ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

     Πας στον Χριστό, επιτέλους «λίγο» να σωθείς, να ζήσεις «κάτι» από το μυστήριο της Σωτηρίας Του και Αυτός σου δείχνει απευθείας τη Μάνα Του και την πρεσβεία Της. «Αν στ’ αλήθεια επιθυμείς να σωθείς, σπεύσε και λάβε όλες τις δωρεές και τις χάρες της Σωτηρίας Μου από το χέρι της Μάνας Μου! Εκεί, σ’ αυτό το χέρι τις έχω αφήσει. Σ’ Αυτή τις έχω εναποθέσει. Διότι αυτή είναι η Ταμειούχος, η Διανομέας και Διαπορθμευτής της χάριτος της Σωτηρίας Μου!». Πας, μετά, προς την Παναγία κι Εκείνη σου δείχνει αποκλειστικά τον Υιό Της: «Παιδί μου», κάπως σαν να σου λέει, «Εγώ μεν γέννησα τη Ζωή των απάντων, τη Σωτηρία του κόσμου, τον Ελευθερωτή των ψυχών ημών, αλλά ωστόσο δεν παύω να είμαι εκτός από Μητέρα Του και πιστή Δούλη Του! Ας πάμε λοιπόν μαζί να Τον παρακαλέσουμε, να δούμε τι θα μας πει για σένα που έρχεσαι τώρα να με παρακαλάς!». Η Μητέρα του Θεού, ακόμη και από τα ουράνια δώματα, κάμπτεται και ταπεινώνεται ευήκοα με σκοπό να σώσει, με τη θεία αγάπη του Υιού Της, τη ψυχή που την ικετεύει για να σωθεί· και πορεύεται ολοπρόθυμα ως θεαρεστώτατη Δούλη προς Εκείνον, που μόνο Αυτή γέννησε στον κόσμο από την άχραντη κοιλία Της. Ο Υιός, πάλι, επειδή εκτός από Θεός είναι και άνθρωπος, βλέποντας Αυτήν που Τον γέννησε ως άνθρωπο, βλέποντας ότι όλη αυτή η ταπεινή προσφυγή της κάθε πιστής ψυχής αποτελεί σωτήρια και συγκινητική τιμή προς τη Μητέρα Του, κινεί όλα τα απερινόητα σπλάχνα της φοβερής ευσπλαχνίας Του προς Αυτήν. Δεν προλαβαίνει η Μητέρα να προσπέσει κάτω στα πόδια Του ως Δούλη, να μετανίσει, να γονυπετήσει δεητικά, και ευθύς ακούει τον Λόγο και Αίτιο της Σωτηρίας μας, που ενώ κατά πάντα είναι ανενδεής και αυθύπαρκτος ως Θεός, εν τούτοις παραδίδεται στην ακοίμητη Πρεσβεία της Μητέρας Του, γιατί η δική Της Πρεσβεία είναι η μόνη που βαστάει μητρικά τη φιλανθρωπία Του, την πάντα «αβίαστη» και συνεχώς «βιαζομένη» φιλανθρωπία. Η Παναγία διακονεί με άφραστο τρόπο τη Σωτηρία του Χριστού. Μετέχει πρωτενεργά σε αυτή τη Σωτηρία ως η κατά σάρκα πηγή Της. Όλος ο κόσμος κρέμεται από τις Θεομητορικές Της Πρεσβείες. Το ανεξιχνίαστο θέλημα του Υιού του Θεού Πατρός, του Υιού της Παρθένου, κρύβεται και κουρνιάζει στις ασίγαστες δεήσεις της Θεοτόκου. Είναι άγνωστο εάν, μέσα σε μια υποτιθέμενη υπέρχρονη στιγμή, η Παναγία κατεβάσει τα χέρια των προσευχών Της τι είναι αυτό που πραγματικά θα συμβεί στον κόσμο. «Τα δευτερεία της Τριάδος» δωρήθηκαν εξ ολοκλήρου μια για πάντα μονάχα σ’ Αυτή. Η αέναη Προσευχή Της είναι έκφραση της Θεοκοινωνίας, της Θεολογίας, της Θεώσεως. «Ει νεύσει έτι μόνον» («Ένα μονάχα νεύμα να κάνει») η Παναγία, δύναται να χριστοσώζει όλους αυτούς που συνεργούν και θέλουν να σωθούν, ελεύθερα και χριστοθεληματικά. Το θείο θέλημα του Χριστού για τη Σωτηρία μας είναι συνάμα και θέλημα της Παναγίας, αφού ο Υιός Της, σαρκούμενος μέσα Της, την κατέστησε άφθαρτο σκεύος και φορέα του θελήματός Του, του θελήματος της Σωτηρίας που η Ίδια αγάπησε και αγαπά, ακολούθησε και ακολουθεί, διακόνησε και διακονεί ανέκφραστα. «Μητέρα, τι θέλεις;», ρωτάει υπεραγαπητικά ο Υιός τη Μάνα Του. Γνωρίζει ο Υιός τι θέλει από Αυτόν η Μήτηρ Του. Γνωρίζει και η Μήτηρ του Θεού, ασύγκριτα καλύτερα από όλους, ότι το θέλημα, η βούληση και η κρίση του Υιού, που γέννησε και έφερε στον κόσμο που Αυτός έπλασε, είναι μόνο η Σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου. Ωστόσο οι διάλογοι δεν είναι περιττοί, γιατί σκορπούν υπέρλογα τη ζωογόνα έμφαση της ενδοπαραδείσιας αποκάλυψης της θείας Αγάπης σε όλον τον αόρατο και ορατό κόσμο. «Υιέ Μου, σώσε τους δούλους Σου!». «Μητέρα, δωσ’ τους, όπως Εσύ καλύτερα από όλους γνωρίζεις, αφορμές, εναύσματα, τρόπους, εμπνεύσεις, δυνάμεις, καρπούς και κάθε ευλογία Σωτηρίας! Της Σωτηρίας, που Εγώ διά Σου και εν Σοι φανέρωσα, χάρισα και χαρίζω. Της Σωτηρίας, που αυγάζεται μυστικά στην ανθρώπινη καρδιά με την ανάνηψη, τη μετάνοια, την επιστροφή, τον φωτισμό, την προσευχή, την άσκηση, την καθαρότητα, την υπομονή, την ελπίδα, την πίστη, την αγάπη. Την αγάπη προς Εμένα, την αγάπη που έχω Εγώ προς Εσένα και την αγάπη που έχεις Εσύ προς Εμένα». «Έστη μέχρι Σου, Παρθένε, ο θάνατος!» («Μέχρι σε Σένα στάθηκε, Παρθένε, ο θάνατος!») λέει ένα τροπάριο ενός πρόσφατου κανόνα στο «Θεοτοκάριο». Πόση αλήθεια! Η Παναγία σβήνει και νικάει τον θάνατο, τον άδη, τον πόνο και σβησμό των δικών μας αμαρτιών και πτώσεων πάντα με τις Πρεσβείες Της. Ως Μάνα, ως Μήτηρ Κυρίου και άχραντη Παρθένος. Τα χέρια Της είναι πάντα υψωμένα προς τον Υιό Της. Τον Υιό Της, που είναι η αιώνια Σωτηρία που έφερε στον κόσμο, που είναι και η διαρκής Σωτηρία που φέρνουν οι Πρεσβείες της στον κόσμο...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.