«ΣΤΑΥΡΕ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΕ!...»

«ΣΤΑΥΡΕ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΕ!...»

     «Κατά την ευλάβεια που έχει ο κάθε πιστός προς τον Σταυρό, ανάλογα λαμβάνει και τη δύναμη και τη βοήθεια από τον Θεό», μας λέει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.

     Μαζί με την Παναγία μάς έρχεται εμβιωματικά η ακλόνητη και πανίερη θέση του Σταυρού στην Ορθόδοξη ευσέβεια, στην Ορθόδοξη πνευματικότητα, στην Ορθόδοξη ζωή.

     Δεν είμαστε παγανιστές, δεν είμαστε ειδωλολάτρες, ούτε ξοανολάτρες ή ξυλολάτρες· ευμοιρούμε παντοτινά, γιατί έχουμε και ζούμε την ίδια την Αυτοζωή σταυρούμενη και θυσιαζόμενη. Μέσα στην Εκκλησία, ήδη από το θείο Βάπτισμά μας, είμαστε «σταυροπηγιακά» πρόσωπα και έτσι γινόμαστε σταδιακά παρά τις όποιες αμαρτίες, αδυναμίες και ατέλειές μας, Χριστού οικείοι, Χριστού φίλοι και δικοί Του πιστοί.

     Ο Σταυρός για μας δεν είναι ένα απλό και τυπικό σύμβολο, σύμβολο επιδεικτικό μιας άνευρης θρησκευτικής αξίας και υπεροχής· είναι ο μόνος αυθεντικός τρόπος για τη χριστοζωή και βαρυσήμαντο σημείο νίκης που μας προσφέρεται διαρκώς άνωθεν· νίκης έναντι της αμαρτίας και του θανάτου, διά της θείας αγάπης, διά της θείας κενώσεως, διά της θείας ζωής.

     Ο Σωτήρας Χριστός ωσάν σε κάποιο ανάκλιντρο έγειρε ειρηνικά και μακρόθυμα επάνω στον Σταυρό πριν το μεγαλειώδες «Τετέλεσται»· «κουρασμένος από την οδοιπορία» (πρβλ. Ιωάν. 4, 6), μετά από μια απερινόητη και ανεκδιήγητη πορεία της υπερθαύμαστης εν σαρκί κενώσεώς Του, άφησε επάνω στο τετραμερές του Σταυρού Του την τελευταία Του ζωοποιό πνοή, ποτίζοντάς το παλαίφατο τρισύνθετο Ξύλο με το πανάχραντο αίμα Του.

     Σε αυτό το αίμα Του, όλη η θεότητά Του· στο Ξύλο του Σταυρού όλος ο παλμός της θυσίας Του. Από «τότε», ιχνηλατούμε, βρίσκουμε και ψαύουμε καρδιακά τον Χριστό μονάχα εκεί στον Σταυρό Του, ο Οποίος έγινε προϋπόθεση, λόγος και απαρχή Αναστάσεως για μας, για τον κάθε έναν από εμάς, για όλον τον σύμπαντα κόσμο.

     Επομένως, κάνουμε ό,τι δεν μπορεί ποτέ να κάνει ένας θολωμένος ορθολογιστής μέσα στον ασταύρωτο και αχαρίτωτο κόσμο: αγκαλιάζουμε σφιχτά τον Σταυρό του Χριστού· με άφραστη συγκίνηση τον περιέπουμε με φόβο και χαρά· εισπνέουμε δυνατά την αδαπάνητη παραδείσια ευωδία Του· φορτώνουμε τα κουρασμένα μας τρίσβαθα με τις μεθυστικές βολές της χάριτός Του.

     Μέσα στην κοιλάδα του άπονου και αθυσιαστικού κόσμου, την «κοιλάδα του κλαυθμώνος», δεν έχουμε άλλο διέξοδο πια· απορημένοι, πεπεισμένοι, έξαλλοι, εκστατικοί, ίσως και μπαϊλντισμένοι από την οικεία απόγνωσή μας, δεν ψελλίζουμε απλά, αλλά βοούμε, φωνάζουμε, κράζουμε και απευθυνόμαστε εξακολουθητικά προς το Ξύλο της Ζωής με όλη μας τη ψυχή, με όλη μας τη δύναμη, με διάπυρο αλλά και δροβόλο πόθο Χριστού, γιατί αυτό το Ξύλο είναι όντως θεοζώντανο, είναι όντως χριστομύριστο, είναι όντως θεοχαρίτωτο, ζωοποιό και ζωοπάροχο και ασφαλώς η αιώνια πηγή κάθε χάριτος και ευλογίας για μας:

     «Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου!»·

     όπως και:

     «Ἡ ἀήττητος καὶ ἀκατάλυτος καὶ θεία δύναμις τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μὴ ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς!».

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.