ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟ

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟ

     Αλλά, μπορεί να πει κάποιος: «Τί θα γίνει λοιπόν τώρα; Κι αν τυχόν εξαπατηθούμε από τον διάβολο, είμαστε πια χαμένοι; Άραγε, δεν υπάρχει για μας σωτηρία; Πέσαμε. Άραγε, δεν μπορούμε να σηκωθούμε; (πρβλ. Ιερ. 8:4). Τυφλωθήκαμε. Άραγε, δεν υπάρχει ελπίδα να βρούμε πάλι το φως μας; Κουτσαθήκαμε. Άραγε, δεν θα μπορέσουμε να ξαναπερπατήσουμε ίσια;».

     Και, για να το πούμε με μια λέξη: Πεθάναμε (κι εμείς όπως ο Λάζαρος)! «Άραγε, δεν θα μπορέσουμε να αναστηθούμε;» (πρβλ. Ψαλμ. 40:9). Άραγε, άνθρωπέ μου, Εκείνος, που ανάστησε τον Λάζαρο, –τον Λάζαρο, που είχε τέσσερις μέρες πεθαμένος και βρωμούσε (πρβλ. Ιωάν. 11:39)– εσένα, που είσαι ζωντανός βιολογικά, δεν θα μπορέσει πάλι πιο «εύκολα» να σε αναστήσει; Εκείνος, που έχυσε για χάρη μας το Τίμιο Αίμα Του, Αυτός και θα μας γλυτώσει από την αμαρτία. Ας μην απελπιστούμε, αδελφοί μου. Ας μην αφήσουμε τελείως τον εαυτό μας. Γιατί, δεν είναι σωστό να βυθιστούμε στο τέλμα της απόγνωσης.

     Πέθανε, λοιπόν, ο Λάζαρος. Πέρασε η πρώτη, πέρασε η δεύτερη, πέρασε και η τρίτη μέρα. Διαλύθηκαν τα νεύρα του και το σώμα του άρχισε πια να σαπίζει. Πώς μπορούσε να πιστέψει ποτέ άνθρωπος, ο οποίος, ήταν τέσσερις μέρες πεθαμένος και να παρακαλέσει αυτός για τον εαυτό του τον Λυτρωτή; Αλλά αυτό που δεν μπορούσε να το κάνει ο ίδιος ο νεκρός, το κάνουν τώρα, εκ μέρους του, οι πραγματικές αδελφές του. Όταν ήρθε λοιπόν ο Κύριος, έπεσε στα πόδια Του η αδελφή του Λαζάρου (πρβλ. Ιωάν. 11:32) και όταν ο Ιησούς ρώτησε: «Πού τον θάψατε;» (Ιωάν. 11:34) και εκείνη Του αποκρίθηκε: «Κύριε, ήδη βρωμάει· έχει τέσσερις μέρες που είναι πεθαμένος!» (Ιωάν. 11:39), ο Κύριος τής είπε: «Εάν πιστέψεις, θα δεις την δόξα του Θεού!» (Ιωάν. 11:40). Και μ’ αυτό Του τον λόγο, ήταν σαν να της έλεγε περίπου: «Εσύ, αναπλήρωσε την πίστη που δεν μπορεί, πια, να έχει ο νεκρός αδελφός σου». Τόση, λοιπόν, είχε δύναμη η πίστη των δύο αδελφών του Λαζάρου, ώστε ξανάφερε τον νεκρό αδελφό τους πίσω στην ζωή μέσα από τις πύλες του άδη.

     Για σκέψου το, λίγο, κι αλλιώς: Αν άλλοι άνθρωποι που κατέθεσαν την πίστη τους για λογαριασμό άλλων, μπόρεσαν να χαρίσουν την ανάσταση σε νεκρούς, εσύ, που θα πιστέψεις ειλικρινά, για χάρη του δικού σου εαυτού, δεν θα ωφεληθείς πολύ περισσότερο; Αλλά, κι αν ακόμα (υποτίθεται πως) είσαι άπιστος ή ολιγόπιστος, παρ’ όλ’ αυτά, ο Κύριος είναι φιλάνθρωπος και δέχεται την μετάνοιά σου. Μόνο πες Του κι εσύ μ’ ευγνωμοσύνη: 

     «Πιστεύω, Κύριε· Βοήθησε την απιστία μου!» (Μάρκ. 9:24).

ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

(315–186)

※

[Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων:

«Κατηχήσεις»,

«Κατηχήσεις Φωτιζομένων» Β΄ §ε΄ και Ε΄ §θ΄,

σελ. 57–58 και 114 αντίστοιχα,

εκδόσεις «Ετοιμασία»,

Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου,

Αθήνα, Καρέα 1991¹,

Α΄ δημοσίευση: Σάββατο 12 Απριλίου 2014.]

※