ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
(Απόσπασμα από το χθεσινό “κήρυγμα”)

     Οι Μυροφόρες Γυναίκες έρχονται αυτή την Κυριακή, που είναι η δική τους Κυριακή, και μας δείχνουν τον άφθαρτο πόθο τους σαν το κλειδί για να ζήσουμε κι εμείς κάτι ουσιαστικό από την Ανάσταση του Χριστού. Ο πόθος των Μυροφόρων είναι που μέριασε τα σκοτάδια του άσπλαχνου και πονηρού κόσμου. Μέσα στην ησυχία του όρθρου σφιχταγκάλιασαν τα αρώματα των αρετών τους, δηλαδή των θείων αρετών που βάσταγαν με αγάπη όλα αυτά τα χρόνια πλάι στον Ηγαπημένο τους, και πορεύθηκαν κόντρα στη δυσκολία και τη δυσχέρεια του χρόνου, του τρόπου, της ημέρας, των ημερών, κόντρα στη λογική της αυτοπροστασίας «Πού πάτε;... Θα σας πιάσουν οι εξαγριωμένοι Ιουδαίοι, οι στρατιώτες... κι ο λίθος είναι “μέγας σφόδρα” και ποιος θα τον κυλίσει τώρα για χάρη σας;...». Τρέλαναν τους εαυτούς τους, ακύρωσαν κάθε ορθολογισμό κι άφησαν αδάμαστο και ελεύθερο τον πόθο και τον θείο έρωτα που είχαν μέσα στα φιλόχριστα στέρνα τους και πορεύθηκαν ακλόνητες μέσα στη νύχτα με τη μυστήρια βαθιά ησυχία της. Μπροστά τους όλες οι απειλές και οι φόβοι ξεθώριασαν. Τα χριστοβιώματα δεν αργούν να φέρουν την ανδρεία, την αφοβία, την τόλμη και την παραδείσια υπέρβαση στην ανθρώπινη καρδιά. Έτσι, βημάτισαν προς το Μνήμα. Ένα βήμα, σαν το βήμα των Μυροφόρων, πρέπει να γίνει κι από μας για να κατέλθει η αγγελική δύναμη που θα άρει τις δυσκολίες, τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές μας. Ένα βήμα αρκεί, για να συναντηθούμε με το θαύμα των θαυμάτων. Αυτό το θαύμα που απέρριψε πολλές φορές η λογική μας, το μυαλό μας, που εμποδίζει ως συνήθως η κατάστασή μας, οι όποιες συνθήκες μας. «Ανατείλαντος του ηλίου», πριν ανατείλει ο ήλιος, ανέτειλε στην καρδιά τους ο της δικαιοσύνης Ήλιος, ο Αναστάς Χριστός. Ο θείος πόθος δικαιώθηκε και νίκησε. Έζησαν την άφραστη χαρά, είδαν έκπληκτες «αποκεκυλισμένο» το λίθο, τον λίθο με τον οποίο τις αποθάρρυνε και τρόμαζε συνεχώς η εγκεφαλική λογική. Τελικά, πάντα κάποιος «λίθος» θα υπάρχει και για μας, που θα μας εμποδίζει να ζήσουμε ελεύθερα και αυθεντικά την Ανάσταση του Λυτρωτού και Ελευθερωτού των ψυχών μας: ίσως ο λίθος των δοκιμασιών, των λογισμών, των ιδεών, των συνηθειών, των παθών, των ασθενειών, των απελπισιών, των πτώσεων. Αυτός όμως ο λίθος είναι ανάγκη να μετακυλισθεί, να κάνει πέρα. Μήπως με τη δική μας δύναμη, δυνατότητα, ικανότητα και αξία θα γίνει αυτό; Όχι! Αλλά με τη δύναμη και βοήθεια του Χριστού. Ποιού Χριστού; Του τυπικά και επιφανειακά πιστευόμενου; Όχι, πάλι. Μόνο με του ποθούμενου και ερωμένου Χριστού. Ο θείος πόθος είναι το μυστικό για να φύγουν τα σκοτάδια, οι σκιές, οι νύχτες, οι αφεγγείς όρθροι, οι αφανείς φόβοι και αυτοβασανισμοί μας. Δεν φτάνει ή μάλλον δεν φτουράει μια ηθική, ένα καθήκον, ένα πρέπει, ένα έθιμο, μια συνήθεια. Οι Μυροφόρες είναι εδώ και μας δείχνουν τον πόθο της καρδιάς τους και τον δρόμο προς τον Πανάγιο Τάφο. Ώστε κι εμείς να αναλάβουμε θάρρος μέσα μας και να εισέλθουμε μέσα στο μνήμα, στο μνήμα της καρδιάς μας, για να δούμε τη χαροποιό απουσία αλλά και την πανταχού παμπληρωτική παρουσία του Αναστάντος Χριστού και Νικητή του θανάτου. Να ακούσουμε κι εμείς, όπως αυτές, το «Χαίρετε!» του Διδασκάλου, το «Χαίρετε!» που δίνει ζωή στην ανύπαρκτη ζωή μας, που δίνει χαρά και δύναμη, νόημα και αξία στην πορεία μας. Οι Μυροφόρες μάς τα διδάσκουν όλα αυτά, μάλλον μας μυούν σε όλα αυτά τα μυστικά και ωραία χριστοκεντρικά και χρισταναστάσιμα, αρκεί να τις ακούσουμε και να τις ακολουθήσουμε μονάχα με εκείνον τον μυροφόρο πόθο που μας συνδέει κατευθείαν με τη γλυκιά θέα της άφραστης Αναστάσεως του Κυρίου μας…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.