ΟΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ ΧΙΟΠΟΛΙΤΙΔΑ

ΟΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ ΧΙΟΠΟΛΙΤΙΔΑ

     Η οσία Ματρώνα έζησε κατά το 15ο αιώνα στη Βολισσό της νήσου Χίου, προερχόμενη από γονείς ευλαβείς και προύχοντες του χωριού. Από τη νεότητά της φλεγόταν από θείο έρωτα και απέκτησε γρήγορα ευρεία μόρφωση σχετικά με τα ιερά μυστήρια. Για τον λόγο αυτό, μόλις βρήκε ευκαιρία, εγκατέλειψε κρυφά πατρίδα, γονείς και υπάρχοντα και έγινε ξένη ως προς όλα, μιμούμενη Εκείνον, ο Οποίος έγινε «ξένος» για τη σωτηρία μας. Από την κληρονομιά της, ένα μέρος το μοίρασε στους πτωχούς και ένα άλλο το αφιέρωσε την οικοδομή ενός ναϋδρίου, αφιερωμένο στον Άγιο Αρτέμιο, στο μικρό μοναστήρι όπου είχε πάει. Κατά τη διάρκεια όμως της εκσκαφής για την κατασκευή των θεμελίων του ναού βρέθηκε θησαυρός κρυμμένος στη γη. Φοβούμενη τότε η οσία μήπως επρόκειτο για τέχνασμα του μισοκάλου διαβόλου, άρχισε να προσεύχεται και ευθύς ο χρυσός έγινε κάρβουνα.

     Μετά την αποπεράτωση του ναού, αφού πέρασε λίγος χρόνος, απεβίωσε η γερόντισσά της· και οι συνασκούμενες αδελφές παρακάλεσαν θερμά την Ματρώνα να αναλάβει την πνευματική καθοδήγηση της μικρής αδελφότητας. Παρά τις αντιρρήσεις της, η οσία έγινε τελικά ηγουμένη, χωρίς όμως να μειώσει τον ασκητικό αγώνα που ματαμαραίνει το φρόνημα της σαρκός. Κύριο μέλημά της ήταν η νηστεία, η εύρυθμη ψαλμωδία, η αδιάλειπτη προσευχή και τα δάκρυα, που δίνουν αναψυχή σε κάθε καρδιά που φλέγεται από θείο έρωτα. Έτσι, το πνεύμα της κατέστη όλο μετάρσιο, η διάνοιά της ήταν συνεχώς προσκολλημένη στον Θεό, και από τον Θεό ελάμβανε το άρρητο φως της θείας Χάριτος που ακτινοβολούσε στο πρόσωπό της.

     Την εποχή εκείνη που οι Γενοβέζοι εξουσίαζαν τη Χίο, άνθρωποι βάρβαροι και άγριοι κατέκτησαν το νησί και σκόρπισαν παντού τον τρόμο και τη δυστυχία. Ένας από αυτούς μπήκε μία ημέρα στη μονή της αγίας και επιτέθηκε σε μία μοναχή. Η οργή όμως του Θεού ευθύς τον κεραυνοβόλησε και ο βάρβαρος έπεσε κάτω νεκρός. Βλέποντάς τον η οσία Ματρώνα, τον λυπήθηκε και απέπεμψε ευχή προς τον Κύριο, παρακαλώντας να τον αναστήσει για να του δώσει την ευκαιρία να μετανοήσει. Αμέσως τότε ο νεκρός σηκώθηκε, σαν να κοιμόταν και αποφάσισε στο εξής να ζήσει εν μετανοία. Από το θαύμα αυτό ωφελήθηκε όλο το νησί, γιατί, όταν το πληροφορήθηκαν οι άλλοι βάρβαροι, φοβήθηκαν και δεν κακοποιούσαν πλέον τους χριστιανούς.

     Και αφού η οσία Ματρώνα ολοκλήρωσε έτσι την επίγεια πορεία της, εκοιμήθη εν ειρήνη και άφησε στους ορθοδόξους το τίμιο σκήνωμά της, θησαυρό και ταμείο θαυμάτων και ιάσεων για όσους το πλησιάζουν με πίστη.

—ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ—

Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Χριστοῦ τοῖς ἴχνεσιν, ἀκολουθήσασα, κόσμου τερπνότητα, Ὁσία ἔλιπες, καὶ ἐμιμήσω ἐν σαρκί, Ἀγγέλων τὴν πολιτείαν· ὅθεν ταῖς τοῦ Πνεύματος, δωρεαῖς κατεφαίδρυνας, τὴν ἐνεγκαμένην σε, νῆσον Χίον πανεύφημε· διὸ χαρμονικῶς ἐκβοᾷ σοι· χαίροις Ματρῶνα πανολβία.

—ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ—

Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Οὐδαμῶς τὸ θῆλύ σοι, ἐμποδὼν ὤφθη Ματρῶνα, πρὸς τοὺς ὑπὲρ ἄνθρωπον, ἀγῶνας ὄντως καὶ ἄθλους· ᾔσχυνας, διὸ τὸν μέγαν νοῦν θεοφόρε· εὔφρανας, τὸ γυναικεῖον μεγάλως γένος, τὸ ἐκείνου ταῖς σαῖς νίκαις, προσαφελοῦσα τῆς ἥττης ὄνειδος.

—ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ—

Ἔβλυσας ἰδρῶτας ἀσκητικούς, ἐν τῇ Χίῳ Μῆτερ, ὡς καλλίκρουνός τις πηγή, ἐξ ὧν ἀπαντλοῦντες, Ματρῶνα μακαρία, παθῶν τῶν ψυχοφθόρων, ἐκκαθαιρόμεθα.

 

 

[ Ιερομονάχου

Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου:

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,

Τόμος 2ος (Οκτώβριος),

σελ. 223–224.

Διασκευή εκ του Γαλλικού:

Γαβριήλ Νικολάου Πεντζίκης.

Εκδόσεις «Ίνδικτος».

Αθήναι, Οκτώβριος 2009².

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

 

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.