ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[1]

«Το γέμισμα της θείας χάριτος»

     «Ο Θεός εν τη απείρω αγάπη Του μας ένωσε με την Εκκλησία Του στο πρόσωπο του Χριστού. Μπαίνοντας στην άκτιστη Εκκλησία, ερχόμαστε στον Χριστό, μπαίνομε στο άκτιστον. Καλούμαστε, δηλαδή, να γίνουμε άκτιστοι κατά χάριν, να γίνομε μέτοχοι των θείων ενεργειών του Θεού, να μπούμε μέσα στο μυστήριο της θεότητος, να ξεπεράσομε το κοσμικό μας φρόνημα, να αποθάνομε κατά “τον παλαιόν άνθρωπον” (Κολ. 3, 9· Ρωμ. 6, 6· Εφ. 4, 22) και να γίνομε ένθεοι. Όταν ζούμε στην Εκκλησία, ζούμε τον Χριστό. Αυτό είναι πολύ λεπτό θέμα, δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Μόνο το Άγιον Πνεύμα μπορεί να μας το διδάξει.

     Την Πεντηκοστή εξεχύθη η χάρις του Θεού όχι μόνο στους Αποστόλους, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο που βρισκόταν γύρω τους. Επηρέασε πιστούς και απίστους. Πώς το λένε οι “Πράξεις”; “Ο καθένας άκουγε στη δική του διάλεκτο τους Αποστόλους που μιλούσαν” (Πράξ. 2, 1-6). Ενώ ο Απόστολος Πέτρος ομιλούσε τη δική του γλώσσα, η γλώσσα του μετεποιείτο εκείνη την ώρα στον νου των ακροατών. Με τρόπο μυστικό το Άγιον Πνεύμα τούς έκανε να καταλαβαίνουν τα λόγια του στη γλώσσα τους, μυστικά, χωρίς να φαίνεται. Αυτά τα θαυμαστά γίνονται με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

     Παραδείγματος χάριν, η λέξη “σπίτι” σε αυτόν που ήξερε γαλλικά θα ακουγόταν “la maison”. Ήταν ένα είδος διοράσεως· άκουγαν την ίδια τους τη γλώσσα. Ο ήχος χτυπούσε στο αυτί, αλλά εσωτερικά, με τη φώτιση του Θεού, τα λόγια ακούγονταν στη γλώσσα τους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας αυτή την ερμηνεία της Πεντηκοστής δεν την αποκαλύπτουν πολύ φανερά, φοβούνται τη διαστρέβλωση. Το ίδιο συμβαίνει και την “Αποκάλυψη” του Ιωάννου. Οι αμύητοι δεν μπορούν να καταλάβουν το μυστήριο του Θεού. Παρακάτω λέγει στις “Πράξεις”: “φοβήθηκαν όλοι”, δηλαδή κατέλαβε φόβος την κάθε ψυχή. Αυτός ο “φόβος” δεν ήταν φόβος. Ήταν κάτι άλλο, κάτι ξένο, κάτι ακατανόητο, κάτι, κάτι που δεν μπορούμε να το πούμε. Ήταν το δέος, ήταν το γέμισμα, ήταν η χάρις. Ήταν το γέμισμα της θείας χάριτος. Στην Πεντηκοστή, οι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά σε μία τέτοια κατάσταση θεώσεως, που τα χάσανε. Έτσι, όταν η θεία χάρις τούς επεσκίαζε, τους ετρέλανε όλους –με την καλή έννοια– τους ενθουσίαζε. Αυτό μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση. Ήταν αυτό που λέω καμιά φορά “κατάστασις”. Ενθουσιασμός ήταν. Κατάσταση τρέλας πνευματικής.

     Αυτό που ζούσαν οι Απόστολοι μεταξύ τους κι αισθανόντουσαν όλη αυτή τη χαρά, στη συνέχεια έγινε με όλους κάτω από το υπερώον. Δηλαδή αγαπιόντουσαν, χαιρόταν ο ένας τον άλλον, ο ένας με τον άλλον είχαν ενωθεί. Ακτινοβολεί αυτό το βίωμα και το ζούνε κι άλλοι. “Η καρδιά και η ψυχή του πλήθους των πιστών ήταν μία και κανένας τους δεν έλεγε για κάποιο από τα υπάρχοντά τους ότι ήταν δικό του, αλλά όλα τα είχαν κοινά” (Πραξ. 4, 32). Εδώ είναι το μυστήριο του Χριστού. Είναι η Εκκλησία. Τα πιο καλά λόγια για την πρώτη Εκκλησία εδώ υπάρχουν».

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

(1906–1991)

[2]

«Πεντηκοστή!»

     Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: «Οι αληθινοί Πατέρες δεν λένε σκέψεις που κατεβάζει το μυαλό τους, αλλά αυτά που ο Θεός τούς κατεβάζει από ψηλά ή εμπειρίες από την ζωή τους. Μιλούν για αλήθειες που έζησαν οι ίδιοι, οι οποίες έχουν ζωή και δίνουν ζωή στους ανθρώπους».

     Και ο ίδιος άλλωστε μιλούσε απλά, «όχι με λόγια που διδάσκει η ανθρώπινη σοφία, αλλά με λόγια που διδάσκει το ίδιο το Άγιο Πνεύμα» (Α΄ Κορ. 2, 13).

     Ρώτησε κάποτε τον Άγιο Παΐσιο ο καθηγητής της Ψυχιατρικής Αρίστος Ασπιώτης:

     –Πάτερ, σε ποιο βιβλίο τα γράφει αυτά που μας είπατε;

     –«Πεντηκοστή!», απάντησε ο Όσιος, εννοώντας τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

(1924–1994)

(1) Αγίου Πορφυρίου

Καυσοκαλυβίτου:

«Βίος και Λόγοι»

2ο Μέρος,

Λόγος 1ος· «Περί Εκκλησίας»,

§1 και §5, σελ. 194–195, 203–206,

Έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής,

Χανιά, Οκρώβριος 2009¹⁰.

(2) «Ο Άγιος Παΐσιος

ο Αγιορείτης»,

κεφ. 11ο, §33, σελ. 369,

Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου

«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,

Βασιλικά Θεσσαλονίκης,

Ιούνιος 2016².

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.