ΑΠΟΛΟΓΙΑ

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

※

※

Ζητώ μια συγνώμη που, τόσο καιρό,

αγαπούσα με περίσσευμα φαντασίας.

Αυτό, το πασαπόρτι της φιλαυτίας στην καθημερινότητα!

Αυτό το «περίσσευμα», το ήθελε και το θέλει πάντα η ζωή·
το περίσσευμα της καρδιάς και της εγκαρδίωσης.
Είναι το χνούδι του ευγενούς μυστηρίου της.
Ο θεμέλιος στην ασάλευτη ομορφιά της.

Το αληθινό «πρόσωπο» της φαντασίας

είναι ιδιαίτερα σκληρό για τον κάθε άνθρωπο 
και είναι αναπόδραστα ο πόνος και η κατάθλιψη.

Ανυπερβατικές και «ήσυχες» θεωρίες

κοσμούσαν την ένδοθεν ατολμία μου.

Προκατασκευασμένες εξάρσεις

υπηρετούσαν τον παλμό της μετριότητας,

του θεριεμένου λίγου μου,

του μεγιστοποιημένου ελάχιστου,
της υποτονικότητας που ανταριάζει ξαφνικά και μάταια.

Παρατεταμένη παροδικότητα αισθημάτων.

Απρόσφορος καταιγισμός από εικόνες

που σπέρνει τη δικαιολόγηση των πάντων.

Αδαής, ανίδεος και εγωιστής,

βαριά προσήλυτος στην ιδέα μου,

αλάργευα από την αγάπη για την φαντασία,

σκόνταβα στη θυσία για τη μύχια πλάνη μου,
σκόρπαγα λαχτάρες στον αιθέρα των προλήψεων,
έσβηνα εφέσεις στο σέλας της κενοδοξίας.

Μα η αγάπη η άπεφθη

δε γνωρίζει ούτε από ψέμα ούτε από αυταπάτες.

Γυρεύει μονάχα αλήθεια και κοινωνία.

Αναπαύεται στη δύναμη που δεν υποψιάζεται κανείς.

Διψά το βάθος που δεν προσκαλεί κανέναν.

Αυτομολεί στο ύψος που δε καρφιτσώνει ταμπέλες και δείκτες.

Πάσχει και μαρτυρεί για σταράτο και ντόμπρο Παράδεισο 

παρά για σακατεμένο φως από υπεκφυγές μύθων.

Κι ας μισηθεί απ’ όλα τα αγέρωχα 

πλην όμως άπνοα ημίμετρα αυτού του κόσμου…

※