ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΜΩΚΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΜΩΚΙΟΣ

     Ο άγιος Μώκιος γεννήθηκε στην Αμφίπολη της Μακεδονίας από γονείς ευγενείς καταγόμενους από τη Ρώμη· χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και για πολλά χρόνια επέδειξε φλογερό ζήλο κηρύττοντας το Ευαγγέλιο και παραινώντας τους συμπολίτες του να αρνηθούν τη ψυχόλεθρη λατρεία των ειδώλων. Το 19ο έτος της βασιλείας του Διοκλητιανού (303), ειδωλολάτρες κατήγγειλαν τον Μώκιο στον ανθύπατο Λαοδίκιο, ο οποίος είχε μόλις φθάσει στην πόλη για να λάβει μέρος στις εορτές προς τιμήν του Διονύσου. Οδηγήθηκε ενώπιον του δικαστηρίου ο στρατιώτης του Χριστού και, ακτινοβολώντας πλήρης παρρησίας, αποκρίθηκε με σθένος στον δικαστή ότι γι’ αυτόν δεν υπήρχε άλλη ζωή εκτός από τον Χριστό και για τον λόγο αυτό πάσχιζε να βγάλει τους ανθρώπους από τα σκοτάδια και να τους φέρει στο φως της Αλήθειας.

     Οργισμένος από την τόλμη αυτή, ο Λαοδίκιος διέταξε να τον απλώσουν στο ξύλο και να ξεσχίσουν τις σάρκες του με το μαστίγιο μέχρι να φανούν τα κόκκαλα. Αλλά από το μαρτύριο αυτό ο μάρτυρας άντλησε νέες δυνάμεις και με μεγαλύτερη ακόμη τόλμη ομολόγησε πάλι την πίστη του ενώπιον του δικαστηρίου. Ο ανθύπατος έδωσε τότε εντολή να ανάψουν κάμινο με κλαδιά και στυπεία για να τον τρομοκρατήσει. Ο Μώκιος υποκρίθηκε ότι ενδίδει και δέχθηκε να οδηγηθεί στον ναό του Διονύσου. Μόλις όμως εισήλθε εκεί, οπλισμένος με το σημείο του Σταυρού και επικαλούμενος το Όνομα του Παντοδύναμου Χριστού, το άψυχο είδωλο κατακρημνίστηκε με φοβερό πάταγο. Αμέσως τον έριξαν στην κάμινο, αλλά ο άγιος διαφυλάχθηκε από τις φλόγες, ενώ οι παρευρισκόμενοι τον έβλεπαν σώο και αβλαβή μαζί με άλλα τρία πρόσωπα, ένα εκ των οποίων είχε όψη λαμπρότερη από τον ήλιο. Τότε η φλόγα ξεχύθηκε έξω από την κάμινο και κατέκαυσε τον ανθύπατο και εννέα ιερείς του Διονύσου.

     Ο Μώκιος στη συνέχεια φυλακίσθηκε με εντολή του πρίγκιπα Θαλασσίου. Είκοσι έξι μέρες αργότερα, έφθασε στην Αμφίπολη ο αντικαταστάτης του Λαοδικίου, Μαξιμίνος· και μαθαίνοντας τα γεγονότα, κάλεσε ενώπιόν του τον άγιο, ο οποίος όχι μόνο δεν έδειξε δειλία ή υποταγή, αλλά διακήρυξε με ακόμη λαμπρότερο τρόπο τη νίκη του Χριστού επί των ειδώλων, δηλώνοντας πως θα προτιμούσε χίλιους θανάτους από το να φανεί αχάριστος απέναντι στον Θεό. Ο Μαξιμίνος έδωσε εντολή να τον δέσουν σε δύο τροχούς, που περιστρεφόμενοι συνέθλιβαν και κομμάτιαζαν τα δυστυχή θύματα. Ενώ το αίμα του αγίου μάρτυρος έτρεχε άφθονο στη γη, εκείνος ανέπεμψε ύμνο ευχαριστίας προς τον Θεό και αίφνης οι τροχοί εξαρθρώθηκαν και αχρηστεύθηκαν, με αποτέλεσμα ο αθλητής του Χριστού να παρουσιασθεί ξανά στο δικαστήριο αιμόφυρτος, αλλά αβλαβής.

     Τρεις ημέρες αργότερα, τον έριξαν στα θηρία στο αμφιθέατρο. Αυτά όμως έρχονταν να γλείψουν με τρυφερότητα τις πληγές του αγίου, ενώ το πλήθος θαυμάζοντας ανέκραζε ζητώντας την απελευθέρωση του στρατιώτη του Χριστού. Αναγκασμένος να ενδώσει στο λαϊκό αίτημα, ο Μαξιμίνος έστειλε τον Μώκιο στην Πέρινθο της Θράκης, όπου μετά από οκτώ ημέρες κράτηση ο έπαρχος Φιλιππήσιος διέταξε να τον μεταφέρουν στο Βυζάντιο. Ο άγιος Μώκιος οδηγήθηκε ενώπιον του τοπικού δικαστηρίου της άσημης, τότε, εκείνης πόλης και υποδέχθηκε την καταδίκη του σε θάνατο με νέα προσευχή ευχαριστίας. Ζήτησε από τον Θεό να συγχωρήσει τον λαό αυτό που ενεργούσε έτσι από άγνοια και να ικέτευσε τον Κύριο της Δόξης να τον οδηγήσει στη γνώση της Αλήθειάς Του. Τη στιγμή που η κεφαλή του έπεφτε κάτω από το ξίφος, ακούστηκε φωνή εξ ουρανού που χαιρέτιζε την είσοδο του γενναίου αθλητή στον χορό των αγίων. Επίσκοποι που παρευρίσκονταν εκεί, ενταφίασαν το σκήνωμά του σε κοντινή απόσταση από την πόλη. Αργότερα ανεγέρθηκε στο μέρος εκείνο μέγας και περικαλλής ναός προς τιμήν του αγίου Μωκίου, ο οποίος εξελίχθηκε σε έναν από τους επιφανέστερους της Βασιλεύουσας και στον οποίο προσαρτήθηκε πιο μετά ιερά μονή, όπου ετιμάτο ιδιαίτερα και το σκήνωμα του αγίου Σαμψών του Ξενοδόχου [27 Ιουν.]. Ίσως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η τελείωση του αγίου αυτού μάρτυρος την ίδια ακριβώς ημέρα που επιτελείται η ανάμνηση των Εγκαινίων της Κωνσταντινουπόλεως, ασφαλώς δεν είναι τυχαία.

—ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ—

Ἦχος α΄. Χορὸς Ἀγγελικός.

Χριστῷ ἱερουργῶν, ἱερεὺς ὢν τῆς δόξης, θυσίαν λογικήν, καὶ ὁλόκληρον θῦμα, ἀθλήσεως ἄνθραξι, σεαυτὸν προσενήνοχας· ὅθεν Μώκιε, διπλῷ στεφάνῳ σε στέφει, ὁ δοξάσας σε, ὡς δοξασθείς σου τοῖς ἄθλοις, Χριστὸς ὁ φιλάνθρωπος.

—ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ—

Ἦχος β΄. Τοὺς ἀσφαλεῖς.

Καθοπλισθείς, τῷ θυρεῷ τῆς πίστεως, τῶν ἀσεβῶν, τὰς παρατάξεις ἔτρεψας, καὶ ἐδέξω δόξης στέφανον, παρὰ Κυρίου μάκαρ Μώκιε· διὸ μετὰ Ἀγγέλων ἀγαλλόμενος, περίσωζε κινδύνων τοὺς ὑμνοῦντάς σε, πρεσβεύων ἀπαύστως, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

—ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ—

Μωκώμενος πλάνην τὴν δυσσεβῆ, ὡς τῆς εὐσεβείας, θεορρήμων ἱερουργός, ᾔσχυνας τοῖς ἄθλοις, ἐν ἀσθενείᾳ Μάρτυς, τοῦ σκότους τὸν προστάτην, Μώκιε ἔνδοξε.

[ Ιερομονάχου Μακαρίου

Σιμωνοπετρίτου:

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»·

Τόμ. 9ος (Μάιος),

σελ. 123–125.

Διασκευή εκ του Γαλλικού:

Ξενοφών Κομνηνός.

Θεώρηση κειμένου:

Γαβριήλ Νικολάου Πεντζίκης.

Εκδόσεις «Ίνδικτος»·

Αθήναι 2007.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.