό από όλην την Εκκλησία” (Πράξ. 12, 5).

     »Όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα εμείς ή κάποιος άλλος, να ζητάμε κι από άλλους προσευχές και να παρακαλούμε όλοι τον Θεό με πίστη και αγάπη. Να είστε σίγουροι, ότι ο Θεός ευαρεστείται σ’ αυτές τις προσευχές και επεμβαίνει κάνοντας θαύματα. Αυτό δεν το έχουμε καταλάβει καλά. Το πήραμε έτσι απλά (και αψήφιστα) και λέμε: “Κάνε μια προσευχή για μένα”.

     »Πιο πολύ θα προσεύχεσθε για τους άλλους παρά για τον εαυτό σας. Θα λέτε το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” και θα έχετε μέσα σας πάντοτε και τους άλλους. Όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα, είμαστε όλοι ένα· γι’ αυτό, όταν προσευχόμαστε για τους άλλους, λέμε: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” και όχι, “ελέησέ τους”. Τους κάνουμε έτσι ένα με τον εαυτό μας.

     »Η προσευχή για τους άλλους, που γίνεται απαλά και με βαθιά αγάπη, είναι ανιδιοτελής κι έχει μεγάλη πνευματική ωφέλεια. Χαριτώνει τον προσευχόμενο, αλλά χαριτώνει κι εκείνον για τον οποίο προσεύχεται, του φέρνει την Χάρη του Θεού».

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

(1906–1991)

※

[(1) Ιερομονάχου Μακαρίου

Σιμωνοπετρίτου:

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,

Τόμ. 5ος, Ιανουάριος,

σελ. 167–168.

Διασκευή από τα Γαλλικά:

Σωτήρης Γουνελάς.

Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

Αθήναι Ιούνιος 2014².

(2) Αγίου Γέροντος Πορφυρίου

Καυσοκαλυβίτου:

«Βίος και Λόγοι»,

Μέρος 2ο, Λόγος 3ος,

σελ. 278–279.

Έκδοση

Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής,

Χανιά, Οκτώβριος 2009¹⁰.

(3) Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένων:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.