«ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΜΑΡΑΚΙΑ! ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΦΙΛΟΥΣ Ο ΘΕΟΣ!»

«ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΜΑΡΑΚΙΑ!

ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΦΙΛΟΥΣ Ο ΘΕΟΣ!»

–Καρδιακά Κεφάλαια περί Προσευχής–

     «Όταν προσεύχεσαι, αντιλαμβάνεσαι ότι ο Θεός σε ακούει, σου μιλάει, σε σκέφτεσαι –εσένα ξεχωριστά– και μάλιστα πολύ αγαπητικά. Μας μιλάει ο Θεός και πρέπει κι εμείς να Του μιλάμε από πολύ κοντά, με εμπιστοσύνη, αγαπητικά, λατρευτικά. Όταν λέμε “μιλάω στον Θεό” σημαίνει ότι πάω κοντά ως αγαπητός στον Θεό και πιστεύω ότι δεν θα μου χαλάσει το χατίρι.«

     »Πρώτα Του λέω να με συγχωρέσει που τολμάω να Του μιλήσω. Τον παρακαλώ να μ’ ελεήσει, να μ’ ακούσει, να με προσέξει και να με κοιτάξει. Τι είναι το κοίταγμα; Η παροχή του θείου ελέους, η αίσθηση της επίσκεψης του θείου ελέους.«

     »Κατά τη θεία συνομιλία πρέπει να έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός θα μας απαντήσει. Αυτό δεν είναι πλάνη ούτε εγωισμός ούτε μύθος ούτε φαντασία· είναι πίστη, πραγματικότητα. Έτσι μας θέλει ο Θεός! Να Του μιλάμε όπως ο φίλος προς τον Φίλο και να στεκόμαστε ενώπιος Ενωπίω. Δεν μπορεί παρά να είναι μόνο έτσι. Ας είμαστε τομαράκια! Μας έχει φίλους ο Θεός. Και κάνει μεγάλη υπακοή σ’ εμάς. Δεν μας αρνείται τίποτα ο Θεός, εκτός κι αν ζητάμε πράγματα ανώφελα για τη σωτηρία μας.«

     »Όταν στην προσευχή έχουμε πληρότητα πίστεως, τότε αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού και Του μιλάμε “ενώπιος Ενωπίω”, πρόσωπο προς Πρόσωπο. Αυτή η μυστική και καυστική συνομιλία με τον Πανάγαθο Θεό ανοίγει τους οφθαλμούς της ψυχής. Ο νους ορά τον Θεό και η ψυχή ενώνεται άρρητα μαζί Του. Η αληθινή προσευχή είναι αστραπόμορφος και φεγγοβόλος “τόπος” θεοφάνειας· είναι η διόπτρα με την οποία ατενίζουμε τα ουράνια· μ’ αυτήν δεχόμαστε την αποκάλυψη του Θεού και ενωνόμαστε μαζί Του.«

     »Όταν προσευχόμαστε, απευθυνόμαστε στον Παντογνώστη και Παντοδύναμο, που μπορεί να ενεργεί τα πάντα αμέσως. Κι όταν η αίσθηση της παρουσίας του Θεού αναπαύει το είναι μας κι έχουμε την πεποίθηση ότι ο Κύριος τα πάντα δύναται, τότε ο Θεός θαυματουργεί.«

     »Ένα βράδυ στην προσευχή μου μίλησα πολύ προσωπικά στον Θεό. Μίλησα στο Πρόσωπο του Χριστού και είδα άμεσα τα αποτελέσματα της πλήρους εμπιστοσύνης προς Εκείνον. Όταν ικετεύουμε χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς κανένα παραπέτασμα, ανοιχτά –και τηρούμε βεβαίως τις εντολές–, τότε ο Θεός δεν μας χαλάει χατίρι. Αμέσως μας ακούει. Τόσο πολύ μας αγαπάει! Και όταν ο Θεός, η Αυτοαγάπη, γίνει η αγάπη μου, εε!… από ’κει και πέρα αρχίζει η μακαριότητα και η απόλαυση της συνομιλίας πρόσωπο προς Πρόσωπο...«

     »Όταν προσευχόμαστε με αληθινή αγάπη για τον συνάνθρωπο, ο Θεός αναπαύει πρώτα εμάς, στερεώνοντας την πίστη μας. Και μόλις παγιωθεί μέσα μας η πίστη στον Χριστό, αμέσως δρα η προσευχή και σ’ εκείνον για τον οποίο προσευχόμαστε. Διότι ο Θεός συγκινείται αφάνταστα, όταν κάποιος Τον παρακαλεί να ελεήσει την “αγάπη” Του, την εικόνα Του, δηλαδή τον συνάνθρωπο· και τότε, παρακαλώ, επεμβαίνει Εκείνος και θαυματουργεί.«

    

     »Όταν προσευχόμαστε με πίστη και αγάπη για κάποιον αδελφό, θα έρθει καιρός που, με τη δύναμη αυτής της πίστης και της αγάπης, θα εισέλθεις στη χώρα της θείας θαυματουργίας. Η πίστη θα θαυματουργήσει και θα μεταδώσει στον αδελφό τη Χάρη, διεγείροντας τη ψυχή του προς το θείο· θα πιστεύσει και αυτός και θα δεχθεί το έλεος του Θεού και την αγάπη του Θεού.«

     »Πρέπει να έχουμε προσευχή μουσκεμένη στα δάκρυα για όλο τον κόσμο, τον πάσχοντα κόσμο. Ιδιαίτερα να προσευχόμαστε γι’ αυτούς που πάσχουν πνευματικά και παραπαίουν στα σκοτάδια και παρασύρονται από τον πύρινο ποταμό της αμαρτίας. Όταν τα μοναστήρια προσεύχονται για τον κόσμο, θα γίνει ίλεως ο Θεός, θα λυπηθεί τα πλάσματά Του και θα τα σώσει.«

     »Αν μας λείψει η προσευχή, σβήσαμε! Γιατί από τη δύναμη της προσευχής εξαρτάται η δύναμη της αγάπης. Βέβαια, χωρίς αγάπη δεν υπάρχει προσευχή· αλλά και χωρίς προσευχή δεν ζει η αγάπη. Η ικεσία για τον συνάνθρωπό μας έχει μεγάλη σημασία και για τη δική μας ψυχή. Ο Θεός, επειδή είναι Αγάπη, αγαπά πολύ την “αγάπη” Του, τον άνθρωπο. Ανταποκρίνεται αμέσως με θεϊκή ευσπλαχνία στη φιλάνθρωπη προσευχή μας και σπεύδει να μας αναπαύσει με το πλήρωμα του ελέους Του. Τότε η ύπαρξή μας πλατύνεται και ενώνεται εν Πνεύματι με όλη την ανθρωπότητα.«

     »Αλλά κι εκείνος ο άνθρωπος που υποστηρίζεται με την προσευχή των συνανθρώπων του, αποκτά μεγάλη δύναμη και θωρακίζεται έναντι του εχθρού. Η προσευχή για τον πλησίον συγκινεί τον Θεό και διεγείρει το έλεός Του. Όταν με συντριβή και με πολλά δάκρυα παρακαλούμε τον Θεό για τον διπλανό μας, έχοντας βαθιά συναίσθηση της αναξιότητάς μας, τότε γινόμαστε παγκόσμιοι άνθρωποι, επειδή ενωνόμαστε με τον Χριστό, που περικλείει μέσα Του το σύμπαν».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ

(1921–2001)

※

[«Ο Πατήρ Δαμασκηνός»,

Β΄ μέρος, κεφ. Α΄, §9, σελ. 386–389,

Έκδοσις Ιεράς Μονής

Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Μακρυνού,

Μέγαρα 2006¹.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

διόρθωση και πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜