«ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ
ΜΕ ΑΝΕΙΔΩΛΑ»
Συμβολή στον
αντι–ντόρο της φυγής του
«Έκανα τα πάντα να κατατροπώσω τη φθορά
που μ’ έπνιγε ακατάπαυστα σαν κλοιός από λασπωμένο δέρμα. Με τα μανταλάκια της
μουσικής και του μύθου κρέμασα ισόβια την εναγώνια αναζήτησή μου, που έγινε
ανάσα και παλμός, σπασμός και σβησμός μου. Είχα μια σθεναρή κι ακάματη έμπνευση να λειαίνω διαρκώς τη
βίαιη προσκαιρότητα που μ’ εμπόδιζε στο άφρενο διάβα μου. Κρυστάλλινο το δάκρυ μου, τσάκιζε τη βαμμένη επιφάνεια του ανέκφραστου προσώπου μου και η έκσταση της τέχνης μου με χώριζε από το αγνό μυστήριο της ζωής. Στην καταχνιά του
κόσμου έστελνα αδιάκοπα νότες σαν κραυγές και ιαχές παντού και πάνω στην πάχνη του ροκ βίου έγραφα αμέτρητους ευφάνταστους στίχους για συγκίνηση και δέος· ίσα να μπορέσω να σκεπάσω τον καημό,
την αγριότητα, τη μανία, το κενό, το είναι του μη είναι, το δήθεν είναι για το
υπερείναι: όλα τούτα τα μονάκριβα εσωτερικά αρνητικά του πορτραίτου του αγαθού,
που ρίζωσαν σαν κραταιή δίψα μέσα μου, και που δε μού ’δωσε η ταραγμένη μου εποχή
να γευθώ. Αναλογιστείτε με τώρα απλά, ανθρώπινα, αθόλωτα και ανείδωλα, με την κατανόηση του
βαθύ ένστοργου.
Άνθρωπος ήμουν κι εγώ. Τι; Δεν θά ’φευγα; … .. .».
π.
Δαμιανός
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαγραφή