ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ

ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ

     Γιατί, κάθε φορά που κατακρίνουμε, επικρίνουμε, κομπάζουμε, κατηγορούμε, κενολογούμε και λαϊκίζουμε, πιστεύουμε ταυτόχρονα και ακράδαντα μέσα μας ότι εκφράζουμε κάτι αναγκαίο, σημαντικό και σπουδαίο; Και γιατί (σχεδόν) ποτέ δεν παίρνουμε είδηση ότι ακριβώς τότε είναι που πέφτουμε με πάταγο στο «τρυπάκι» του άσκεφτου, άσοφου και άδειου εαυτού μας; Θύματα του κενού μας ή ακόλουθοι της βλάβης μας; Κάτι μου λέει πως είναι το ίδιο. Ύστερα μας φαίνεται σκληρός, άτεγκτος και δυσβάσταχτος ο αψευδής λόγος του Κυρίου στο ιερό Ευαγγέλιο που λέει: «Σας βεβαιώνω πως οι άνθρωποι για κάθε λόγο αργό –άρα ανούσιο, αβαθή, αδιάκριτο, ανώφελο, επιζήμιο και περιττό– που θα πουν, θα λογοδοτήσουν γι’ αυτόν την Ημέρα της Κρίσεως. Γιατί τα λόγια σου είναι που θα σε δικαιώσουν, αλλά και τα λόγια σου είναι που θα σε καταδικάσουν!» (βλ. Ματθ. 12, 36). Και λίγα μάς λέει ο Λόγος της Ζωής! Γιατί η σιωπή δεν γίνεται, επιτέλους, το φροντιστήριο και το θεραπευτήριο της καρδιάς μας;...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.