ΟΥΡΑΝΟΣ· Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΟΥΡΑΝΟΣ· 

Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

     «Κάθε μέρα θα ζητάς από τον Χριστό: “Κύριε, βάλε με ανάμεσα στους δικαίους! Βάλε με στον Παράδεισο! Φέρε με κοντά Σου!”. Θα ζητάς κάθε μέρα τον Χριστό και Εκείνος ξέρει τι θα κάνει.

     Ο Ουρανός είναι η κατοικία του ανθρώπου. Και είναι εκεί μέσα (σ’ αυτόν) εκατομμυρίων ψυχές, όπως είμαστε κι εμείς. Πώς πήγανε στον Παράδεισο τα εκατομμύρια των Αγίων, που τώρα χαίρονται και αγάλλονται και δεν έχουν κανένα πράγμα να τους ενοχλεί; Αλλά (όλοι αυτοί οι Άγιοι) απ’ εδώ κατάλαβαν τον στόχο της ζωής και βάδισαν σωστά: με καλωσύνη, με αγάπη, με πίστη, με ειλικρίνεια, με δικαιοσύνη, με φιλανθρωπία.

     Εφτά πατώματα έχει ο Παράδεισος. Εκεί, έχει ηρεμία και γαλήνη· δεν υπάρχουν πάθη και ζήλιες. Για ν’ ανεβεί πιο πάνω πάτωμα η ψυχή, βοηθούν τα Μνημόσυνα και οι Λειτουργίες των ζώντων. Και εκεί είναι ένα φοβερό φως, που το βλέπουν όλοι· το Φως του Πατέρα, το Οποίο είναι η χαρά και η τροφή τους. Όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι, τόσο πιο πολύ Το χαίρεσαι: είναι ακτίνες Φωτός του Πατέρα Θεού. Δεν υπάρχει εκεί ζήλια, κακία, μίσος· δεν ζηλεύουν αυτοί που είναι στο έβδομο επίπεδο, το πιο χαμηλό· (όπως δεν ζηλεύουν) αυτούς που είναι πιο ψηλά, (και όσοι είναι) στο πρώτο ή στο δεύτερο (επίπεδο). Απλώς, αυτοί που είναι πιο πάνω, μπορούν να κατεβαίνουν και σ’ εκείνους που είναι πιο κάτω.

     Έχω πάει εκεί. Ξέρεις, τι ωραία που είναι; Θα δεις μικρά παιδιά που γίνανε άγιοι· θα δεις μεγάλους ή γέροντες· και όλοι (τους) χαίρονται μες την (πνευματική) πρασινάδα, στα (άυλα) λουλούδια. Τι ωραία που είναι, δεν φαντάζεσαι! Στον Ουρανό μπαίνεις μέσα κι απολαμβάνεις την αιώνιο ζωή. Εκεί, έχεις την πλήρη ανάπαυση της ψυχής. Δεν έχει κανένα πράγμα να σε παρενοχλήσει. Είναι η Δικαιοσύνη του Θεού (εκεί) και όλοι σου δείχνουν την αγάπη τους. Δεν υπάρχει μίσος εκεί πέρα, δεν είναι ο Παράδεισος τόπος μίσους για κανέναν· Είναι η Αγάπη (εκεί).

     Τα έργα σου είναι γραμμένα σε βιβλίο και τά ’χουν καταχωρήσει. Εάν είναι περισσότερες οι αμαρτίες (σου), δεν σε περνάνε στον Παράδεισο μέσα. Εκτός εάν υπάρχει μετάνοια.

     Άλλοι θα δουν το παλάτι του Βασιλέως και άλλοι δεν θα το δουν. Άλλοι θα δουν το φως και άλλοι δεν θα το αντικρίσουν, αλλά (αυτοί) θα είναι πολύ μακριά. Και δεν ξέρουμε κι εμείς πού θα πάμε.

     Κοίταξε, εδώ· τον Παράδεισο δεν τον κερδίζεις εσύ. Ο Παράδεισος, δίδεται δωρεάν. Αλλά χρειάζεται κι από εμάς λίγο φιλότιμο αγώνα. Είναι δύσκολο να μπεις, γιατί πρέπει να προσέχεις από την κακία, την πονηρία, το ψέμα, την αδικία, το μίσος. Μη μισήσεις άνθρωπο, γιατί δεν μπαίνεις –τέρμα, η υπόθεση! Καλύτερα να σε μισούν και να σε αδικούν, παρά να μισείς εσύ. Εσύ θα μπεις (στον Παράδεισο), άμα σε μισούν οι άλλοι και δεν αδικήσεις άνθρωπο και δεν πεις και ψέμα –(τότε) είσαι μέσα στον Παράδεισο! Οι άλλοι, άμα σε κατηγορούνε και δεν διορθώνονται, αυτοί θα πάνε ανάλογα. Καταλάβατε πώς έχουν τα πράγματα; Δεν έχει εκεί αυτά που γίνονται εδώ· τα “παζάρια”: να κρατώ κανένα εκατομμύριο στην τσέπη (και μετά να πω:) “Να, Κύριε, πάρε ένα εκατομμύριο και βάλε με στον Παράδεισο!”.

     Ο Αβραάμ, ο μεγαλύτερος άγιος (να είναι), (π.χ.) ο Άγιος Παύλος, ο Άγιος Πέτρος, άμα πει ότι, “Εγώ κάτι έφτιαξα (=κάτι κατάφερα, από την αρετή και τη χάρη μου) και (τώρα) βάλε με (Κύριε, μέσα στον Παράδεισο), θέλεις δε θέλεις!”, (αμέσως, ο Κύριος), τον πετάει έξω και χάνει τον Παράδεισο. Αλλά, για να κάνεις καλωσύνη, δεν την κάνεις μόνος σου. Αν δεν είναι η Χάρις του Θεού κοντά (σου), να σε βοηθήσει, δεν μπορείς να κάνεις καλωσύνη, όλο την κακία παρουσιάζεις (στη ζωή και τα έργα σου). Γι’ αυτό, θα λες: “Εσύ, Κύριε, να με βοηθήσεις! Εσύ, Κύριε, σώσε με και συγχώρεσέ με!”. Και ανοίγει ο Παράδεισος και μπαίνεις μέσα.

     Πρέπει να προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να βελτιώσουμε τις αδυναμίες που έχουμε. Τη γλώσσα, να προσέχετε! Να μην κατηγορεί κανέναν άνθρωπο η γλώσσα σας. Μα, και να σου κάνει κάποιος κακό και να σε βρίσει και να σε μαλώνει και ο,τιδήποτε (άλλο να κάνει), εσύ να λες: “Κύριε, σκέπασε εμένα και σώσε αυτόν τον άνθρωπο, δώστου μετάνοια!”.

     Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχή που θα μπορούσατε να κάνετε, και (έτσι) δεν αμαρτάνετε. Ακούτε; Δεν αμαρτάνετε, γιατί (αυτή η ευχή) είναι δεκτή στον Κύριο· (Σαν να λες μ’ αυτήν), ότι, “εμένα σώσε με, και σώσε και τον αδελφό μου!”. (Αυτό) θα πει, ότι δεν τον μισείς (τον αδελφό σου), ότι τον αγαπάς ακόμα δηλαδή. Και Του λες (του Κυρίου): “Σώσε και τον αδελφό, φώτισέ τον!”. Και ο Κύριος ξέρει τι (θα) κάνει. Φωτίζει εσένα, φωτίζει και τον άλλον.

     Έτσι, που λες, πρέπει να σκεπτόμαστε. Με καλωσύνη στη ζωή μας πρέπει να περάσει ο χριστιανός, γιατί δεν είναι εδώ εκείνο που ψάχνεις να βρεις. Εκείνο που ψάχνουμε να βρούμε είναι ο Ουρανός. Εκεί, είναι η Πατρίδα μας. Εκεί, είναι η ανάπαυση της ψυχής. Εάν αξιωθεί και πάει λιγάκι ένας (από μας εκεί στον Ουρανό) και να δει, (θα δει ότι) ο Ουρανός είναι γεμάτος. Εκατομμύρια ψυχές. Πώς μπήκανε μέσα αυτές οι ψυχές;

     (Αν για εμάς είναι δύσκολο να μπούμε), είναι γιατί δεν έχουμε σταθερή πίστη και δεν αγαπούμε. Δύο πράγματα (μάς) λείπουν: πίστη και αγάπη στο Θεό. Μπλεχτήκαμε κάτω, στα πράγματα της γης, και χάσαμε τον στόχο προς τον Ουρανό. Κι έτσι, γυρίζουμε εδώ, βολοδέρνουμε μέσα στης γης τα πράγματα και δεν μπορούμε να βρούμε άκρη.

     Μη μισείτε κανέναν άνθρωπο εδώ στη γη, και (μ’ αυτό τον τρόπο) είσαστε (ήδη) μέσα στον Ουρανό· όποιος δεν μισεί, έχει μία αγάπη (μέσα του). Γιατί μας το παραγγέλλει ο Κύριος: “Μη μισήσεις τον συνάνθρωπό σου” και “Αγαπάτε αλλήλους”. Όμως η εποχή μας είναι δύσκολη γι’ αυτά τα θέματα, δεν τα πιστεύουμε. Ξεφύγαμε από την ευθεία οδό του Θεού και τρέχουμε ολοταχώς μέσα στο σκοτάδι. Είναι ένας βόθυνος (=λάκκος) εκεί μέσα και πάμε (όλοι) και πέφτουμε (μέσα) στην κακία.

     Δώστε, όσο περισσότερα μπορείτε. Ένα πράγμα που σώζει τις ψυχές είναι η ελεημοσύνη. Να κάνετε ελεημοσύνες στους γειτόνους και σε όλους που έχουν ανάγκη. Πού είναι η αγάπη, όταν δεν κάνουμε ελεημοσύνη; Εσείς κοιτάτε να φτιάχνετε εδώ τα σπίτια. Φτιάξτε κι ένα σπιτάκι στον Ουρανό, να σας περιμένει!…

     Στον Ουρανό έχουν πάει εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανοί. Αλλά αυτοί που πήγαν εκεί πέρα ήταν Παλληκάρια· κράτησαν (=άντεξαν, υπέμειναν) εδώ και πολέμησαν τον σατανά πρώτα, πολέμησαν τα πάθη (τους). Γιατί έχεις μέσα σου ένα σωρό “κατσίκια” (=πάθη, αμαρτίες, εμπάθειες, κακίες, πτώσεις, δαιμόνια). Και ύστερα λες: “Είμαι χριστιανός”! Από πού κι ως πού; Ο χριστιανός ο καλός προχωρεί προς την καλωσύνη, την αγιοσύνη. Αγίασαν και όσοι πήγαν (εκεί στον Ουρανό, αλλά) ήσαν άγιοι από εδώ. Πώς πήγαν εκεί πέρα; Ή (μήπως) λέτε, (να) είναι κανένα πορτάκι ανοιχτό και (να) μπαίνουν (απ’) εκεί μέσα, αν δεν (μπορείς να) περάσεις απ’ την πύλη την ωραία, την κεντρική; Είναι λάθος να λες ότι “θα μπω στον Παράδεισο από το πορτάκι”. Δεν μπαίνεις! Θα δοκιμαστείς εσύ εδώ στη γη με δοκιμασίες, για να φτιάξεις τον εαυτό σου ωραίο!…».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ

(1912–2006)

※

[«Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης:

Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»,

μέρος β΄, σελ. 179–183, 195 και 210·

Εκδοτικός Οργανισμός Π. Κυριακίδη,

Νοέμβριος 2008¹.
Πληκτρολόγηση κειμένου, 
επιμέλεια ανάρτησης, 
επιλογή φωτογραφιών:
π. Δαμιανός.
Σημείωση:
Οι επεξηγηματικές παρενθέσεις, 
διάσπαρτες μέσα στο κείμενο,
κρίθηκαν αναγκαίες να μπουν
από την πλευρά μας,
για την καλύτερη κατανόηση
του λόγου του μακαριστού Γέροντος.]

※