Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

     «Κελλί “Τιμίου Σταυρού” – Απρίλιος 1974.
     »Σήμερα, Κυριακή των Μυροφόρων, πηγαίνοντας στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα την νύκτα για την θεία Λειτουργία, ο νους μου πήγαινε στην μεγάλη αγάπη των Μυροφόρων που νίκησε τον ανδρισμό των Αποστόλων. Θυμήθηκα μετά και τις “Μυροφόρες” της εποχής μας και θεώρησα καλό να γράψω αυτά που νιώθω αυτήν την αγία ημέρα, την Κυριακή των Μυροφόρων.«

 
     »Οι Μυροφόρες, είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό, είχαν πνευματική κατάσταση και εμπιστεύθηκαν στον Χριστό και γι’ αυτό δεν υπολόγισαν τίποτε! Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, θα έκαμναν αυτό που έκαναν; Πού θα εμπιστεύονταν για να κάνουν αυτό που έκαναν; Ξεκίνησαν χαράματα, ώρα που απαγορευόταν η κυκλοφορία, με αρώματα στα χέρια για τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού, από αγάπη για τον Χριστό. Γι’ αυτό και αξιώθηκαν να ακούσουν από τον Άγγελο το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.«

     »Στην πνευματική ζωή και, ο πιο δειλός ακόμη, μπορεί να αποκτήσει πολύ ανδρισμό, αν εμπιστευθεί τον εαυτό του στον Χριστό, στην θεία βοήθεια. Μπορεί να πάει στην πρώτη γραμμή και να νικήσει. Ενώ, οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το κακό, και παλληκαριά να έχουν, φοβούνται, διότι αισθάνονται την ενοχή τους και μόνο στην βαρβαρότητά τους στηρίζονται.«

     »Ο άνθρωπος του Θεού έχει θεϊκές δυνάμεις· έχει και το δίκαιο με το μέρος του. Βλέπεις, ένα μικρό κουταβάκι κάνει “γαβ!–γαβ!” και φεύγει αμέσως ο λύκος γιατί αισθάνεται ενοχή. Οικονόμησε ο Θεός και ο λύκος να φοβάται ακόμη και από ένα κουταβάκι, γιατί αυτό έχει δικαιώματα στο σπίτι του νοικοκύρη του, –πόσο μάλλον ο άνθρωπος που πάει να κάνει κακό μπροστά σ’ εκείνον τον άνθρωπο, που έχει τον Χριστό μέσα του!«

 
     »Γι’ αυτό, μόνον τον Θεό να φοβόμαστε, όχι τους ανθρώπους, όσο κακοί και να είναι αυτοί. Ο φόβος του Θεού, και τον πιο δειλό, τον κάνει παλληκάρι! Όσο ενώνεται κανείς με τον Θεό, τόσο δεν φοβάται τίποτε! Ο Θεός, θα βοηθήσει στις δυσκολίες. Αλλά, για να δώσει ο Θεός την θεϊκή Του δύναμη, πρέπει και ο άνθρωπος να δώσει αυτό το λίγο που μπορεί.«

     »Να καλλιεργήσουμε το “χαροποιόν πένθος”, για να έρθει και η πραγματική χαρά. Αν ζήσουμε με ευλάβεια και κατάνυξη την Μεγάλη Εβδομάδα, θα ζήσουμε με πνευματική αγαλλίαση και θεία ευφροσύνη την Αγία Ανάσταση. Και είναι φυσικό αυτό· γιατί όλη την Μεγάλη Εβδομάδα ζούσαμε τα λυπηρά γεγονότα του Πάθους και ιδιαίτερα την Μεγάλη Παρασκευή. Επειδή το συναίσθημα της λύπης είναι βαθύτερο από το συναίσθημα της χαράς, δεν μπορούμε μέσα σε μια μέρα να ξεπεράσουμε αυτήν την ψυχική κατάσταση.«

     »Όχι, ότι δεν χαίρεται η ψυχή την Ανάσταση, αλλά δεν χαίρεται τόσο, όσο το απαιτεί η λαμπρή αυτή Ημέρα. Σιγά–σιγά, όμως, κατά την Διακαινήσιμο Εβδομάδα (καθώς και κατά τις Κυριακές του Πεντηκοσταρίου που ακολουθούν), φεύγει ο πόνος της Μεγάλης Εβδομάδας και η ψυχή γεμίζει με την αναστάσιμη χαρά.«

 
     »Εύχομαι, να χαίρεσθε πάντοτε, με αγαλλίαση πνευματική, με συνεχή πασχαλινή χαρά, με εσωτερική γλυκειά αναστάτωση!».

     Σαν εκείνη την ευλογημένη, την καρδιακή και την «γλυκειά αναστάτωση» που είχαν μέσα τους οι Άγιες Μυροφόρες Γυναίκες που εορτάζουμε, σήμερα και φέτος, μέσα στην χριστοαναστάσιμη χάρη και χαρά! Αμήν.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

(1924–1994)

[ Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου:

« Λ ό γ ο ι » ·

(1) Τόμ. Β΄: «Πνευματική Αφύπνιση»,

Μέρος 3ο, κεφ. 4ο, σελ. 226,

Νοέμβριος 1999.

(2) Τόμ. ΣΤ΄: «Περί Προσευχής»,

Μέρος 6ο, κεφ. 1ο, σελ. 203–204,

Ιούλιος 2012.

(3) «Επιστολές»,

Επιστολή Δ΄, σελ. 179,

Αύγουστος 1994.

(3α) σελ. 165, Ιανουάριος 2003.

Εκδόσεις

Ιερού Ησυχαστηρίου

«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,

Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Α΄ Δημοσίευση:

Κυριακή 4 Μαΐου 2014.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.