Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ
ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ
Ειδικό, ιδιαίτερο και αδιήγητο ρίσκο: το
να μισηθείς επειδή θες και αγωνίζεσαι να αγαπάς. Μα και το να συγχωρείς άγνοιες, ελαφρότητες και εμπάθειες, όσο σκέφτεσαι το πανάγιο αυτομίσος της αγάπης. Το αγέρωχο
παράλογο που κουρνιάζει μέσα στη φουρτουνιασμένη φύση μας τερματίζει και
ακυρώνει τις ολιγοστές αντοχές μας και τότε το θαύμα που προσμέναμε για χρόνια
αρχίζει να ανατέλλει θαρρετά και ακώλυτα. Ναι, οι προσφιλείς μας θεωρίες φτάνουν στο
έσχατο σημείο να έχουν σαν αποκλειστική τους θέα σιωπηλά συντρίμμια, πάνω στα οποία
εμείς θα πρέπει να μάθουμε να βηματίζουμε χορεύοντας και ποτέ τρικλίζοντας·
υπέρβαση ή νίκη, σημασία έχει ότι η θλίψη δεν κατατρόπωσε τίποτα, γιατί η ίδια
τελικά ήταν ένα τίποτα που βασάνιζε το τίποτα των ιδεών του κόσμου μας. Μια
στιγμή πριν τον ακράτητο σβησμό μας, εξοστρακίσαμε τις σκιές που γδέρνανε
αλύπητα την καρδιά. Κλείσαμε ερμητικά τα μάτια με δωρική δύναμη και ψάλλαμε
τροπάρια που δεν θα καταλάβει ποτέ ο κόσμος. Βαρετό αίνιγμα για τη νωχελική
μάζα όλες οι τρυφερές αποκαλύψεις που ψηλαφεί η ψυχή στις μοναχικές της
περιπέτειες, στο διάβα της προς κάθε κρυμμένο ή ανομολόγητο μεγαλείο. Όλες οι
αντιφάσεις, οι αντινομίες, οι αντιθέσεις, τα αναπάντητα, τα παράδοξα και τα
παράταιρα που πριν έτρεφαν τον τρόμο, το φόβο και τον ενδοιασμό, τώρα ’γίναν
ένα ανεμόδαρτο παραπέτασμα τραβηγμένο με βία που έστειλε επιτέλους η ανδρεία.
Ποιος το είπε και ποιος το νόμιζε ότι η αρμονία είναι συμπαντικό νανούρισμα που
εφησυχάζει καταβολές, εφέσεις, πληγές και τραύματα; Ο άνθρωπος πορεύεται
ανάμεσα στη βία και την ησυχία της αγάπης από την οποία εμπνέεται δυναμικά. Και
αυτό είναι αλήθεια, όχι φαντασία. Μεταξύ θανάτου και ζωής, όλα τα διαστώτα πάντα
θα ενώνονται και όλα τα ενωμένα πάντα θα σκορπιούνται στον παλμό και το
πρόσωπο, του Θεού και του ανθρώπου· από μανικό έρωτα φανερώνεται ο Πρώτος, από
πλήξη και σπαραγμό χάνεται ο δεύτερος. Κι «ο Θεός βλέπει – ο Θεός ακούει!», που
έλεγα κάποτε στη φίλη μου την Άννα. Μη λέμε μεγάλα λόγια· την αρχή και το τέλος του καθενός δεν το
γνωρίζει κανείς…
π. Δαμιανός
⁜
Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση
των
αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,
αρκεί να
αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή
προέλευσης.
⁜
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου