ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ 

     «Όταν λειτουργά ο ιερεύς, είναι μεσίτης. Παραλαμβάνει από τον κόσμο πόνο, δάκρυα, ασθένειες, παρακλήσεις και τ’ αναφέρει επάνω εις τον θρόνο της θεότητος. Και μεταφέρει κατόπιν στον κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας.

     Το αυτί του Θεού είναι στο στόμα του ιερέως.      

     Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι! Το πετραχήλι είναι ο διαλλάκτης του πεπτωκότος ανθρώπου με τον Πατέρα, με τον Δημιουργό του. Γι’ αυτό όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις. Όσο μπορείς περισσότερα.

     Στον καιρό της Τουρκοκρατίας γύριζαν πολλοί παπάδες, αλλά ένας παπάς γύριζε και μάζευε ονόματα και τα μνημόνευε στη Λειτουργία. Και είπε ο καϊμακάμης, ο Τούρκος αστυνομικός: “Βρε, αυτός εγείρει τον κόσμο σε επανάσταση!”. Τον πιάνει και τον βάζει μέσα. Και στον ύπνο του φανερώνονται όλοι αυτοί που μνημόνευε και λένε: “Άκουσε, ή βγάζεις τον παπά έξω, διότι αυτός μας μνημονεύει και μας παρηγορεί, ή θα σου πάρουμε το πρώτο παιδί!”. Κι ο Τούρκος φοβήθηκε. Επί Τουρκοκρατίας. “Άντε, παπά, πάνε στο καλό”, λέει, “πάνε, εγώ θα χάσω το παιδί μου;”.

     Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι, παιδί μου, μεγάλη δύναμη! Όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.

     Ναι, εμένα παλιά μού ’δωσε ο π.Αρσένιος, ο παραδελφός του Γερο–Ιωσήφ, κάτι ονόματα απ’ όταν ήταν μετανάστης απ’ τη Ρωσία και ήρθε στην Ελλάδα. Κι εγώ τα μνημόνευα. Κι έπειτα μου λέει: “Ξέρεις, Γέροντα, τί είδα; Είδα στον ύπνο μου ότι αυτά τα ονόματα που σού ’δωσα, πήγα στο ένα σπίτι. Λέω, πώς τα περνάς εδώ; Ε, λέει, λιγάκι, καλά, αλλά έρχεται ο παπα–Εφραίμ και μας παρηγορεί”. Είναι που του μνημόνευα τα ονόματα. Ναι. Έπειτα ο άλλος: “Εσύ πώς τα περνάς;”. “Ναι, έτσι κι έτσι, αλλά πέφτει λιγάκι βροχή και κρυώνω, αλλά έρχεται ο παπα–Εφραίμ, λέει, και μας παρηγορεί”. Λέω: “Είναι αδελφέ μου, τα ονόματα που μνημονεύω”.

     Ο παπα–Πλανάς, γιατί αγίασε; Εμνημόνευε ολόκληρα χαρτιά με ονόματα, εμνημόνευε συνέχεια. Κι εγώ θυμήθηκα κάτι ονόματα και τα τοιχοκόλλησα στην Προσκομιδή. Εκεί, εκ του προχείρου. Και στον ύπνο μου βλέπω, λοιπόν, ότι ήρθαν κάτι γέροι παλαιοί, με παλαιϊκά ρούχα, όπως άκουγα εγώ από την μητέρα του πατέρα μου. Λένε: “Εσύ, παιδί μου, μας έγραψες, αλλά ο Γέροντας, παιδί μου, δεν μας μνημονεύει”.

     –Έλα, λέω του Γέροντα, γιατί δεν τα μνημονεύεις;

     –Δεν τα έβλεπα καθαρά, λέει.

     –Γέροντα, αυτό κι αυτό είδα: ότι ο Γέροντας δεν μας μνημονεύει, λέει.

     Κι από τότες έλαβα προθυμία να μνημονεύω όσα ονόματα περισσότερα. Όσα ονόματα περισσότερα, περισσότερο μισθό λαμβάνεις. Αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη: να ενώσεις τον άνθρωπο με τον Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη. Και μπορείς να το κάνεις. Όσα, παιδί μου, περισσότερα μνημονεύεις, τόσο περισσότερο μισθό λαμβάνεις. Ναι!…».  

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ

Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912–1998)

[«Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης», μέρος 2ο, κεφ. 14ο, σελ. 220–221, α΄ έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Όρους 2000.]