«ΜΗ ΠΕΠΟΙΘΑΤΕ…»

«ΜΗ ΠΕΠΟΙΘΑΤΕ…»

     Είναι κοινό μαράζι και παράπονο όλων των ανθρώπων, ειδικά σήμερα· ψάχνεις να βρεις και να ζήσεις μια ανιδιοτελή σχέση, μια σταλιά από ατόφια φιλία, από συντροφικότητα γεμάτη ειλικρίνεια, κατανόηση και δοτικότητα· για μια ολόκληρη ζωή προσμένεις υπομονετικά ή και παλεύεις ενθουσιαστικά γι’ αυτή, κι όταν δεηθεί να φανεί στο δρόμο και το κατώφλι σου, κατά έναν παράδοξο τρόπο έχεις ήδη φύγεις εσύ. Αίφνης γινόμαστε δραπέτες από τον πόθο και το ποθούμενό μας. Γιατί; Η ανυπομονησία και η αντίδραση κερδίζουν έδαφος μέσα μας, αφανείς ισχυρές απωθήσεις σαρώνουν τις αρχικές καταφάσεις και επιθυμίες μας, η αγανάκτηση και ο θυμός σβήνουν σταδιακά τις αντοχές μας. Οι «αντοχές» εν τω μεταξύ είναι η συνηθέστερη σπονδή στη σχέση. Μηδαμινές ή έστω ελάχιστες οι σχέσεις που είχαν περίσσευμα αντοχών από την έμπνευση του προσώπου. Δηλαδή από την Χάρη του Θεού στην καρδιά. Και λίγο-πολύ συμβαίνει μετά το «ανθρώπινο» της αναπόφευκτης φθοράς στον καθημερινό τρόπο μας: παύουμε να αγαπάμε, παύουμε να θέλουμε και να μπορούμε να αγαπάμε όπως πρώτα. Το ολιγοστό κερδίζει το όλον και τα πάντα τείνουν σθεναρά προς την αμετάκλητη απόρριψη και επίκριση. Και μάλλον εμείς είμαστε που ασθενούμε εκ βαθέων εξακολουθητικά, μια που προσδοκούμε τόσο ανεδαφικά, υπερεκτιμώντας τόσο σφαλερά πρόσωπα, σχέσεις και καταστάσεις. «Ματαιοπονία» τιτλοφορείται μονολεκτικά ο θλιβερός απολογισμός της καρδιάς. Τα αιτήματά της τόσο ανεπαίσθητα για τους αναίσθητους και ασυναίσθητους τύπους! Οι θυσίες της σκόρπιες υποσημειώσεις, τα ψιλά γράμματα στα εκτενή και μακρά κεφάλαια του βίου μας. Και η όλη ζημία της ανθρώπινης φρούδας αγάπης βρίσκεται προειδοποιητικά κρυμμένη μόνο εδώ: «Μη στηρίζετε όλη την ελπίδα του είναι σας στους άρχοντες αυτού του κόσμου, σε θνητούς και σε ανίσχυρους ανθρώπους που δεν έχουν τη δύναμη να σας σώσουν», μας λέει διαχρονικά ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. 145, 3). Ποιος σώζει και ποιος σώζεται; Αυτός που αγαπά. Και ποιος αγαπά σήμερα, αντάμα με τον παλαιό εαυτό του και άνευ Χριστού; Κανείς! Άρα πώς και γιατί ν’ ακούσει κανείς και ποιος να δώσει σημασία στα παραπάνω θεόπνευστα λόγια του Ψαλμού; Ασφαλώς, κάποιοι θα τα θυμηθούν, κάποιοι τα θυμούνται και τα προσέχουν ευλαβικά, κάποιοι τα βιώνουν και τα καταλαβαίνουν πολύ καλά, μόνο όταν ανθρωπίνως είναι αργά γι’ αυτούς και μόνο όταν πνευματικά ανατέλλει μια νέα, ανερμήνευτη αρχή γι’ αυτούς. Η αρχή της θείας Αγάπης· της Αγάπης που δεν δύναται ποτέ να την ακυρώσει κανένας πόνος, καμιά φθορά και κανένας θάνατος.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.