Η ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

Η ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

     «Μνήμη του λαού μου, που σε λένε Πίνδος, που σε λένε Άθω», μας λέει ο ποιητής. Εκεί, στις κορφές της Πίνδου και στα υψώματα του Άθω συνοψίζονται όλοι οι εκπληκτικοί αγώνες και όλα τα υπέροχα αγωνίσματα που διεξήχθηκαν για την πατριωτική και πνευματική ελευθερία του Ελληνισμού. Τα αγωνίσματα, που δεν ξεθώριασε ο πανδαμάτωρ χρόνος, που δεν αμαύρωσε ο πηλός των ανθρωπίνων, αλλά που χαίρεται αέναα η μνήμη της καρδιάς του Γένους πού ’ναι γεμάτη λεβεντιά και θυσία.

     Η μνήμη! Ό,τι πιο ζωντανό και ιερό που βγαίνει μέσ’ από τα σπλάχνα του Λαού μας. Και ο Λαός τούτος έχει σπλάχνα, επειδή ακριβώς έχει ελευθερία και ζωή. Και η ελευθερία και η ζωή υπάρχουν μέσα του, επειδή κουρνιάζει μυστικά μέσα σ’ αυτόν ο Θεός της Αγάπης, ο Θεός της Αλήθειας, της Ζωής και του Φω­τός· ο Σωτήρας Χριστός, που ευδόκησε να γραφτεί το Ευαγγέλιό Του στην Ελληνική, την τελειότερη Γλώσσα του Ανθρώπου και τ’ Ουρανού. Αλλά, αδελφοί μου, πόσο ακριβή, ειρηνική και ανεπιβούλευτη μπορεί να είναι η εγκόσμια ζωή ενός τέτοιου Λαού, που ευτύχησε να έχει τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, αιώνες θεμελιωμένο στα πορφυρά του χώματα;

     Έρχεται κατόπιν ή μάλλον έρχεται Πρώτη απ’ όλους και απ’ όλα, η Μάνα του Αγαπημένου και Λυτρωτού μας· η Παναγία, η Κυρία Θεοτόκος, η Ελευθερώτρια, η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Οδηγήτρια, η Γλυκοφιλούσα, η Γοργοεπήκοος, η Πορταΐτισσα, η Φοβερά Προστασία, η Παραμυθία, η Μεγάλη Μάνα όλων των Πιστών, όλων των Ορθοδόξων. Όλες οι δυσχέρειες, οι δοκιμασίες και οι αβάσταχτες πίκρες που βρήκαν την Πατρίδα έγιναν διάπυρες προσευχές που τις συνοδεύουν αδιαχώριστα ήσυχες φλόγες των καθαρών κεριών της πίστης· κι ανάμεσα σε αυτά τα μοσχομυριστά κεριά με τις γλώσσες των άσβεστων φλογών, η πανάχραντη Κυρία, η ακριβή μας Μάνα που στέκεται πάντα σαν ασπίδα στον πανανθρώπινο πόνο, σαν καταφυγή στο γενικό χαμό, σαν λύτρωση από το χάος της κακίας, του μίσους και της βέβαιης απώλειας.

     Μέσα στις μπόρες και τις κα­κουχίες, στους κατατρεγμούς και τους διωγμούς, στις φτώχιες και τις εξαθλιώσεις, στις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς, στους θανάτους και τους σπαραγμούς, που μας επιβάλλουν, άμεσα ή έμμεσα, με μίσος και αποστροφή οι ισχυροί μα ποταποί της γης, έρχεται Αυτή η Μάνα και μας σκε­πάζει όλους με ανείπωτη στοργή και με ακαταμάχητη δύναμη. Ποιος μπορεί να τα βάλει μ’ εκείνη τη μάνα που υπερασπίζεται έως εσχάτων το λατρεμένο της παιδί; Και, κατ’ αντιστοιχία, ποιος και τι πάνω στη γη μπορεί να τα βάλει μ’ Αυτή τη Μεγάλη Μάνα, που μας σκέπει με τόση ζωντάνια, με τόση αισθαντικότητα, με τόση φοβερή εύνοια, με τόση ακαταμάχητη ισχύ; Η Σκέπη της Θεοτόκου! Το θεμέλιο της ζωής μας, η ζωή της ζωής μας, η συνέχεια και το ελεύθερο διάβα της ιστορίας μας.

     Το ζήσαμε, το ζούμε και θα το ζούμε συνεχώς· μοιάζει σαν αναμενόμενη νομοτέλεια που δίνει τροφή στη μάταιη καύχηση αλλά είναι η απροσδόκητη έκπληξη που ομβρίζει ακατάπαυστα ο ανεξιχνίαστος ουρανός: είναι το Θαύμα που βουτά στο ρουν της ιστορίας μας και, ανεξήγητα πώς, γίνεται περίτρανο Έπος· Έπος, που γίνεται εγερτήριο φρονημάτων· αδάμαστο φρόνημα, που επανακομίζει το θαύμα και το καθιστά όχι ένα απλό προνόμιο, αλλά μυστικό σύμμαχο στην πορεία του Γένους μας. Και αυτό, όχι τόσο γιατί το αξίζουμε· πολλές φορές, Αυτή τη Μάνα τη λυπήσαμε και στενοχωρήσαμε και τη λυπούμε και τη στεναχωρούμε με τις αμέτρητες προδοσίες των ανομολόγητων αμαρτιών και πτώ­σεών μας, μέσα στον πολυτάραχο προσωπικό, διαπροσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό βίο. Αλλά αυτή η αγάπη Της είναι αξίωμα χριστοζωής και παναξία χριστοαθανασίας· γιατί η αγάπη της κάθε μάνας αλλά κυρίως Αυτής της Μάνας γνωρίζει πάντα να υπερκερνά αδυναμίες, σφάλματα, λάθη, πάθη και αμαρτίες και να κερδίζει, να ζωογονεί και να χαροποιεί. Αυτή η μεγάλη, η βαθύστοργη και η ακατήγορη αγάπη Της, είναι που έρχεται πάντα για να μας συντρέξει, πάντα να μας βοηθήσει, πάντα να υπερασπίσει τούτο το μαρτυρικό και πολυβασανισμένο Έθνος μας.

     Αυτό το Έθνος και αυτόν τον Τόπο, που θέλουν όλα τα πλάνα και τα σχέδια των μισόχριστων λόμπυ και παγκόσμιων κυβερνείων να είναι συνεχώς πεσμένο σ’ ένα βάραθρο, σ’ έναν γκρεμό, καταδικασμένο στην απώλεια και τον αφανισμό. Ρωτήστε την πολύκλαυστη ιστορία μας, αυτή που φαίνεται και αυτή που είναι ακόμα κρυμμένη και αφανής, να σας τα πει όλα. Και μαζί με τα «όλα», υπάρχουν και πάμπολλα ανεκδιήγητα θαύματα που δεν προβάλλονται. Αλλά αυτά είναι τα ασκούριαστα κλειδιά της δικής μας δύναμης και αντοχής, στον χρόνο, στον τρόπο, στην κοινωνία των εθνών, στην κοινωνία με τον εαυτό μας και τον Θεό.

     Φρόντισε, λοιπόν, Αυτή η Μάνα μας, η Παναγία, κι έκανε τους ήρωες του Έθνους μας παντοτινά δοξασμένους γείτονες του Θεού. Αυτού του Θεού, που αγαπάει τις ανδρειωμένες και πιστές ψυχές και συγκινείται από τα ανδραγαθήματά τους που κι αυτά πάλι με τη σειρά τους αποτελούν αθέατη και θαυμαστή σπορά του Πνεύματος. Και μέσα στη βαθύστοργη Σκέπη της Παναγίας Μητέρας Του, της κατά Χάρη δικής μας Μάνας, μας δίδονται τέτοιες χρηστές και υπέρχρονες ευλογίες, τις οποίες δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν η κακία των ψευδοϊσχυρών και η αντάρα των άδικων πολέμων που θέλουν να εξαπολύουν κατά καιρούς εναντίον μας. Η πολύτροπη και πολύμορφη νίκη είναι και θα είναι μαζί μας. Με τη βασική προϋπόθεση ότι εμείς, σαν πρόσωπα, σαν σχέσεις, σαν σπιτικά, σαν κοινωνία, να είμαστε συνεχώς αμετακίνητοι και ασάλευτοι κάτω από τη Σκέπη Της, τη Σκέπη της Μητέρας μας της Παναγίας.

     Χρόνια πολλά, καλά, θεάρεστα και ευλογημένα, αδελφοί μου! Η Επέτειος του ’40, ας είναι για μας, όχι μια σύντομη ευκαιρία διακηρύξεων και κορόνων αβιώσιμου πατριωτισμού, αλλά μια ουσιαστική αφορμή έμπρακτης μίμησης της ανδρείας, της ανιδιο­τέλειας και της απερίγραπτης αγάπης που έδειξαν αυτοθυσιαστικά οι Πρόγονοι και οι Προγόνισσές μας, για να ζούμε και να αναπνέουμε εμείς ελεύθερα τώρα.

π. Δαμιανός